The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

9.2

เขียนโดย OUM_PF

วันที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2555 เวลา 11.28 น.

  40 ตอน
  1082 วิจารณ์
  122.49K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

38) เพียงตะวัน...ดวงนี้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

 

 

ตอนที่38 เพียงตะวัน...ดวงนี้ 

 

 

“ตะวัน ป๊ารักหนูนะครับ”เขากดจูบลงบนหน้าผากมนของลูกสาวอย่างแสนรัก ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตหนึ่งต้อง

 

อยู่ห่างจากลูกและเมียเช่นนี้....และเขาไม่เคยคิดจะทำ!!!!

 

 

ผลั่ก!!!!!!

 

 

ข้อศอกแกร่งกระทุ้งเข้าท้องน้อยของพิมประภาเต็มแรงผู้ชายทันทีที่เขายืนขึ้น ชายหนุ่มเก็บปืนที่ร่วงจากมือ

 

ของเธอมาถือแล้วจ่อไปที่ร่างบางที่ล้มลง มือหนาตวัดขึ้นช้อนอุ้มลูกสาวขึ้นมา

 

 

“ออกไปซะ!! อย่าหาว่าฉันไม่เตือน...อย่ามาระรานครอบครัวฉันอีก ออกไป!!!”น้ำเสียงแข็งกร้าวตวาด

 

ไล่พิมประภา

 

 

“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าคุณไม่ไปกับฉัน”หล่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

 

 

ปัง!!!

 

 

“ออกไป!!!”เขายิงขู่พิมประภาที่ไม่มีท่าทีว่าจะออกจากบ้านของเขา

 

 

“คุณคิดจะทำร้ายฉันหรอป๊อป เราเคยรักกันนะคะ คุณจำไม่ได้หรอ”

 

 

“ให้ฆ่า...ฉันก็จะทำ ในเมื่อเธอกล้าทำร้ายลูกเมียฉัน”

 

 

กริ๊ก!!!

 

 

เขาเหนี่ยวไกปืน พร้อมๆกับจ่อไปที่ร่างของพิมที่ทรุดลงที่พื้นห้อง เธอมองเขาตาโตก่อนจะลนลานวิ่งออก

 

จากบ้านของเขาไปที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้าน

 

 

“เดี๋ยว!!!”ชายหนุ่มร้องเรียกเมื่อหญิงสาวยังไม่ทันออกจากประตู เธอหันมามองเขาอย่างหวดกลัว

 

 

“เอาของๆเธอคืนไป!”เขาเคว้งปืนไปให้เธอ ที่ก้มลงเก็บก่อนจะวิ่งแจ้นออกไปจากบ้านของเขา

 

 

“ป๊า เก่งๆ”ลูกสาวตัวน้อยปรบมือหัวเราะชอบใจ มือหนายีผมนุ่มของลูกรักอย่างเอ็นดู ก่อนจะมองไปยังร่าง

 

บางของภรรยาที่ยืนเคียงข้างเขา เธอโผเข้ากอดเขาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย พร้อมกับปล่อยโฮอย่างเด็กน้อยขี้

 

แย

 

 

“ฟางไม่เป็นไรแล้วนะคนดี”เขาลูบผมนุ่มของภรรยาตัวน้อยอย่างปลอบโยน เธอพยักหน้ากับอกของเขาก่อน

 

จะเงยหน้าขึ้นหอมแก้มลูกสาวอย่างแสนรัก

 

 

“แม่ๆ ม่ายต้องร้องน้า”มือเล็กเช็ดน้ำตาให้คนเป็นแม่ป้อยๆ

 

 

“ค่ะ”เธอลูบแก้มยุ้ยของลูกสาวอย่างเอ็นดู เพราะลูกทำให้เขาและเธอรู้ว่าต้องอยู่ไปเพื่อใคร

 

 

“ตะวันหิวแล้ว”เด็กน้อยลูบท้องไป-มาอย่างน่ารัก คนเป็นพ่อและแม่หัวเราะเพราะความไร้เดียงสาของลูก

 

สาว ก่อนป๊อปปี้จะวางร่างตุ้ยนุ้ยลงบนโซฟาอย่างเดิม

 

 

“ห้ามลงมานะ ป๊าจะกวาดเศษกระเบื้องก่อน เดี๋ยวมันจะบาดเท้าเอา”คนเป็นพ่อชี้หน้าลูกสาวอย่างคาด

 

โทษ ลูกน้อยรีบพยักหน้าอย่างจ๋อยๆ

 

 

“แม่...เจ็บ”ลูกน้อยยกแขนจ้ำม้ำที่เป็นรอยแดงขึ้นให้คนเป็นแม่ดู ฟางยกมือขึ้นทาบอกอย่างตกใจ ก่อนจะ

 

ลนลานลุกจากโซฟาไปหายามาทาให้ลูกรัก

 

 

“โอ๊ะ!”เจ้าตัวเล็กอุทานอย่างตกใจเมื่อคนเป็นแม่ทายาบริเวณแผล

 

 

“เจ็บหรอคะ แม่ขอโทษนะลูก”เธอลูบศีรษะทุยของลูกสาวอย่างปลอบโยนก่อนจะทายาให้ลูกสาวจนเสร็จ

 

 

“มาแล้วครับผม”ป๊อปปี้ที่เดินมาพร้อมกับอาหารว่างอย่างแซนด์วิชเรียกความสนใจจากลูกสาวที่กำลังคุย

 

กับคนเป็นแม่อย่างเจื้อยแจ้ว

 

 

“ป๊า คิกๆ”เจ้าตัวแสบหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจเมื่อเห็นอาหารว่างที่พ่อถือมา ไม่น่าเล่า...ถึงได้กลมป้อม

 

อย่างโอ่งไม่มีผิด...กินไม่เลือกเหมือนแม่นี่เอง

 

 

“เห็นของกินล่ะยิ้มร่าเชียวนะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลูกแม่ฟาง”เจ้าตัวเล็กนั้นยังจะงงกับประโยคของเขา แต่คน

 

เป็นแม่เนี่ยสิส่งค้อนวงใหญ่ให้เขาเรียบร้อยแล้ว เขาวางจานแซนด์วิชลงบนโต๊ะ

 

 

เพี๊ยะ

 

 

เขาตีเบาๆที่มือจ้ำม่ำของลูกสาวที่ทำท่าว่าจะหยิบอาหารเข้าปาก เจ้าตัวเล็กเบ้หน้าอย่างขัดใจ ก่อนจะเริ่ม

 

สะอื้นฮักเป็นสัญญาณว่าจะร้องแล้วนะ

 

 

“ล้างมือก่อนเลยตะวัน”คนเป็นพ่อดุลูกสาวตัวจ้อย ก่อนเจ้าตัวจะวิ่งแจ้นไปล้างมือในห้องครัว

 

 

“หิวรึเปล่าเรา”เขาเขยิบไปนั่งข้างๆภรรยาที่นั่งมองอาหารว่างอยู่ตาเป็นมัน แต่ที่แปลกก็คือทำไมเธอไม่ยอม

 

ทานล่ะ

 

 

“นิดหน่อยค่ะ ฟางไปดูลูกก่อนนะคะ ไม่รู้จะล้างได้รึเปล่า”เธอลุกไปตามเจ้าตัวเล็กในห้องครัว เพียงครู่สอง

 

แม่ลูกก็ออกมาในสภาพที่เขาตกใจไม่น้อย นี่แน่ใจนะว่าลูกสาวเขาไปล้างมือไม่ได้ไปอาบน้ำ

 

 

“ตะวัน ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะครับ”เขาถามเจ้าตัวยุ่งที่ถูกคนเป็นแม่เช็ดผมที่เปียกลู่ให้อยู่ เมื่อเช็ดเสร็จเจ้าตัวก็

 

กลับมานั่งลงที่ตักของเขา

 

 

“ขี้อ้อนจริงๆเลยเราเนี่ย แล้วไปล้างมืออิท่าไหนล่ะเนี่ยถึงได้เป็นแบบนี้”ดวงตากลมโตฉายแววความสงสัย

 

ก่อนจะเอ่ยถามเสียงใส

 

 

“อิท่าไหน?”ให้ตาย...นี่ลูกเขาและฟางจริงๆหรอ ทำไมถึงได้แต่แม่มาอย่างนี้ล่ะ

 

 

“แปลว่าล้างมือยังไงถึงได้เปียกอย่างกับลูกหมาตกน้ำอย่างนี้ยังไงล่ะครับ”ลูกสาวจอมจุ้นพยักหน้า แต่...

 

 

“ลูกหมาตกน้ำเป็นยางไงหรอคะป๊า”

 

 

“ก็เปียกไงครับ”เขาลูบผมเปียกหมาดๆของลูกสาวอย่างเอ็นดู

 

 

“ม่ายรู้ พอเปิดได้ปุ๊บ มันก็พุ่งใส่หัวตะวันหมดเลย”ประโยคบอกเล่าของลูกสาวทำเอาคนเป็นพ่อและแม่

 

หัวเราะร่า เปิดก๊อกน้ำได้ก็เก่งแล้ว ทั้งๆที่เจ้าตัวเล็กสูงแค่ขอบอ่างล้าง แต่กลับเอื้อมมือเปิดก๊อกน้ำจนได้...

 

นับว่าความพยายามสูง....เหมือนพ่อ...บ้าง แต่เจ้าตัวไม่ได้สนใจ หยิบแซนด์วิชเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ่ยๆอย่าง

 

เอร็ดอร่อย

 

 

“อะหย่อย”เขาโยกศีรษะทุยอย่างเอ็นดู

 

 

“ทานบ้างสิครับฟาง ดูลูกทานน่ะมันไม่อิ่มหรอกนะ”เขาจ่อแซนด์วิชที่ปากเล็กน่าจูบของเธอ เจ้าตัวยอมงับ

 

เข้าปาก ก่อนมือเล็กจะเอื้อมมาแย่งแซนด์วิชไปจากเขา แต่เขาเบี่ยงหลบทัน

 

 

“ฟางทานเองได้นะ พี่ป๊อปน่ะทานบ้างสิคะ”เขาส่ายหน้า ก่อนจะกดจมูกโด่งเรียวลงบนแก้มนวลของภรรยา

 

อย่างแนบแน่น ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนไหล่ของเขาอย่างแรง...เมียใครวะเนี่ย หยอกแรงชะมัด

 

 

“ป๊า แม่ คิกๆ”เจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักของป๊อปปี้หัวเราะอย่างรู้ทัน แก้แดดนัก...ลูกใครอีกวะเนี่ย

 

 

“หยุดหัวเราะไปเลย แก้แดดนักนะเรา”ฟางดุลูกสาวอย่างไม่จริงจัง ในขณะที่ใบหน้าแสนหวานนั้นแดงก่ำ

 

ราวกับลูกตำลึงสุกจัด...น่ารักเป็นบ้า

 

 

“ทานอีกสิครับ”เขายื่นแซนด์วิชในมือให้ภรรยา เธอยอมงับแต่โดยดี เพียงครู่เดียวอาหารว่างก็หมดลง

 

ภายในพริบตา ตัวต้นเหตุหลักมาจากลูกสาวตัวดีที่กำลังเจริญอาหารอย่างไม่น่าให้อภัย เพราะคนเป็นแม่ที่

 

ขยันเรียนทำอาหารหลากหลายจากหนังสือมากมาย และมีลูกน้อยและเขาที่คอยเป็นกรรมการตัดสิน

 

รสชาติอาหาร ดีนะที่พุงเขาไม่ขึ้นตามลูกสาวไปอีกคน...

 

 

 

.....................................................................................................................

มาแล้ว ขอโทษนะไม่ได้มาอัพให้ แอบหนีเที่ยว ฮ่าๆ พรุ่งนี้จะจบแล้วนะจ้ะ ยังไงก็ขอเม้นงามๆนะปิดเรื่องเลขจะได้

สวยๆ อิอิ เรื่องแค้นร้ายกลายรัก จะอัพหรือไม่ขึ้นอยู่กับนักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา