Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

อุ๊ย...เสียงสาวสวยในชุดเดรสสีแดงหลังจากเดินชนกับชายหนุ่มที่เดินสวนมาอย่างไม่ตั้งใจ

 

“ขอโทษค่ะ”  คำกล่าวที่ตามมาอย่างอัตโนมัติก่อนที่จะหันมามองหน้าชายหนุ่มอย่างชัดๆ
และก็ต้องตกใจเมื่อเขาเป็นคนที่คุ้นเคยดี
“อ้าว  พี่จงเบ  สวัสดีค่ะ  มาทำไรที่นี่คะเนี่ย”  สาวสวยถามหนุ่มหน้าตี๋ตามมารยาท

 

“อ้อ  พี่มาธุระนิดหน่อยน่ะ  แล้วเรามาทำอะไรเนี่ย”  หนุ่มแว่นยิ้มบางๆให้คนถาม

 

“มาทานข้าวค่ะ  พอดีวันนี้จินนี่นัดพี่เขื่อนไว้  พี่จงเบมาทานด้วยกันไหมคะ”  สาวชุดแดงเอ่ยชวนบ้าง

 

สีหน้าชายหนุ่มสลดลงไปเล็กน้อยก่อนจะรีบเปลี่ยนอารมณ์ก่อนคนถามจะจับอารมณ์ได้
“ไม่เป็นไรครับ  ขอบคุณมาก  พอดีมีคนเขารอพี่ทานด้วยอยู่แล้วล่ะ”  เขาฝืนยิ้มพร้อมตอบไปตามมารยาท

 

“ใครหรอ  จินรู้จักหรือเปล่าคะ”  คนสวยถามด้วยเสียงใคร่รู้แต่ชายหนุ่มกลับนิ่งเงียบ
“ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกก็ได้”  คนถามแกล้งงอน

 

“ปะ..ปะ..เปล่านะ  ไม่ใช่อย่างนั้น”  หนุ่มหน้าตี๋รีบตอบอย่างตะกุกตะกัก

 

“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ  ถ้าพี่อยากบอกเมื่อไหร่ไว้ค่อยบอกจินก็ได้”
สาวสวยคนเดิมยิ้มอย่างเห็นใจคนพูดก่อนจะขอปลีกตัวไปหาแฟนหนุ่มที่กำลังรอเธอรับประทานอาหารอยู่
“งั้นเดี๋ยวจินนี่ขอตัวก่อนนะคะ  เดี๋ยวพี่เขื่อนจะรอ”

 

“เชิญเลยครับ  เดินดีๆล่ะ  อย่ามัวแต่ดูมือถือไม่ยอมดูทางระวังเดี๋ยวโดนใครมาฉุดไม่รู้นะ”
ชายหนุ่มเตือนด้วยความห่วงใยพร้อมยิ้มขำๆ  แต่หญิงสาวกลับรู้สึกว่าแววตาที่อ่อนโยนภายใต้แว่นตากรอบหนานั้นกลับมีร่องรอยแห่งความเจ็บปวดซ่อนอยู่  แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น

 

 

บนโต๊ะดินเนอร์สุดหรู  อาหารถูกนำมาวางเสิร์ฟอย่างพร้อมสรรพ  สาวสวยในชุดแดงเข้ารูปเดินกลับมานั่งประจำตำแหน่งของตนเองพร้อมส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้า  ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเสนอให้เริ่มลงมือรับประทานอาหารไปพร้อมตักอาหารวางไว้ในจานของแฟนสาวอย่างเอาใจ

“เมื่อกี้ที่ลงรูปนี่อารมณ์ไหนคะเนี่ย”  สาวสวยเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยระหว่างที่ทั้งคู่กำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศและรสชาติของอาหาร

 

“ก็ไม่อารมณ์ไหนนี่  เห็นว่ามันสวยดีแค่นั้นเอง  ทำไมหรอครับ”  ท่าทางของคนที่นั่งตรงข้ามดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะพยายามแก้ตัว

 

