the discourage ได้มั้ย ถ้าเธอจะให้รักดีดีกับฉัน

เมื่อ 15 ปีที่ผ่านมา
แก้วกำลังปีนต้นไม่เล่นอยู่
โทโมะ - แก้วลงมาเดี๋ยวก็ตกหรอก
แก้ว - ไม่ตกหรอก โมะขึ้นมาเล่นสิ
โทโมะ - เป็นลิงรึไง
แก้ว - อื้อหือทีแก้วปีนไม่เป็นล่ะ หนีแก้วมาอ่านหนังสือข้าง เปิดเพลงฟัง แล้วก็..
โทโมะ - หยุดเลย ถ้าเธอตกฉันก็โดนพ่อว่าน่ะสิ
แก้ว - ไม่ตกหรอก แบร่
แกร๊บ..ป๊อก
แก้ว - อ๊าย!!!
ต๊อบ
โทโมะ - นั้นไง เฮ้ย!!
พ่อ - ไอโมะ
แก้ว - คุณลุง
โทโมะ - แก้วเป็นไรรึป่าว
พ่อ - มึงนี่ยังไงกูบอกว่าไม่ให้สอนน้องปีนทีนี้เป็นไงน้องตกแล้ว
โทโมะ - แต่..
พ่อ - มึงยังมาแต่อีกหรอ
แก้ว - คือว่าแก้วผิ..
พ่อ - มันชวนหนูขึ้นไปใช่มั้ยแล้วหนูลงไม่เป็นเลยตกใช่มั้ย
โทโมะ - ไม่ชะ..
พ่อ - มึงไม่ต้องมาเถียง
แก้ว - ไม่ใช่นะค่ะ
พ่อ - หนูจะไปปกป้องมันทำไม ไอโมะมึงมานี่
พ่อของโทโมะหยิบไม่เรียวขึ้นมาและฟาดไปที่ก้นของโทโมะ
โทโมะ - ฮือ..ฮึก..ผมไม่ผิด...
พ่อ - มึงเถียงหรอฮะ
เปร๊ยะ ๆ ๆ ๆ
โทโมะ - ฮึก..ฮือ..
และแก้วก็ทำกำไลที่โทโมะให้หลุด จากนั้นก็มีสุนัขของโทโมะวิ่งมาคาบไป
แก้ว - เดี๋ยวก่อนสิ เจ้าตูบนี่เอาของฉันมานะ
สุนัข - โฮ่ง ๆ ๆๆ ๆ(และคาบมันออกไปนอกบ้าน)
แก้ว - ฮึบ ปล่อยเลยนะมันเป็นของสำคัญสำหรับฉัน
แล้วแก้วก็หยิบกำไลนั้นมาอย่างหึงหวงและวิ่งกลับไปที่บ้านพบว่าโทโมะนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นหญ้า
แก้ว - โมะเป็นไรมั้ย
โทโมะ - เธอยังจะมาถามอีกหรอ..ฮึก..
แก้ว - คือว่าเจ้าตูบมันคาบกำไลเธอไปฉันเลยไปเอากลับมา(และแก้วก็ยื่นกำไลให้โทโมะดู)
โทโมะ - หรอ กำไลอันนี้นะมันไม่สำคัญแล้ว
โทโมะคว้ากำไลที่มือแก้วมาและโยนมันทิ้งพร้อมเดินเหยียบมัน
แก้ว - โมะทำอะไรน่ะ
โทโมะ - ฉันบอกแล้วว่ามันไม่สำคัญ
แล้วโทโมะก็วิ่งเข้าบ้านไป..
แก้ว - เดี๋ยวก่อนสิโมะ..มันสำคัญนะ
ตอนที่แก้วพูดนั้นโทโมะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแม้แต่นิด
ตอนแรกเป็นไงบ้างค่ะสนุกเอ่ย ฝากเม้นด้วยนะค่ะ