รักจาก...หัวใจ

"ฮัลโหลแก้ว เป็นยังบ้าง"ฟางที่ทราบเรื่องมาจากป๊อปปี้ก็รีบโทรหาเพื่อนสาวทันที
 
 
"ไม่เป็นอะไรหรอกฟาง"
 
 
"แล้วคุณโทโมะเขาทำอะไรแก้วหรือป่าว"
 
 
"ป่าวหรอก ก็แค่โดนขังอยู่ในห้อง"
 
 
"เขาคงไม่อยากให้แกหนีไปไหน"
 
 
"แต่ฉันอยากหนี หนีไปให้พ้นจากที่นี้ ช่วยฉันหน่อยสิฟาง"
 
 
"จะบ้าหรอแก้ว!! ถ้าคุณโทโมะเขารู้เรื่องเข้า เขาไม่เอาฉันตายเลยหรอ"
 
 
"เขาไม่กล้าทำอะไรแกหรอกฟาง นะๆๆๆช่วยฉันหน่อย"
 
 
"เออๆ ก็ได้ๆ"
 
 
"เยส! รักฟางที่สุดเลย งั้นเดี๋ยว..."จากนั้นทั้งสองสาวก็วางแผนกันไว้อย่างแนบเนียน
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
"คุณโทโมะมาขอพบครับ"บิลเดินเข้ามาในห้องพักของเฟลอร์ 
 
 
เฟลอร์ที่ตอนนี้ท้องโตขึ้นมากแล้วก็กำลังนั่งดูทีวีอยู่ เมื่อได้ยินว่าโทโมะจะมาหาก็ยิ้มหน้าบานทันที
 
 
"ผมจะให้คุณตรวจดีเอ็นเอ"
 
 
เมื่อเข้ามาในห้องยังไม่ทันที่จะทักทายอะไร โทโมะก็เอ่ยเข้าประเด็นทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา
 
 
"ฉันก็นึกว่าคุณคิดถึงฉันก็เลยมาหา แต่เมื่อกี้คุณบอกจะให้ฉันตรวจดีเอ็นเอหรอ?"
 
 
"ใช่"
 
 
"ก็เอาสิ"เฟลอร์พูดอย่างมั่นใจ เพราะมั่นใจมากว่าลูกในท้องของเธอต้องเป็นลูกของโทโมะแน่ๆ
 
 
"ได้ ฉันจะให้บิลมานัดวันอีกที" โทโมะพูดจบก็สะบัดตัวเดินหนีออกไป แต่...
 
 
"คุณจะรีบไปไหนค่ะ ไม่มารื้อฟื้นความหลังกันหน่อยหรอค่ะ"เฟลอร์เดินเข้ามากอดทางด้านหลังของโทโมะ
 
 
"ฉันไม่ยักจะจำได้ว่าเรามีความหลังอะไรกันที่จะต้องมานั่งรื้อฟื้น" โทโมะพูดเสียงเย็นชาใส่แล้วสะบัดมือ
 
 
เฟลอร์ที่เกาะอยู่ตรงเอวเขาออก
 
 
"คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง!!!"เฟลอร์กรีดร้องออกมาแล้วพุ่งตรงเข้าไปตบหน้าโทโมะอย่างแรงจน
 
 
เลือดออก
 
 
เพี๊ย!!!
 
 
"เธอ!!!บัง-อาจ-มาก"โทโมะมองเธออย่างเคียดแค้น พร้อมกับบีบข้อมือของเธอแน่นจนมือนั้นซีดเซียว
 
 
"จะ...เจ็บ"
 
 
"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน"
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
เมื่อตอนกลางวันโทโมะแวะมาดูแก้วที่อยู่ห้องพักชั้นล่าง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ยอมกินข้าว หลังจากที่โท
 
 
โมะกลับไปทำงานต่อข้างบนห้องทำงาน แก้วก็รีบวิ่งขึ้นมาเก็บของบนห้องแล้วนั่งรอเวลาที่ฟางจะมารับ
 
 
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง แก้วมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาว่าบ่ายสองโมงตรงแล้ว และมันก็ถึงเวลาที่ฟางจะมารับ
 
 
แล้วด้วย 
 
 
แก้วมองซ้ายมองขวาตรงทางเดิน เมื่อไม่เห็นว่ามีใครก็รีบวิ่งออกไปที่หน้าประตูโรงแรมแล้วขึ้นรถตู้สีดำที่
 
 
จอดรออยู่ที่หน้าโรงแรมไป
 
 
"มีคนตามมาหรือป่าว" เฟย์ชะโงกหน้ามาถามแก้ว
 
 
"ไม่มี"
 
 
"แกแน่ใจนะแก้ว"ฟางที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้น
 
 
"แน่ใจ แล้วนี้เราจะไปอยู่ที่ไหนกัน"
 
 
"ไปอยู่ที่บ้านอีกหลังของพวกเราไง ไม่มีใครรู้เลยนะ แม้แต่คุณเขื่อน คุณโทโมะ คุณป๊อป"
 
 
"รวมถึงฉันด้วยใช่มั้ย?"แก้วถามอย่างงอนๆ
 
 
"แกก็รู้แล้ว จะงอนอะำไรอีกล่ะ"
 
 
"ฮ่าๆๆๆ"
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
ห้องโถงของโรงแรมที่ใช้ต้อนรับแขก ตอนนี้กลับกลายเป็นลานประหารชีวิตของบอร์ดี้การ์ดนับร้อยคน
 
 
"พวกแกทำงานประสาอะไร ถึงปล่อยให้แก้วหนีไปได้!!!"โทโมะซัดหมัดใส่หัวหน้าการ์ดที่ดูแลแก้ว
 
 
"ตอนนั้นพวกผมกำลังผลัดกันอยู่ พวกผมไม่คิดว่าเธอจะ..."
 
 
"ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัว!!!"ตอนนี้โทโมะไม่ต่างอะไรกับจอมมารที่พร้อมจะล้างผลาญทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่
 
 
ตรงหน้า 
 
 
"แก้วตอนนี้เธออยู่ไหน"โทโมะพึมพำออกมา ดวงตาเหม่อลอยมองออกไปข้างนอก เป็นห่วงคนตัวเล็กจับใจ
 
 
เพราะโลกข้างนอกมันน่ากลัวเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