Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

ผมเป็นคนมีความลับ  ขอโทษด้วยที่ผมบอกคุณไม่ได้

 

หนุ่มหน้าหวานตอบตัดบทการซักประวัติของแพทย์สาวร่างเล็ก

 

 

“เห็นไหม  ป๊อปบอกแล้วว่าจะง้างปากไอ้โมะมันยากยิ่งกว่าอะไรดี”  เสียงเพื่อนของหนุ่มหน้าหวานที่ไม่มีใครมองเห็นโพล่งขึ้นหลังจากที่หนุ่มหน้าหวานกล่าวจบ

 

แพทย์สาวร่างเล็กมองค้อนไปยังต้นเสียงก่อนงัดไม้ตายเพื่อเอาความจริงต่อ

 

“แต่พอดีว่าฉันรู้ว่าญาติของคุณชื่อ  ภาณุ  จิระคุณ”  เพียงชื่อที่หลุดออกจากปากแพทย์สาวก็ทำให้คนป่วยถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

 

 

เป็นไปไม่ได้  คนที่รู้ว่าป๊อปปี้อยู่ที่นี่มีเพียงแค่เราและผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่เป็นเพื่อนสนิทของคุณลุง

แล้วเธอรู้ชื่อนายป๊อปได้ยังไง  เธอต้องการอะไรกัน...

 

 

“คุณพูดมาตรงๆดีกว่า  ว่าคุณต้องการอะไร  เงิน  รถ  บ้าน  ผมให้คุณได้หมด”  หนุ่มหน้าหวานเริ่มหยิบยื่นข้อเสนอให้สาวร่างเล็ก

 

“ฉันแค่ต้องการความจริงจากคุณ”  สายตาของสาวร่างเล็กจ้องใบหน้าคนป่วยด้วยแววตาจริงจัง

 

“คุณหมายความว่ายังไง  แล้วคุณรู้ชื่อญาติของผมได้ยังไง”  หนุ่มหน้าหวานถามด้วยความสงสัยปนแปลกใจ

 

“ฉันไม่ขอตอบละกันนะว่ารู้ชื่อญาติคุณได้ยังไง”  สาวหน้าหวานตอบเสียงเรียบพลางคิดในใจว่า

 

ถ้าขืนบอกว่าฉันคุยกับนายภาณุได้  อีตาหน้าหวานนี่จะไม่ช็อคตายไปก่อนหรอ

 

“แต่ฉันขอยืนยันว่าฉันไม่ได้คิดไม่ดีกับคุณหรือญาติของคุณ  เพราะตอนนี้ฉันเป็นคนดูแลญาติของคุณอยู่  ถ้าฉันจะเรียกเงินหรืออะไรฉันคงทำไปนานแล้ว”  แพทย์สาวพูดอย่างเปิดใจมากขึ้น

 

“แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงกันว่าคุณจะไม่ทำร้ายเรา”  หนุ่มหน้าหวานกล่าวด้วยความไม่ไว้ใจ

 

“คุณพูดเหมือนว่ามีคนกำลังจ้องทำร้ายครอบครัวของคุณอย่างนั้นแหละ”  แพทย์สาวเอ่ยด้วยความสงสัย

 

“ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามีใครจะมาทำร้ายเราหรือเปล่า  แต่บนโลกธุรกิจสอนให้ผมรู้ว่าเราต้องเผชิญและต่อสู้กับศัตรูที่เรามองเห็นและมองไม่เห็น  เราไม่รู้ว่าใครเป็นมิตรหรือศัตรู  ดังนั้นเราต้องป้องกันตัวเองให้ดีที่สุด  เพราะฉะนั้นผมถึงจำเป็นต้องเก็บเรื่องภาณุไว้เป็นความลับ  เพื่อรักษาความมั่นคงของบริษัทของเราต่อไป  แล้วก็ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งเขาจะตื่นขึ้นมารับหน้าที่ที่พ่อของเขาทิ้งไว้ให้  ผมก็แค่อยากได้ความมั่นใจว่าคุณจะมาช่วยเราจริงๆ”  หนุ่มหน้าหวานตอบเหตุผลของการกระทำทั้งหมดที่เขาทำให้คนตัวเล็กฟัง

