I love the evil demons. รักครั้งนี้เดิมพันด้วยหัวใจ

5

 

ความว่างเปล่า

 

 

 

“ ไปกันได้ยังตัวเล็ก ” อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นพอหันไปดูก็พบว่าต้นเสียงนั้นคือเฮียโดม

เฮียโดมเดินเข้ามาในร้านแล้วส่งยิ้มมาให้ฉันและกวาดตามองบุคคลรอบข้างแต่ละคน  แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร ถ้าให้ฉันเท่าเฮียเค้าคงจำพวกของโทโมะได้อยู่หรอกแต่คงไม่อยากมีเรื่อง ดีแล้วหล่ะจะได้ไม่ต้องสร้างความเดือดร้อนให้กับพี่ฟางด้วย

 

“  รอนานไม?  ”  เฮียโดมเดินเข้ามาโอบไหล่ฉันแล้วถาม

 

“  ไม่หรอกเฮียเราไปกันเถอะ  แก้วอยากกับบ้านจะแย่อยู่แล้ว ”   ฉันตอบเฮีย 

 

“  เมื่อกี้อึดอัดหรอคับน้องแก้วที่ต้องนั่งอยู่ในร้านนี้   ถ้ากลัวอะไรก็บอกพี่ได้นะคับพี่ยินดีช่วยเต็มที่  และถ้าองแก้วอยากกลับบ้านคราวครั้งให้พวกพี่ไปส่งก็ได้นะคับไม่ต้องเกรงใจ ”  อยู่ๆเคนตะก็พูดขึ้นทำเอาเฮียโดมของขึ้นบีบไหล่ฉันแน่นแต่ก็เก็บความโกรธไว้

 

“  ขอบคุณนะคับที่หวังดี  แต่ไม่เป็นไรหรอกคับน้องสาวผม ผมดูแลเองได้  ”

 

“  เหรอคับ  อืม!!!!  ดูแลเองได้  หึ  ”

 

“  เฮียโดม  แก้วว่าเรารีบกลับกันเถอะนะ ”   ฉันรีบลากเฮียโดมออกมาจากวงสนทนา แต่ถ้าจองเบไม่................

 

“  รับไม่ได้น่าดู  ก็งี้แหละพวกยอมรับความจริงไม่เก่ง ”

 

“  มึง!!!!  ”

เฮียโดมกำมัดแน่นแล้วต่อยไปที่หน้าของจองเบ ฉันพยายามเข้าไปห้ามแต่  ก็ถูกพลักออกมา  ตอนนี้เฮียโดมโดนเล่นงานหนักแน่ แต่ใช่ว่าเฮียโดมจะยอมซัดมัดกลับจองเบจนเซเล็กน้อย  แต่เฮยโดมก็ยังเสียเปรียบอยู่ดี ต้องทำอะไรซักอย่างแล้วหล่ะ

 

“ หยุดนะ  หยุด!!!! ”  ฉันเข้าไปห้ามและต่อยไปที่หน้าของจองเบที่พยายามซ้ำเฮียโดมอยู่ทำเอาทุกคนอึ่งกันไปหมด

 

“  พอ!!!! พอสักที  ” 

ฉันจองหน้าพวกเค้าแต่ละคนแล้วเข้าไปช่วยพยุงเฮียโดมให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่รถ  จากสภาพของเฮียแล้วถ้าจะไม่ใช่เล่น  เฮียนะเฮียทำเป็นไว้รุ่นใจร้อนไปได้  เห็นไมกลายเป็นได้กินยำ TEEN   แทนเลย  ฉันขับรถเฮียมาถึงบ้านตลอดทางเฮียโดมเอาแต่โวยวายและด่าพวกของโทโมะซะย่อยยับ  คงเจ็บใจน่าดู

 

 

 

 

17.00   น.     @  บ้านแก้วใจ 

 

“  เฮียไปทำแผลข้างในดีกว่า ”

พอถึงบ้านปุ๊ปเฮียก็รีบเดินลงจากรถและเดินเข้าบ้าน  แต่ดูจากท่าทีแล้วคงจะสงบมาบ้างแล้วหล่ะ  แต่ไม่รู้จะปะทุอีกรึเปล่า  ก็ตัวฉนวนทั้งหลายอยู่กันครบชุดเลยทีเดียว  คงไม่ต้องบอกหรอกใช่ไหมว่าคัยบางอ่ะ

 

“  เฮ้ย!!!!  โดมไปฟัดกับหมาที่ไหนมาว่ะ ”  เฮียแบงค์ประเดิมเป็นคนแรกเลย

 

“  หึ!!!  จะคัยซะอีกหล่ะ  ก็ไอ้เลวพวกนั้นไง ”

 

