Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่33 สายเกินไป...
 
 
ป๊อปปี้ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านนีระสิงห์ ก่อนจะเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน
 
 
“สวัสดีครับ ฟางอยู่รึเปล่าครับ”
 
 
“เออ..”คุณหญิงวีณาอ้ำอึ้ง ใจหนึ่งนางก็สงสารบุตรสาว ใจหนึ่งกอย่างให้ทั้งสองสมหวังกันเสียที
 
 
“ไม่อยู่!!!”แต่เขื่อนก็เป็นคนตอบคำถามของป๊อปปี้เอง
 
 
“ไอ้เขื่อน กูขอเจอฟางหน่อยเถอะ”ป๊อปปี้เอ่ยอย่างขอร้อง
 
 
“เอ้า กูก็บอกแล้วไงว่าไม่อยู่ อ่ะนี่แหวนหมั้นเอาคืนไป”เขื่อนพูดก่อนจะยัดแหวนให้ป๊อปปี้
 
 
“ไอ้เขื่อน ฟางเป็นคนให้เอามาคืนหรอวะ”ป๊อปปี้ถามอย่างเศร้าๆ
 
 
“มึงจะเศร้าทำไม มันก็แค่แหวนที่มึงจงใจกระแทกเข้านิ้วน้องกูจนถลอกอ่ะ”เขื่อนพูดซ้ำเติมป๊อปปี้เป็น
 
นัยๆ
 
 
“ฟางไปไหน”ป๊อปปี้เอ่ยถามอย่างมีความหวัง   ต้องมีสักคนสิที่จะบอกเขาได้
 
 
“นั่นมันเรื่องของน้องกู”เขื่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
 
 
“กูขอร้องเถอะไอ้เขื่อน...กูอยากได้เมียกับลูกคืน”ป๊อปปี้เอ่ยอย่างขอร้อง
 
 
ในวินาทีนี้...ต่อให้เขาต้องก้มลงกราบเท้าเขื่อน...เขาก็ยอม
 
 
“มึงรู้แล้วหรอว่าฟางท้อง”เขื่อนถามออกมาอย่างตกใจ
 
 
ก็ในเมื่อทุกคนพร้อมใจกันปิดเรื่องนี้เป็นความลับตามคำขอของฟาง แล้วไอ้เพื่อนรักของเขามันรู้ได้อย่าง
 
ไรกัน
 
 
“แม่กับเฟย์บอก...”ป๊อปปี้เอ่ยออกมาน้ำเสียงเศร้า
 
 
“กูว่าละ...”เขื่อนพูดก่อนจะทึ้งหัวตัวเอง
 
 
“แล้วทีนี้จะบอกกูได้ยัง”ป๊อปปี้ถามอย่างมีความหวัง
 
 
“มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอไอ้ป๊อป...มึงทำระยำอะไรไว้กับน้องกูบ้าง...จำได้มั้ย”เขื่อนพูดก่อนจะเหยียดยิ้ม
 
อย่างที่ใครๆก็ไม่เคยเห็นมาก่อน
 
 
“กู...”ป๊อปปี้ถึงกับพูดไม่ออก
 
 
“ถ้าจำไม่ได้...กูจะบอกเท่าที่กูรู้...คืนที่มึงกระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่คิดชีวิต เพราะเสียใจที่ต้องเลิกกับ
 
พิม
 
 
เป็นคืนเดียวกันกับที่มึงข่มเหงน้องกูใช่มั้ย”เขื่อนพูดอย่างควบคุมอารมณ์โกรธของเขาเอง
 
 
“ใช่...”ป๊อปปี้ตอบอย่างละอายใจ
 
 
“แล้วมึงก็เห็นน้องกูเป็นแค่ที่ระบายความใคร่...มึงนอนกับฟางตั้งแต่นั้นใช่มั้ย”
 
 
“ใช่...”ทำตอบของป๊อปปี้ทำเอาคุณหญิงวีณาแทบล้มทั้งยืน ทั้งๆที่เรื่องมันเกิดมาตั้งห้าปีแล้ว
 
 
แต่นางเพิ่งมารู้ความจริงเมื่อปีที่แล้วนี่เอง... เพราะนาง เพราะนางเป็นคนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้
 
 
“มึงเคยทำน้องกูหัวแตก ปากแตก  คางแตก เข่าถลอก ข้อเท้าพลิก ตลอดระยะเวลาห้าปีนี้ใช่มั้ย”
 
 
เขื่อนจดจำได้ดี เขาทรมานทุกครั้งที่เห็นน้องสาวต้องเจ็บตัว...
 
 
แต่เพราะเธอบอกว่าเธอรักมันเขาถึงยอม...ยอมให้เรื่องมันผ่านมาจนถึงเพียงนี้...
 
 
“ใช่...ตอนกูเมาแล้วก็โมโห”ป๊อปปี้ตอบออกมา สิ่งที่เขาทำกับเธอมันไม่น่าให้อภัยสักนิด
 
 
 แต่เธอก็ไม่เคยโกรธเขาเลย.........
 
 
“มึงไม่เคยรักน้องกูเลยใช่มั้ย”
 
 
“เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้ไม่...กูรักฟาง”ป๊อปปี้ตอบออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ทว่ากลับหนักแน่นและมั่น
 
คง
 
 
“แล้วมึงคิดว่าน้องกูจะรักมึงอยู่มั้ย”
 
 
“เธอคงไม่รักกูแล้ว...กูมันเลวเกินไป”
 
 
“มึงเชื่อรึเปล่า...กูเคยถามน้องว่า...ที่เป็นอยู่น่ะมีความสุขหรือเปล่า...มึงรู้มั้ยว่าฟางตอบว่ายังไง”เขื่อน
 
เว้นวรรคไว้ เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้เงียบไม่พูดอะไรต่อ เขาจึงพูดต่อ
 
 
“ฟางบอกกูว่ามีความสุข...เธอจะอยู่รอความหวังเล็กๆน้อยๆจากมึง หากวันไหนที่มึงไม่ต้องการเธอแล้ว
 
 
เธอก็จะไป”ป๊อปปี้ถึงกับสะอึกกับคำพูดของเขื่อน
 
 
“น้องกูมีความสุขที่จะรอความหวังเล็กๆน้อยๆจากมึง แล้วมาวันนี้....วันที่มึงไม่ต้องการน้องกูแล้ว
 
 
มันก็ถูกแล้วไมใช่หรอที่เธอจะไป”เขื่อนถามออกมาหน้าตาย
 
“แต่ว่ากูรักฟาง...อีกอย่างเธอก็กำลังอุ้มท้องลูกของกู”
 
 
“หึ รู้สึกหรือยังล่ะ...นี่ยังดีนะ...ดีกว่าที่ฟางเคยเจอ”เขาเข้าใจว่าเขื่อนกำลังหมายถึงอะไร
 
 
เธอทนเขาได้อย่างไร...เขามันทั้งเลว...ทั้งชั่ว...เห็นแก่ตัว...เอาแต่ใจตัวเอง...อารมณ์ร้อนมุทะลุ
 
 
มองเธอเป็นแค่ผู้หญิงใจง่าย...ที่ยอมนอนกับเขาง่ายๆ...ก็บ่อยครั้งที่เขาด่าเธออย่างนั้น...
 
 
หากคิดดูดีๆแล้วผู้หญิงอย่างฟางไม่มีวันทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังอย่างนั้นแน่นอน
 
 
มองเธอเป็นแค่ของเล่น...มีไว้ระบายความใคร่...
 
 
แต่เธอก็ยอม...ทั้งที่ตลอดเวลาเขาเรียกหาแต่เธอคนนั้น…
 
 
มองความรักของเธอเป็นเรื่องงี้เง่า...ตลอดเวลาที่เธอบอกคำว่า รัก กับเขา
 
 
แต่เธอก็ไม่เคยเบื่อที่จะบอกเขา...ไม่เคยเลย...เขารู้...เธอบอกเขาทุกคืนก่อนนอน...
 
 
มองเธอเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอ...
 
 
แต่ในวันนี้ผู้หญิงที่เขามองว่าเธออ่อนแอ...กลับหอบเอาลูกในท้องออกไปจากชีวิตของเขา"     
 
 
เพื่อหลีกทางให้เขาได้รักกับผู้หญิงอีกคน...
 
 
สิ่งที่เขาเจอมันน้อยไปจริงๆ อย่างที่เขื่อนบอก...
 
