The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
OUM_PF
35) ความสุข
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่35 ความสุข...
เสียงหัวเราะที่ดังมาจากบ้านไม้หลังใหญ่ริมหาดทะเลในหัวหินสร้างความคับแค้นใจให้...พิมประภา ที่แท้ก็มาหลบ
กันอยู่นี่เอง เธอตามหามาราวสองปี แต่ก็ไม่เคยได้ข่าวคราวเลย จนกระทั้งวานซืนระหว่างที่เธอตามเจ้านายมา
ประชุมโครงการใหม่ของบริษัทที่หัวหิน แล้วแวะซื้อของในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ถึงได้พบกับครอบครัวแสนสุข
ของป๊อปปี้และฟาง เพราะฟางทำให้ครอบครัวของเธอต้องพังพินาศ พ่อและแม่ของเธอถูกฆ่าตายอย่างทารุณจาก
เจ้าหนี้ใจทราม มิหนำซ้ำมันยังไล่ล่าเธอและน้องสาวจนต้องหนีหัวซุกหัวซุน อีกทั้งกวินที่คอยให้ความช่วยเหลือ
มาตลอดก็ตีตัวออกห่าง เงินเดือนขี้ประติ๋วของเธอและน้องสาวก็ไม่พอใช้ ทั้งหนี้สินที่พ่อและแม่ทิ้งไว้ให้ก็มากล้น
ทำให้เธอต้องตัดสินใจกลับมาหาทางเลือกเก่าอย่างป๊อปปี้ ถึงเขาจะมีภรรยาและลูกไปแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา
สำหรับเธอ...วันนี้อาจจะยังไม่เริ่มลงมือขอเวลาให้เธอเตรียมแผนให้พร้อมก่อนเถอะ...
“ตะวันอย่าวิ่งลูก เดี๋ยวก็ล้มหรอก”คุณพ่อจอมเนี้ยบอย่างป๊อปปี้ตะโกนบอกลูกสาวจอมแก่นที่วิ่งหนีเขา ตั้งแต่เอ่ย
ปากว่าจะพาไปอาบน้ำ ด้วยวัยกำลังซนของเด็กวัยสองขวบที่กำลังวิ่งเป็น พูดเป็นทำเอาคนเป็นพ่อหนักใจ หากเจ้า
ตัวเล็กนั่งอยู่เฉยๆใครต่อใครก็คงนึกว่าเป็นตุ๊กตาน่ารักๆ หากแต่เจ้าตัวไปวิ่งจากอ้อมกอดและตักของคนเป็นพ่อและ
แม่เมื่อไร ก็ไม่ต่างอะไรกับลิงตัวน้อยๆ ที่พยายามปีนป่ายเก้าอี้และโต๊ะไปทั่วบ้าน
“ป๊า คิกๆ”แต่ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะไม่รู้เรื่องรู้ราว ยังคงวิ่งให้เขาไล่จับเช่นเดิม
“ตะวัน อาบน้ำเถอะลูก ดูซิเนื้อตัวมอมแมมไปหมดแล้ว”หมดเวลาสนุกแล้ว เมื่อวิ่งไล่จับกันอยู่นานสองนาน เมื่อ
เริ่มรู้สึกมาเจ้าตัวเล็กเริ่มเหนื่อยเขาจึงรวบร่างตุ้ยนุ้ยขึ้น แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่เต็มใจ ใบหน้าแสนหวานที่ได้เค้ามา
จากคนเป็นแม่นั้นเริ่มเบ้ แต่ก่อนที่เสียงร้องไห้ของลูกสาวจะดังขึ้น...