“ไม่มีอะไรค่ะ  ทานกันเถอะค่ะ”  สาวสวยพยายามยิ้มบางๆอย่างไร้เดียงสาก่อนจะเริ่มลงมือรับประทานอาหารต่อ

 

เธอพยายามไม่คิดอะไรมากกับการกระทำของคนตรงหน้า
แต่กลับจากต่างประเทศคราวนี้ดูแฟนหนุ่มของเธอดูมีลับลมคมในชอบกล

ฝ่ายคนที่ถูกตั้งคำถามรู้สึกร้อนรุ่มหายใจไม่อิ่มเหมือนนักโทษที่ถูกไต่สวนและเริ่มสับสนในความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

แสงแดดอ่อนๆเล็ดลอดผ่านม่านสีครีมของห้องที่ภายในตกแต่งตามสไตล์โมเดิร์นของอพาร์ทเมนต์หรูกลางกรุงลอนดอน

 

เจ้าของห้องค่อยๆเปิดเปลือกตารับแสงตะวันของวันใหม่ที่ล่วงเลยเวลาเช้ามานานพอควรก่อนจะชันกายขึ้นช้าๆพร้อมมองไปรอบๆห้องด้วยสายตาเบื่อหน่ายกับกองหนังสือที่วางระเกะระกะกระจายอยู่ทั่วห้อง

 

วันนี้เป็นวันหยุดวันสุดท้ายก่อนจะสอบปิดภาคเรียนเทอมสุดท้ายของเธอ  ความจริงแล้วเธอน่าจะดีใจที่ใกล้จะสำเร็จการศึกษาและความฝันในการสร้างแบรนด์ของตัวเองก็อยู่แค่เอื้อม  แต่ความรู้สึกเบื่อหน่ายและหดหู่กลับมีอิทธิพลกับจิตใจของเธอมากกว่า

 

การตกหลุมรักคนที่มีเจ้าของหัวใจอยู่แล้วมันคงเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก  หลายต่อหลายครั้งที่เธอพยายามหาคำตอบและทางออกให้กับหัวใจตัวเอง  แต่กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดเริ่มเข้ามาแทนที่  เธอรู้สึกอับอายเกินกว่าจะบอกเล่าความเห็นแก่ตัวให้ใครฟังแม้แต่เพื่อนสนิทสุดที่รักอย่างฟางและแก้ว  จึงได้แต่ทำใจและหวังว่าสักวันเธอคงลืมเขาได้เองเพราะเธอกับเขาก็พบเจอกันเพียงไม่กี่วัน  แม้เรื่องราวของวันก่อนยังทำให้เธอค้างคาใจอยู่บ้าง  แต่มันก็โทษใครไม่ได้เพราะเป็นเธอที่หนีออกมาเองโดยไม่รับฟัง  เลือกที่จะไม่เผชิญหน้า  ทั้งที่ความจริงถ้าหยุดฟังมันอาจจะทำให้การตัดสินใจง่ายขึ้นกว่าเดิม

 

นั่นสิ  แล้วทำไมเรายังหวังอะไรลมๆแล้งๆอยู่นะ  ร่างบางนึกสมเพชตัวเองพลันสลัดความคิดเพ้อฝันที่เข้ามาในหัวของเธอแทบทุกวันหลังจากงานแต่งงานทิ้งก่อนจะลุกขึ้นไปปฏิบัติภารกิจส่วนตัว

 

 

หลังจากทำภารกิจเรียบร้อยร่างบางก็ออกมาซื้อของกักตุนในซูเปอร์มาร์เกตเพื่อจะเตรียมสำหรับเป็นศึกใหญ่ในคืนนี้...
กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะคะ

 

“Good morning, Madam”  เสียงพนักงานต้อนรับหนุ่มเอ่ยทักทายสาวเอเชียร่างโปร่งที่เพิ่งกลับเข้าที่พักพร้อมบอกว่ามีคนส่งโปสการ์ดมาให้เธอ

 

