BE FORGET เผลอรัก...อีกครั้งเข้าจนได้

 
 
 
 
   " เห้ยไอ้ป๊อป นี่ฉันเองนะ" เสียงปลายสายทักป๊อปปี้
 
 
" แก โทรมาได้ยังไง มีธุระอะไร" ป๊อปปี้ถามเสียงปลาสาย
 
 
" คือ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกนะ "
 
 
" ตอนนี้ฉันยังไม่ว่าง แค่นี้นะ"
 
 
" เห้ย เดี๋ยว ฉันขอโทษนะไอ้ป๊อป ฉันกับเฟย์เรารักกันมาก่อนที่แกจะหมั้นสามปีแล้ว ขอโทษที่ฉันไม่ได้บอกแก"
 
 
" อือ ก็แค่นี้แหละ ฉันอยากให้มันออกมาจากปากแก ฉันไม่คิดอะไรหรอก แค่แกบอกมา ว่าแกกับเธอรักกันมา
 
ก่อน แต่นี่แกกลับฉีกหน้าฉัน มันน่าไหม ห๊ะ ไอ้เพื่อนบื้อ " ตะคอกใส่ปลายสาย
 
 
" ฉันขอโทษไอ้ป๊อป เหตุมันกระทันหัน จู่ๆเฟย์โทรมาบอกฉันว่าพ่อจะจับหมั้น พอฉันเคลียร์งานเสร็จรีบกลับไป
 
ก็เจอว่าเป็นแกเนี่ยแหละ ฉันเลยไม่มีเวลาอธิบาย"
 
 
" เออๆ กลับมามึงต้องเลี้ยงขอโทษกู แล้วแกสองคนเป็นไงบ้าง"
 
 
" สบายดีว่ะ ว่าแต่แกเหอะ เดี๋ยวนี้ยอมให้ผู้หญิงรับโทรศัพท์แล้วเหรอว่ะ สงสัยจะตัวจริงอะดิ"
 
 
" เหอะๆ ไม่หรอก คนนี้แค่เอาไว้ช่วยไอ้โมะแค่นั้นแหละ เออ ฝากบอกแฟนแกด้วยละกัน ว่าฉันโอเค"
 
ป๊อปปี้บอกกับเขื่อน เพราะกลัวเฟย์คิดมาก เพราะฟังจากแก้วแล้วเฟย์ค่อนข้างจะรู้สึกผิดมากที่ทำให้แก้วเป็นแบบนี้
 
 
" เออ กูกับเฟย์กลัวมึงจะไม่เข้าใจแทบแย่ เฟย์ร้องไห้แทบทุกวันเลย "
 
 
" ช่างเหอะ อุ้มหลานมาฝากกูซักสามสี่คน กูก็หายแล้ว 5555 " ป๊อปปี้แซวเขื่อน
 
 
" จัดให้เพื่อนรัก แต่เฟย์ฝากบอกว่านอกจากแก้วแล้วยังมีพี่สาวอีกคนนึงนะ สนใจป่าว อิอิ " แซวป๊อปปี้เล่น
 
 
" โอ้ย ฝากบอกแฟนแกด้วยนะ พอเถอะแม่คุณ ฉันหมั้นจะสิบรอบแล้วเนี่ย 555 "
 
 
" 5555 เออ ฝากบอกโทโมะกับแก้วด้วยคิดถึง ว่างจะกลับไปเยี่ยม อย่าหักโหมกะสาวเสียงน่ารักเมื่อกี้มากละ "
 
 
" แหม รู้ใจจริงนะโอเค แค่นี้ละ กุมีงานต่อ" ป๊อปปี้วางสายโทรศัพท์ ก่อนจะหันไปเจอคนที่นั่งหน้ามุ่ยบนเตียง
 
 
" เป็นอะไรของเธออีก หิวไม่ใช่เหรอ ไปดิ" ยกแขนให้เธอควง เพื่อจะเดินออกห้อง
 
 
" ย๊ะ " ฟางที่เดินมาใกล้ๆ แล้วเชิดหน้าใส่ โดยไม่ยอมควงแขนเค้า กลับเดินนำหน้าเค้าไปทันที
 
 
" โอ้ย เป็นอะไรไปครับ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ หึงเค้าเหรอ เพื่อนเค้ามันแต่งงานแล้วนะ คนที่โทรมาอ่ะ เชื่อเค้านะ"
 
ป๊อปปี้ที่เดิน กึ่งวิ่งเข้ามากอดฟางที่เดินหนีเค้ามาหน้าลิฟท์ ก่อนจำทำหน้าตาพร้อมเสียงแอบแบ้วให้เธอ
 
 
" ป่าวค่ะ หิวข้าว รอนานมากแล้ว ปล่อยได้หรือยังค่ะ" ฟางที่หันมากัดฟันพูด แล้วก็ยกศอกกระแทกไปที่ท้องเค้า
 
ก่อนเดินไปในลิฟท์ แล้วลงมาที่ห้องอาหารก่อน
 
 
" โอ้ย ยายแสบไม่รอฉันเลยนะ" ป๊อปปี้ที่กระเตงตัวเองมาขึ้นลิฟท์อีกตัวหนึ่งตามฟางลงไป เพราะฟางปิดลิฟท์ไม่รอเค้า
 
 
" อ่อ สวัสดีค่ะคุณฟาง คุณภาณุละค่ะ" ทันทีที่ฟางเดินเข้ามาให้ห้องอาหารเช้า ก็เจอกับผู้จัดการที่ยิ้มต้อนรับเธอ
 
แล้วก็ไม่ลืมที่จะถามหา อีตาบ้านั่น
 
 
" เดี๋ยวตามลงมาค่ะ พอดีฟางหิวเลยลงมาก่อน" รีบพูดแล้วเดินไปหาอาหารกินทันที
 
 
" ฟาง ยายแสบ ฟาง" ป๊อปปี้ที่ตะโกนตามหลังฟาง ทันทีที่เดินเข้าห้องอาหารมา
 
 
" สวัสดีค่ะ คุณภาณุมีอะไรห้แอร์ช่วยไหมค่ะ"
 
 
" ไม่ละ เมื่อเช้าคุณมีอะไรหรือเปล่าโทรหาผม"
 
 
" อ่อ โทรไปถามว่าคุณจะทานอาหารเช้าที่ไหนนะค่ะ "
 
 
" อ่อ ขอบคุณมากนะ " ผมบอกแล้วรีบลงมาตามยายตัวแสบ ที่ตอนนี้หน้าเปื้อนยิ้ม สนุกไปกับอาหารที่วางระลานตาตรงหน้าเธอ
 
 
" ไง งอนฉันเรื่องอะไร " ผมถามเธอที่กำลังตักของกินจนพูนจาน
 
 
" เชอะ ขอบคุณนะค่ะสำหรับของขวัญเมื่อคืน นายทิ้งฉันไปกับผุ้หญิงคนอื่น" เธอจ้องผมตาเขมง
 
 
" อ่อ เมื่อคืนฉันไปดื่มมา แล้วให้โบนัสพนักงานไปเยอะเลยไม่ใช่แค่เธอ เมื่อคืนฉันยังกลับมานอนกอดเธอเลยนะ"
 
 
" อย่าให้ฉันรู้ละกัน ฉันจะเลิกสัญญาว่าจ้างทันที เข้าใจไหม" ฟางขู่ผมก่อนจะหันไปตักของกินต่อ
 
 
" ตักให้ป๊อปด้วยซิ ป๊อปก็หิวนะ" ผมอ้อนฟาง แล้วมองเธอยิ้มๆ กับอาการตาขวางที่เธอส่งมา
 
 
" ป๊อปค่ะ ไม่มีมือเหรอค่ะ" เธอบอกแล้วหันกลับไป
 
 
" มีครับ แต่ไม่ว่าง" ผมดึงเธอเข้ามากอดโดยไม่สนใจสายตาคนที่มองอยู่ จนเธอหน้าแดง จนผมอดขำแทบไม่ได้
 
 
" นี่นายปล่อยเลยนะ เดี๋ยวตักให้ เอาอะไร " ว่าแล้วเธอต้องยอมผม
 
 
" เหมือนฟางแหละ " ผมที่ถือจานที่เธอตักก่อนหน้าเดินไปรอที่โต๊ะทันที
 
 
" อ่าว น้องเขยขอนั่งด้วยคนซิครับ พอดีผมมากินคนเดียวนะครับ " นายมาร์คเดินเข้ามาขอนั่งกับผม
 
 
" เชิญครับ " ผมบอกก่อนจะขยับให้นายนั่นนั่ง
 
 
" อ่ะ ของนาย เออ ฉันว่าฉันไปนั่งโต๊ะอื่นดีกว่า" ฟางที่มาถึงโต๊ะบอกแล้วกำลังจะเดินออกไป
 
 
" เธอนั่งกับฉันนิแหละ แล้วใครจะป้อนฉันละ" ผมบอกฟาง
 
 
" มีมือก็กินเองซิยะ ฉันไม่นั่งหรอก โต๊ะนี้มีสัพเวสีมาคอยขอส่วนบุญ กินไม่ลง" ทำให้มาร์คที่ได้ยิน แสดงสีหน้าออกมา แล้วก็ต้องรีบปรับโหมด
 
