บำเรอรัก...... Ver. TK

 

2

การกลับมา 2

 

 

 

"  ขอบคุณน่ะจงเบที่ยอมรับงานนี้ มันอาจจะเงินไม่เยอะ  แต่ฉันก็ขอบใจนายมากๆเลยน่ะ "

 

       หญิงสาวร่างเล็ก ผู้ที่ใบหน้าสวย น่ารักราวกับตุ๊กตา  ผมยาวสั้นเคลียใหล่ดัดลอนเข้ารูป  ใครจะ

ไม่รู้ว่าหญิงสาวสวยน่ารักคนนี้จะมีลูก 2 แล้ว  แถมยังโตเป็นสาวสะพรั่งกันทั้ง 2 คนด้วย  ชายหนุ่มใบ

หน้าตาหลอเหลา ตาตี๋ แสดงให้เห็นถึงเชื้อชาติเกาหลี

ไม่มีเชื้อไทยปะปนปม้แต่น้อย แต่เขาก็ชอบที่นี่ มันเหมือนบ้านหลังที่ 2 ของเขา และเขาก็ตกหลุมรัก

ผู้หญิงตรงหน้าเพื่อนทางธุรกิจของเขา

 

 

 

         "  ขอแค่เฟย์เอ่ยมา ผมก็ยอมทำทุกอย่าง "

 

          มือหนาเรียวเอื้อมไปจับมือเล็กที่ตั้งอยู่ เฟย์มองมือของเขา  ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้า

รู้สึกยังไงกับเธอ   แต่เธอมีลูกถึง 2 คนแล้ว   คงไม่มีใครอยากมีภาระเพิ่มขึ้นเพราะเธออยู่ 

อีกอย่างตอนนี้เธอก็ไม่พร้อมจะเปิดรับใครอีกด้วยเช่นกัน  หญิงสาวยิ้มแก้เก้อ ชักกลับมือออกมา

 

 

        "  ขอบคุณค่ะ   งั้นเดี๋ยวฉันจะติดต่อจงเบไปทีหลังน่ะ  ขอคุยกับคุณหวายและคุณแก้วก่อน "

        "  ก็คุยกันตรงนี้เลยสิค่ะ  คุณเฟย์ "

     เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเย็นเฉียบ  เฟย์หันหน้าไปมอง  หวายที่อยู่ในชุดเกาะอกสีดำสุดเซ็กซี่

เผยให้เห็นเนื้อหนังผิวน้ำผึ้งน่ามอง  ขาเรียวเกรด A ก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าเฟย์และจองเบ

 

 

  พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง  ซึ่งผู้ชายที่อยู่ในร้านอาหารต่างมองก็อย่างเพ้อฝัน

และน้ำลายไหลไปตามๆกัน  ยกเว้นจองเบ ที่ทำหน้าเซ็งเมื่อเห็นหวายเพราะทุกครั้งที่เขามีโอกาสอยู่

กับเฟย์ตามลำพัง หวายชอบมาขัดจังวะเขา ณ  จุดสำคัญเสมอ  ตอนที่เขาจะสารภาพรักแม่ของเธอ

 

 

         "  คุณหวาย  มาได้ไงเนี่ย  แล้วทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้......."

         "  ฉันเพิ่งไปเที่ยวผับดื่มกับเพื่อนมาค่ะ  แล้วนี่คุณเฟย์มีอะไรคุยกับฉันและคุณแก้วค่ะ "

          " เอ่อ...คือ ........"

         "  คุณเฟยย์ ให้ผมไปอยู่ที่บ้านด้วย  พอดีผมไม่มีบ้านอยู่ "

         "  เหอะๆ   พวกไม่มีหัวนอนปลายเท้า "

 

 

หวายเอ่ยแทกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าสวยหวานยิ้มหวานให้เขา  แต่นี่มันคือรอยยิ้มนาง

มารชัดๆ

 

 

       " ใช่ ผมยอมรับข้อนี้   ผมเป็นเหมือนที่คุณว่าจริงๆ แต่ผมไม่ได้อยุ่เปล่า"

       " อ้อ.....งั้นนายจะไปเป็นคนใช้บ้านฉันงั้นสิ  ยินดีต้อนรับเสมอจร้า"

       " คุณหวาย......แม่ให้คุณจองเบไปเป็นการ์ดของลูก   ให้เงินเดือนเขาด้วย  มีอะไรอีกมั้ย "

       "  ว่าไงน่ะค่ะ   นี่คุณเฟย์กำลังพูดว่าอะไรน่ะ "

 

สีหน้าหวายเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง   ตอนนี้ใบหน้าสวยกำลังโกรธเกรี้ยวและเตรียมพ่นไฟได้

เสมอ 

 

         "  ก็พูดเหมือนที่คุณหวายได้ยินนั่นแหล่ะ  ตั้งแต่วันนี้ตองเบคือผู้จัดการของลูก  เขาจะช่วย