คนถูกเรียกเกิดอาการสงสัยว่าใครกันที่จะส่งโปสการ์ดมาถึงเธอ  เพราะแทบจะไม่มีใครรู้ที่อยู่ของเธอในอังกฤษเลยนอกจากเพื่อนบางคนและคนในครอบครัวของเธอ

 

โปสการ์ดใบนั้นเป็นภาพริมแม่น้ำเจ้าพระยาและสะพานพระรามที่8ในยามค่ำคืน
มือเรียวพลิกอ่านข้อความในโปสการ์ดก่อนจะเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

 

ถ่ายโดยช่างภาพมือสมัครเล่น  ฝากมืออาชีพแนะนำหน่อยนะครับ

ปล.วันนั้นเรายังคุยกันไม่จบเลย  ไม่สบายใจอะไรก็บอกกันได้นะ

อ้อ เช็คอินสตาแกรมบ้างนะน้องสาว

 

                                           คิดถึงเสมอ
                                           พี่เขื่อน

 

 

หลังจากอ่านข้อความในโปสการ์ดจบ  ร่างโปร่งก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาดูก่อนกดเข้าแอพพลิเคชันที่เธอไม่ได้เข้าไปดูมาร่วมอาทิตย์  ก่อนจะพบข้อความของเจ้าของโปสการ์ด

http://www.youtube.com/watch?v=O9CbQyL9AiA

เธอจึงกดเข้าไปดูตามลิงค์นั้นก่อนจะเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

“นี่คุณ  ผมเป็นเจ้านายคุณนะไม่ใช่เด็กยกของ”  หนุ่มหน้าหวานโวยสาวร่างสูงที่บอกให้เขายกของเก่าในบ้านที่ไม่ได้ใช้ต่อออกไปวางไว้นอกบ้าน

 

“อ้าวก็ฉันจะได้รู้ไงว่าคุณจะเก็บของชิ้นไหนไว้บ้าง  เผื่อโยนทิ้งโยนขว้างคุณไม่ด่าฉันแย่เหรอ”  สถาปนิกสาวเถียงทันควัน

 

“ก็ของที่ผมจะเก็บน่ะ  ผมให้คนแยกไปไว้ตรงนู้นแล้ว”  เขาชี้มือไปยังมุมหนึ่งของบ้านที่มีของวางไว้อยู่จำนวนหนึ่ง

 

“ก็ฉันไม่รู้นี่นา  แล้วคุณทำไมไม่บอกเล่า”  คนถูกจ้างได้แต่แก้เก้อ  ส่วนชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าและถอนหายใจอ่อนๆ

 

“สรุปนี่เป็นความผิดผมที่ไม่รายงานให้คุณงั้นสิ”

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ  ถ้าคุณบอกฉันก่อนจะได้ให้คนงานมาช่วยไง  งั้นเชิญคุณไปพักเถอะค่ะ
ถ้าคุณไม่พอใจตรงไหนก็มาบอกฉันละกัน  ขอโทษที่รบกวนเวลาอันมีค่าของคุณ”  ร่างโปร่งเอ่ยอย่างรู้สึกผิดปนประชด

 

“ไม่เป็นไรหรอกคุณ  เวลาของผมมีค่าแต่ถ้าเพื่อบ้านหลังนี้  ผมยินดี”  นายจ้างหน้าหวานตอบอย่างขรึมๆ

 

“ดูคุณจะรักบ้านหลังนี้เสียเหลือเกินนะ”  สาวร่างสูงถามด้วยความใคร่รู้

 

ชายหนุ่มได้ฟังแล้วนิ่งไปสักพักก่อนจะเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง
“บ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณพ่อผม  และผมก็อยู่ที่นี่ตั้งแต่เล็กจนโต  ก่อนที่พ่อผมท่านจะเสีย
ตอนนั้นคุณแม่เสียใจมาก  คุณลุงกลัวว่าคุณแม่ยังทำใจไม่ได้  ก็เลยให้พวกเราย้ายไปอยู่กับท่าน
บ้านนี้เลยไม่ค่อยมีคนมาดูแล”