 
" โธ่ นั่งที่นี่เถอะ เดี๋ยวพี่ไปเอง ถ้ารังเกียจกันมากขนาดนั้น" นายมาร์คทำท่าจะลุกขึ้น
 
 
" ไม่เป็นไรครับ ฟางเธอก็นั่งข้างฉันนี่แหละ เราเป็นแฟนกันนะ แล้วนี่ก็พี่ชายเธอ เธอนั่งเหอะ ฉันขอร้อง" ผมส่งสายตาบังคับเธอให้นั่งลงข้างผม
 
 
" เหอะ พี่ชาย ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดมาก" ฟางหันมาบอกผมก่อนจะกระแทกลงที่นั่งแบบไม่พอใจ
 
 
      แล้วเราสองคนก็นั่งทานข้าว โดยไม่สนใจนายมาร์ค ผมคอยตักอาหารป้อนเธอ จนเธอตาเขียวมองผม
 
ผมก็ไม่หยุดป้อน แถมยังเช็ดปากให้เธอ อ้อนให้เธอป้อนผมอีก จนนายมาร์คที่นั่งอยู่พูดขึ้น
 
 
" รักกันจังเลยนะ น่าอิจฉาจังเลยนะฟาง" 
 
 
" นายยุ่งอะไรด้วย" ฟางตอบแล้วก้มลงกินต่อ
 
 
" เออ น้องเขยเมื่อคืนสนุกมากเลยนะ ขอบคุณที่พาไปที่ดีๆ" นายนั่นพูดขึ้น
 
 
" อ่อ ไม่เป็นไรครับ เพื่อพี่ชายฟางผมทำได้" ผมบอกออกไป
 
 
" เสียดายที่ฟางไม่ได้ไปด้วยเมื่อคืน น้องเขยสเน่ห์แรงมากๆเลยละ" นายมาร์คพูดขึ้น ทำให้ผมชะงัก นายนี่มันงูพิษชัดๆ ยายนี่เพิ่งหายโกรธผมเองนะเนี่ย
 
 
" เหรอค่ะ ยังไงบ้างละค่ะ" ฟางถามนายนั่นกลับ เอาละซิผม 
 
 
" แหม ก็ไม่มีอะไร แค่สาวมาขอนั่งด้วย แต่น้องเขยรักฟางมากนะ" เค้ายังพูดต่อ เหมือนผมจะดูดีเลยน้อ
 
 
" ใช่สาวคนนั้นไหมค่ะ" ฟางชี้ไปทางแอร์ ที่มองมาทางโต๊ะเรา
 
 
" อ่าว น้องฟางรู้ได้ไง" นายนั่นแกล้งทำหน้าตกใจ ผมละหมั่นไส้ชะมัด
 
 
" อ่อ ป๊อปไม่เคยปิดฟางหรอกค่ะ แล้วฟางก็รู้ว่ายังไงป๊อปก็เลือกฟาง ขอบคุณที่เตือนนะค่ะ ว่าแต่เมียคนใหม่นาย
 
ไปไหนละค่ะ ที่แก่ๆ รวยๆนะค่ะ สเปคนายเลยนิ แก่ รวย โง่" ฟางถามกลับทำให้นายมาร์ค หน้าเหยเกไปเลย
 
 
" เอ่อ ผมขอตัวนะครับ" นายมาร์ครีบขอตัวแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
 
 
" ว้าวว ปากร้ายเหมือนกันนะเรา" ผมแซวฟางทันทีที่นายนั่นเดินออก
 
 
" เหรอค่ะ แล้วป๊อปไปไหนมาค่ะเมื่อคืน กล้านอกใจฟางเหรอ" เธอหันมาพูดเสียงออดอ้อน แต่สายตามันไม่ใช่
 
 
" เออ เที่ยวไง บอกแล้วนิ" ผมรีบบอกปัดๆออกไป
 
 
" เหรอ คืนนี้ไปอีกไหมละค่ะ"
 
 
" ดูก่อนนะครับ ว่าที่ห้องมีอะไรน่าสนใจหรือเปล่า" ผมตอบ แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
 
 
" งั้นก็ไปเถอะค่ะ เพราะที่ห้องจะไม่มีอะไรเลย ฉันกลับละ" ฟางบอกผมแล้วลุกออกจากห้องอาหารทันที
 