 

“ฉันคงไม่มีอะไรที่จะสามารถยืนยันกับคุณได้หรอกนะ  แต่ถ้าคุณเชื่อใจฉัน  ฉันก็จะช่วยคุณ  เราจะช่วยกัน  ฉันพูดได้แค่นี้  บางทีสองหัวก็ดีกว่าหัวเดียวไม่ใช่เหรอคะ”  คำตอบของแพทย์สาวหน้าหวานอาจจะไม่ได้ให้ความกระจ่างชัดหรือให้ความมั่นใจอะไรได้มากขึ้นนัก  แต่มันกลับทำให้คนฟังรู้สึกได้ว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นความรู้สึกจากใจจริง

 

คนป่วยยังคงนั่งนิ่งนึกไตร่ตรองเรื่องที่รับรู้ว่าเขาควรทำอย่างไรต่อไป...แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นว่า

 

“บางครั้งเรื่องบางเรื่องมันก็โหดร้ายเกินที่คนทั่วไปจะรับรู้จริงไหมครับคุณหมอ”  ชายหน้าหวานเริ่มเล่าความในใจ

 

“ผมยอมรับว่าผมเป็นคนปิดข่าวเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น  เพราะนอกจากเหตุผลเรื่องธุรกิจแล้วมันยังเกี่ยวข้องกับคนในครอบครัวของผม”

 

“คนในครอบครัว”  สาวร่างเล็กเอ่ยแทรกขึ้นด้วยความสงสัย

 

“ครับ  เพราะเจ้าของรถคันที่เกิดอุบัติเหตุคือแม่ของผมเอง”  ประโยคที่ชายหน้าหวานพูดทำเอาคนฟังทั้งสองในห้องเกิดอาการอึ้งกิมกี่ไปชั่วขณะ

 

 

คุณอาเนี่ยนะ  ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย

รถคันนั้นเราเข้าใจมาตลอดว่าเป็นรถของบริษัท  ไม่คิดว่าจะเป็นรถของ...คุณอา

 

หนุ่มที่อีกคนในห้องที่ไม่มีใครมองเห็นเริ่มรู้สึกมึนงงกับข้อมูลใหม่ที่ได้รับพลันนึกย้อนระลึกถึงเหตุการณ์ในวันเกิดเหตุ

 

 

 

หนุ่มหน้าเข้มจำได้เพียงว่าวันนั้นเขามีหน้าที่เร่งด่วนในการไปติดต่อกับผู้ที่จะมาร่วมทุนทำกับบริษัท  แต่เนื่องจากรถส่วนตัวของเขาเสีย  ส่วนรถคันอื่นๆก็มีเหตุที่ไม่สามารถใช้งานได้  ทั้งประสบอุบัติเหตุบ้าง  ถูกนำไปใช้ในการดำเนินธุรกิจของบริษัทบ้าง  ตอนนั้นก็อดแปลกใจไม่ได้ว่ารถยนต์ส่วนตัวที่ครอบครัวของเขาถือครองกรรมสิทธิ์นั้นมีตั้งหลายคันทำไมถึงไม่มีคันไหนใช้ได้เลย  แต่แล้วก็เห็นกุญแจรถคันหนึ่งวางอยู่ตรงโต๊ะของพนักงานรักษาความปลอดภัย

 

“ลุงครับอันนี้นี่ผมเอาไปใช้ได้ไหมครับ”  เสียงของทายาทเจ้าของบริษัทถามชายสูงอายุที่นั่งประจำการอยู่บริเวณทางเข้าที่จอดรถ

 

“อ้อ  ได้ครับคุณป๊อป”  ชายสูงวัยตอบกลับ

 

“คันไหนหรอครับลุง”  หนุ่มร่างหนาถามต่อ

 