 

“แต่คุณก็มาที่นี่บ่อยไม่ใช่เหรอคะ  ดูจากข้าวของที่ยังเหลืออยู่”  คนฟังถามต่อ

 

คนเล่ายิ้มน้อยๆด้วยความชื่นชมในความช่างสังเกตของคนถามก่อนจะเล่าต่อ
“คุณนี่ช่างสังเกตดีนะ  ถูกแล้วผมมาที่นี่บ่อยพอควรเลยล่ะ  เพราะที่นี่คือบ้าน
ถึงแม้ว่ามันจะไม่หรูหราไฮโซอย่างที่ที่ผมอยู่ตอนนี้  แต่มันก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นมากกว่า”

 

“ฉันเข้าใจนะ  ต่อให้อยู่ไกลแค่ไหนที่ที่ทำให้เราอุ่นใจและสุขใจที่สุดก็คือบ้านของเรานั่นแหละ”  คนฟังเสริมขึ้น

 

“ใช่  คุณรู้ไหมคุณเป็นหนึ่งในไม่กี่คนนะที่ผมยอมให้เข้าบ้านของผมน่ะ”  หนุ่มผู้มีโลกส่วนตัวสูงเอ่ยอย่างยิ้มๆ

 

ก็แหงสิ  ถ้านายไม่ให้ฉันเข้าบ้านแล้วฉันจะทำงานได้ไงละคะ  อีตานี่บ้าหรือเปล่า...สาวร่างสูงคิดในใจ

“เป็นเกียรติของฉันมากเลยสินะที่ได้เข้าบ้านคุณเนี่ย”  เธอเอ่ยประชด

 

“แน่นอนสิครับ  เพราะคนที่มาบ้านหลังนี้ได้ก็มีแต่เฉพาะคนที่ผมไว้ใจและ...คนที่ผมรัก”
คำพูดสุดท้ายที่หลุดจากปากของชายหนุ่มดูจะแหบพร่าลงไปเล็กน้อย

 

“คนที่รักนี่คนไหนเหรอคะ  เผื่อฉันจะได้ฝากเนื้อฝากตัวซะหน่อย”  ลูกจ้างสาวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
คนเล่าได้แต่นิ่งเงียบก่อนเสหน้ามองออกไปยังหน้าต่างเพื่อเก็บกลั้นความรู้สึกบางอย่างออกมา

 

“เออ  ถ้าฉันถามอะไรผิดไป  ฉันขอโทษด้วยนะคะ”  สาวร่างสูงเริ่มรู้สึกผิด

 

“คุณไม่ได้ถามอะไรผิดหรอกครับ”  เขาหันมาตอบหน้านิ่งก่อนจะพูดต่อ  “เธอไม่อยู่แล้วล่ะ”

 

“พวกคุณเลิกกัน”  สาวร่างสูงถามด้วยความสงสัย

 

คนที่หน้านิ่งเมื่อครู่ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนเล่าเรื่องต่อ  “เปล่าครับ  เราไม่ได้เลิกกัน  เธอเพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อปีก่อน”

 

“ฉันเสียใจด้วยนะคะ”  คนที่ตั้งคำถามเอ่ยด้วยความรู้สึกผิดปนสงสาร

 

“ไม่เป็นไรครับ”  ชายหนุ่มฝืนยิ้มแกนๆอีกครั้งก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

“ผมว่าเรามาเข้าเรื่องของเรากันต่อดีกว่านะ  ผมจ้างคุณมาทำงานนะ  ไม่ได้มาซักชีวประวัติผมน่ะ”
คนที่ดูเหมือนจะเพิ่งเศร้าเริ่มแขวะกลบเกลื่อนอาการ

 

“ค่ะ  เจ้านาย  เดี๋ยวฉันจะทำงานให้คุ้มค่าแรงทุกบาททุกสตางค์ของคุณเลย”
คนถูกแขวะสวนกลับทันควันก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ  ทิ้งให้คนที่ถูกซักประวัติเมื่อครู่ได้แต่ยืนยิ้มน้อยๆ  พลางคิดในใจ

 

 

ไม่เคยมีใครที่เพิ่งจะรู้จักแล้วเราจะเล่าเรื่องส่วนตัวได้มากขนาดนี้  ทำไมนะเราถึงกล้าเล่าให้เธอฟัง...