ดูแลลูกทุกอย่างไม่ว่า เรื่องงาน หรือเรื่องส่วนตัวเหมือนคุณแก้ว น้องสาวลูกไงหล่ะ  คุณหวายโตแล้ว

น่ะ  หัดทำตัวเหมือนน้องสาวบ้าง "

 

 

เฟย์ยังคงพูดอย่างใจเย็น เพราะถ้าเธอเถียงกลับไป  เรื่องจะเลวร้ายกว่านี้อีก

 

       " เหอะๆๆ   เหมือนน้องสาวงั้นหรอ   คุณเฟย์คิดว่าเขามีความสุขหรือไงที่ต้องเติบโตด้วยเส้น

ทางที่คูณปูให้มาตั้งแต่จำความได้  คุณไม่เคยเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่อย่างแท้จริงคุณเฟย์  คุณไม่

เคยเข้าใจความรู้สึกของฉันกับน้อง คุณไม่เคยให้ความรักที่พวกเราต้องการ คุณให้แต่ความสุขที่คุณ

เนรมิตรขึ้น  คุณมันไม่ใช่แม่ของฉันและน้อง "

 

        ซ่า!สสสส เเก้วน้ำถูกยกขึ้นด้วยมือเรียวของหวาย และสาดเข้าไปที่ใบหน้าเฟย์เต็มแรง 

หยดน้ำไหลลงลุ่เสื้อผ้ารวมถึงน้ำตาของเธอเช่นกัน  จองเบมองอย่างตกใจรีบหยิบทิชชูไปเช็ดให้ 

แต่เขาถูกคนร่างเพรียวดักขาให้ล้มซะก่อนจะมาถึงร่างเฟย์ซะอีก  ผู้คนในร้านต่างกันอึ้งและหัวเราะ

ปะปนกัน

 

        "  มันน้อยไปสำหรับคนอย่างคุณ คุณเฟย์  "

 

หวายเอ่ยเสียงสั่น  เธอดูตกใจกับการกระทำตนเองไม่น้อยที่สาดน้ำใส่ผู้ให้กำเนิดแต่ก็ไม่ได้พุด

ขอโทษ

 

 

Rrrrrrr  เฟย์ยังไม่ได้โต้เถียงกลับแต่อย่างใด โทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน  หญิงสาวกดรับโดยไม่สนใจ

ท่าทางของหวาย หญิงสาวเอ่ยบังคับไม่ให้เสียงสั่น

 

 

        " ฮัลโหล..เฟย์พุดค่ะ ...........อะไรน่ะค่ะ!!!  แก้วรถคว่ำหรอ   ค่ะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ  "

 

หวายชะงัก  หันมามองหน้าเฟย์อย่างงงๆ   ตอนนี้เฟย์รีบเก็บกระเป๋าและเอกสารงานของตน

 

         " คุณแก้วเป็นอะไร...... "

        "  คุณแก้วรถคว่ำ  ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ยังไม่ทราบอาการเลย  แต่โคม่าพอสมควร"

        เฟย์รีบตอบ  คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดนออกไปอย่างร้อนรน  อย่าเป็นอะไรไปน่ะแก้ว

  ไม่งั้นแม่จะไม่ให้อภัยตนเอง ฮึก    หวายยืนนิ่งอึ้งกับคำตอบที่ได้รับ  น้องสาวของเขารถคว่ำอย่าง

นั้นหรอ   โธ่  แก้วน้องพี่  หญิงสาวคิดอย่างเสียใจ รีบวิ่งตามเฟย์ออกไปติดๆ  ทั้งให้จองเบที่นั่งเจ็บ

ขาอย่างไม่สนใจเลย

ณ    ที่โรงพยาบาล

         โทโมะและป็อปปี้นั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน โทโมะนั่งกุมมือตนเองแน่นอย่างกังวลใจ เมื่อ

แก้วออกไปจากบ้านเขาไม่ถึง นาที เขาได้ยินเสียงรถชนกันอย่างแรงเลยวิ่งออกกมาดู ซึ่งทำให้เขา

ช็อคมาก  เพราะรถคันหนึ่งคือรถของเธอ  เขารีบวิ่งไปดูก็เห็นร่างของเธอสลบอยู่ภายใต้รถที่คว่ำอยู่

  รีบงัดร่างของเธออกมาด้วยตนเองแม้จะถูกป็อปปี้ห้ามเพียงใดเพราะกลัวรถจะระเบิดออกมา

  ชายหนุ่มไม่ลดละจึงช่วยเธออกมาได้สำเร็จและรีบพาส่งโรงพยาบาลทันที

 

 

เสียงวิ่งตึกตักทำให้ทั้ง 2  หันไปมอง  หวายและเฟย์ต่างวิ่งมาด้วยความร้อนรน  หวายชะงักเท้าเมื่อ

เห็นว่าใครนั่งอยู่  หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ  ก่อนจะเดินผ่านไปไม่หันมอง   โทโมะนี่ กลับมาทำไม

