วุ่นรักยัยตัวแสบ

~ตึก RS ห้องซ้อมเต้น~
"แก้ว!เฮียให้ไปพบ"โทโมะเดินหน้านิ่งมาบอก
"เออๆเดี๋ยวตามไป"แก้วบอกแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าเดินไปเข้าห้องน้ำ
"อ้าว!ไม่ต้องรอก็ได้นะ"แก้วพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องแล้วยังเห็นโทโมะยืนอยู่
"ไม่ได้รอ แต่กลัวเข้าไปก่อนจะโดนด่าเยอะกว่า"โทโมะบอกแล้วเปิดประตูเข้าไป
"ไอ้บ้าเอ่ย!!"แก้วด่าเบาๆ
"สวัสดีค่ะ/ครับเฮีย"ทั้ง 2 ยกมือไหว้บอสใหญ่
"นั่งลงสิ"เฮียฮ้อบอกเมื่อทั้ง 2 นั่งลงเฮียก็เริ่มถามทันที
"คงรู้ใช่ไมว่าเรียกมาทำไม?"
"ค่ะ/ครับ"
"นั้นลูกของเธอ 2 คนหรือป่าว?"
"ป่าวครับ!น้องเขาถูกรถชนพวกเราเลยพาไปโรงพยาบาลเท่านั้นเอง ไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลย"โทโมะตอบ
"แล้วทำไมข่าวลงแบบนั้น?"
"คือแก้วว่าเขาน่าจะความจำเสื่อมนะค่ะ ตอนนี้ก็รอผลตรวจอยู่"
"แน่ใจนะว่าไม่ใช่จริงๆ"
"เอาเราไปสาบานที่ไหนก็ได้ครับเฮีย ผมกับยะ...เออ!แก้วไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน!!"
"ใช่คะเฮีย!!หน้าเนี่ยยยยย...แก้วยังไม่อยากมองเลย"แก้วบอกก่อนที่ทั้ง 2 คนจะส่งสายตาอาฆาตใส่กัน
"เฮียเชื่อใจเรา 2 คนนะ!แล้วผลตรวจจะได้เมื่อไร?"
"วันเสาร์นี้ค่ะ"
"งั้นเราจัดแถลงข่าวที่โรงพยาบาลเลยแล้วกัน ให้หมอมายืนยันด้วย"
"นี้บอย!!เดี๋ยวช่วยไปบอกทางโรงพยาบาลให้ด้วยนะแล้วก็แวะซื้อดอกไม้ให้เฮียด้วยเดี๋ยวเฮียจะไปเยี่ยมเขาหน่อย"เฮียฮ้อหันไปสั่งกับลูกน้องคนสนิทก่อนที่บอยจะเดินออกไป
"ว่าแต่น้องเขาชื่ออะไรละ?"
"วินเทอร์ค่ะ!นันธนาฏ  สุริยะวงษ์"แก้วรีบตอบ
"ไม่ต้องเต็มยศขนาดนั้นก็ได้"
"ก็แก้วกลัวเฮียไม่เชื่อหนิค่ะ"
"555 เฮียเชื่อนะ!งั้นไปซ้อมได้แล้วไป"
"เออเฮียค่ะ!เย็นนี้พวกเราจะไปหาแกนะค่ะ ไปด้วยกันมั้ยค่ะ?"
"เอาสิ กี่โมงละ"
"ซ้อมเสร็จนะค่ะ"
"งั้นวันนี้บอกเพื่อนๆเลิก 5 โมงนะ เดี๋ยวแกจะรอพ่อ แม่จำเป็นนานนนน"
"นี้ฉันต้องไปด้วยหรอ?"โทโมะแทรกขึ้นและชี้ไปที่ตัวเอง
"ใช่สิ!นายเป็นคุณพ่ออออออ นะค่ะ!!"
"พูดเหมือนฉันคนเดี๋ยว เธอก็เป็นแม่เหมือนกันนั้นแหละ!!"
"เออน่า!อย่าย้ำมากได้ป่ะ ฟังแล้วขนลุกว่ะ"
"ฉันก็เหมือนกันนั้นแหละ!"