 

ฝ่ายสาวร่างโปร่งที่เพิ่งขอตัวกลับมาทำงานของตัวเองได้แต่ลอบถอนหายใจอ่อนๆออกมา

ภารกิจในการช่วยเพื่อนสาวของเธอตามหาความจริงนี่ช่างซับซ้อนนัก  แต่เธอก็อดแปลกใจไม่น้อยที่หนุ่มหน้าหวานผู้ที่ดูจะมีโลกส่วนตัวสูงกลับเล่าเรื่องราวหลายเรื่องของเขาออกมาอย่างง่ายดายเหลือเกิน

และที่น่าแปลกใจอีกอย่างคือ  เธอเชื่อเรื่องราวที่เขาเล่าให้ฟังว่ามันเป็นความจริงไม่ได้มีการเสริมแต่งให้ตัวเองดูดีแต่อย่างใด

 

 

 

 

 

ภายในอุโบสถของวัด  สาวหน้าหวานก้มลงกราบพระภิกษุสูงอายุรูปหนึ่งด้วยความเคารพ

 

“โยมมีเรื่องทุกข์ใจมาใช่ไหม”  หลวงพ่อถามขึ้นโดยไม่ได้มีการบอกกล่าวจากหญิงสาวมาก่อน

 

เธอพยักหน้าพร้อมตอบกลับอย่างประหลาดใจ  “ค่ะ”

 

“เรื่องหนุ่มที่มาด้วยนั่นใช่ไหม”  หลวงพ่อมองไปอีกข้างที่มีแต่ความว่างเปล่าสร้างความแปลกใจให้กับคนฟัง

 

“หลวงพ่อเห็นผมหรือครับ”  หนุ่มล่องหนกล่าวขึ้นด้วยความตื่นเต้น

 

หลวงพ่อไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มและพยักหน้าให้

“โยมเหลือเวลาไม่มากแล้วนะ”  หลวงพ่อกล่าวต่อแต่กลับทำให้หัวใจของคนที่นั่งฟังกลับห่อเหี่ยวลงไปทันใด

 

“นี่แหละค่ะหลวงพ่อ  ที่พวกเราอยากมาขอความช่วยเหลือ”  สาวหน้าหวานคนเดิมกล่าวขึ้นอย่างร้อนใจ

 

“ถ้าจะขอต่ออายุน่ะ  อาตมาทำไม่ได้หรอกนะโยม”  หลวงพ่อเอ่ยปฏิเสธคำขอร้อง

“ทุกอย่างมันย่อมเป็นไปตามกรรม  อาตมาว่าโยมมาทำจิตให้เป็นปกติ  และมีสติกับสิ่งที่ทำอยู่ดีกว่า”
หนุ่มสาวทั้งสองได้แต่นั่งฟังคำเทศนาของหลวงพ่อต่อด้วยความเคารพ

 

“ผมคงไม่มีโอกาสกลับเข้าร่างแล้วใช่ไหมครับหลวงพ่อ”  หนุ่มล่องหนถามตรงๆ

 

“อาตมาตอบไม่ได้หรอกนะ  ทุกอย่างเป็นเรื่องที่กำหนดไว้แล้ว”  หลวงพ่อตอบด้วยเสียงเรียบตามเคย

“คนเราอาจจะไม่ได้สมหวังในทุกสิ่งหรอกนะโยม  ความผิดหวังจะทำให้เรารู้จักคิดไตร่ตรองมากขึ้น
เป็นบทเรียนไม่ให้เราทำผิดซ้ำๆ  และเห็นคุณค่าของสิ่งที่เราได้รับมากยิ่งขึ้น”

 

 

