บำเรอรัก...... Ver. TK
aeytomokaew
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
" ฮึก..แต่นายไม่ได้รักฉัน คนที่นายรักอยู่เสมอคือแก้ว ได้โปรดในเมื่อนายหายไปแล้ว
ก็ขอให้หายตลอดไปเถอะ ปล่อยเรา 2 คนพี่น้องไป...อุ๊บ "
ริมฝีปากอวบอิ่มถูกปกปิดด้วยริมฝีปากหนาที่ทาบลงมาอย่างรวดเร็ว หวายถึงกับเข่าอ่อน
จูบนี่ จูบที่เธอได้ลิ้มรสมันเมื่อ 2 ปีก่อน ทำไมมันช่างหอมหวานเหมือนเดิม หญิงสาวหลับตาลง
พร้อมหาดน้ำตาเม็ดสุดท้าที่ไหลอาบแก้ม จูบตอบคนตรงหน้าอย่างดูดดื่มและหอมหวาน
" คุณหวาย คุณโทโมะ !!!!!!"
เสียงตะโกนทำให้คนทั้ง 2 แยกออกจากกัน เฟย์ยืนมองทั้งคู่ด้วยสีหน้า
เลย รวมถึงหวายด้วย ตอนนี้ฉันหาคนที่เหมาะสมกับเธอไว้แล้วด้วย" ผมยอมรับว่าเมื่อก่อนผมทิ้งเธอไปจริงๆ ถ้าหากคุณไม่สร้างเรื่องมาทำให้ผมเข้าใจผิด " ไหน เล่ยชู้กับพี่สาวตนเองน่ะ " งั้นก็ปล่อยแก้วไป แก้วไม่เหมาะกับนาย " กับหวายอีก " ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน เป็นไปไม่ได้ โดยไม่ลืมหันมามองเฟย์ก่อนไป เธอมากลับมาเป็นของผม ....เข้าไปหาแก้วกันเถอะคุณเฟย์ " เข้ามาหาเขา แต่คนร่างสุงกลับถอยหลังหนีเธอ เสียใจจนฆ่าตัวตายงั้นหรอก ตอนนี้เธอสำหรับฉัน มันก็แค่ผู้หญิงเลวๆคนหนึ่ง ที่หาผู้ชายกินไม่ เลือก ....." เผียะ! เผียะ ! มือเรียวเล็กฟาดไปที่ใบหน้าหล่อของป็อปปี้เต็มแรง ดวงตาโตของ *******อัพอีกดีมั้ยเนี่ย ถ้าอยากให้อัพ เม้น+โหวตด้วยน้า****** ใครมาทักป็อปปี้อ่า
ไม่พอใจ รวมถึงเขื่อนที่เพิ่งเดินเข้ามากับป็อปปี้ที่เพิ่งมาถึง
" คุณเฟย์!....."
หวายเอ่ยเสียงแผ่ว ตอนนี้ร่างของเธอเริ่มสั่น เพราะถูกจับได้
" เขื่อน พาคุณหวายออกไปก่อนฉันอยากจะคุยกับคุณโทโมะหน่อย คุณป็อปปี้อยู่ด้วยก็ได้ "
" ครับ คุณเฟย์ ไปครับคุณหวาย สงสัยคุณแก้วจะฟื้นแล้ว ไปเถอะ"
เขื่อนเดินมาหาหวาย ที่ยืนมองหน้าโทโมะเพื่อขอความคิดเห็น แต่คำตอบที่
เธอได้รับกลับเป็นเพียงใบหน้าที่เย็นชา แล้วเมินใส่เธอ หญิงสาวได้แต่เดินหน้า
เศร้าตามเขื่อนไป ความเงียบสงัด ปกคลุมเข้ามาแทนที่ เฟย์สูดลมหายใจ
ใบหน้าสวยเปลี่ยนไปคนละคนเมื่อตอนอยู่กับลูกๆ ตอนนี้เฟย์โหมดโหดเข้ามา
แทนที่ ซึ่งโทโมะเคยเจอมาแล้วจึงไม่ได้รู้สึกตกใจอะไร
" นายโทโมะ "
รวมถึงสรรพนามหน้าคำของเขาก็เปลี่ยนไป
" ครับ "
" ทำอะไร กะจะเอาลูกของฉันทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรือไง "
" เปล่าครับ "
" แต่สิ่งที่นายทำเมื่อกี้ มันไม่ตรงกับคำที่นายกำลังพูดอยู่ตรงนี้ "
"......"
