I love the evil demons. รักครั้งนี้เดิมพันด้วยหัวใจ
9.8
เขียนโดย 
girlfriend
วันที่ 12 มกราคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.30 น.
8 บท
23 วิจารณ์
16.90K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 15 มกราคม พ.ศ. 2556 19.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ2
I HATE YOU !!!!!
“ แก้วแกเป็นไรรึเปล่า ”
ยัยเฟย์พูดขึ้นพร้อมท่าทีที่ตกใจ ไม่แปลกหรอกก็ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนนิ ฉันกับเฟย์เราพึ่งรู้จักกันตอน ขึ้น ม. 6 เอง ถึงแม้เราจะดูสนิทกันแต่บ้างเรื่องฉันก็ไม่ได้เล่าให้ฟังจนหมดหรอก รวมถึงเรื่องที่เกี่ยวกับพวกเขาด้วย
“ เปล่า ขอโทษนะค่ะพี่ฟาง ”
ฉันพูดแล้วหันไปยิ้มและโค้งหัวนิดหน่อยเพื่อเป็นการขอโทษ ฉันหันไปยิ้มให้พวกเขาทุกๆคนเหมือนคนที่พึงเคยรู้จักกันเป็นครั้งแรก
“ ไม่เป็นไรหรอกแก้ว อ๊ะ!! แล้วนี้พวกเพื่อนๆของพี่ เคนตะ จองเบ เขื่อน ป๊อปปี๊ และก็คนสุดท้ายนี้โทโมะ จ๊ะ ” พี่ฟางพูด แต่ที่ดูๆจากสีหน้าของแต่ละคนแล้วก็ดูตกใจไม่แพ้กันที่มาเจอฉันที่นี้ หึ!!!! คงนึกได้แล้วหล่ะซิว่าเคยทำอะไรเลวๆกับใครไว้
“ ฟางแนะนำผิดคนรึเปล่า คนสุดท้ายเนี๊ยะสุดที่รักไม่ใช่หรอ ” เขื่อนพูดเหมือนแซวๆ
“ ยินดีที่ได้รู้จักพี่ทุกๆคนนะค่ะ ฉันชื่อเฟย์ ส่วนนี้เพื่อนฉันชื่อแก้วค่ะ ”
“ ยินดีที่ได้รู้จักคับ” เคนตะ เขื่อน จองเบ พูด
“ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ”
พวกเขายังเหมือนเดิม ยังดูดีกันทุกคน แต่ที่ฉันเชื่อและมั่นใจสุดๆก็คงความเลวของพวกเขานั้นแหละที่มันจะไม่มีวันเปลี่ยน
19.30 น. @ ร้าน ICE DREAM
“ แก้ว..”
“....... .”
“ แก้ววว..”
“ .........”
“ ยัยแก้วไฟไหม้ ”
“ ........”
“ เอ่อ!!!!! น้องเฟย์พี่ว่าปล่อยให้หลับไปเถอะ ”
“ไม่ได้หรอกค่ะพี่ฟาง เดี๋ยวติดเป็นนิสัยอีก ”
“ ยัยแก้วกระเป๋าตังค์แกหาย ”
“ ห๊ะ!!!!!! (@___@) หายที่ไหน ”
“ เห็นไหมคะว่าวิธีนี้ได้ผลดีจริงๆ 555+++ ” ไอ้เฟย์บ้าแกล้งกันอย่างนี้เลยหรอ ฉันทำแก้มป่องใส่ เพื่อให้รู้ว่ากำลังงอลอยู่ แต่ยัยนี้กลับหัวเราะฉันซะงั้น เดี๋ยวจะเอาคืนให้สาสม
“ แก้วเรากลับกันเถอะ ”
“ อืม ” ฉันมองหน้ายัยเฟย์แล้วพยักหน้าให้
“ พี่ฟางค่ะพวกเราขอตัวกลับก่อนนะค่ะ ไว้ว่างๆจะแวะมาเที่ยวอีก
“ จร้ากลับบ้านกันดีหล่ะ ”
“ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ บาย ” ฉันเดินตามยัยเฟย์มาโดยที่ไม่ทักทาย หรือกล่าวลาใครเลยด้วยท่าทีที่ง้วงสุดขีดเลยตอนเนี๊ย จากนั้นฉันกับยัยเฟย์ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พอมาถึงบ้านปุ๊ปบ้านก็มืด วังเวงโครตๆเลยก็พวกพี่ๆตัวแสบคงไปเที่ยวพับกันนะสิ ปล่อยให้ฉันอยู่บ้านคนเดียวใจร้ายที่สุดทำไม่ถึงไม่รอแล้วชวนฉันปายยยยยยยยยยยยย ใจร้ายกันที่สุด พอเดินเข้ามาในบ้าน ฉันก็ขึ้นห้องและก็เข้าไปอาบน้ำ พอแต่งตัวเสร็จก็เข้านอนเลย แต่..................
คลุกกกกกก!!!!!!!!! คลักกกกกก!!!!!!!
เสียงรัยอ่ะ ฮือๆ หรือว่า ผะ...ผีหลอก ฉันรีบเอาผ้าห่มมาคลุมหัวเอาไว้ เอาหล่ะแก้วสิ่งที่แกต้องทำต่อไปคือมีสติแล้ว พนมมือ นะโมตะส......สะ.......
ตุ๊บ!!!!!!
ฮือๆ!!!!!!!!! ใครก็ได้ช่วยด้วยอยู่ดีๆก็เหมือนมีคนมาดึงผ้าห่มอ่ะ ตายๆๆๆแก้วใจอยากตายยยยย เฮีย โทรศัพท์ เบอร์เฮียอยู่หนัยอ่ะ นี้ๆไง สาธุขอให้รับที
พรึบ!!!!!! พาห่มตอนนี้ถูกดึงออกไปแล้ว ฉันหลับตาปี๋พร้อมกับพนมมือสวดมนต์อยู่
“ น....นะ...โม....ตะ.....สะ ..... ฮือๆ อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ ”
“ หึ ” อ๊ายยยยยยยมันหัวเราะฉัน แกกล้าดียังไงไอ้ผีบ้า ด้วยความเหลืออดฉันหยิบหมอนแล้วก็กระหนำตีเข้าไป ( ไม่รูว่าผีจะเจ็บรึเปล่า )
“ โอ๊ย!!!!หยุดนะฉันบอกให้หยุด ” แล้วไอ้ผีตัวนี้ก็รวบฉันให้ไปอยู่ในอ้อมแขน แต่เอะ!!!!เสียงมันคุ้นนะ พอฉันได้สติลืมตาขึ้นมาก็พบว่า
“ โทโมะ ”
“ ไง ”
เขามาทำอะไรที่นี้ ฉันพยายามดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการของเค้า เขาไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน
“ ปล่อยนะ ”
“ ทำไม่กลัวฉันหรอ ” เขาทำหน้ายิ้มกวนๆให้
“ หึ !!!! กลัวหรอ ฉันขยะแขยงนายต่างหากล่ะไม่รู้หรอ ”ฉันพูดบางพร้อมทำน้ำเสียงแบบเยาะเย้ย
“ แก้ว !!!!!” เขาพูดพร้อมกับบีบต้นแขนฉันแรงขึ้น แต่แค่เนี๊ยมันยังไม่พอหรอก
“ ทำไมรับไม่ได้รึไง ”
พลั่ก!!!!
โทโมะเหวี่ยงฉันไปที่เตียงอย่างแรง จนฉันรู้สึกเจ็บไปหมด ฉันพยามหาทางหนี แต่โทโมะก็ขึ้นคร่อมร่างฉันแล้วจับมือฉันไปกดไว้เหนือศีรษะ ฉันพยายามดิ้นแต่มันก็ไร้ผล โทโมะซุกหน้ามาที่ซอกคอของฉัน..
“ ปล่อย ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย!!!!”
“ กลัวขึ้นมารึไง นึกว่าจะเก่งแค่ไหนกันเชียว ”
“ ปล่อย ฉันเกลียดนาย ได้ยินไหมว่าฉันเกียดนาย ออกไปนะไอ้บ้า ปล่อย!!!!!”
ฉันได้ยินเสียงคนพูดมาทางโทรศัพท์ต้องป็นเฮียแน่ๆเลย ฉันพยายามดิ้นละใช้เขากระทุ้งเข้าไปที่ท้องของโทโมะ และเหมือนว่าโทโมะจะรู้แล้วว่าฉันคิดจะทำอะไร
“ เฮีย ช่วยแก้วด้วย เฮียยยยย.....” โทโมะใช้มืออีกข้างที่เหลือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดวางสาย
“ ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก ” โทโมะก้มหน้าเข้ามาจูบฉันเพื่อไม่ให้ฉันพูดมาก ฉันต้องถ่วงเวลาเอาไว้เผื่อเฮียจะมาช่วย
“ หยุดนะ!!!นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน ”
“ เธอคิดว่างั้นหรอ แต่ฉันคิดว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอเต็มๆเลยนะ ฉันจำได้ว่าเราไม่เคยบอกเลิกกัน”
“ นายยังกล้าพูดอีกหรอ งั้นฉันจะบอกให้ก็ได้ เราเลิกกันเถอะ นายจะไปลงนรกขุมไหนก็เชิญ แต่ก็น่าสงสารนะ เพราะว่าคนเลวๆถึงเป็นนรกก็อาจจะไม่รับนายก็ได้ หึ ”
“ ไม่ต้องห่วงหรอกถ้าฉันจะไปจริงๆฉันจะฉุดเธอลงไปอยู่ด้วย ”
“ เลว!!!!! ”
“ อย่างฉันไม่เรียกว่าเลวเฉยๆหรอก ฉันนะมันสารเลวเลยต่างหาก “
“ นาย...........” โทโมะจูบ แล้วก็ซุกหน้ามาที่ลำคอฉันต่อเนื่องอย่างไม่รู้จัก เหน็ดเหนือย แล้วมืออีกข้างหนึ่งของเขาก็ปลดกระดุมเสื้อของฉันจนครบแล้ว
“ ปล่อยนะปล่อย ” ฉันเริ่มร้องไห้ทำไมเขาต้องกลับมาทำเรื่องแย่ๆแบบนี้กับฉันด้วย ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขาแน่
“ หึ วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน ไว้ค่อยเจอกันใหม่นะ ”
“ ไม่ต้องหรอก เพราะฉันไม่อยากเจอหน้าคนเลวๆอย่างนาย และจำเอาไว้ นะ
ฉัน - เกลียด - นาย !!!!!!
I HATE YOU !!!!!
“ แก้วแกเป็นไรรึเปล่า ”
ยัยเฟย์พูดขึ้นพร้อมท่าทีที่ตกใจ ไม่แปลกหรอกก็ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนนิ ฉันกับเฟย์เราพึ่งรู้จักกันตอน ขึ้น ม. 6 เอง ถึงแม้เราจะดูสนิทกันแต่บ้างเรื่องฉันก็ไม่ได้เล่าให้ฟังจนหมดหรอก รวมถึงเรื่องที่เกี่ยวกับพวกเขาด้วย
“ เปล่า ขอโทษนะค่ะพี่ฟาง ”
ฉันพูดแล้วหันไปยิ้มและโค้งหัวนิดหน่อยเพื่อเป็นการขอโทษ ฉันหันไปยิ้มให้พวกเขาทุกๆคนเหมือนคนที่พึงเคยรู้จักกันเป็นครั้งแรก
“ ไม่เป็นไรหรอกแก้ว อ๊ะ!! แล้วนี้พวกเพื่อนๆของพี่ เคนตะ จองเบ เขื่อน ป๊อปปี๊ และก็คนสุดท้ายนี้โทโมะ จ๊ะ ” พี่ฟางพูด แต่ที่ดูๆจากสีหน้าของแต่ละคนแล้วก็ดูตกใจไม่แพ้กันที่มาเจอฉันที่นี้ หึ!!!! คงนึกได้แล้วหล่ะซิว่าเคยทำอะไรเลวๆกับใครไว้
“ ฟางแนะนำผิดคนรึเปล่า คนสุดท้ายเนี๊ยะสุดที่รักไม่ใช่หรอ ” เขื่อนพูดเหมือนแซวๆ
“ ยินดีที่ได้รู้จักพี่ทุกๆคนนะค่ะ ฉันชื่อเฟย์ ส่วนนี้เพื่อนฉันชื่อแก้วค่ะ ”
“ ยินดีที่ได้รู้จักคับ” เคนตะ เขื่อน จองเบ พูด
“ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ”
พวกเขายังเหมือนเดิม ยังดูดีกันทุกคน แต่ที่ฉันเชื่อและมั่นใจสุดๆก็คงความเลวของพวกเขานั้นแหละที่มันจะไม่มีวันเปลี่ยน
19.30 น. @ ร้าน ICE DREAM
“ แก้ว..”
“....... .”
“ แก้ววว..”
“ .........”
“ ยัยแก้วไฟไหม้ ”
“ ........”
“ เอ่อ!!!!! น้องเฟย์พี่ว่าปล่อยให้หลับไปเถอะ ”
“ไม่ได้หรอกค่ะพี่ฟาง เดี๋ยวติดเป็นนิสัยอีก ”
“ ยัยแก้วกระเป๋าตังค์แกหาย ”
“ ห๊ะ!!!!!! (@___@) หายที่ไหน ”
“ เห็นไหมคะว่าวิธีนี้ได้ผลดีจริงๆ 555+++ ” ไอ้เฟย์บ้าแกล้งกันอย่างนี้เลยหรอ ฉันทำแก้มป่องใส่ เพื่อให้รู้ว่ากำลังงอลอยู่ แต่ยัยนี้กลับหัวเราะฉันซะงั้น เดี๋ยวจะเอาคืนให้สาสม
“ แก้วเรากลับกันเถอะ ”
“ อืม ” ฉันมองหน้ายัยเฟย์แล้วพยักหน้าให้
“ พี่ฟางค่ะพวกเราขอตัวกลับก่อนนะค่ะ ไว้ว่างๆจะแวะมาเที่ยวอีก
“ จร้ากลับบ้านกันดีหล่ะ ”
“ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ บาย ” ฉันเดินตามยัยเฟย์มาโดยที่ไม่ทักทาย หรือกล่าวลาใครเลยด้วยท่าทีที่ง้วงสุดขีดเลยตอนเนี๊ย จากนั้นฉันกับยัยเฟย์ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พอมาถึงบ้านปุ๊ปบ้านก็มืด วังเวงโครตๆเลยก็พวกพี่ๆตัวแสบคงไปเที่ยวพับกันนะสิ ปล่อยให้ฉันอยู่บ้านคนเดียวใจร้ายที่สุดทำไม่ถึงไม่รอแล้วชวนฉันปายยยยยยยยยยยยย ใจร้ายกันที่สุด พอเดินเข้ามาในบ้าน ฉันก็ขึ้นห้องและก็เข้าไปอาบน้ำ พอแต่งตัวเสร็จก็เข้านอนเลย แต่..................
คลุกกกกกก!!!!!!!!! คลักกกกกก!!!!!!!
เสียงรัยอ่ะ ฮือๆ หรือว่า ผะ...ผีหลอก ฉันรีบเอาผ้าห่มมาคลุมหัวเอาไว้ เอาหล่ะแก้วสิ่งที่แกต้องทำต่อไปคือมีสติแล้ว พนมมือ นะโมตะส......สะ.......
ตุ๊บ!!!!!!
ฮือๆ!!!!!!!!! ใครก็ได้ช่วยด้วยอยู่ดีๆก็เหมือนมีคนมาดึงผ้าห่มอ่ะ ตายๆๆๆแก้วใจอยากตายยยยย เฮีย โทรศัพท์ เบอร์เฮียอยู่หนัยอ่ะ นี้ๆไง สาธุขอให้รับที
พรึบ!!!!!! พาห่มตอนนี้ถูกดึงออกไปแล้ว ฉันหลับตาปี๋พร้อมกับพนมมือสวดมนต์อยู่
“ น....นะ...โม....ตะ.....สะ ..... ฮือๆ อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ ”
“ หึ ” อ๊ายยยยยยยมันหัวเราะฉัน แกกล้าดียังไงไอ้ผีบ้า ด้วยความเหลืออดฉันหยิบหมอนแล้วก็กระหนำตีเข้าไป ( ไม่รูว่าผีจะเจ็บรึเปล่า )
“ โอ๊ย!!!!หยุดนะฉันบอกให้หยุด ” แล้วไอ้ผีตัวนี้ก็รวบฉันให้ไปอยู่ในอ้อมแขน แต่เอะ!!!!เสียงมันคุ้นนะ พอฉันได้สติลืมตาขึ้นมาก็พบว่า
“ โทโมะ ”
“ ไง ”
เขามาทำอะไรที่นี้ ฉันพยายามดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการของเค้า เขาไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน
“ ปล่อยนะ ”
“ ทำไม่กลัวฉันหรอ ” เขาทำหน้ายิ้มกวนๆให้
“ หึ !!!! กลัวหรอ ฉันขยะแขยงนายต่างหากล่ะไม่รู้หรอ ”ฉันพูดบางพร้อมทำน้ำเสียงแบบเยาะเย้ย
“ แก้ว !!!!!” เขาพูดพร้อมกับบีบต้นแขนฉันแรงขึ้น แต่แค่เนี๊ยมันยังไม่พอหรอก
“ ทำไมรับไม่ได้รึไง ”
พลั่ก!!!!
โทโมะเหวี่ยงฉันไปที่เตียงอย่างแรง จนฉันรู้สึกเจ็บไปหมด ฉันพยามหาทางหนี แต่โทโมะก็ขึ้นคร่อมร่างฉันแล้วจับมือฉันไปกดไว้เหนือศีรษะ ฉันพยายามดิ้นแต่มันก็ไร้ผล โทโมะซุกหน้ามาที่ซอกคอของฉัน..
“ ปล่อย ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย!!!!”
“ กลัวขึ้นมารึไง นึกว่าจะเก่งแค่ไหนกันเชียว ”
“ ปล่อย ฉันเกลียดนาย ได้ยินไหมว่าฉันเกียดนาย ออกไปนะไอ้บ้า ปล่อย!!!!!”
ฉันได้ยินเสียงคนพูดมาทางโทรศัพท์ต้องป็นเฮียแน่ๆเลย ฉันพยายามดิ้นละใช้เขากระทุ้งเข้าไปที่ท้องของโทโมะ และเหมือนว่าโทโมะจะรู้แล้วว่าฉันคิดจะทำอะไร
“ เฮีย ช่วยแก้วด้วย เฮียยยยย.....” โทโมะใช้มืออีกข้างที่เหลือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดวางสาย
“ ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก ” โทโมะก้มหน้าเข้ามาจูบฉันเพื่อไม่ให้ฉันพูดมาก ฉันต้องถ่วงเวลาเอาไว้เผื่อเฮียจะมาช่วย
“ หยุดนะ!!!นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน ”
“ เธอคิดว่างั้นหรอ แต่ฉันคิดว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอเต็มๆเลยนะ ฉันจำได้ว่าเราไม่เคยบอกเลิกกัน”
“ นายยังกล้าพูดอีกหรอ งั้นฉันจะบอกให้ก็ได้ เราเลิกกันเถอะ นายจะไปลงนรกขุมไหนก็เชิญ แต่ก็น่าสงสารนะ เพราะว่าคนเลวๆถึงเป็นนรกก็อาจจะไม่รับนายก็ได้ หึ ”
“ ไม่ต้องห่วงหรอกถ้าฉันจะไปจริงๆฉันจะฉุดเธอลงไปอยู่ด้วย ”
“ เลว!!!!! ”
“ อย่างฉันไม่เรียกว่าเลวเฉยๆหรอก ฉันนะมันสารเลวเลยต่างหาก “
“ นาย...........” โทโมะจูบ แล้วก็ซุกหน้ามาที่ลำคอฉันต่อเนื่องอย่างไม่รู้จัก เหน็ดเหนือย แล้วมืออีกข้างหนึ่งของเขาก็ปลดกระดุมเสื้อของฉันจนครบแล้ว
“ ปล่อยนะปล่อย ” ฉันเริ่มร้องไห้ทำไมเขาต้องกลับมาทำเรื่องแย่ๆแบบนี้กับฉันด้วย ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขาแน่
“ หึ วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน ไว้ค่อยเจอกันใหม่นะ ”
“ ไม่ต้องหรอก เพราะฉันไม่อยากเจอหน้าคนเลวๆอย่างนาย และจำเอาไว้ นะ
ฉัน - เกลียด - นาย !!!!!!