ท่านยังคงเทศนาต่อไป  หนุ่มสาวทั้งสองนั่งฟังอย่างตั้งใจ
ก่อนกลับท่านได้มอบสายสิญจน์และพระเครื่องชื่อดังของวัดให้ 1 องค์เพื่อให้ทั้งสองนำไปบูชา

 

 

 

“ป๊อปคิดว่าป๊อปทำใจได้แล้วล่ะฟาง”  ชายหนุ่มเอ่ยทำลายความเงียบระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับมาขึ้นรถ

 

“หมายความว่า...”  สาวหน้าหวานเอ่ยช้าๆ

 

“ใช่  ป๊อปไม่กลัวแล้วล่ะ  อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด  จะตายก็ตาย”  แววตาของชายหนุ่มดูสดใสแม้คำพูดนั้นอาจจะทำร้ายตัวเองและคนฟังไม่น้อย  ก่อนจะเปลี่ยนบทให้กำลังใจตัวเองบ้าง

“ตอนนี้ป๊อปแค่อยากทำวันนี้และวันต่อๆไปที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด  และป๊อปขอเพียงได้ทำในสิ่งที่ป๊อปอยากทำแค่นี้ป๊อปก็พอใจแล้ว”  สร้างรอยเปื้อนยิ้นน้อยๆบนใบหน้าสาวที่เดินมาเคียงข้าง  เธอรู้สึกดีใจที่คนข้างายเธอช่างมีกำลังใจที่เข้มแข็งยิ่งนัก

 

“แล้วป๊อปอยากทำอะไร”  สาวร่างเล็กถามอย่างสงสัย

 

“อย่างแรก...”  ชายหนุ่มก้าวล้ำหน้าคนตัวเล็กก่อนจะหันหลังกลับมา
เขาหยุดยืนนิ่งพร้อมส่งสายตาแทนความรู้สึกในหัวใจให้แก่คนตรงหน้า

“ฟางอยากรู้ไหมล่ะ”  ร่างหนาพูดพร้อมส่งยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนที่เธอจะพยักหน้าหวานๆของเธออย่างงงๆ

 

“ป๊อปไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่จะพูดไปต่อจากนี้มันจะถูกใจฟางหรือเปล่า  ถ้าไม่ถูกใจป๊อปก็ขอโทษไว้ล่วงหน้าแล้วกัน”
เขาเว้นจังหวะพูดเล็กน้อย  “ป๊อปอยากขอบคุณฟางที่เป็นทุกๆอย่างให้กับป๊อป”

 

“ฟางไม่ได้เป็นขนาดนั้นหรอก  ป๊อปไม่ต้องยอขนาดนั้นก็ได้”  หญิงสาวกล่าวอย่างเขินๆ

 

ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆก่อนเอ่ยต่อ
“ไม่  ฟางคือคนที่อยู่เคียงข้างป๊อปในช่วงเวลาที่ย่ำแย่ที่สุด  คือกำลังใจสำคัญที่ทำให้ป๊อปลุกสู้กับเรื่องร้ายๆ  คือแสงแดดยามเช้าอันอบอุ่นที่ส่องแสงให้ความมืดมิดสลายไปจากหัวใจของป๊อป  ฟางรู้ไหมว่าตอนที่ป๊อปรู้ว่าเหลือเวลาอีกสิบวัน  สิ่งแรกที่ป๊อปคิดถึงคือป๊อปจะไม่ได้เจอหน้าฟาง  จะไม่ได้คุยกับฟาง  จะไม่มีโอกาสได้..บอก..รัก..ฟาง..”
เขากล่าวเน้นประโยคสุดท้ายพร้อมส่งสายตาหวานซึ้งบอกความในใจ

 

“ป๊อปก็ไม่ใช่คนเจ้าสำนวนอะไรนักหรอกนะ  คำพูดมันอาจจะไม่ได้สวยหรูเท่าไหร่  แต่ที่ป๊อปพูดมาทั้งหมดคือความจริงในหัวใจของผู้ชายคนหนึ่งที่มีให้กับผู้หญิงที่รัก  และคนคนนั้นก็คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าป๊อปตรงนี้...ป๊อปรักฟางนะ”