"นี้!!ไปซ้อมกันได้แล้วไป ให้กลับเร็วแล้วยังไม่ขยันกันอีก"เฮียฮ้อไล่
"งั้นผมขอตัวนะครับ"โทโมะยกมือไหว้แล้วเดินลวงกระเป๋ากางเกงออกไป
"สวัสดีค่ะเฮีย"แก้วบอกก่อนจะเดินตามไป
.................................................................................................................................
~ตอนเย็นที่โรงพยาบาล~
"มาแล้วคร๊าบบบบบบบบบบบบ"เสียงเขื่อนดังลอดเข้ามาในห้องก่อนประตูจะเปิดออกซะอีก
"เสียงมาก่อนตัวตลอดเลยนะเรา"แม่มลแซว
"อ้าว!เฮียสวัสดีค่ะ"แม่มลหันไปยกมือไหว้
"สวัสดีครับ!ผมเอาดอกไม้มาเยี่ยมนะครับ"
"ขอบคุณมากนะค่ะ"
"น้องวินยังไม่ตื่นหรอค่ะม๊า?"แก้วเดินไปยืนข้างๆ
"คงใกล้แล้วละ หลับไปได้สักพักแล้ว"
"นี้อยู่ดีๆฉันก็ต้องมาเป็นป้าหรอเนี่ย"ฟางบ่นขึ้น
"ใช่ๆๆๆ!พี่ฟางต้องเป็นป้า พี่ป๊อบ พี่เคน พี่จองเบ พี่เขื่อนต้องเป็นลุง ส่วนเฟย์เป็นน้า ยังเด็กอยู่><"เฟย์บอก
"ทำมั้ยฉันต้องเป็นลุงว่ะ!ฉันเป็นน้องไอ้โมะมันนะ ไม่ยอมอ่ะ ไม่ยอมๆๆๆๆ เขื่อนน้อยจะเป็นอาคู่กับเฟย์เย่"เขื่อนบอกแล้วไปเกาะแขนเฟย์
"ทะลึ่งละไอ้เขื่อน!ปล่อยเลยๆ!!"ฟางตีไปที่มือของเขื่อน
"เนียนเลยนะมึง"เคนตะแซว
"เฮียจะเป็นอาได้ไง เฮียเป็นพี่แก้วนะ!"
"แต่ฉันเป็นน้องไอ้โมะนะ"
"แต่เฮียเป็นพี่แก้วนี้ เฮียต้องนับญาติทางแก้วดิ"
"ไม่เอาอ่ะ!!ฉันจะเป็นอา"
"ไอ้พี่บ้า!!ไปเป็นน้องไอ้ตุ๊ดเลยดีมั้ย!!"แก้วตีแขนเขื่อนแรงๆ
"พอแล้วๆๆๆ!ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้พี่น้องคู่นี้"แม่มลห้าม
"ม๊าก็ดูเฮียดิ!เห็นคนอื่นสำคัญกว่าน้องตลอดอ่ะ"แก้วฟ้อง
"อือ...."
"น้องวินตื่นแล้วหรอค่ะ"ฟางพูด
"ป้าฟาง ลุงป๊อบ ลุงเคน ลุงจองเบ ลุงเขื่อน น้าเฟย์ ป๊า ม๊า!!สวัสดีค่ะ"เด็กน้อยบอกแล้วยกมือไหว้
"น้องวินค่ะ สวัสดีเจ้านายป๊ากับม๊าก่อนสิค่ะ"แม่มลบอก
"สวัสดีค่ะ^^"
"งั้นเฮียกลับก่อนนะ"
"สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ"ทุกคนยกมือไหว้
"คิดถึงป๊ากับม๊าที่สุดเลยค่ะ"
"ปากหวานจังนะเรา"แก้วบอกแล้วหยิกแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว
"ก็จริงหนิค่ะ"วินเทอร์บอกแล้วลุกมากอดแก้วไว้ แก้วกอดตอบแล้วลูกหัว
"ป๊ามากอดกันเร็ว"วินเทอร์บอก ทุกคนหันไปมองโทโมะที่ยืนฟังเพลงไม่สนใจ
"เฮ้ย!ไอ้โมะ"ป๊อบปี้สะกิิด
"อะไรว่ะ?"โทโมะถอดหัวฟังออก ป๊อบปี้ไม่บอกแต่ส่งสายตาไปทางน้องวิน
"ป๊าไม่อยากกอดวินหรอค่ะ"เด็กน้อยพูดเสียงนอยด์ๆ ป๊อบปี้ดันหลังให้โทโมะเดินไป
"ใครบอกว่าป๊าไม่อยากกอดละ ป๊าอยากกอดวินจะตาย"เมื่อเลี่ยงไม่ได้เลยเดินเข้ามาเล่นตามน้ำไป
"งั้นพวกเราไปซื้ออาหารก่อนนะครับม๊าจะกินอะไร แกด้วยยัยแก้ว ไอ้โมะ"เขื่อนถาม
"ม๊ากินอะไรก็ได้ลูกเอามาเหอะ"
"ของแก้วขอเป็นราดหน้าหมี่กรอบ นมสดปั่น เค้กช็อกโกแลต แล้วก็....."