“ส่อแววซกมกตั้งแต่เด็กเลย ดูสิ หืม”เขาฟัดตามร่างตุ้ยนุ้ยของลูกสาว จนเจ้าตัวนั้นหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจ
ก่อนจะพาไปส่งคุณแม่ยังสาวที่เตรียมน้ำให้ลูกสาวจอมยุ่งอยู่
“เอามาส่งครับ”ฟางยิ้มรับก่นจะรับลูกสาวไปอาบน้ำชำระร่างกาย เขาออกไปนั่งรอภรรยาและลูกสาวที่เตียงนอน รอ
เพียงครู่เสียงฝีเท้าวิ่งหนักๆก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างท้วมของตัวยุ่งที่พยายามปีนป่ายขึ้นเตียงมาหาเขา เขามองลูกสาว
ที่อยู่ในชุดนอนลายการ์ตูนเจ้าหญิงสีหวาน แต่ดูกริยาเจ้าตัวสิ...ซนอย่างกับลิง
เขาโคลงศีรษะเบาๆก่อนจะยกร่างของจอมยุ่งขึ้นมา เจ้าตัวนั้นปีนขึ้นมานั่งบนตักเขาก่อนจะโหนต้นคอของเขาเล่น
อย่างเถาวัลย์ก็ไม่ปาน
“ตะวัน อย่าซนสิลูก เดี๋ยวป๊าล้มนะ”เขาปรามลูกสาวที่เริ่มออกแรงดิ้นมากขึ้น
“ป๊า คิกๆ เอ๋...?”ลูกสาวจอมยุ่งหยุดดิ้นชั่วคราว ก่อนจะหันไปสนใจจอโทรทัศน์ที่เขาเปิดทิ้งไว้
“ป๊า ตะวันเคยเห็น นู่น”เจ้าตัวพูดเจื้อยแจ้วก่อนจะทำปากยื่นคอยาวชี้ไปทางจอโทรทัศน์ที่ฉายภาพฉากเลิฟซีนอัน
เร่าร้อน นั้นทำเอาเขาผงะ คนเป็นพ่อรีบกดศีรษะเจ้าตัวเล็กลงกับอก ก่อนจะชวนลงไปข้างล่างเพื่อหาการ์ตูนให้
จอมยุ่งดู รู้สึกว่าลูกสาวเขาจะรู้มากเกินไปแล้ว
“ป๊า ตะวันอยากกิน อมยิ้ม ยิ้ม”แก้มใสคลอเคลียกับแก้มสากของเขาอย่างออดอ้อน อย่างนี้ตลอดสิน่า เจ้าลูกคนนี่
ได้แม่มาหมดเลย มันน่าน้อยใจนัก แต่ก็ดีแล้วใบหน้าหวานๆแบบแม่ แต่นิสัยเหมือนแม่นี่สิ...แล้วอย่างนี้เขาจะใจ
แข็งกับแม่ลูกคู่นี้ได้นานเท่าไร...
“กินอีกแล้วหรอเรา หมดโหลแล้วมั้งน่ะ”
“ฮึก ป๊า ฮือๆๆๆ”เท่านั้น น้ำตาเจ้าตัวก็ไหลลงมาราวกับสั่งได้ และเขาก็เป็นพวกแพ้น้ำตาลูกเสียด้วยสิ ทั้งๆที่แม่
ของลูกห้ามนักห้ามหนาแต่เขาก็ยังแอบซื้อมาไว้ให้ลูกสาวบ้าง เพราะเป็นปกติของเด็กอยู่แล้ว ซึ่งหากโดนจับได้ก็
คงได้ตายกันทั้งพ่อทั้งลูกล่ะงานนี้
“แกล้งอะไรลูกคะพี่ป๊อป”นั่นไงมาแล้ว แล้วยิ่งกว่านั้นลูกสาวตัวดีก็โผเข้าหาอ้อมกอดของคนเป็นแม่แทนเขา
“แม่ ฮึกๆ ป๊า ฮือ”เจ้าตัวเล็กที่กำลังจะฟ้องแม่กำลังสะอึกสะอื้นในอ้อมกอดของคนเป็นแม่หันมามองเขาตาเขียว
“ป๊าอะไรคะ...”
“ป๊า...อื้อ”เขาตะปบริมฝีปากเล็กที่กำลังจะฟ้องแม่ไว้ได้ทัน ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวยุ่งเข้าสู่อ้อมกอดก่อนที่เจ้าจอมยุ่งจะ
ทันได้พูดอะไรออกไป
“พี่ป๊อป เอามือออกเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวลูกก็หายใจไม่ออกหรอก”ภรรยาตัวน้อยที่คอยยื้อยุดมือของเขาออกจากเรียว
ปากของตัวแสบอย่างไม่ลดละ เอาออกเดี๋ยวก็ได้ตายกันทั้งพ่อทั้งลูกหละสิ ก่อนเขาเบี่ยงตัวหลบ
“ตะวันเป็นคนนะครับ ไม่ใช่ปลาจะได้หายใจทางเหงือก”พูดจบเขาก็หอมแก้มนวลอย่างหยอกล้อ ก่อนจะพาตัว
แสบนั่งลงบนโซฟา แล้วตะโกนบอกคุณแม่ยังสาวที่ยืนหน้าแดงแจ๋เป็นลูกตำลึงอยู่
“หิวข้าวจังเลยครับ”คนตัวเล็กหันมาค้อนเขา ก่อนจะเดินเข้าครัวเพื่อยกอาหารมาตั้งที่โต๊ะ เขาก้มลงพูดกับลูกสาวขี้
แยที่นั่งสะอื้นจนตัวโยนอยู่เบาๆ
“ไว้ทานข้าวก่อนนะครับ เดี๋ยวป๊าให้นะคนดี”เขากรีดนิ้วเช็ดน้ำตาที่เปรอเปื้อนตามใบหน้าแสนหวานของลูก
สาวอย่างทะนุถนอม
“ฮึกๆ จริงหรอ แค่ก”เจ้าตัวเล็กที่ร้องไห้อย่างเป็นตายหันมามองเขาตาใสแป๋ว ให้มันได้อย่างนี้สิลูก...
“ครับผม”เท่านั้น เจ้าตัวแสบก็กระโดดขึ้นตัก ทำเอาคนเป็นพ่อที่ยังไม่ทันตั้งหลัก ล้มตึงลงกับโซฟาตัวยาวทันที
ส่วนเจ้าตัวนั้นก็หัวเราะอย่างชอบใจ ป๊อปปี้มองหน้าลูกสาวอย่างแสนรัก ขอแค่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของลูกและ
ภรรยาก็เพียงพอสำหรับการใช้ชีวิตอยู่ต่อไปของเขา
ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรเขาก็ยอมทั้งนั้น...
“ว้ายตายแล้ว...ลงมาเดี๋ยวนี้นะตะวัน เดี๋ยวป๊าก็จุกกันพอดี”คนเป็นแม่ร้องห้ามอย่างตกใจ เมื่อเห็นลูกสาวจอมยุ่ง
กระโดดโหยงเหยงและหัวเราะชอบใจอยู่บนตัวของคนเป็นพ่อ
“เอ๋...จุก”เพียงตะวันหยุดเล่นกับบิดาแล้วหันมามองคนเป็นแม่อย่างสงสัย
“ปวดท้องนะลูก หนูอยากเห็นป๊าเจ็บหรอ”คนเป็นแม่เดินมาหาลูกสาวที่มองคนเป็นพ่อตาใส ก่อนเจ้าตัวจะโผเข้า
กอดบิดาจนป๊อปปี้นั้นตั้งตัวไม่ทัน เธอรู้ว่าเพียงตะวันนั้นรักพ่อของแกมากแค่ไหน ถึงแกจะเป็นเด็กและพูดอะไรๆ
ได้ไม่ชัดเจนนัก...หากการกระทำที่เจ้าตัวแสดงออกมานั้นชัดเจนยิ่งกว่า
“ฮ่าๆ ขี้อ้อนเหมือนแม่ไม่มีผิดเลย ไอ้ตัวแสบ ไปทานข้าวกันดีกว่าครับ”ป๊อปปี้ช้อนอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยของลูกสาวไปที่
โต๊ะทานข้าว แต่ไม่ลืมที่จะเกี่ยวมือเธอไปที่โต๊ะอาหารด้วยเช่นกัน ป๊อปปี้วางลูกสาวตัวแสบให้นั่งลงบนเก้าอี้
สำหรับเด็ก ก่อนจะถอยเก้าอี้ให้เธอนั่ง
“น่าทานทั้งนั้นเลย ทานเลยสิครับ”ก่อนทุกคนจะลงมือทาน ซึ่งเธอก็อดสงสารสามีไม่ได้ ก็วันนี้ลูกสาวสุดที่รักเกิด
อยากจะเอาใจคนเป็นพ่อขึ้นมา ตักกับข้าวให้จนพูนจานไปหมด ซึ่งป๊อปปี้ก็ไม่ได้ว่าอะไร ซ้ำยังทานอย่างเอร็ด
อร่อย ลูกสาวเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งตักใส่จานให้คนเป็นพ่ออีก ซึ่งเธอดูแล้วอาหารแต่ละอย่างไม่น่าจะเข้ากันได้เมื่ออยู่
ในจานใบเดียว แต่ป๊อปปี้กลับทานอย่างไม่บ่นสักคำ ระยะเวลาสองปีที่เธอได้อยู่ร่วมกับเขาฉันสามีภรรยามานี้ ไม่มี
สักครั้งที่เขาจะทำให้เธอต้องร้องไห้เสียน้ำตาเพราะความเสียใจ เขาดูแลลูกและเธอเป็นอย่างดี หากวันนี้เธอและ
ลูกจะรักเขาหมดหัวใจก็คงจะไม่ผิด...
หญิงสาวหลุดอย่างภวังค์ก็เห็นสีหน้าพะอืดพะอมของป๊อปปี้ที่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารที่เจ้าตัวเล็กตักให้อย่างมาก
มาย ทำให้เธออดขำไม่ได้ ผู้ชายอย่างเขาเคยยอมผู้หญิงที่ไหนมากกว่านี้อีก...ไม่มีแล้ว
“ตะวัน หนูทานบ้างสิลูก ตักให้ป๊าอย่างเดียว เดี๋ยวหนูก็หิวแย่หรอก”
“อะหย่อย”เจ้าตัวเล็กหันมาตักซุปแล้วยิ้มแฉ่งให้เธอ เป็นการบอกว่าหนูน่ะทานแล้วนะ...ขี้อ้อนอย่างกับอะไรดี
“อร่อยก็ทานเยอะๆสิลูก แม่ตักให้นะคะ”เธอตักของโปรดใส่จานให้ลูกสาว ก่อนเจ้าตัวจะก้มหน้าก้มตาทานอาหาร
อย่างจริงจัง...หรือเรียกว่าละเลงดีนะ
เมื่อทานข้าวเสร็จเธอก็เก็บโต๊ะอาหารซึ่งวันนี้มีกำลังเสริมอย่างลูกสาวตัวน้อยค่อยถือแก้วน้ำไปให้ ไม่สนใจคนเป็น
พ่อที่พยายามเรียกให้ไปดื่มนม แล้วจะสูงมั้ยล่ะเนี่ย คงจะได้เธอมาเยอะเสียเหลือเกิน ซึ่งถึงเวลาดื่มนมทีไรก็ได้
วิ่งไล่ปล้ำเจ้าตัวให้มาดื่มนมกันทั้งบ้าน ซึ่งเหตุการณ์นี้กำลังจะเกิดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“ตะวันครับ ได้เวลาดื่มนมแล้ว”คนเป็นพ่อที่ถือแก้วนมนั่งรออยู่ที่โซฟาตะโกนเรียกลูกสาวที่ทำไก๋ ไม่สนใจ
“แม่คะ”มือเล็กๆกระตุกชายกระโปรงของเธอที่กำลังล้างจานอยู่ ให้หันมามอง
“ว่าไงลูก”เธอเช็ดมือเมื่อล้างจานเสร็จ ก่อนจะอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้น ก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับที่ ป๊อปปี้
นั่งดูโทรทัศน์อยู่ โดยมีเจ้าหญิงตัวน้อยนั่งอยู่บนตัก
“ดื่มนมได้แล้วครับตะวัน”คนเป็นพ่อยกแก้วนมขึ้นก่อนจะยิ้มแฉ่งให้ลูกสาวที่เบ้หน้ากำลังจะร้องไห้ เจ้าตัวแสบหัน
หน้าหนีคนเป็นพ่อก่อนจะซุกใบหน้ากลมป้อมเข้าหาอกคนเป็นแม่อย่างออดอ้อน
“ไม่เอา ไม่เห็นอะหย่อยเลย”เจ้าตัวซุกใบหน้าเข้าหาคนเป็นแม่ยิ่งขึ้นกว่าเดิม
“ไม่อร่อยเราก็ต้องดื่ม มันมีประโยชน์นะรู้มั้ย”ป๊อปปี้วางแก้วนมลงบนโต๊ะ ก่อนจะแกะลูกสาวที่เกาะเธอเป็นตังเม
ออก แล้วพาเจ้าตัวนั่งลงบนตักของเขาเอง
“ป๊า ฮึก”ลูกสาวเริ่มสะอื้นฮัก เมื่อโดนขัดใจ
“ดื่มหน่อยก็ยังดีนะครับ นิดเดียวก็ได้ นิดเดียว”คนเป็นพ่อเริ่มหลอกล่อลูกสาวเมื่อเจ้าตัวนั้นเอาแต่ส่ายหัว ลนลาน
จากตักของเขา เข้าหาคนเป็นแม่
“ตะวันอย่าดื้อสิครับ”ลูกสาวจอมแสบยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อถูกคนเป็นพ่อดุ
“ฮือๆๆ ฮึก หาแม่ ฮือ ป๊า ปล่อย ฮึก ฮือๆ”เจ้าตัวเล็กเริ่มแผลงฤทธิ์กำปั้นน้อยๆทุบตามอกแกร่งของคนเป็นพ่อ
ป๊อปปี้โอบลูกสาวเข้าสู่อ้อมกอด
“ป๊าเจ็บนะตะวัน”เท่านั้นเจ้าตัวเล็กก็เงยหน้าขึ้นมองพ่อผ่านม่านน้ำตา มือเล็กที่ทุบอกแกร่งกลับชะงักไป...ไม้เด็ด
ของป๊อปปี้หละ
“ป๊าเจ็บหรอ ฮึก”เขากรีดหัวแม่มือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของลูกสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือยกแก้วนม
ขึ้นก่อนส่งให้เพียงตะวัน เจ้าตัวเล็กมองมันอย่างชั่งใจ ก่อนจะรับแก้วนมไปดื่มโดยมีคนเป็นพ่อช่วยป้อนอยู่ห่างๆ
ดื่มไปได้ค่อนแก้วเจ้าตัวเล็กก็ส่งคืนให้คนเป็นพ่อ ป๊อปปี้โยกศีรษะเล็กของลูกสาววอย่างเอ็นดู ก่อนจะวางแก้วนม
ลง
“เยส เก่งที่สุดเลยลูกป๊า”เขาจั๊กจี้ร่างตุ้ยนุ้ยของลูกสาว ส่วนเจ้าตัวก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจ เมื่อเห็นท่าว่าลูก
สาวหัวเราะเยอะไป จนนมที่เพิ่งดื่มไปเกือบกลับสู่โลกภายนอก ป๊อปปี้จึงหยุด
“ป๊า คิกๆๆ ฮะ ฮ่า เอิ๊ก”ป๊อปปี้รีบเอามืออุดปากเจ้าตัวแสบที่ทำท่าเหมือนจะอาเจียน ก่อนจะช้อนอุ้มลูกสาวไว้ ภาพ
ของทั้งสองทำเอาคนเป็นแม่อดยิ้มตามไม่ได้ เธอจะไม่มีวันนี้เลย...วันที่มีความสุข
หากไม่มีพ่อลูกคู่นี้...
.................................................................................................................................
มาแล้ว ปิดยาวลั้นลา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ(บ้าไปแล้ว)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