" เหอะ พูดไม่ออกหล่ะสิ นี่คุณป็อปปี้คู่หมั้นของแก้ว ผู้ชายที่ฉันจะให้แก้วแต่งงานด้วย "
เฟย์ชี้ไปที่ป็อปปี้ โทโมะมองตามด้วยสีหน้านิ่งเฉย พยักหน้ารับนิดนึงเมื่ออีกฝ่ายโค้งสวัสดีเค้า
" แล้วไงครับ ผมเป็นคนที่แก้วรัก "
" เลิกยุ่งกับแก้วซะ !! "
" ไม่มีทาง "
" แก้วจะต้องแต่งงานภายเดือนหน้า นายเป็นคนทิ้งเธอไปเอง อย่ามาหวงก้างหน่อย
" คุณเฟย์พูดไปก็แค่นั้น ผมรักแก้ว แก้วก็รักผม คุณไม่มีวันแยกเราออกจากกันได้
" นี่นายกล้าลองดีกับฉันหรอ เหอะ ที่ฉันทำไปเพื่อให้แก้วรู้แจ้งไงหล่ะ ว่าแฟนมันเลวแค่
โทโมะนิ่งอึ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า ป็อปปี้มองอย่าสับสน เพราะเค้าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน
" พูดไม่ออกอีกหล่ะสิ....มีความสุขจังเลยน่ะ ได้พี่สาวแฟนตนเองเป็นเมียน่ะ
" แต่แก้วเป็นเมียผมแล้ว ได้ยินมั้ย เรา 2 คนเป็นผัว-เมียกันแล้ว เป็นกันก่อนที่ผมจะได้
" ว่าไงน่ะ "
เผียะ! เผียะ! เฟย์ปราดเข้าไปตบหน้าชายหนุ่ม 2 ครั้งติดกันอย่างโมโห
" ตั้งแต่เมื่อไหร่ เรื่องนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ "
" ม.ปลายปีสุดท้าย "
" ฮึก..เลวที่สุด อย่ามายุ่งกับลูกฉันอีก ไปให้พ้น "
เฟย์ใช้แรงผลักคนตัวสูงอย่างบ้าคลั่ง จนป็อปปี้ต้องมาจับตัวไว้ เค้าก็รู้สึก
ช็อคไม่น้อย เมื่อรู้ว่าที่คู้หมั้นตนเองไม่บริสุทธิ์แล้ว แต่เขาก็ยังรักเธออยู่ดี
" อ้าววว พี่โทโมะมายืนทำไมตรงนี้ค่ะ พี่แก้วฟื้นแล้ว ดูเหมือนจะเพ้อหาพี่น่ะค่ะ"
ป็อปปี้ที่เพิ่งออกมาเดินมาตามโทโมะที่ยืนนิ่งอยู่ โทโมะพยักหน้ารับแล้วก้าวเดินตามไป
" เรื่องนี้คุณวางเกมส์ให้ลูกสาวของคุณไว้เดิมพัน ผมก็จะร่วมเล่นมันด้วย เพราะผมจะแย่ง
โทโมะเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่นในตอนแรก ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วเปลี่ยน
เป็นเสียงสดใสทันที การเล่นละครเริ่มต้นแล้ว เฟย์สะบัดมือป็อปปี้ออก ก่อนจะ
ก้มหน้าลงเช็ดน้ำตาออก แล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
" คุณโทโมะ คุณแก้วฟื้นแล้วใช่มั้ยค่ะ ไปหาเธอกันดีกว่าค่ะ ไปกันเถอะคุณป็อปปี้ "
เฟย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงรีบเร่ง รีบวิ่งไปที่ห้องแก้วก่อนใครด้วยสีหน้าห่วงลูกสาว
เต็มที่ โทโมะหันมามองป้อปปี้ด้วยแววตาแข็งกร้าว ก่อนจะเดินนำเขาเข้าไป
"ป็อปปี้...นายมาอยุ่ที่นี่ได้ไง "
ป็อปปี้หันไปตามเสียงพูด เขาถึงกับอึ้งไปชั่ววินาที เมื่อเห็นใครที่ยืนมองเขาอย่างอึ้งๆอยู่เช่นกัน
" เธอ......."
หญิงสาวผมสีไม้ จ้องเค้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ริมฝีปากสวยสดเผยรอยยิ้มเหมือนดีใจ ขาเรียวเล็กเดิน
" นายเป็นไงบ้าง.....ฉันเป็นห่วงนายมากเลยน่ะ กลัวว่านายจะ..."
" กลัวว่าฉันจะฆ่าตัวตายงั้นเรอะ เหอะๆ เธอคิดผิดแล้ว แค่เธอฟันฉันแล้วทิ้ง ฉันไม่
หญิงสาววาวโรจน์ ร่างเล็กสั่นเทาอย่างเจ็บแค้น ป็อปปี้เเอามือลูบแก้มตนเอง
ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมา
"ไม่เจอกัน 4 ปีปากดีขึ้นเยอะเลยน่ะ "
" ฉันจะพูดดีกับคนที่ควรพูดเท่านั้น แต่สำหรับนังแพศยาอย่างเธอ นั่นไม่ "
" นี่นาย........"
" นั่นเธอจะทำอะไรน่ะ "
คนร่างเล็กชะงักมือที่กำลังจะฝากบนใบหน้าหล่อของซีวอนอีกรอย ก็มีเสียง
หนึ่งตะโกนขึ้นขัดจังหว่ะเธอก่อน มือเรียวลดลงอย่างหงุดหงิด ดวงหน้าสวยหัน
กลับมามอง คนข้างหลัง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เธอถึงกับทำหน้าเบื่อหน่ายขึ้นมา
" นี่นายจะตามฉันมาอีกทำไม หา ฉันบอกแล้วไงว่ามาเยี่ยมเพื่อน ให้ตายสิ งี่เง่าชะมัด "
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