"พอเลยๆๆๆๆ กินเยอะขนาดนั้นไปซื้อเองเหอะ"จองเบบอก
"เอ้า!!ก็ไหนบอกกินอะไรก็สั่งมาไงก็แก้วอยากกินอ่ะ"
"ไปเองเหอะครับคุณผู้หญิง แกไปกับแก้วละกันนะไอ้โมะไม่ต้องสั่งพวกฉันละ รอพวกฉันกลับมาก่อนค่อยไปนะเว้ย"ป๊อบปี้บอกก่อนจะเดินออกไปกัน
"เธอนี้มัน!!ทำให้ฉันซวยแท้ๆเลย"โทโมะบ่น
"บ่นมากน่า!จะช้าหรอเร็วมันก็ได้กินเหมือนกันนั้นแหละ"
"อิอิ"
"ขำอะไรค่ะน้องวิน?"แก้วก้มลงไปถามต้นเสียง
"ก็ป๊ากับม๊าทะเลาะกันน่ารักดี น้องวินชอบ"เด็อน้อยยิ้มจนตาเป็นสระอิ
"ป๊าละเซ็งม๊าเราจริงๆเลย คนหิวนะเนี่ยซ้อมเหนื่อยๆ!!"ประโยคหลังหันไปบอกคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
"งั้นนายก็ลงไปกินดิไม่ต้องมารอฉันหรอก"แก้วบอกค้อนๆ
"ไปกันเหอะลูก เดี๋ยวม๊าดูน้องวินเอง"แม่มลบอก
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะม๊าแก้วยังไม่ค่อยหิวนะค่ะแก้วอยู่เป็นเพื่อนม๊าดีกว่า"
"งั้นผมรอก็ได้ครับ เดี๋ยวคนแถวนี้จะหาว่าใจดำ!!"
"ฉันไม่ได้ว่านายนะ!"
"ก็ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าเธอว่า"โทโมะบอกแล้วเดินออกไปนอกระเบียง
...............................................................................................................................
หลังจากพวกนั้นกลับมาโทโมะ แก้วก็ออกมาหาอะไรกินกัน
"นายก็ไปซื้อของนาย ฉันจะไปซื้อของฉัน"
"ไปด้วยกันก็ได้หนิ"
"เดี๋ยวฉันซื้อเยอะนายก็บ่นอีกละ ต่างคนต่างไปดีกว่า"
"ไปด้วยกันนั้นแหละสัญญาว่าจะไม่บ่น กลัวมีคนมาฉุดเอา!"
"ฮันแน่!!เป็นห่วงเขาอ่ะดิตัว''แก้วสะกิดๆไปทีไหล่โทโมะ
"ป่าว!!ฉันสงสารคนที่ฉุดเธอนะ กลัวจะไม่ได้มองเห็นแสงของวันพรุ่งนี้"โทโมะบอกแล้วเดินไป
"ไอ้บ้า!!ปากดีนักนะนายเนี่ย!!"แก้วตะโกนด่า
"เบาๆดิครับ!!นี้มันโรงพยาบาลนะ แล้วจะกินมั้ยข้าวอ่ะ"โทโมะหันมาบอกแล้วเดินต่อไป
"รอด้วยดิ!!"