“คันนั้นครับคุณป๊อป”  ชายสูงวัยชี้ไปยังรถยนต์คันหนึ่งที่ดูจอดนิ่งสนิทมานานพอควร  สังเกตได้จากคราบฝุ่นที่เกาะอยู่บนตัวรถ

 

“แต่คันนี้ไม่ค่อยมีคนใช้แล้วนะครับคุณป๊อปไม่รู้ว่ายังขับได้อยู่หรือเปล่า  เดี๋ยวผมเรียกคนขับรถมาให้ดีกว่าไหมครับ”  คนสูงวัยเสนอต่อ

 

“ไม่เป็นไรครับลุง  พอดีผมรีบน่ะ  ถ้าสตาร์ทไม่ติดค่อยว่ากันอีกที”  ชายหนุ่มรีบเดินไปยังรถคันดังกล่าวก่อนจะบึ่งรถออกไป  และไม่นานก็เกิดอุบัติเหตุอย่างที่เห็น...

 

 

 

“แต่ผมยังไม่อยากสรุปความอะไรทั้งนั้น  เรายังไม่มีหลักฐาน  ผมไม่อยากปรักปรำใคร  และผมก็คิดว่าแม่ผมไม่น่าจะใจไม้ไส้ระกำทำร้ายแม้กระทั่งหลานตัวเองได้ลงคอหรอกนะ”  เสียงกล่าวต่อหนุ่มหน้าหวานเรียกให้ชายหนุ่มอีกคนในห้องตื่นจากภวังค์

 

“หรือว่าคุณยังรับความจริงไม่ได้กันแน่คะ”  แพทย์สาวกล่าวจี้ใจดำคนป่วย

 

“แล้วทำไมคุณถึงคิดว่าแม่ของผมจะเป็นคนทำเรื่องนี้ล่ะ”  คนป่วยถามอย่างเคืองๆ

 

“ก็แม่ของคุณอยากให้คุณเป็นผู้บริหารแทนคุณภาณุไม่ใช่หรอคะ”  แพทย์สาวหน้าหวานนึกถึงเรื่องราวที่เธอได้ยินเมื่อวันก่อนที่มารดาของคนป่วยพยายามสนับสนุนให้เขาเป็นประธานแห่งพี.ซี.กรุ๊ป

 

“แม่ผมอยาก  แต่ผมไม่นี่  แล้วคุณไปรู้เรื่องนี้มาได้ยังไง”  เขายังคงปฏิเสธเหมือนเดิมและยิ่งเพิ่มทวีความสงสัยในตัวหญิงสาวตรงหน้ามากขึ้นว่าความจริงแล้วเธอดีหรือร้ายกันแน่

 

สาวหน้าหวานหัวเราะแห้งๆ  ก่อนจะแก้ตัวไปว่า  “คือ...ฉันบังเอิญได้ยินคุณคุยกับคุณแม่  ตอนที่ฉันจะเข้ามาถามอาการของคุณพอดีน่ะ”

 

“พูดง่ายๆว่าคุณแอบฟังผมคุยกับแม่ใช่ไหมล่ะ”  คนป่วยเริ่มเป็นฝ่ายซักความแพทย์สาวบ้าง

 

“ไม่ใช่ก็บอกแล้วไงว่าฉันบังเอิญน่ะ...คุณเข้าใจคำว่าบังเอิญไหม”  เธอยังคงแก้ตัวต่อไป

 

“มันบังเอิญมากไปหรือเปล่าครับคุณหมอ”  เขากล่าวอย่างไม่เชื่อ

 

 

“ฟาง...พอเถอะ”  เสียงของชายอีกคนดังขึ้นทำให้หญิงสาวที่กำลังจะอ้าปากพูดต่อต้องหยุดฟัง

 

“บางทีการที่เราค้นหาความจริงมันอาจจะทำให้เราเจ็บปวดก็ได้นะ”  หนุ่มหน้าเข้มกล่าวด้วยเสียงนิ่ง

 

