รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                                     วันรุ่งขึ้น
แก้วอาบน้ำเกล้าผมยกสูงขึ้นแต่งหน้าโทนอ่อนฉีดน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆเพื่อจะไปมหาวิทยาลัย
เฟย์ ฟาง:วันนี้ซื้อดอกไม้ชดเชย!!
แก้ว:ไม่ต้องใช้มันอีกต่อไปแล้วละ...
เฟย์:ทำไม?
ฟาง:นั้นซิอย่าบอกนะทะเลาะกับเขาอีกน่ะ= =
แก้ว:ก็คงงั้นมั้งและต่อไปนี้ก็คงไม่ต้องใช้ดอกไม้อีกละมั่นใจมากๆรอบนี้!!
แก้วพูดเสียงเฉีบยขาดทันที
เฟย์ ฟาง:แต่แกเลือกเขาแกจะทิ้งเขาแบบนี้รึไง!!
2สาวประสานเสียงกันแบบไม่พอใจสุดๆเพราะแก้วตัดสินใจว่าจะเลอกเขาและแก้วไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าแก้วทำให้หนุ่ม
ฮอตที่ไร้หัวใจคนนั้นมาชอบแบบนี้ไม่ยอมหลอกนะ!!
แก้ว:ใช่ที่เขาละทิ้งฉันฉันจะทิ้งเขาบ้างจะเป็นไรไปจริงไหม??
เฟย์ ฟาง:แกมันเลว!!
2สาวประสานเสียงกันแต่แก้วไม่สนใจรีบจ้ำอ้าวเดินไปยังมหาวิทยาลัยแต่มีผู้ชายร่างคุ้นเคยมาขว้างทาง
แก้ว:พี่เรื่องนี้เราควรจบได้แล้วมั้งฮะจบไปด้วยดีเถอะฮะ!!
โทโมะ:แก้ว....
แก้ว:พี่พอเถอะนะจบเถอะผมว่านะฮะเราควรเมินใส่กันเรื่องทุกอย่างกาลเวลาจะผ่านไปเองนะฮะ...
แก้วพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา
โทโมะ:แต่พี่รักแก้วแก้วไม่คิดจะเปิดโอกาสให้พี่บ้างเลยหลอ?
แก้ว:คิดดูก่อน!!
แก้วพูดหน้าตาลอยโทโมะยิ้มทันทีอย่างน้อยเด็กคนนี้ก็ยังเหลือเยื่อใยให้เขาบ้าง
โทโมะ:ใจดีที่สุดเลยแก้ว!!
โทโมะกระโดดกอดแก้วแน่นเชียบพัน
แก้ว:โอ๊ยพี่โทโมะปล่อยนะฮะไม่อายเขาบ้างเลยหลอ!!
โทโมะ:จะอายทำไมละ?ท
แก้ว:พี่โทโมะ!!
โทโมะ:แก้ว...
แก้ว:พี่เข้าใจความรักว่ามันเป็นยังไง??
โทโมะ:พี่เข้าใจว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดมันเป็นสิ่งที่ทำให้พี่มีความสุขตั้งแต่มีเด็กผู้หญิงคนนั้นเข้ามา
แก้วฟังคำตอบของพี่โทโมะรู้สึกพึงพอใจก่อนจะถามคำถามต่อไป
แก้ว:แล้วพี่เข้าใจว่าความเจ็ยปวดเป็นไงฮะ??
โทโมะ:พี่เข้าใจว่าการที่ถูกบอกไม่รักเป็นสิ่งที่เจ็บปวดแต่ก็เป็นบทเรียนเหมือนกัน
แก้ว:พี่รู้แล้วซินะผมอ่ะเจ็บแบบนี้ฮะทีนี้ผมก็ต้องรอเถอะ
แก้วพูดกอนจะไม่เฟหลือเยื่อใยให้โทโมะโทโมะถอนหายใจมองฟ้าสีเทาด้วยความเหนือยท้อว่าเมื่อไหร่แก้วจะ
เปิดใจให้บ้างความรักมันเป็นแบบนี้ซินะฉันพึ่งเข้าใจแก้วฉันรักเธอนะ....