 
“ถ้าอย่างนั้น กูขอขึ้นไปดูในห้องฟางหน่อย”ป๊อปปี้เอ่ยอย่างมีความหวัง เวลาแค่สองวันเธอหนีเขาไปไหน
 
ไม่ได้หรอก
 
 
“เชิญ”เขื่อนบอกอย่างอารมณ์ดี
 
 
จ้างให้ก็หาไม่เจอ ก็น้องเขาเพิ่งขึ้นเครื่องไปเชียงรายเมื่อเช้านี้เอง เหตุที่เดินทางเร็วกว่ากำหนดจริงไป
 
หนึ่งวัน เพราะลางสังหรณ์ของเขา ที่เป็นจริงในวันนี้
 
 
เขื่อนนำป๊อปปี้ไปที่ห้องของฟาง ก่อนจะเปิดประตูให้ไอ้เพื่อนรักเดินเข้าไปในห้อง
 
 
ป๊อปปี้มองไปรอบๆห้อง เธอหนีเขาไปแล้ว...
 
 
“กูขออยู่คนเดียวไปรึเปล่า”ป๊อปปี้หันไปถามเขื่อน ก่อนจะได้คำตอบเมื่อเขื่อนเดินออกห้องไป
 
 
เขามองไปรอบๆห้องของเธอ ห้องสี่เหลี่ยมที่ตกแต่งด้วยสีชมพูและสีส้มเสียส่วนใหญ่
 
 
รอบๆห้องของเธอมีรูปของเขาอยู่ทุกซอกทุกมุม เขาค่อยๆเดินเขาไปนั่งที่เตียงของเธอ เขามองเห็นสมุด
 
ไดอารี่เล่มเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เขาเปิดมันไปทีละหน้าในทุกๆหน้าของไดอารี่มักจะมีชื่อของ
 
เขาอยู่เสมอ เธอเขียนเล่าเรื่องราวของเธอและเขาจนมาถึงตอนที่เธอย้ายไปอยู่คอนโดของเขา เขาเปิด
 
หน้าสุดท้ายที่ดูเหมือนเธอจะเพิ่งเขียน เพราะลายมือของเธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนหน้าอื่นๆ
 
 
เวลาห้าปีสอนอะไรฟางมากมาย สอนให้ฟางได้รู้จักคำว่ารักและก็สอนให้ฟางรู้จักคำว่าเจ็บในเวลาเดียวกัน 
 
 
แต่มันก็ทำให้ฟางได้รู้จักคำว่าให้เหมือนกันนะ...ฟางได้คืนตัวที่ไร้หัวใจของพี่ป๊อปให้กับคุณพิม... 
 
 
เธอผู้เป็นเจ้าของหัวใจของเขาอย่างแท้จริง... 
 
 
ฟางพยายามแล้วนะ แต่เขาไม่ได้รักฟาง...ฟางก็ต้องปล่อยเขาไป...
 
 
แต่ไดอารี่จ๋า... 
 
 
ถึงแม้ว่าฟางจะไม่ได้หัวใจของพี่ป๊อป แต่ฟางได้ลูก... ซึ่งนับต่อจากนี้ไปเขาจะคือทุกสิ่งทุกอย่างของ
 
ฟาง...
 
 
น้ำตาลูกผู้ชายหยดเผาะ เขานี่มันโง่จริงๆ
 
 
เธอรักเขาขนาดนี้... เขากลับไม่เคยเห็นค่าความรักของเธอเลย...
 
 
จนมาถึงวันนี้... วันที่สาย...
 
 
คำว่ารักที่ไม่เคยได้บอก...บางทีมันก็สายเกินไปที่จะพูด...
 
 
ไม่ว่าจะอย่างไร... เขาจะต้องตามหาเธอให้พบ!!
 
 
ต่อให้ต้องพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน เขาก็จะทำ!!!!!
 
 
เพื่อหาหัวใจของเขาที่หายไปกลับมา...กลับมาพร้อมกับเธอผู้ที่กำหัวใจเขาทั้งดวง...
 
 
 
 
 
 
...................................................................................................
 
มาอัพให้แล้วนะจ้ะ นิยายเรื่องนี้เราแต่งจบแล้ว ก็เลยอยากแต่งนิยายเพลง
ให้ที่อ่านข้อความตรงนี้แล้ว เราให้สิทธิ์นั้นแก่ท่าน!!!
คนแรกและคนเดียวเท่านั้นนะจ้ะ ตอบแบบสอบถามของเราด้วย
เพลงอะไร:
คู่ใคร:
อยากได้แนวไหน:
แล้วเราจะมาตอบคอมเม้นว่าเราจะส่งนิยายให้ได้อ่านเมื่อไร