“ป๊อปดีใจนะที่ได้รู้ว่าป๊อปเข้าใจผิดเรื่องทั้งหมดมาโดยตลอด  อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นเพื่อน  เป็นพี่ชาย  เป็นครอบครัวของป๊อป  ถ้าเรื่องนี้เกิดกับฟาง  ฟางก็คงไม่อยากให้ใครมากล่าวหาคนในครอบครัวของฟางเหมือนกันนั่นแหละ”

 

สาวหน้าหวานได้แต่ชะงักไปสร้างความแปลกใจให้กับคนป่วยที่เพิ่งเอ่ยถามไปเมื่อครู่

 

“เพื่อความสบายใจของทุกคน  ฉันขอเลิกยุ่งกับเรื่องนี้ละกัน  เอาเป็นว่าฉันขอโทษที่แอบฟังละกันนะคะคุณโทโมะ”  หญิงสาวกล่าวก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยความข้องใจ

 

 

ทุกคน  หมายความว่าไง  ทั้งห้องก็มีแค่เธอกับเรานี่นา  หรือว่ามีใครอยู่ในห้องนี้อีก...หนุ่มหน้าหวานอดสงสัยคำกล่าวของคนที่เพิ่งออกจากห้องไปไม่ได้  เขาพยายามหันมองรอบๆห้องก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นใด

 

 

 

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง  บานประตูค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นผู้มาใหม่

 

“เฮ้ย...เป็นไงแล้วบ้างวะไอ้โมะ”  เสียงหนุ่มหน้ายาวเอ่ยทักทายเพื่อนรัก

 

“ฉันเห็นนะว่ามีคนเพิ่งออกจากห้องแกไปน่ะ  อ๊ะๆ  เดี๋ยวนี้มีกิ๊กไม่บอกเพื่อนเลยนะ”  เขากล่าวแซวต่อ

 

“ใครหรอคะ”  เสียงสาวสวยผู้มาเยี่ยมอีกคนเอ่ยถามแฟนหนุ่ม

 

“ไม่ใช่  จะบ้าหรอ  นั่นหมอที่รักษาฉันต่างหากล่ะ”  คนป่วยเถียงกลับ

 

“โห  มีหมอน่ารักขนาดนี้  ไม่น่าถึงไม่ยอมหายซักที”  คนมาเยี่ยมแกล้งแซวอีก

 

“ฉันไม่ใช่แกนะ  ไอ้เสือเขื่อน”  หนุ่มหน้าหวานได้ทีสวนกลับไปหนึ่งดอกก่อนจะถามต่อด้วยความสงสัย

 

“ว่าแต่แกรู้ได้ไงว่าฉันป่วย  ได้ข่าวว่าเพิ่งไปเมืองนอกมาไม่ใช่หรอ”

 

“อ้อ  จินนี่เป็นคนบอกพี่เขื่อนเองแหละค่ะ  พอดีวันเมื่อวานจินเจอคุณแม่พี่โทโมะในงานเลี้ยงรุ่นที่มหาลัยน่ะค่ะ”  สาวอีกคนที่มาเยี่ยมตอบคำถามของคนป่วยแต่ยิ่งกลับทำให้คนป่วยสงสัยมากขึ้นว่าเหตุใดมารดาของเขาจึงไปออกงานที่นอกเหนือจากงานสังคมทั่วไปได้

 

“เอ๊ะ  แล้วแม่พี่ไปทำอะไรที่งานเลี้ยงรุ่นล่ะ”

 

“อ๋อ  พอดีท่านมาบริจาคเงินเป็นทุนการศึกษาให้นักศึกษาที่เรียนดีน่ะค่ะ  มีพาพี่จองเบมาเป็นตัวอย่างด้วยนะคะ”

สาวสวยคนเดียวในห้องชื่นชมชายหนุ่มที่เธอกล่าวถึงต่อแต่เหมือนคนฟังจะไม่ได้สนใจเลยสักนิด

 

เพราะเพียงชื่อคนคนนั้นที่ถูกเอ่ยขึ้นก็ทำให้อารมณ์ของคนป่วยเริ่มเกิดความแปรปรวนอีกครั้ง

 

“หรอครับ”  เขากล่าวเพียงสั้นๆพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้พลุ่งพล่าน

 

หนุ่มหน้ายาวที่พอจะรู้เรื่องราวคร่าวๆอยู่บ้างเริ่มจับสังเกตได้  เขาพยายามบอกแฟนสาวให้เปลี่ยนเรื่องไปแต่ก็เหมือนว่าเธอจะยังไม่รู้ตัวจึงตัดสินใจพูดตัดบท

 

“เออ  จินพี่ว่าเดี๋ยววันนี้เรากลับกันก่อนดีไหม  ให้ไอ้โมะมันพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนดีกว่าเนอะ  พี่เองก็อยากกลับไปพักด้วยเหมือนกัน  นั่งเครื่องนานรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวแถมนอนไม่ค่อยหลับอีก”

 

“ก็ดีเหมือนกันค่ะพี่เขื่อน  ให้พี่โมะพักผ่อนดีกว่า  งั้นจินกับพี่เขื่อนกลับก่อนนะคะ  อย่าลืมพักเยอะๆนะคะ  จินเป็นห่วง”  สาวสวยพูดพร้อมยิ้มหวานให้คนป่วย

 

“พักผ่อนเยอะๆนะเว่ย  เดี๋ยวไอ้ป๊อปมันจะหาว่าแกอู้งาน”  หนุ่มจอมทะเล้นเอ่ยขึ้นเล่นๆพลางจ้องสีหน้าเพื่อนสนิท  แต่คนป่วยก็ยังคงไม่แสดงความรู้สึกอะไร  เขาโบกมือลาก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

 

ในขณะที่ร่างที่ไม่มีใครมองเห็นที่ยังยืนสังเกตการณ์ในห้องเดิมก็เกิดอาการสงสัยเมื่อเห็นสาวสวยร่างบางที่เพิ่งเดินออกไปกับเพื่อนสนิทจอมกะล่อนของเขา

 

น้องจินนี่  คนนี้เหรอแฟนไอ้เขื่อน  ปกติเห็นแต่ในรูปเพิ่งเคยเห็นตัวจริงก็วันนี้  สวยดีนะ

แต่ทำไมหน้าคุ้นจังแฮะ  เหมือนเคยเจอที่ไหน...

 

เขาแอบอิจฉาความรักของเพื่อนจอมกะล่อนของเขาไม่ได้

 

 

ว่าแต่คุณหมอสุดสวยของผมหายไปไหนแล้วเนี่ยป่านนี้สงสัยจะงอนไปกันใหญ่แล้ว...

 

 

 

...........................................................

 

 

 

“จินนี่ครับ  พอดีพี่นึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ที่ห้องไอ้โมะ  ไปรอพี่ในรถก่อนนะ  เดี๋ยวพี่ตามไป”  หนุ่มหน้ายาวบอกแฟนสาวก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องของเพื่อนสนิท

 

“มีเรื่องอะไรเหรอถึงขนาดต้องรีบกลับมาขนาดนี้น่ะ”  คนในห้องถามแขกคนเดิมที่เพิ่งจะเข้าห้อง

 

“มีสิ  พอดีฉันลืมของน่ะ”  เขาตอบพร้อมชูโทรศัพท์มือถือให้เจ้าของห้องดู

 

“จงใจลืมก็บอกมาเถอะ”  หนุ่มหน้าหวานกล่าวอย่างรู้ทัน

 

คนมาใหม่ส่ายหน้ากับตัวเองช้าๆก่อนกล่าวประชดว่า  “เออ...พ่อคนฉลาดแสนรู้”

 

“แกมีอะไรว่ามาตรงๆดีกว่าไอ้เขื่อน”  คนป่วยถามอย่างตรงประเด็น

 

“โอเค  ดีเหมือนกันไม่ต้องพูดมาก  สรุปเรื่องไอ้ป๊อปมันเกิดอะไรขึ้น”  หนุ่มหน้ายาวเริ่มกระชับประเด็นมากขึ้น

 

“แกรู้”  สีหน้าของคนพูดเริ่มเต็มไปด้วยความสงสัย

 

“ต้องบอกว่าเพิ่งรู้มากกว่าสิ  นี่แกคิดอะไรอยู่กันแน่ไอ้โมะ”  คนป่วยได้แต่หลบสายตากับคำถามที่เกิดขึ้น

 

“แกเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า”  หนุ่มหน้ายาวแทบจะลุกไปกระชากคอเสื้อคนที่นั่งอยู่บนเตียงถ้าไม่ติดว่ายังเป็นคนป่วยอยู่

 

“แกคิดว่าฉันเชื่อใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรือไง”  เขาพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

 

“ฉันไม่ได้จะไม่เล่าให้แกฟังนะ  แต่มันไม่มีโอกาสเหมาะๆมากกว่า”  คนป่วยเริ่มกลบเกลื่อนข้อกล่าวหา

 

“แล้วเมื่อไหร่โอกาสมันจะเหมาะสำหรับแกล่ะ  นี่ถ้าฉันไม่บังเอิญมาได้ยิน  แกก็คงไม่บอกฉันใช่ไหม”  เพื่อนสนิทกล่าวประชดอีกครั้งทำเอาคนฟังได้แต่นั่งนิ่ง

 

หนุ่มหน้ายาวยังคงน้อยใจไม่หายกับสิ่งที่เพื่อนสนิทปิดเป็นความลับมาโดยตลอด

 

“คงจะต้องขอบคุณคุณหมอแสนสวยคนนั้นนะที่ทำให้ฉันฉลาดซักที”  เขากล่าวพร้อมหันหลังเดินออกจากห้องทิ้งความรู้สึกผิดให้กับคนในห้องต่อไป

 

 

 

“พี่เขื่อนเป็นอะไรหรือเปล่าคะ  ทำไมดูเครียดๆ  หรืออาการพี่โทโมะแย่ลง”  แฟนสาวถามหลังจากเห็นสีหน้าโบว์ผูกของคนที่บอกให้เธอรอ

 

“เป็นห่วงกันจังเลยนะ  มันยังไม่ตายหรอก”  เขาตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย

 

“แล้วทำไมต้องประชดจินด้วยล่ะคะ”  คนสวยในรถเริ่มไม่สบอารมณ์บ้าง

 

“พี่ไม่ได้ประชดสักหน่อย  พี่พูดความจริง”  เจ้าของรถสวนกลับด้วยเสียงเรียบ  ไม่มีน้ำเสียงของการง้องอนแต่อย่างใด

 

หลังจากนั้นบรรยากาศในรถยนต์คันหรูก็ดูตึงเครียดขึ้นมาโดยพลัน...

 

 

 

..........................................................

 

 

 

หลังจากที่สาวร่างเล็กประกาศยุติหน้าที่ในการค้นหาความจริงให้กับผู้ป่วยพิเศษ  เธอก็เดินกลับมาปฏิบัติงานตามหน้าที่ประจำต่อตามเดิม  แต่ดูเหมือนว่าสติสัมปชัญญะจะลดน้อยลงไปมากพอควรจนผู้ร่วมงานจับสังเกตได้

 

“คุณหมอ  หมอฟาง  คุณหมอฟางคะ”  สาวสูงวัยเพิ่มเลียงในการเรียกแต่ละครั้งจนทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้ง

 

“ม..ม..มีอะไรหรือเปล่าคะ  พี่แดง”  คนถูกเรียกตอบกลับด้วยอาการตกใจ

 

“พี่น่าจะถามคุณหมอมากกว่านะคะ  ไม่สบายหรือมีเรื่องกังวลใจอะไรหรือเปล่า”  ผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนชิงถาม

 

“ไม่หรอกค่ะ  พอดีเมื่อคืนเฝ้าเพื่อนดึกไปหน่อย  เออ..นี่เคสสุดท้ายแล้วเดี๋ยวฟางไปพักก่อนละกันนะคะ”  สาวหน้าหวานรีบบอกปัดก่อนจะเดินจากไป

 

“เดี๋ยวสิคะ  คุณหมอ  แล้วเคสในห้อง...”  เสียงของพยาบาลสูงวัยกำลังบอกว่าเธอยังไม่ได้ไปดูคนไข้ผู้ยังนอนไม่ได้สติรายเดิม  แต่ก็บอกไม่ทัน

 

“ปกติเห็นออกจะสนใจห้องนี้เป็นพิเศษนี่นา”  พยาบาลคนเดิมยังคงสงสัยต่อไป

 

 

 

หนุ่มหน้าเข้มผู้ไม่มีใครเห็นเดินกลับมาที่ห้องของเขาเฝ้ารอการมาตรวจของแพทย์สาวร่างเล็ก  แต่รอแล้วรอเล่า  รออย่างไรเธอก็ยังไม่ยอมมาเสียที

 

หรือฟางจะโกรธที่เราบอกให้เลิกตามหาความจริงเรื่องของเรานะ

 

ร่างหนาคิดได้ดังนั้นจึงเริ่มตามหาคนตัวเล็ก  เขาตามหาเธอตามที่ต่างๆในโรงพยาบาลแต่ก็ไม่พบและเกือบจะถอดใจ  แต่บังเอิญคนตัวเล็กเดินออกมาจากสวนหย่อมเล็กของโรงพยาบาลพอดี

 

"ฟาง”  ร่างเล็กหันมามองตามเสียงเรียกก็พบหนุ่มร่างหนาฉีกยิ้มให้เธออยู่แต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจและเดินต่อไป

 

“ฟาง  ฟางเป็นอะไร”  ต้นเสียงรีบวิ่งมาดักหน้าคนตัวเล็กแต่เธอก็ยังเดินเลี่ยงไป

 

“ฟางโกรธป๊อปเรื่องเมื่อกี้ใช่เปล่า”  เขายังคงพยายามตามเธอต่อ

 

“ถ้าไม่ตอบแสดงว่าใช่”  หนุ่มหน้าเข้มพอจะจับอารมณ์ของร่างเล็กได้

 

“ที่ป๊อปบอกไม่ให้ฟางตามหาความจริง  ก็ไม่ได้แปลว่าเราจะคุยกันไม่ได้ไม่ใช่หรอ”  เขาพยายามง้อเธอและให้เหตุผลต่อ

 

“ป๊อปรู้นะว่าสิ่งที่ฟางทำให้ป๊อปมันมากมายจนป๊อปไม่มีวันลืมได้  ป๊อปซึ้งใจมากจริงๆ  แต่ที่ป๊อปไม่อยากให้ฟางหาความจริงต่อ  เพราะบางทีผลลัพธ์ที่ได้อาจจะไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกที่เสียไป”

 

“แล้วป๊อปไม่คิดว่าฟางจะเสียความรู้สึกบ้างหรอ”  ในที่สุดเธอก็ตอบกลับอย่างเคืองๆ

 

ร่างหนารู้สึกอ่อนใจเล็กน้อยแต่ก็พยายามอธิบายต่อ  “ฟางบอกป๊อปเองไม่ใช่หรอว่าให้ป๊อปมีสติและมีเหตุผลน่ะ”

 

“นี่ป๊อปว่าฟางไม่มีเหตุผลหรอ”  ร่างเล็กยังคงเถียงอย่างดึงดัน

 

“เปล่านะ  ป๊อปไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น  ป๊อปแค่จะบอกว่า...”  ยังไม่ทันจะพูดจบร่างเล็กก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน

 

“ฟางว่าฟางก็ดูแลป๊อปมานานแล้วนะ  แต่อาการของป๊อปก็ยังไม่ดีขึ้นเลย  ฟางเลยไปปรึกษารุ่นพี่ที่เขาเก่งๆมาดูแลป๊อปแทน”

 

“หมายความว่าไงฟาง”  เขาถามอย่างตกใจก่อนจะทวงสัญญา  “ไหนฟางบอกว่าฟางจะช่วยป๊อปไง”

 

“ฟางขอโทษนะป๊อปที่ฟางผิดคำสัญญา”  ร่างเล็กกล่าวตัดบทก่อนที่จะเดินหนีออกมา

 

 

คนที่ถูกทิ้งยืนนิ่งมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่เดินจากไป  เวลานี้เขาไม่เหลือใครจริงๆแล้วใช่ไหม...

 

 

 

.........................................................

 

 

 

สถาปนิกสาวสูงกำลังสาละวนกับการเก็บอุปกรณ์เครื่องใช้ส่วนตัวเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

 

เอ...ขาดอะไรอีกไหมนะ  เธอพยายามมองหาสิ่งของที่อาจจะหลงลืมไว้ในห้อง

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำลายสมาธิในการค้นหาของที่หลงเหลืออยู่

 

เพื่อนสนิทสาวร่างเล็กผู้ให้สัญญาว่าจะมานอนเป็นเพื่อนเธอเมื่อคืนแต่สุดท้ายก็ปล่อยให้เธอนอนเผชิญกับความกลัวคนเดียวเดินเข้ามาด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ

 

“นี่แกเป็นอะไรฟาง”  คนตัวสูงถามด้วยความเป็นห่วงแต่สิ่งที่กลับมาคือความนิ่งสนิท

 

สุดท้ายสาวร่างเล็กก็โพล่งขึ้น  “แกเคยตั้งใจทำอะไรเพื่อใครสักคนแล้วสุดท้ายสิ่งที่เราทำนั้นกลับเป็นเครื่องมือทำร้ายคนคนนั้นให้เสียใจเองไหม”

 

เพื่อนร่างสูงได้แต่งงกับคนตัวเล็กเพราะนอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วยังตั้งคำถามที่เธอไม่เข้าใจอีก

 

“ฉันไม่เข้าใจเรื่องที่แกพูดหรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่ฉันว่ามันขึ้นอยู่กับว่าแกต้องการความสำเร็จแบบไหนมากกว่า”

 

“ความสำเร็จ”  ร่างเล็กทวนคำถามกับตัวเอง

 

“ใช่  เพราะบางทีความสำเร็จอาจจะไม่ได้อยู่ที่ปลายทาง  แต่อาจจะอยู่ในระหว่างทางก็ได้นะ”  ร่างสูงขยายความต่อ

 

“ว่าแต่คนคนนั้นของแกเนี่ยคือใครหรอ  ใช่หนุ่มมนุษย์ล่องหนที่แกเพิ่งแนะนำให้ฉันรู้จักหรือเปล่า”  สถาปนิกสาวถามแซวเพื่อนตัวเอง

 

“ใคร?  อะไรยัยแก้ว  เก็บของไปเลยไป”  ร่างเล็กเริ่มกลบเกลื่อนแต่ใบหน้าเริ่มมีรอยแดงระเรื่อ

 

คนให้คำตอบยิ้มน้อยๆกับอาการเขินของเพื่อนสาวที่ไม่เคยจะเก็บอาการอยู่ก่อนจะจัดแจงเก็บของต่อ

 

 

สาวร่างเล็กเริ่มได้สติจากคำพูดของเพื่อนรัก

 

 

 

ความจริงแล้วเราเองที่งี่เง่ากับหมอนั่นเองสินะ...

 

 

 

=======================================================

รู้สึกยิ่งแต่งยิ่งเบลอ  555  มาอัพต่อแล้วนะคะยังไงก็ฝากติดตามด้วยละกันเนอะ

บางทีเรื่องที่เห็นอาจจะไม่เป็นจริงเสมอไป...

สุดท้าย..ขอบคุณทุกคน  ทุกคอมเม้นท์ที่ติดตามกันเสมอมานะคะ  แม้จะอัพช้าไป(มาก)