“  เฮ้ย!!มันกล้าทำกับแกขนาดนี้เลยหรอ  มันไม่มากไปหน่อยหรอว่ะ ”  เฮีกราฟพูดขึ้นบ้าง

 

“  มันไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่  เตรียมตัวรับของขวัญสุดพิเศษได้เลย ” เฮียโดมพูดขึ้นด้วยสายตาที่เครีดแค้น

 

“  เฮียจะทำอะไร ”

 

“  ทำไม  แกเป็นห่วงพวกมันรึไง  คนที่แกควรเป็นห่วงคือพวกฉันไม่ใช่พวกมัน  คนเลวๆอย่างนั้นหายไปจากโลกนี้ได้ก็ดี  จะได้มีอากาศบริสุทธิ์ไว้หายใจบ้าง  เจ็บใจโว๊ยยยยยยยยย   โอ๊ย!!!   เบาๆซิเจ็บนะ  ”

 

“  แค่นี้เอง  อย่าบ่นเลยน่า  ที่คราวก่อนเจ็บมากกว่านี้ยังไม่ร้องเลย ”

 

“  พูดมากน่า รีบๆทำแผลดิ จะได้ไปพักผ่อน ”  พอฉันทำแผลเสร็จเฮียก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่บันได

 

“ เฮีย  วันนี้ขอบใจมากนะที่ไปรับฉันนะ ”

 

“  อืม!!  ^_______^  ”

หลังจากทีเฮียโดมขึ้นไปแล้ว เฮียแบงค์ก็มาดูรอยช้ำที่ต้นแขนคงโดนกระแทกกับโต๊ะตอนเข้าไปห้ามแน่ๆเลย

 

“ เจ็บมากมั้ยเรา ”

 

“ ไม่หรอกเฮียแค่นี้เอง  แก้วขอตัวก่อนนะอยากพักผ่อน ”

 

“  แก้วเดี๋ยว!!!! ”  เฮียเอพูดขึ้นก่อนที่ฉันกำลังจะก้าวขึ้นบันได

 

“ คืนนี้จักกระเป๋าด้วยหล่ะ พรุ่งนี้เราจะไปเชียงใหม่  ห้ามตื่นสายเด็ดขาดเลยรู้ไหม  แล้วเจอกันพรุ่งนี้  ฝันดีหล่ะยัยตัวเล็ก ”

 

“  เช่นกันค่ะ ”

เหอะมีแต่เรื่อง ฉันค่อยๆหย่อนตัวลงกับเตียงอย่างช้าๆพรางนึกถึงแต่เรื่องของเขาคนนั้นฉันไม่รู้ว่าทำไม  ทำไมเขาถึงค่อยทำร้ายฉัน   ทำไมถึงไม่ปล่อยฉันไปซะทีเขาเองไม่ใช่หรอที่เป็นคนเดินจากไป เขาไม่ใช่หรอที่เป็นคนทำลายความสัมพันธ์ของเรา  แล้วเขาจะกลับมาเอาอะไรจากฉันอีก  ฉันค่อยๆหลับตาลงมันรู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนทุกอย่างเริ่มเลือนลางค่อยๆหายไป  

   

วันนี้ฉันลุกแต่เช้าเก็บกระเป๋า  แล้วก็อาบน้ำแต่งตัวมาทำอาหารเช้ารอพี่ชายตัวดีทั้งหลายแต่ก็ไม่เห็นมีวี่แววเลยซักคน  แม้แล้วก็สั่งให้คนอื่นตื่นเช้าเนี๊ยนะ  เหอะวันนี้จะได้ไปถึงเชียงใหม่ไม  จากนั้นไม่นานหลังจากที่ทำอาหารเสร็จฉันก็ไปปลุกเฮียทั้งหลายให้ตื่นก็จะฟื้นจากการหลับใหลเนี๊ยเล่นเอาเหนื่อยเลย

 

“ พร้อมกันรึยัง ”  เฮียเอถามยังกับจะออกไปผจญภัยเลย

 

“  พร้อมแล้ว   ไปกันเลย ”

พวกเราขับรถมาเกือบจะถึงเชียงใหม่แล้วแต่ฝนดันมาตกซะก่อนแย่จริงๆ  ทางก็เป็นทางลาดชันมีแต่เขากับเหว

 

“  เฮียเอขับช้าก็ได้นะถนนมันลื้น ”

 

“ ไม่ต้องห่วงหรอกอีกแค่นิดเดี๋ยวก็จะถึงแล้ว แค่นี้เอง”

ไม่รู้ซิฉันรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลยหล่ะ  เหมือนมันจะเกิดเรื่องร้ายขึ้น แต่ไม่นานหลังจากที่เราคุยกันก็มีรถสิบล้อคันใหญ่วิ่งมาด้วยความเร็วและดูเหมือนว่าจะเสียการควบคุมทำให้มันวิ่งมาทางเลนรถที่เฮียเอขับอยู่

 

“  เฮียระวัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

 ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาว และรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัว  เกิดอะไรขึ้นฉันจำได้ว่ารถชนอย่างแรงแต่เฮียแบงค์และเฮียโดมกอดฉันไว้แล้วทุกอย่างก็มืดลง   แล้วพวกเฮียหล่ะอยู่ไหน

 

“  เฮีย ”ฉันพยายามลุกขึ้นแต่ไม่เป็นผลเพราะฉันเจ็บแผลมาก

 

“  แก้วอย่าพึ่งลุกเลยจะพักผ่อนดีกว่า ” ยัยเฟย์มาอยู่ที่นี้ได้ไง

 

“ เฟย์เกิดอะไรขึ้นแล้วแกมาอยู่ที่นี้ได้ไง”

 

“  โรงพยาบาลติดต่อฉันบอกว่าแกเกิดอุบัติเหตุ นะก็คงเพราะฉันเป็นสายสุดท้ายที่แกโทรหามั้ง ”

 

“ แล้วพี่ชายฉันหล่ะเฟย์  พี่ฉันอยู่ที่ไหน ”

 

“แก้วแกมีสติบ้างสิ   แกใจเย็นๆไว้นะเว้ย  คืองี้รถสิบล้อคนนั้นมันวิ่งมาด้วยความเร็วและถนนมันก็ลื้นด้วยทำให้เสียการควบคุม และก็บวกกับรถแกที่ขับเร็วมาแล้วด้วยทำให้รถชนกันอย่างจัง”

 

“  แล้วไง ”

 

“ เออ.ออ.....”

 

“  ว่าไงเฟย์”

 

“ ฉันเสียใจด้วยนะแก้ว แต่พี่ของแกเขาไปแล้ว”

 

“ ไม่จริง  แกบอกฉันซิว่ามันไม่จริง  ฉันจะอยู่ยังไง  ไม่  ไม่จริงแกโกหก  พี่ฉันไม่ได้เป็นอะไร  พี่ฉัน ....ฮึก...ฮืออออออออ....ทำไม  ทำไมหละเฟย์  ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย..”

ทำไม  ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย  ทำไมพี่ถึงต้องทิ้งฉันไปแล้วฉันจะอยู่ยังไงหล่ะ  ฉันจะทำยังไงเฮียจะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ 

 

“  แก้ว  แกไม่ต้องห่วงนะ  ฉันกับพ่อแม่คุยกันแล้ว  ท่านอยากจะรับแกไว้เป็นลูกบุญธรรมนะ   มันไม่ใช้ความผิดของแกมันเป็นอุบัติเหตุและฉันเชื่อว่าที่แกยังอยู่ก็เป็นความปรารถนาของพี่ชายแกด้วย

 

 

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

 

 

วันนี้ฉันมาทำบุญที่วัด จริงๆแล้วที่พวกเรากลับเชียงใหม่ก็เพราะจะมาไหว้พ่อกับแม่แต่ทุกอย่างก็จบลงเพราะอุบัติเหตุนั้น ฉันมองอัฐิที่ว่างอยู่เรียงจากพ่อกับแม่ มันเป็นอัฐิของพี่ชายที่ฉันรักที่สุดและก็จะรักตลอดไป

 

“  หลับให้สบายนะเฮีย  ฉันรักพ่อแม่ละก็เฮียทุกคนเลยนะและ  มันจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงความรู้สึกนี้ได้    ลาก่อน ”

 

 

ตอนนี้ฉันกับมากรุงเทพฯแล้ว เรื่องพินัยกรรมที่พ่อได้ทำให้ฉันจะได้รับก็ต่อเมื่ออายุ25ปี  ถ้ายังไม่ถึงเวลาก็จะไม่มีสิทธิ์ในมรดกเลย  ส่วนไร่กับรีสอตร์ได้ปิดกิจการลงแล้ว   ส่วนเรื่องที่พ่อกับแม่เฟย์จะรับฉันไวเป็นลูกบุญธรรมฉันได้ปฏิเสธไปแต่พวกท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังบอกว่าถ้าเหงาให้ไปนอนที่บ้านก็ได้  ต้องขอบคุณพวกท่านมากที่ค่อยเป็นห่วงฉัน

 

 

ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าบ้านที่ละนิดมันเงียบ จนหดหู่ไม่มีอีกเสียงหัวเราะ  ไม่มีอีกแล้วคนที่ค่อยปกป้อง  ไม่มีอีกแล้วคนที่ค่อยปลอบ  ไม่มีอีกแล้วคนที่ค่อยอยู่เคียงข้าง  ไม่มีอีกแล้วรอยยิ้มนั้น  ไม่มีอีกแล้ว  ทุกอย่างเหลือเอาไว้เพียงความว่างเปล่า  !!!!!!!!