 

 

             "  คุณแก้วเป็นไงบ้าง โทโมะ "

 

    เฟย์เอ่ยถามอย่างร้อนรน  น้ำตาไหลอาบหน้าเพราะเป็นห่วงลูกสาวมากมาย

 

             "  หมอยังไม่ออกมาเลยครับ   ใจเย็นๆก่อนน่ะครับ "

             " ใช่ค่ะคุณเฟย์ ใจเย็นๆน่ะค่ะ  พี่แก้วต้องไม่เป็นอะไรน่ะค่ะ "

 

 

        ป็อปปี้เอ่ยบอก  เธอก็ไม่ต่างจากทุกคน  เพราะเพิ่งร้องไห้เสร็จไปเมื่อกี้เช่นกัน  เฟย์เดินไปที่

ประตู  มองหวายนิดนึง  แต่ไม่กล้าเข้าไปกอดปลอบใจ  เลยได้แต่ยืนรอลุ้นดูอยู่เท่านั้น

 แกร๊ก    เสียงเปิดประตูออกมา ทุกคนรีบปราดเข้าไปล้อมรอบอย่างใจจดใจจ่อ

 

 

              "  ลูกของฉันเป็นไงบ้างค่ะหมอ "

              " ใจเย็นๆครับ  คุณแก้วปลอดภัยแล้ว   ถือว่ารอดมาได้อย่าน่าตกใจเลยน่ะครับ รถยับถึง

ขนาดนั้น  เดี๋ยวหมอย้ายคนไข้ไปในห้องพักธรรมดา เพื่อรอดูอาการ  หมอขอตัวน่ะครับ"

 

 

         ร่างของหมอเดินลับตาไป  ทั้ง 4 คนถอนหายใจโล่งอกเฟย์หันมายิ้มให้ลูกสาวอีกคนที่ยืน

ยิ้มอยู่เช่นกัน  แต่ต้องหุบยิ้มเมื่ออีกฝ่ายหุบยิ้มแล้วเมินใส่เธอ  โทโมะแอบสังเกตดูเหมือนความ

สัมพันธ์ของคนในครอบครัวนี้จะไม่ราบรื่นเท่าไร  ป็อปปี้ชวนเฟย์ไปดูแก้วทันที  โดยไม่ได้สังเกต

อะไรทั้งนั้น  เมื่อทั้ง 2 ไปเหลือเพียงแค่หวายและโทโมะที่ยืนเงียบกันอยู่

 

 

              "  นายกลับมาทำไม โทโมะ"

 

         หวายเอ่ยถาม  หลังเงียบอยู่นาน  โทโมะยิ้มเยาะ  เปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง

เดินไปสวมกอดร่างเพรียวจากด้านหลัง

 

            "  หึหึ  ก็กลับมาหาเธอไงหวาย  ฉันคิดถึงเธอมากเลยน่ะ "

            "เหอะ   อย่ามาโกหกฉันดีกว่า  นายคิดถึงแก้วหล่ะสิ  "

            "  น่าเบื่อจัง  คนรู้ทันนี่  เพราะเธอเดาใจฉันออกอยู่เรื่อยฉันเลยชอบเธอไงหวาย  "

            "  ปล่อยมือของนายออกจากฉันน่ะ  เรื่องระหว่างเราขอให้มันเป็นแค่ความทรงจำก็พอ 

อย่ามาทำแบบนี้กับฉันอีกเลย   แค่นี้ฉันก็สมเพชตนเองมากแล้ว  ฮึก  แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดต่อแก้วมาก

พอแล้ว"

 

 

           ดวงหน้าสวยแปดเปื้อนไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง  โทโมะหันร่างสวยมาหาเขา  ยกมือขึ้นปาดน้ำตา

จากดวงหน้าสวย

 

 

             "    ฮึก..แต่นายไม่ได้รักฉัน  คนที่นายรักอยู่เสมอคือแก้ว  ได้โปรดในเมื่อนายหายไปแล้ว 

 ก็ขอให้หายตลอดไปเถอะ ปล่อยเรา 2 คนพี่น้องไป...อุ๊บ "

 

 

 

        ริมฝีปากอวบอิ่มถูกปกปิดด้วยริมฝีปากหนาที่ทาบลงมาอย่างรวดเร็ว  หวายถึงกับเข่าอ่อน 

 จูบนี่ จูบที่เธอได้ลิ้มรสมันเมื่อ 2 ปีก่อน  ทำไมมันช่างหอมหวานเหมือนเดิม หญิงสาวหลับตาลง

พร้อมหาดน้ำตาเม็ดสุดท้าที่ไหลอาบแก้ม  จูบตอบคนตรงหน้าอย่างดูดดื่มและหอมหวาน 

           " คุณหวาย  คุณโทโมะ  !!!!!!"

 

 

อัพแล้วน่ะ  ถ้าอยากอ่านต่อก็เม้นๆๆ+โหวตด้วยน้า