 
" โอ๋ๆๆ ไม่นะครับ ป๊อปไม่ไหนครับ อยู่กับฟางคนเดียวนะ คืนนี้เดี๋ยวพาไปเดินตลาด โอเค" ป๊อปที่รีบดึงแขนฉันบอกกับฉัน
 
 
" ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันคอนโทรลไม่ได้เหมือนเด็กนายนะ กรุณาให้เกียรติ์ฉันด้วย ฉันไม่อยากให้พวกศัตรูแบบพวกมัน เอาฉันไปนินทาว่านายแค่ควงฉันเล่นๆ"
 
 
" งั้นแต่งงานกับฉันเลยไหมละ " ผมบอกกับเธอ แต่กลับเห็นรอยยิ้มที่น่ากลัวของเธอ จนผมต้องถอย
 
 
" อีตาบ้า นายมันบ้าๆๆๆๆๆ ถ้าแต่งงานกับนาย ฉันจะตัดของนายทิ้ง" เธอบอกแล้วเดินออกไปทันที
 
 
" อะไรของเธอ ก็ไม่อยากให้พวกนั้นคิดว่าเป็นแค่ของเล่นก็แต่งงานซิ ยังไม่พอใจอีก" ผมนั่งบ่นไม่เข้าใจเธอจริงๆ
 
 
" จะทำไหมงานนะ" เธอตะโกนเรียกผม ทำให้คนทั้งห้องอาหารมองมาที่ผม ผมเลยรีบลุกเดินตามเธอไป
 
 
      ชีวิตนายเนี่ยคิดอยู่ ฉันละเหนื่อยกับนายจริงๆ นายจะรู้ไหมว่าการขอผู้หญิงแต่งงาน นั่นมันหมายถึงชีวิตผู้หญิง
 
คนนั้นเลยนะ แต่นายกลับทำตามใจ ทำเล่นๆ ฉันไม่เข้าใจนายเลย ไหนจะคู่หมั้นทั้งหลายที่หมั้นมาเกือบสิบรอบ
 
อีก(ฉันแอบได้ยินเค้าคุยโทรศัพท์) ไม่รู้ว่าเค้าจะเขี่ยฉันทิ้งวันไหน ไม่ได้นะยายฟาง ถึงเค้าจะดีกับเธอแค่ไหน
 
แต่เธอจำได้ไหม ที่ผ่านมาเธอเจอกับอะไรมาบ้าง ไม่ ฉันจะไม่รักใครอีก นอกจากตัวฉันแล้วก็ครอบครัวฉัน 
 
 
" ฟาง เอากล้องออกมาให้ป๊อปหน่อยซิ" เค้าเรียกฉันที่เดินถือกล้อง กับสมุด แล้วก็ดินสอปากกาเดินตามเค้าให้เอาออกมา
 
 
" อ่ะ ป๊อป" ฉันยื่นกล้องให้เค้า ฉันแอบมองเค้าเวลาทำงาน เค้าดูจริงจัง ตั้งใจมาก ไม่เหมือนตอนที่อยู่เฉยๆเลย
 
 
" นายครับ ใครเหรอครับสวยจังเลย คุณคนสวยมีแฟนหรือยังครับ" วิศวะกรคนหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นลุกน้องเค้าพูดขึ้นกับฉัน
 
 
" แฟนผมเองครับ มีอะไรกับเธออีกหรือเปล่า"
 
 
" อะ เอ่อ ป่าวครับ แฟนนายน่ารักจัง คู่หมั้นนายใช่ไหมครับ" นายนั่นยังถามต่อ เพื่อกันหน้าแตก
 
 
" นายยังอยากทำงานอยู่อีกไหม คนนี้แฟนฉัน เข้าใจไหม" ตอนนี้ป๊อปปี้หันหน้ามามองนายนั่น
 
 
" อะ เอ่อ ครับ " แล้วเค้าก็วิ่งออกไปทันที ทำให้ฉันอดขำไม่ได้
 
 
" ขำอะไรของเธอ ชอบมันหรือไงละ"
 
 
" ป่าว แค่ขำที่เค้าอยากรู้เรื่องชาวบ้านนะ เออ ป๊อป คืนนี้นายสัญญาจะพาฉันไปเที่ยวตลาดนะ"
 
 
" ครับ รู้แล้ว แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ" แล้วผมก็ยื่นหน้าไปใกล้เธอ ยายนี่หน้าแดงเหรอเนี่ย
 
 
" อะ  อะ ไรของนาย หือ"
 
 
" เหอะน่า เดี๋ยวคืนนี้บอก ตอนนี้ช่วยจดตามที่ป๊อปบอกก่อนนะ"  แล้วฉันก็ทำตามที่เค้าบอก
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับเรานะ รักทุกๆคน....