secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

เรื่อง secret ความ(รัก)ลับของนายซุป'ตาร์

 

 

  

   พอได้ยินคำนั้นฉันก็แทบจะวิ่งเหมือนหนูติดจั่นออกมาแทบไม่ทันแต่...ห้องฉันมันไปทางไหนเนี๊ยะตายหันไปทางไหนมันก็เหมือนกันหมดเลยอ่ะซวยซ้ำซวยซ้อนจริงเลย

 

 

''กลับห้องไม่ถูกหรอ'' นายนั้นเดินออกมาจากห้องตอนไหนไม่รู้ถามฉัน

 

''(- -)(. .)(- -)(. .)'' ฉันได้แต่พยักหน้าตอบ

 

''งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง'' เป็นความคิดที่ดีมาก

 

''แล้วนายจะรู้ได้ไงว่าห้องฉันอยู่ทางไหน'' ฉันถามออกไป

 

''หมายเลขห้อง'' มันมีด้วยหรอว่ะทำไมฉันไม่เห็น

 

''อืมแล้วแต่นายเถอะฉันไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้'' ก็แหงหละมายังไม่ถึงวันเลยฉันจะไปสังเกตของพรรค์นั้นได้ยังไงเอ๊ะ!!!หรือว่าฉันโง่เองหวะชั่งเถอะฉันไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้แล้วแต่สิ่งที่ฉันคิดคือโทโมะจะโกรธฉันมั้ยที่ฉันให้เค้ารอนานแบบนั้นหรือไม่แน่เค้าอาจจะตัดฉันออกจากเพื่อนเลยก็ได้แงๆไม่เอานะสนิทกันมาก็นานแล้วเรื่องแค่นี้นายให้อภัยฉันนะได้โปรดแล้วฉันกระวนกระวายไปเพื่อ???ในเมื่อมันยังมาไม่ถึงซะหน่อยหนิ

 

 

 

   ภายในเวลาไม่ถึง5นาทีเท้าของฉันก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องนึงซึ่งฉันจำได้ดีว่าห้องนี้มันคือห้องที่ฉันออกมาเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำนั่นเอง ขนาดตัวฉันยังลืมเลยว่าอยู่ห้องไหนแล้วนายนี่เป็นใครถึงได้รู้ว่าฉันอยู่ห้องไหนเหอะ!!!แปลกคนหรือว่านายนี่จะไม่ใช่คนธรรมดากันนะนี่ฉันคิดได้ไงว่ะเนี๊ยะ

 

 

 

''เอ่อ...ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?'' ฉันสะกิดแขนผู้ชายที่พาฉันมาส่ง

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

''ว่ามาสิ'' ชิ จะหันหน้ามามองฉันบ้างก็ไม่ได้

 

''นายรู้ได้อย่างไงว่าเป็นห้องนี้อ่ะ'' ในที่สุดฉันก็ถามคำถามที่สงสัยตั้งแต่ต้น

 

''ก็ฉันฉลาด'' มันเป็นคำตอบที่วอนโดน...

 

''ฉันไม่พูดกับนายแล้วไอ้คนหลงตัวเอง'' ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนีเดินเข้าห้องไปทันที

 

 

 

    ใช่ห้องนี้จริงๆด้วย ห้องที่ฉันรออยู่กับโทโมะ2คนอ่ะแล้วตอนนี้ทำไมห้องมันเงียบจังนะโทโมะหายไปไหนกันนะรึว่าจะออกไปตามหาฉัน0.0ไม่นะ

 

 

''แก้ว!!'' นี่มันเสียงของโทโมะนี่หว่า

 

''โทโมะ...เฮ้ย!'' ฉันร้องออกมาอย่างตกใจก็โทโมะนะสิอยู่ดีๆก็วิ่งเข้ามากอดฉันที่ยังไม่ทันตั้งตัวเลย

 

''...''

 

''โทโมะปล่อยฉันก่อนฉันหายใจไม่ออก'' เมื่อโทโมะเงียบไปฉันเลยต้องพูดออกมา

 

''ขอโทษโมะแค่เป็นห่วงแก้วมากไป'' โทโมะพูดแล้วคลายอ้อมกอด

 

''ไม่เป็นไร...เออนี่โทโมะคนที่ช่วยฉันให้กลับมาห้องถูกชื่อ...'' ฉันเว้นวรรค

 

''...'' แต่ทำไมผู้ชายคนนั้นไม่พูดต่อหละ

 

''ว่าไงเค้าชื่ออะไร'' โทโมะสะกิดแขนฉัน

 

''ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน'' ฉันเกาหัวแก็กๆ

 

''อ้าว!!'' โทโมะอุทานออกมา

 

''เอ่อ...ผมชื่อกวินครับ'' ในที่สุดนายคนนั้นก็พูดออกมา

 

''ผมโทโมะครับ'' แล้วโทโมะก็ยื่นมือมาโอบไหล่ฉัน

 

 

 

    ฉันก็เข้ามจนะว่าโทโมะคงเป็นห่วงฉันมากนะแต่ที่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโอบไหล่ฉันด้วยนะ เป็นเพื่อนกันแท้ๆจะแสดงเหมือนหึงหวง แสดงความเป็นเจ้าของฉันทำไมไม่เข้าใจจริงๆเลยรึว่าโทโมะจะแอบชอบฉัน0.o คงไม่มั้งเขาก็แค่เป็นห่วงฉันเฉยๆ

 

 

 

''ผมกลับก่อนนะครับแก้ว...บายครับ^^'' โอ๊ยแล้วนายจะมายิ้มหวานให้ฉันทำไมทามม๊ายยยยยยยยยยยย

 

''อะ...อืม'' ฉันตอบไปแค่นั้น

 

 

 

    หลังจากที่กวินกับไปแล้วฉันก็ฯงหน้าแดงอยู่คนเดียวปล่อยให้โทโมะฝึกซ้อมเต้นไปคนเดียวก่อนแต่พอฉันเห็ฯโทโมะเต้นฉันก็นึกไปถึงตอนที่กวินเต้น โอ๊ยอยากจะกรี๊ด อ๊ายนี้ฉ้นเป็นอะไรไปนะชอบกวินงั้ยหรอไม่ใช่มั้งอะไรมันจะเร็วขนาดนั้นหรือที่เค้าเรียกว่ารักแรกพบกันอ่ะ ไม่ได้การหละต้องถามยัยเฟย์-ฟางสองพี่น้องที่คอยสนับสนุนฉันกับโทโมะให้คบกัน

 

 

 

''เป็นไงแก้ว...โมะเต้นเก่งรึยัง?'' เสียงของโทโมะทำให้ฉันหลุดจากภวังค์

 

''ดีๆเต้นเก่งแล้ว^^'' ฉันยิ้มหวานไปให้โทโมะ1ที

 

''ระ...หรอ'' ทำไมโทโมะหน้าแดงๆละ

 

''เป็นอะไรรึป่าวทำไมหน้านายมันแดงๆละ'' ฉันเดินเอามือไปแตะที่หน้าผากโทโมะ

 

''ป่าวหรอก...เมื่อไรไอ้พวกนั้นจะมานะ'' นั่นสิเฟย์-ฟางทำอะไรอยู่นะทำไมนานจัง

 

''ไม่รู้สิก็นายอ่ะทิ้งยัยฟางไว้คนเดียวคอยดูนะถ้ายัยฟางมาเมื่อไรนะฉันจะจัดการนาย'' ฉันชี้หน้าคาดโทษโทโมะ

 

''อะไรอ่ะโมะโทร.บอกไอ้ป็อปให้ไปรับแล้วนิT^T'' โทโมะทำหน้าจะร้องไห้

 

''โอ๋ๆ...แก้วพูดเล่นเฉยๆ'' ฉันเดินเข้ากอดโทโมะไว้หลอมๆ

 

 

 

    แต่ใครจะคิดว่าโทโมะจะเอาจริงเขากอดฉันกลับมาได้แน่นทีเดียวและดูเหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆด้วยอ่าซวยแล้วไงT^Tเราสองคนกอดกันนานมากๆแต่แปลกที่ฉันเหมือนได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงมากซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นของใครกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือฉันเองก็ไม่อยากหลุดออกไปจากอ้อมกอดนี่เลยมันดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

''อ๊ะ!!!'' เสียงของใครสักคนหรืออาจจะหลายคนดังขึ้นทำให้ฉันกับโทโมะปล่อยออกจากกันโดยอัตโนมัติ

 

''แน่ๆ~ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ'' ที่แท้ก็พวกยัยเฟย์-ฟาง ป็อปปี้แล้วก็เขื่อน

 

''ก็ไม่มีอะไรนิแค่เล่นๆกันนะ'' ฉันตอบแทนเพราะโทโมะเอาแต่เงียบ

 

''จริงหรอจ๊ะ...นึกว่าความฝันของฉันจะเป็นจริงซะอีก'' ยัยฟางพูดแบบเพ้อฝัน

 

''ฝันเฝินอะไรของแกมั่วชะมัด'' ฉันพูดแล้วหันหน้าหนี

 

''จ๊ะๆแต่คบกันเมื่อไรก็บอกนะครับไอ้คุณโทโมะ555+'' นายเขื่อนแซวโทโมะ

 

 

 

   โทโมะไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มตอบไปให้เขื่อนเท่านั้นซึ่งมันก็เป็นปกติอยู่แล้วเพราะถ้ามีใครมาเห็นสองคนอยู่ด้วยกันก็มักจะแซวแล้วโทโมะก็จะเงียบกับทุกคนยกเว้นฉันเท่านั้น โทโมะจะถียงทุกเรื่องยกเว้นเรื่องโดนจับคู่กับฉันเนี๊ยะสิไม่ยักจะเถียงสักแอะเลยว่ามั้ย???

 

 

 

''นี่นายจะไม่ปฏิเสธอะไรหน่อยหรอ'' ยัยฟางถามโทโมะที่เดินไปนั่งพักตั้งแต่เมื่อไรฉันก็ไม่รุ้

 

''ไม่นิ...ฉันไม่อยากปฏิเสธอะไรทั้งนั้น'' นะ...นี่เค้าพูดอะไรอ่ะ-////-

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------เรากลับมมาอัพให้แล้วนะคะฝากเม้นด้วยนะคะ