 

หญิงสาวยืนนิ่งด้วยความตกตะลึง  แต่ในหัวใจกลับเต้นดังโครมครามแทบไม่เป็นจังหวะ

 

“ฟางอาจจะไม่รู้สึกอย่างเดียวกับป๊อปก็ไม่เป็นไรหรอก  ป๊อปบอกแล้วไงว่าป๊อปทำในสิ่งที่อยากทำ”
เขาพูดพร้อมส่งยิ้มตาหยีมาให้เธอ  แม้ในใจอาจจะห่อเหี่ยวไปเล็กน้อย

 

หลังจากบอกความในใจเสร็จร่างหนาก็กลับหลังเดินมุ่งหน้าไปทางเดิมอีกครั้ง

 

 

“แล้วป๊อปไม่อยากรู้เหรอว่าฟางรู้สึกยังไง”
เสียงสาวหน้าหวานที่ยืนตกตะลึงอยู่เมื่อครู่เอ่ยขึ้นทำให้ร่างหนาต้องหยุดเดินและหันกลับมามองเธออีกครั้ง

 

“ตอนแรกฟางก็คิดอยู่นะว่าทำไมโลกใบนี้ช่างโหดร้ายแบบนี้  ทำไมต้องให้ฉันมาเจอกับอีตาผีล่องหนกวนประสาทที่ไหนก็ไม่รู้  แถมต้องมาช่วยตามสืบหาคดีพันล้านของนายนี่อีก  แต่ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันถึงทำให้อยากช่วย  คงด้วยความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองด้วยส่วนหนึ่ง  บางทีเรื่องบางเรื่องเหตุผลมันก็ใช้ไม่ได้เสมอไปหรอกใช่ไหม”  สาวหน้าหวานหยุดก้มมองลงพื้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยต่อ

 

“ไหนๆก็ตกกระไดพลอยโจรไปแล้วนี่  เลยลองดูสักตั้งจะเป็นไรไป  แต่ยิ่งค้นหาก็ยิ่งเจอเรื่องราวมากมาย  ยิ่งสงสาร  ยิ่งห่วงหาและก็...ยิ่งผูกพัน  ก็ไม่รู้หรอกนะว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่  แต่พอรู้ตัวอีกทีฉันก็ดันตกหลุมรักอีตาผีล่องหนนี่ไปแล้ว”
สาวหน้าหวานพูดจบพร้อมกับยิ้มหวานที่ทำให้หัวใจของชายหนุ่มตรงหน้าลิงโลดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

 

หนุ่มล่องหนที่ยืนหน้าเปื้อนยิ้มอย่างมีความสุขกล่าวขึ้นอีกครั้งว่า
“ป๊อปดีใจนะที่ฟางก็รู้สึกเหมือนกับป๊อป  แม้เวลาหลังจากนี้มันจะไม่นานนัก
แต่ขอให้ฟางรู้ไว้ว่าหัวใจของป๊อปจะเป็นของฟางตลอดไป”
คำสัญญาจากวิญญาณหนุ่มรูปหล่อสร้างรอยยิ้มให้กับหญิงสาวอันเป็นที่รักของเขาอีกครั้ง

 

 

ชายหนุ่มมองขึ้นไปบนฟ้าสีครามอย่างมีความสุข  นานแล้วที่เขาไม่ได้มองท้องฟ้าสวยงามแบบนี้
แม้โชคชะตาจะเล่นตลกกับชีวิตของเขา  แม้ชิวิตของเขาอาจจะต้องดับสิ้น
แต่อย่างน้อยโลกใบนี้ก็ไม่โหดร้ายเกินไปที่ทำให้เขารู้จักคำว่า...”รัก”

 

 

 

 

 

=======================================================
มาต่อแบบงงๆเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูกแล้วดองไว้นานเกิน 555  ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมานะคะ