The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
 
 
ตอนที่38 เพียงตะวัน...ดวงนี้ 
 
 
“ตะวัน ป๊ารักหนูนะครับ”เขากดจูบลงบนหน้าผากมนของลูกสาวอย่างแสนรัก ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตหนึ่งต้อง
 
อยู่ห่างจากลูกและเมียเช่นนี้....และเขาไม่เคยคิดจะทำ!!!!
 
 
ผลั่ก!!!!!!
 
 
ข้อศอกแกร่งกระทุ้งเข้าท้องน้อยของพิมประภาเต็มแรงผู้ชายทันทีที่เขายืนขึ้น ชายหนุ่มเก็บปืนที่ร่วงจากมือ
 
ของเธอมาถือแล้วจ่อไปที่ร่างบางที่ล้มลง มือหนาตวัดขึ้นช้อนอุ้มลูกสาวขึ้นมา
 
 
“ออกไปซะ!! อย่าหาว่าฉันไม่เตือน...อย่ามาระรานครอบครัวฉันอีก ออกไป!!!”น้ำเสียงแข็งกร้าวตวาด
 
ไล่พิมประภา
 
 
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าคุณไม่ไปกับฉัน”หล่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
 
 
ปัง!!!
 
 
“ออกไป!!!”เขายิงขู่พิมประภาที่ไม่มีท่าทีว่าจะออกจากบ้านของเขา
 
 
“คุณคิดจะทำร้ายฉันหรอป๊อป เราเคยรักกันนะคะ คุณจำไม่ได้หรอ”
 
 
“ให้ฆ่า...ฉันก็จะทำ ในเมื่อเธอกล้าทำร้ายลูกเมียฉัน”
 
 
กริ๊ก!!!
 
 
เขาเหนี่ยวไกปืน พร้อมๆกับจ่อไปที่ร่างของพิมที่ทรุดลงที่พื้นห้อง เธอมองเขาตาโตก่อนจะลนลานวิ่งออก
 
จากบ้านของเขาไปที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้าน
 
 
“เดี๋ยว!!!”ชายหนุ่มร้องเรียกเมื่อหญิงสาวยังไม่ทันออกจากประตู เธอหันมามองเขาอย่างหวดกลัว
 
 
“เอาของๆเธอคืนไป!”เขาเคว้งปืนไปให้เธอ ที่ก้มลงเก็บก่อนจะวิ่งแจ้นออกไปจากบ้านของเขา
 
 
“ป๊า เก่งๆ”ลูกสาวตัวน้อยปรบมือหัวเราะชอบใจ มือหนายีผมนุ่มของลูกรักอย่างเอ็นดู ก่อนจะมองไปยังร่าง
 
บางของภรรยาที่ยืนเคียงข้างเขา เธอโผเข้ากอดเขาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย พร้อมกับปล่อยโฮอย่างเด็กน้อยขี้
 
แย
 
 
“ฟางไม่เป็นไรแล้วนะคนดี”เขาลูบผมนุ่มของภรรยาตัวน้อยอย่างปลอบโยน เธอพยักหน้ากับอกของเขาก่อน
 
จะเงยหน้าขึ้นหอมแก้มลูกสาวอย่างแสนรัก
 
 
“แม่ๆ ม่ายต้องร้องน้า”มือเล็กเช็ดน้ำตาให้คนเป็นแม่ป้อยๆ
 
 
“ค่ะ”เธอลูบแก้มยุ้ยของลูกสาวอย่างเอ็นดู เพราะลูกทำให้เขาและเธอรู้ว่าต้องอยู่ไปเพื่อใคร
 
 
“ตะวันหิวแล้ว”เด็กน้อยลูบท้องไป-มาอย่างน่ารัก คนเป็นพ่อและแม่หัวเราะเพราะความไร้เดียงสาของลูก
 
สาว ก่อนป๊อปปี้จะวางร่างตุ้ยนุ้ยลงบนโซฟาอย่างเดิม
 
 
“ห้ามลงมานะ ป๊าจะกวาดเศษกระเบื้องก่อน เดี๋ยวมันจะบาดเท้าเอา”คนเป็นพ่อชี้หน้าลูกสาวอย่างคาด
 
โทษ ลูกน้อยรีบพยักหน้าอย่างจ๋อยๆ
 
 
“แม่...เจ็บ”ลูกน้อยยกแขนจ้ำม้ำที่เป็นรอยแดงขึ้นให้คนเป็นแม่ดู ฟางยกมือขึ้นทาบอกอย่างตกใจ ก่อนจะ
 
ลนลานลุกจากโซฟาไปหายามาทาให้ลูกรัก
 
 
“โอ๊ะ!”เจ้าตัวเล็กอุทานอย่างตกใจเมื่อคนเป็นแม่ทายาบริเวณแผล
 
 
“เจ็บหรอคะ แม่ขอโทษนะลูก”เธอลูบศีรษะทุยของลูกสาวอย่างปลอบโยนก่อนจะทายาให้ลูกสาวจนเสร็จ
 
 
“มาแล้วครับผม”ป๊อปปี้ที่เดินมาพร้อมกับอาหารว่างอย่างแซนด์วิชเรียกความสนใจจากลูกสาวที่กำลังคุย
 
กับคนเป็นแม่อย่างเจื้อยแจ้ว
 
 
“ป๊า คิกๆ”เจ้าตัวแสบหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจเมื่อเห็นอาหารว่างที่พ่อถือมา ไม่น่าเล่า...ถึงได้กลมป้อม
 
อย่างโอ่งไม่มีผิด...กินไม่เลือกเหมือนแม่นี่เอง
 
 
“เห็นของกินล่ะยิ้มร่าเชียวนะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลูกแม่ฟาง”เจ้าตัวเล็กนั้นยังจะงงกับประโยคของเขา แต่คน
 
เป็นแม่เนี่ยสิส่งค้อนวงใหญ่ให้เขาเรียบร้อยแล้ว เขาวางจานแซนด์วิชลงบนโต๊ะ
 
 
เพี๊ยะ
 
 
เขาตีเบาๆที่มือจ้ำม่ำของลูกสาวที่ทำท่าว่าจะหยิบอาหารเข้าปาก เจ้าตัวเล็กเบ้หน้าอย่างขัดใจ ก่อนจะเริ่ม
 
สะอื้นฮักเป็นสัญญาณว่าจะร้องแล้วนะ
 
 
“ล้างมือก่อนเลยตะวัน”คนเป็นพ่อดุลูกสาวตัวจ้อย ก่อนเจ้าตัวจะวิ่งแจ้นไปล้างมือในห้องครัว
 
 
“หิวรึเปล่าเรา”เขาเขยิบไปนั่งข้างๆภรรยาที่นั่งมองอาหารว่างอยู่ตาเป็นมัน แต่ที่แปลกก็คือทำไมเธอไม่ยอม
 
ทานล่ะ
 
 
“นิดหน่อยค่ะ ฟางไปดูลูกก่อนนะคะ ไม่รู้จะล้างได้รึเปล่า”เธอลุกไปตามเจ้าตัวเล็กในห้องครัว เพียงครู่สอง
 
แม่ลูกก็ออกมาในสภาพที่เขาตกใจไม่น้อย นี่แน่ใจนะว่าลูกสาวเขาไปล้างมือไม่ได้ไปอาบน้ำ
 
 
“ตะวัน ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะครับ”เขาถามเจ้าตัวยุ่งที่ถูกคนเป็นแม่เช็ดผมที่เปียกลู่ให้อยู่ เมื่อเช็ดเสร็จเจ้าตัวก็
 
กลับมานั่งลงที่ตักของเขา
 
 
“ขี้อ้อนจริงๆเลยเราเนี่ย แล้วไปล้างมืออิท่าไหนล่ะเนี่ยถึงได้เป็นแบบนี้”ดวงตากลมโตฉายแววความสงสัย
 
ก่อนจะเอ่ยถามเสียงใส
 
 
“อิท่าไหน?”ให้ตาย...นี่ลูกเขาและฟางจริงๆหรอ ทำไมถึงได้แต่แม่มาอย่างนี้ล่ะ
 
 
“แปลว่าล้างมือยังไงถึงได้เปียกอย่างกับลูกหมาตกน้ำอย่างนี้ยังไงล่ะครับ”ลูกสาวจอมจุ้นพยักหน้า แต่...
 
 
“ลูกหมาตกน้ำเป็นยางไงหรอคะป๊า”
 
 
“ก็เปียกไงครับ”เขาลูบผมเปียกหมาดๆของลูกสาวอย่างเอ็นดู
 
 
“ม่ายรู้ พอเปิดได้ปุ๊บ มันก็พุ่งใส่หัวตะวันหมดเลย”ประโยคบอกเล่าของลูกสาวทำเอาคนเป็นพ่อและแม่
 
หัวเราะร่า เปิดก๊อกน้ำได้ก็เก่งแล้ว ทั้งๆที่เจ้าตัวเล็กสูงแค่ขอบอ่างล้าง แต่กลับเอื้อมมือเปิดก๊อกน้ำจนได้...
 
นับว่าความพยายามสูง....เหมือนพ่อ...บ้าง แต่เจ้าตัวไม่ได้สนใจ หยิบแซนด์วิชเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ่ยๆอย่าง
 
เอร็ดอร่อย
 
 
“อะหย่อย”เขาโยกศีรษะทุยอย่างเอ็นดู
 
 
“ทานบ้างสิครับฟาง ดูลูกทานน่ะมันไม่อิ่มหรอกนะ”เขาจ่อแซนด์วิชที่ปากเล็กน่าจูบของเธอ เจ้าตัวยอมงับ
 
เข้าปาก ก่อนมือเล็กจะเอื้อมมาแย่งแซนด์วิชไปจากเขา แต่เขาเบี่ยงหลบทัน
 
 
“ฟางทานเองได้นะ พี่ป๊อปน่ะทานบ้างสิคะ”เขาส่ายหน้า ก่อนจะกดจมูกโด่งเรียวลงบนแก้มนวลของภรรยา
 
อย่างแนบแน่น ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนไหล่ของเขาอย่างแรง...เมียใครวะเนี่ย หยอกแรงชะมัด
 
 
“ป๊า แม่ คิกๆ”เจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักของป๊อปปี้หัวเราะอย่างรู้ทัน แก้แดดนัก...ลูกใครอีกวะเนี่ย
 
 
“หยุดหัวเราะไปเลย แก้แดดนักนะเรา”ฟางดุลูกสาวอย่างไม่จริงจัง ในขณะที่ใบหน้าแสนหวานนั้นแดงก่ำ
 
ราวกับลูกตำลึงสุกจัด...น่ารักเป็นบ้า
 
 
“ทานอีกสิครับ”เขายื่นแซนด์วิชในมือให้ภรรยา เธอยอมงับแต่โดยดี เพียงครู่เดียวอาหารว่างก็หมดลง
 
ภายในพริบตา ตัวต้นเหตุหลักมาจากลูกสาวตัวดีที่กำลังเจริญอาหารอย่างไม่น่าให้อภัย เพราะคนเป็นแม่ที่
 
ขยันเรียนทำอาหารหลากหลายจากหนังสือมากมาย และมีลูกน้อยและเขาที่คอยเป็นกรรมการตัดสิน
 
รสชาติอาหาร ดีนะที่พุงเขาไม่ขึ้นตามลูกสาวไปอีกคน...
 
 
 
.....................................................................................................................
มาแล้ว ขอโทษนะไม่ได้มาอัพให้ แอบหนีเที่ยว ฮ่าๆ พรุ่งนี้จะจบแล้วนะจ้ะ ยังไงก็ขอเม้นงามๆนะปิดเรื่องเลขจะได้
สวยๆ อิอิ เรื่องแค้นร้ายกลายรัก จะอัพหรือไม่ขึ้นอยู่กับนักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