secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

9.2

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 11 กันยายน พ.ศ. 2555 เวลา 22.56 น.

  34 ตอน
  351 วิจารณ์
  52.30K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 10.09 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่อง secret ความ(รัก)ลับของนายซุป'ตาร์

 

 

 

 

 

//โทโมะ//

 

 

 

 

   ตอนนี้อยู่กับโทโมะนะครับ ตอนที่ผมตัดสินใจหอมแก้มแก้วผมก็คิดแล้วคิดอีกตั้งนาน แต่ผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวเลยออกมาเป็นอย่างที่เห็น -////-

 

 

 

"น่ารักชะมัด^^"

 

 

 

   ผมนั่งยิ้มกับรูปของแก้วที่เป็นรูปแอบถ่ายบ้างแล้วก็รุปที่ผมกับแก้วเราถ่ายคู๋กัน ผมยอมรับว่าแก้วคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมก็ยังมีหัวใจรักใครได้ เธอคือรักแรกของผมนั่นเองและผมก็คิดว่ามันจะต้องเป็นรักครั้งสุดท้ายด้วย ผมได้รู้จักกับแก้วเมื่อประมาน2ปีก่อนตอนที่เราเข้ามาอยู่มหาลัยแรกเลยเราเรียนคณะเดียวกันเลยทำให้รู้จักันแล้วก็สนิทกันมาเรื่อยๆ มีแต่คนคิดว่าผมกับแก้วเราป็นแฟนกัน แต่แก้วก็มักจะปฏิเสธซึ่งผมแทบไม่เคยปฏิเสธเลยเพราะอะไรนะหรอก็ผมอยากให้มันมันจริงนะสิ ผมได้แต่หวังว่าแก้วจะมองมาทางผมบ้าง จะให้ผมไปสารภาพหนะหรอคำว่าเพื่อนมันคล้ำคอผมอย่หนะสิผมกลัวเสียเธอกลัวเสียเพื่อนกลัวว่าเราจะมองหน้ากันไม่ติด ผมเลยเลือกที่จะเก็บความรู้สึกที่มีเลยคำว่าเพื่อนไว้เพียงคนเดียวแต่1ปีต่อมาอาการของผมก็เริ่มปิดไม่มิดเวลาผมเห็นแก้วคุยกับใครที่เป็นผู้ชายคนอื่นนอกจากผม มันรู้สึกโกธร หึง หวง แต่ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิถึงขั้นนั้น ผมรู้ว่าผมอยู่จุดไหน

 

 

 

''ฝันดีนะครับแก้วใจของโมะ" ผมบอกกับรูปในมือ

 

''ป่านนี้แก้วจะหลับรึยังนะ" ผมคิดแล้วค่อยๆหลับไป

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

    ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าไม่สิแทบไม่ได้นอนเลยต่างหากหละเพราะอะไรหนะหรอก็เพราะว่าฉันตื่นเต้นที่จะเข้าไปทำงานเป็นนักร้องอย่างที่ฝันไว้เต็มตัวซะที ตอนนี้ฉันเลยทำได้แค่นั่งรอเวลาที่จะไปบริษัท RS ค่ายเพลงที่ฉันไปทำงานอยู่นั่นแหละ

 

''ยัยแก้ว'' เสียงใคร    

                                                                               

''อ้าวฟางเองหรอมีอะไรอ่ะ'' ที่แท้ของเป็นยัยฟางนี่เอง

 

''คือฉันจะมาถามว่าแกจะไปบริษัทยังไงอ่ะฉันไปด้วยดิ''

 

''ฉันไปกับโทโมะอ่ะแกต้องไปถามเจ้าตัวเองโน่น'' ฉันบอกแล้วยิ้มๆ

 

''ไม่ได้!!!'' อ่าเสียงใครอีกหว่ะ

 

''อะไรอ่ะโทโมะTT'' ยัยฟางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

 

''ฉันจะไปกับแก้วแค่2คนเธอไม่เกี่ยว555'' นี่ก็อีกคนงกอะไรนักหนาทางเดียวกันแท้ๆ

 

''ชิ!!!แค่ขอไปด้วยเองนะไม่ได้ไปขัดความสุขอะไรของนายซะหน่อยทำเป็นงกไปได้'' เป็นชุดเลย

 

''งั้นฉันว่าเราก็ไปด้วยกันหมดนี่แหละ'' ฉันเริ่มจะมีบทหลังจากที่เงียบมานาน

 

''ไม่เอาอ่ะแก้วTT'' กลายเป็นโทโมะที่จะร้องไห้แทน

 

''นี่นายจะเอาไงกันแน่ย่ะ'' ยัยฟางเริ่มขึ้นแล้ว

 

 

   และแล้วศึกสงครามน้ำลายก็เริ่มขึ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมซึ่งกันและกันคนกลางอย่างฉันฟังแล้วยังปวดหัวอีกฝ่ายก็จะไปด้วยอีกฝ่ายก็ไม่ให้ไป โอ๊ยคนสวยปวดหัวค่ะ

 

 

 

''นี่ยัยเตี้ยเธอก็ไปเองสิ'' นั่นไง

 

''นายจะบ้าหรอถ้าฉันไปเองได้แล้วฉันจะมาทะเลาะกับนายเพื่อ'' วุ่นวายจริงๆ

 

''งั้นเอางี้...'' แล้วนายโทโมะก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์แปปนึงก็เข้ามา

 

''โมะจะไปไหนแล้วยัยฟางหละ'' ฉันเอ่ยถามเมื่อโทโมะตรงเข้ามาดึงแขนฉันให้เดินตามเค้าไปแล้วจับฉันยัดใส่รถแล้วขับออกไปเลย ทีนี้ยัยฟางจะได้ตามมาไม่ได้

 

''แล้วเราจะทิ้งยัยฟางไว้อย่างนั้นหรอ'' ฉันเอ่ยถาม

 

''โมะจัดการเรียบร้อยแล้วหละ'' โทโมะต้องมีแผนอะไรแน่ๆเลย

 

''โมะจะทำอะไรเพื่อนแก้ว'' ฉันหันมาถามอย่างเอาเรื่อง

 

''ป่าวๆไม่มีอะไรหรอกโมะก็แค่หาคนขับรถให้เท่านั้น^^'' รอยยิ้มของนายชั่งสะใจเหลือเกิน

 

 

 

    หลังจากนั้นไม่นานเราก็มาถึงค่ายเพลงเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันรู้สึกเอ่อ...อยากเข้าห้องน้ำอ่ะคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าไปกินเข้าเอ๊ย!!!ไม่ใช่ ตลกใหญ่หละฉันไปดีกว่าก่อนที่จะราดตรงนี้T_T

 

 

 

''จะไปไหนอ่ะแก้ว'' นายโทโมะถามฉันที่ลุกขึ้นเดิน

 

''แก้วจะไปเข้าห้องน้ำอ่ะ'' ฉันบอกแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมา

 

 

    หลังฉันเข้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้วก็นึกอยากจะเดินเล่นให้ทั่วบริษัทเลยเร็วเท่าความคิดขาของฉันเดินฉับๆไปในทางเดินหน้าห้องต่างๆ ห้องที่เรียงติดกันยาวทั้งชั้นที่ฉันแอบเปิดดูก็คือห้องซ้อมเต้นแต่มันจะแยกเป็นห้องใครห้องมันประมาณว่ากลุ่มก็อยู๋รวมกันส่วนเดี่ยวก็อยู่ส่วนเดี่ยวไปนะถึงว่าทำไมมันมีห้องเยอะจัง ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าพวกฉันหมายถึง เฟยื ฟาง ฉัน จะได้อยู่ห้องไหน >< ฉันยังไม่หยุดแค่นั้นเดินลึกเข้าเลื่อยๆจนถึงห้องสุดท้ายฉันประตูออกเพราะคิดว่าเช้าๆแบบนี้คงยังไม่มีใครมาแต่ฉันคิดผิด....

 

 

    ภายในห้องมีผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังซ้อมเต้นด้วยใบหย้าที่จริงจังร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่ห้องนี้เปิดแอร์จนฉันยังหนาวเลยซ้อมเต้นมันเหนื่อยอย่างนี้เลยหรอเนี๊ยะ เอ๊ะผู้ชายคนนั้นหยุดเต้นเมื่อสายตาดันมองมาสะดุดเข้าที่ฉัน ซวยแล้วไงยัยแก้วอยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องใส่ตัวเองจริงๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะรีบผิดประตูแล้ววิ่งหนีไปห้องที่ฉันอยู่ทันทีแต่ ณ ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากยืนตัวแข็งทื่อไม่รับรู้อะไรแม้กระทั่งผู้ชายคนนั้นมาหยุดตรงหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไร

 

 

''ขะ...ขอโทษค่ะไม่คิดว่าจะมีคนอยู่'' ฉันก้มหน้างุดๆไม่มองไม่สบตากับผู้ชายคนนั้น

 

''ไม่เป็นอะไรหนิดีเลยผมกำลังหาผู้ชมอยู่พอดี'' ฟังจาเสียงของเค้าฉันก็พอที่จะชื้นใจขึ้นมาบ้างเลยเงยหน้าแล้วยิ้มให้

 

''คุณไม่โกรธฉันหรอค่ะ?'' ฉันเอ่ยถามผุ้ชายตรงหน้าที่ฉันเสียมารยาท

 

''ไม่เป็นไรหรอกครับว่าแต่คุณคงเป็ฯนักร้องใหม่ใช่มั้ยครับ'' ฉันถามฉันกลับมา

 

''เอ่อ..ค่ะ''

 

''เมื่อก่อนผมก็เป็นแบบคุณ'' - -*

 

''.....''

 

''หมายถึงประมาณว่าเดินหลงทางบ้างเข้าห้องผิดบ้างอะไรประมาณนี่แหละ''

 

 

   จะว่าไปนายนี้ก็นิสัยดีนะไม่ถือตนว่าดังเข้ากับคนทั่วไปได้ดีไม่หยิ่งเหมือนดารานักร้องบางคนฉันไม่ได้กล่าวหาใครนะคะกรุณาอย่าเข้าใจผิด นายนี่หน้าตาใช้ได้ไม่สิดูดีเลยต่างหากหละมีเสน่ห์เฉพาะตัวดึงดูดพวกสาวๆให้หลงโดยง่ายส่วนอายุน่าจะประมาณฉันนี่แหละห่างกันไม่กี่ปีหรอกเผลอๆก็ปีเดียวกันด้วยซ้ำไป

 

 

  เผลอแอบคิดอะไรนิดเดียวนายนั่นก็ลากตัวฉันแล้วดันให้นั่งลงบนเก้าตัว4-5ตัวที่เรียงติดกันฉันเองก็ยังงงๆว่าเขาคิดจะทำอะไรแต่ต้องกระจ่างเมื่อ....

 

 

''ทีนี้เธอดูฉันเต้นได้แล้วนะ'' พูดอย่างเดียวไม่พอยังเต้นโชว์ฉันอีกค่ะ

 

 

   จนเวลาผ่านไปนานมากเค้าก็ยังเต้นเพลงๆเดิมไม่คิดจะเปลี่ยนเพลงรึอย่างไง ถ้าเป็นฉันนะคงโทโมะว่าไปหละแล้วอ๊ะ!!โทโมะ ฉันลืมเลยว่าโทโมะรออยู่ที่ห้อง แล้วฉันจะบอกบุคคลตรงหน้าที่ยืนเต้นอยู่อย่างไงดี คิดสิยัยแก้วT_T

 

 

''เอ่อ...คือฉันต้องกลับแล้วอ่ะไว้เจอกันใหม่นะ'' ฉันบอกแล้วลุกขึ้นยืน

 

''ได้ๆ''

 

 

    พอได้ยินคำนั้นฉันก็แทบจะวิ่งเหมือนหนูติดจั่นออกมาแทบไม่ทันแต่...ห้องฉันมันไปทางไหนเนี๊ยะตายหันไปทางไหนมันก็เหมือนกันหมดเลยอ่ะซวยซ้ำซวยซ้อนจริงเลย

 

 

''กลับห้องไม่ถูกหรอ'' นายนั้นเดินออกมาจากห้องตอนไหนไม่รู้ถามฉัน

 

''(- -)(. .) (- -)(. .)'' ฉันได้แต่พยักหน้าตอบ

 

''งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง'' เป็นความคิดที่ดีมาก

 

''แล้วนายจะรู้ได้ไงว่าห้องฉันอยู่ทางไหน'' ฉันถามออกไป

 

''หมายเลขห้อง'' มันมีด้วยหรอว่ะทำไมฉันไม่เห็น

 

''อืมแล้วแต่นายเถอะฉันไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้'' ก็แหงหละมายังไม่ถึงวันเลยฉันจะไปสังเกตของพรรค์นั้นได้ยังไงเอ๊ะ!!!หรือว่าฉันโง่เองหวะชั่งเถอะฉันไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้แล้วแต่สิ่งที่ฉันคิดคือโทโมะจะโกรธฉันมั้ยที่ฉันให้เค้ารอนานแบบนั้นหรือไม่แน่เค้าอาจจะตัดฉันออกจากเพื่อนเลยก็ได้แงๆไม่เอานะสนิทกันมาก็นานแล้วเรื่องแค่นี้นายให้อภัยฉันนะได้โปรดแล้วฉันกระวนกระวายไปเพื่อ???ในเมื่อมันยังมาไม่ถึงซะหน่อยหนิ

 

 

 

   ภายในเวลาไม่ถึง5นาทีเท้าของฉันก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องนึงซึ่งฉันจำได้ดีว่าห้องนี้มันคือห้องที่ฉันออกมาเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำนั่นเอง ขนาดตัวฉันยังลืมเลยว่าอยู่ห้องไหนแล้วนายนี่เป็นใครถึงได้รู้ว่าฉันอยู่ห้องไหนเหอะ!!!แปลกคนหรือว่านายนี่จะไม่ใช่คนธรรมดากันนะนี่ฉันคิดได้ไงว่ะเนี๊ยะ

 

 

''เอ่อ...ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?'' ฉันสะกิดแขนผู้ชายที่พาฉันมาส่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------กลับมาอัพแล้วนะคะอยากจะบอกว่าลำบากมากแต่ยังไงก็ฝากอ่านเรื่องกันด้วยนะคะเอ๊ะ!!!อ่านอย่างเดียวไม่พอต้องเม้น+โหวตด้วยนะคะเป็นกำลังใจ

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา