Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

เสียงรถยนต์เคลื่อนตัวช้าๆบนลาดยางหยุดลงตรงหน้าสุสานขนาดใหญ่ที่จัดตามหลักฮวงจุ้ยทุกประการ

ประตูรถเปิดออกเผยให้เห็นโฉมหน้าของผู้มาใหม่

 

สายตาของผู้สูงวัยที่ดูแลสถานที่อันสงบประจำตระกูลนี้ค่อยๆปรับให้ชัดเพื่อมองใบหน้าของคนที่เพิ่งมาถึงก่อนจะเอ่ยทักทายคนคุ้นเคย  “สวัสดีครับคุณโทโมะ  วันนี้ลมอะไรหอบคุณมาครับเนี่ย”

 

หนุ่มหน้าหวานผู้มาใหม่โคลงหัวอ่อนๆพร้อมตอบคำถามแบบแก้เก้อไปว่า  “พอดีผมผ่านมาแถวนี้  เลยแวะเข้ามาไหว้พวกท่านหน่อยครับ”  ก่อนจะเดินไปหยิบธูปจุดตามธรรมเนียม

 

คนสูงวัยยืนรอว่ามีอะไรขาดเหลือเผื่อจะช่วยได้  แต่ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นมาก่อนที่คนวูงวัยจะถามอะไรเพิ่ม

“ลุงชาติมีอะไรก็ไปทำเถอะครับ  ผมอยู่คนเดียวได้  ถ้ามีอะไรผมจะเรียกอีกที”

“ครับ  ถ้างั้นลุงขอตัวก่อนนะ”  ชายสูงวัยทำตามคำสั่งแต่โดยดี

 

หนุ่มหน้าหวานยืนนิ่งจ้องมองไปยังหินที่สลักชื่อบรรพบุรุษที่เคารพ  ร่างโปร่งค่อยๆทรุดตัวลงคุกเข่าก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  “ผมมีเรื่องจะสารภาพครับ”

 

“รถของบริษัท  ไม่สิรถของคุณแม่เกิดอุบัติเหตุครับ  เป็นรถคันเก่าที่จอดทิ้งไว้ที่บริษัทไม่ได้มีคนใช้มานานแล้ว  แต่วันนั้นผมก็ไม่ทราบว่ามีเหตุอะไรรถคันนั้นจึงถูกนำมาใช้  และคนที่ขับมันก็คือนายป๊อปปี้  ตำรวจพิสูจน์หลักฐานบอกว่ามีชิ้นส่วนบางอย่างของเครื่องยนต์สูญหายไปซึ่งอาจเป็นเหตุให้รถเกิดอุบัติเหตุได้  เขาจึงจำเป็นต้องสืบหาผู้กระทำผิดและผู้ต้องสงสัยก็คงไม่พ้นผู้ที่มีชื่อเป็นเจ้าของรถอย่างคุณแม่รวมทั้งตัวผมด้วย  แต่ผมขอสาบานตรงนี้ต่อหน้าทุกคนเลยนะครับว่า  ผมและคุณแม่ไม่มีทางทำอะไรป๊อปปี้แน่นอน  ถ้าผมทำจริงขอให้ผมมีอันเป็นไป”  เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

“ส่วนคุณแม่ท่านอยากให้ผมขึ้นเป็นเสาหลักของบริษัทแทนเพราะตอนนี้ท่านคิดว่าป๊อปเหลวไหลหายตัวไปไหนไม่รู้  ทำให้บริษัทขาดผู้นำ  ผมรับปากว่าจะช่วยเพียงชั่วคราว  เพราะผมคงยังมีความหวังลึกๆอยู่มั้งครับว่านายป๊อปจะกลับมาบริหารพี.ซี.กรุ๊ปได้เหมือนเดิม”  ชายหนุ่มทอดหายใจอ่อนๆอย่างคนปลงตกก่อนจะเล่าถึงอาการคนป่วย

 

“ผมลืมบอกอาการของนายป๊อปไป  ตอนนี้ป๊อปปี้อยู่ในอาการโคม่านอนไม่ได้สติมาร่วมเดือน  และยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นเลยสักนิด  คุณหมอบอกว่าอาการเป็นตายเท่ากัน  แต่ผมจำเป็นต้องปิดเรื่องนี้เป็นความลับเพื่อความเชื่อมั่นของผู้ถือหุ้นและความมั่นคงของบริษัท  รวมทั้งป้องกันผู้ไม่หวังดีที่กำลังจ้องจะทำลายบริษัทของเราอีก  แต่ถ้าเหตุการณ์มันดำเนินไปอย่างนี้เรื่อยๆผมไม่รู้ว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับได้นานเท่าไหร่  ผมควรทำยังไงดีครับ”  คำถามที่คงจะมีเพียงความเงียบสงัดเป็นคำตอบ

 

 

ใช่...เขาเพียงต้องการมาระบายความทุกข์ในใจและเรื่องบางเรื่องที่ไม่อาจจะบอกเล่าหรืออธิบายให้ใครฟังได้

 

เขารู้สึกโล่งใจมากขึ้นที่ได้ปลดปล่อยมันออกมาแม้ทางที่จะไปต่อยังคงมืดมิดไม่เห็นแม้แต่แสงรำไรของทางออกก็ตาม

 

 

“คุณรับปากว่าจะช่วยแล้วทำไมไม่ทำถาวรเลยล่ะคะ”  เสียงใสลอยมากระทบโสตประสาทของคนที่นั่งคุกเข่าสารภาพความจริง

ชายหนุ่มหันขวับกลับมามองที่ต้นเสียงแล้วอดแปลกใจไม่ได้ถึงคนที่ตามมา

 

สาวหน้าหวานยิ้มบางๆแทนการทักทายผู้ที่มาก่อน

 

“คุณมาที่นี่ได้ยังไง  คุณสะกดรอยตามผมมาหรอ  คุณต้องการอะไร”  เขาชันกายยืนขึ้นแล้วสาวเท้ามาทางต้นเสียงพร้อมยิงคำถามใส่เธออีกเป็นชุด

 

สาวที่ถูกยิงคำถามรัวยืนนิ่งก่อนจะเอ่ยปากตอบคำถาม  “เอาล่ะ  ฉันจะตอบคำถามคุณทีละคำถาม”

 

“ฉันมาที่นี่ยังไง  ตอบฉันขับรถมา  นั่นไง”  สาวหน้าหวานตอบแบบกวนอารมณ์คนฟังเล็กน้อย

 

“สองคุณกล่าวหาว่าฉันสะกดรอยตามคุณมา  ฉันขอปฏิเสธ  มีคนบอกทางฉันมาต่างหาก”  เธอพูดพร้อมยักคิ้วให้คนฟังก่อนหลิ่วตามองคนนำทางตัวจริงที่ไม่มีใครเห็นที่ยืนอยู่เยื้องไปทางซ้ายของเธอหรือยืนอยู่ข้างคนตั้งคำถามนั่นแหละ

 

“สาม...”  ยังไม่ทันที่คำตอบจะหลุดออกมาจากปากแพทย์สาวคนสวย  เสียงของคนที่มาก่อนก็ขัดขึ้นมาพร้อมคำถามใหม่

 

“เดี๋ยว  คุณบอกว่ามีคนบอกทางคุณ  ใคร”  สร้างความลังเลให้สาวผู้มาใหม่เล็กน้อย

 

 

“ผมว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะ  คุณบอกเขาไปเถอะ”  เสียงหนุ่มล่องหนบอกให้สาวหน้าหวานเผยความจริง

 

 

“คนที่บอกทางฉันมาที่นี่ก็คือ  คุณภาณุ  น้องชายของคุณไงล่ะ”  ข้อความที่ได้รับฟังทำให้ผู้ที่มาก่อนเกิดอาการสับสนอย่างหนัก

 

“ภาณุ  นายป๊อปน่ะเหรอ  เขาฟื้นแล้วเหรอครับ”  ชายหนุ่มแสดงท่าทีดีใจและเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

 

สาวหน้าหวานสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนผ่อนลมหายใจออกช้าๆเพื่อเริ่มเล่าเรื่องราวที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นให้กับหนุ่มร่างโปร่งฟัง  “เอาเป็นว่าถ้าฉันขอให้คุณฟังเรื่องที่ฉันจะเล่าให้จบก่อนแล้วค่อยถามละกัน  ส่วนคุณจะเชื่อหรือไม่นั่นเป็นสิทธิ์ของคุณ”

 

คนฟังพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

 

“สิ่งที่ฉันจะบอกคุณมันอาจจะเป็นเรื่องที่เข้าใจยากไปสักนิด  เพราะฉันเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน”

จากนั้นเธอก็เริ่มเล่าเรื่องราวของหนุ่มล่องหนให้กับคนตรงหน้าฟัง

 

 

เรื่องเล่าของสาวหน้าหวานกลับทำให้คนฟังเริ่มสับสนและงุนงงมากขึ้น

นี่เราจะเชื่อคำพูดของเธอได้มากแค่ไหนกันนะ...

 

เขาคิดไตร่ตรองอีกครั้ง  เหตุการณ์ครั้งก่อนที่โรงพยาบาลรวมทั้งวันนี้อาจจะทำให้เขาต้องระวังในตัวเธอมากขึ้น

 

“ผมว่าโทโมะยังไม่เชื่อคุณเท่าไหร่นะ”  หนุ่มร่างหนาเดินมากระซิบบอกหญิงสาวที่รัก

 

“แล้วป๊อปจะให้ฟางทำไงเล่า”  เสียงหวานตอบกลับอย่างเคืองเล็กน้อยเพราะเธอก็ทำหน้าที่อย่างเต็มที่แล้ว

 

“คุณคุยกับใครอยู่น่ะ  มีคนมากับคุณใช่ไหม”  คนที่ยืนนิ่งอยู่เมื่อครู่เริ่มสงสัยอาการผิดปกติของสาวร่างเล็ก

 

“ใช่ค่ะ  แต่จะเรียกว่าคนก็ไม่เชิง”  คำพูดของหญิงสาวยิ่งทำให้หนุ่มหน้าหวานเกิดคำถามมากขึ้นเป็นทวีคูณ

 

“คุณหมายความว่าไง”

 

“ก็เพราะว่าเขาไม่ใช่คนน่ะสิ”  สาวหน้าวานตอบกลับ

 

“ไม่ใช่คน”  คนฟังทวนความช้าๆก่อนจะได้สติและขนลุกเกรียวไปทั่วตัว  “เฮ้ย...นี่คุณคุยกับผ...ผ...ผีเหรอ”

 

สาวหน้าหวานนึกขันกับอาการของหนุ่มหน้าหวานที่หลุดมาดอย่างผิดวิสัย  “ไม่ใช่ผี  แต่เป็นวิญญาณของคุณภาณุต่างหาก”

 

“ค...ค...คุณหมายความว่าน...น...นายป๊อปอยู่...อยู่ที่นี่เหรอ”  เขาพูดด้วยเสียงตะกุกตะกักพร้อมหันมองไปรอบๆอย่างเด็กน้อยที่กำลังหวาดกลัว

 

สาวหน้าหวานไม่แพ้ชายหนุ่มพยักหน้ายืนยันความถูกต้อง

 

“คุณไม่ต้องตกใจไป  เขาไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า  ถ้าคุณบริสุทธิ์ใจจริงๆน่ะ”  สาวหน้าหวานพูดคลายความกังวลแต่ก็ไม่วายจับผิดคนตรงหน้าอีก

 

“ผมบริสุทธิ์ใจ”  คนตรงหน้าเธอยืนยันเสียงแข็ง

 

“ตอนนี้เขาอยู่ตรงไหน”  หนุ่มหน้าหวานถามหาคนที่ไม่สามารถมองเห็นได้

 

ร่างเล็กบุ้ยปากไปในทิศที่หนุ่มล่องหนยืนอยู่ก่อนที่ชายร่างโปร่งจะหันไปทางนั้น

 

“ป๊อป  ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันยืนอยู่ตรงหน้าแกแล้วนะ  ฉันดีใจที่แกยังไม่ตาย  ทุกคนรอแกกลับไปทำงาน  กลับไปนำพี.ซี.กรุ๊ปอีกครั้ง  ไม่ว่าตอนนี้แกจะเป็นอะไรก็แล้วแต่  ตราบใดที่ลมหายใจยังไม่หมดสิ้นเราก็ยังมีความหวังไม่ใช่เหรอ  ฉันเชื่อว่าแกจะต้องฟื้น”  เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง

 

“ฉันขอโทษถ้าทำอะไรผิดพลาดไป  ขอโทษที่มีส่วนทำให้แกต้องเจ็บสาหัส  ขอโทษที่ไม่สามารถทำในสิ่งที่รับปากแกไว้ได้”  ประโยคสุดท้ายสร้างความแปลกใจให้กับคนที่เล่าเหตุการณ์เมื่อครู่เล็กน้อยว่ายังคงมีเรื่องลับสุดยอดระหว่างพี่น้องตระกูลนี้อีก

 

“ฟางช่วยพูดตามที่ป๊อปพูดตอบเขาได้ไหม”  วิญญาณหนุ่มหน้าเข้มขอร้องสาวร่างเล็กอีกครั้ง  เธอพยักหน้าตอบด้วยความเต็มใจ

 

“เรื่องนั้นน่ะ  ช่างมันเถอะ  มันผ่านไปแล้ว  ฉันไม่คิดอะไรแล้ว  ถือว่าพิมพ์เขาไปสบาย  มีแต่พวกเราที่ยังอยู่ในวงเวียนแห่งกรรมนี้ต่อไป  ส่วนเรื่องที่ทำให้ฉันต้องเป็นอย่างนี้  มันไม่เกี่ยวกับแกหรอก  มันคงเป็นกรรมของฉันเองที่จะได้อยู่บนโลกใบนี้ได้แค่นี้”  สาวร่างเล็กพูดตามคำพูดของชายหนุ่มทุกถ้อยคำ  และก็อดสงสัยไม่ได้ว่าชื่อ  “พิมพ์”  ที่คนรักของเธอเอ่ยถึงนั้นคือใครกัน

 

ด้านหนุ่มหน้าหวานที่รับฟังเรื่องราวจากทายาทร่วมสายโลหิตผ่านปากของแพทย์สาวก็มั่นใจว่าหญิงสาวตรงหน้าคงจะไม่โกหกหลอกลวงเขาแต่อย่างใด  ถึงเรื่องที่ของป๊อปปี้ที่เธอเล่าให้เขาฟังมันยากจะเชื่อไปหน่อยก็เถอะ  แต่เรื่องที่เขาพูดไปเมื่อครู่  เรื่องของหญิงสาวอันเป็นที่รัก  คงจะยืนยันได้ว่าทายาทคนสำคัญอยู่ที่นี่จริง  เพราะมีเพียงเขาและป๊อปปี้เท่านั้นที่รับรู้เรื่องนี้

 

“แต่เดี๋ยวนะ  แกหมายความว่ายังไงที่บอกว่าจะอยู่บนโลกได้แค่นี้”  หนุ่มหน้าหวานเริ่มสะดุดกับประโยคสุดท้าย

 

วิญญาณหนุ่มพยักหน้าให้สาวหน้าหวานอย่างรู้กันว่าจะต้องทำอะไรต่อ

 

“ฉันมีเรื่องอยากจะให้แกสัญญาอีกเรื่องแทนเรื่องที่แกทำไม่ได้”  หญิงสาวพูดตามคำบอกของหนุ่มล่องหนอีกครั้ง

 

“เรื่องอะไร”  หนุ่มหน้าหวานถามอีกรอบ

 

“บริหารพี.ซี.กรุ๊ป”  คนฟังมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันทีก่อนจะสวนกลับอย่างเคืองๆ

 

“แกจะบ้าเหรอ  ถ้าเป็นเรื่องนี้ฉันไม่รับปากแกหรอก  แกต้องกลับไปทำหน้าที่ประธานบริษัทของแกสิ  ฉันขอยืนยันกับแกอีกครั้งนะไอ้ป๊อป  คนที่จะบริหารพี.ซี.กรุ๊ปมีเพียงนายภาณุ  จิระคุณคนเดียวเท่านั้น”

 

“ฉันไม่ได้บ้าแต่ฉันคงจะกลับไปทำหน้าที่นั้นไม่ได้แล้ว  เวลาของฉันเหลืออีกไม่กี่วัน  ถ้าฉันยังกลับเข้าร่างไม่ได้  แกเตรียมเป็นประธานพี.ซี.กรุ๊ปคนต่อไปได้เลย”  ข้อความที่ได้ยินยิ่งทำให้หนุ่มหน้าหวานแทบช็อคก่อนจะเรียกสติกลับคืนมาอีกครั้ง

 

“แกเหลือเวลาอีกเท่าไหร่นะ”  หนุ่มหน้าหวานถามขึ้นพลางคิดหาหนทาง

 

“9  วัน”  สาวหน้าหวานตอบแทนทายาทผู้ล่องหน

 

“งั้นเราคงต้องรีบกันหน่อยแล้วล่ะ”  เสียงโทโมะดูกระตือรือร้นเหมือนมีแผนการบางอย่างอยู่

 

“ผมเคยอ่านหนังสือมาเล่มหนึ่ง  ตอนนั้นผมว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก  อ่านแบบขำๆ  ไม่รู้จะช่วยได้ไหม  แต่มาถึงขั้นนี้เราไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วล่ะ”  ชายหนุ่มเอ่ยต่อ

 

 

โทโมะเล่าแผนการของเขาให้ทั้งสองฟังก่อนที่ทั้งหมดจะเริ่มดำเนินการ  แม้จะไม่มีใครมั่นใจว่ามันจะประสบความสำเร็จหรือไม่  แต่ไม่ลองก็คงไม่รู้...

 

 

 

ระหว่างที่หนุ่มสาวผู้มาทีหลังแยกตัวจากหนุ่มหน้าหวานเพื่อกลับมาขึ้นรถของตนเอง  หนุ่มร่างหนาก็เริ่มสังเกตเห็นอาการที่ผิดปกติไปของสาวคนรัก

 

“ฟางเป็นอะไรหรือเปล่า”  สาวร่างเล็กส่ายหน้าแทนคำตอบ

 

“ไม่เป็นอะไรแล้วทำไมไม่พูดกับป๊อปล่ะ”  คนถามเริ่มรู้สึกว่ามันผิดวิสัย

 

“ไม่มีอะไร”  เธอตอบแบบเลี่ยงๆแต่ไม่บอกก็รู้ว่ามันต้องมีอะไร

 

ชายหนุ่มแกล้งกล่าวลอยๆบ้าง  “ทำไมแฟนป๊อปถึงได้ขี้งอนอย่างนี้นะ”

 

“ใครแฟนนายไม่ทราบ”  สาวหน้าหวานสวนกลับทันควัน

 

แบบนี้สิถึงเรียกว่าปกติ  หนุ่มหน้าเข้มคิดในใจพร้อมกับตอบกลับไปบ้าง

 

“แฟนป็อปก็คนนี้ไง”  ชายหนุ่มชี้นิ้วมาที่ตัวเธอ  แก้มของสาวสวยเป็นสีแดงอมชมพูบ่งบอกถึงอาการเขินอาย

 

หนุ่มหน้าเข้มรีบชิงจังหวะถามต่อ  “สรุปฟางโกรธอะไรป๊อปบอกได้ยังครับ”

 

“ไม่ได้โกรธ”  สาวหน้าหวานยืนยันก่อนจะเปิดเผยความจริง  “แค่สงสัยบางอย่าง”

 

“สงสัยอะไรเหรอครับ”  คิ้วของหนุ่มหน้าเข้มเริ่มผูกโบว์

 

“คนที่ป๊อปกับคุณโทโมะพูดถึงคงจะสำคัญมากเลยสินะ”  ชายหนุ่มนึกอยู่ชั่วครู่ว่าเขาพูดถึงใครที่ทำให้สาวหน้าหวานเฉยชาไปอย่างนั้นก่อนที่จะถึงบางอ้อ

 

 

โธ่เอ๋ย...ที่แท้ก็หึงนี่เอง  ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างอย่างเริงร่า

 

 

 

.........................................................

 

 

 

หนุ่มหน้าหวานเดินสำรวจงานรอบตัวบ้านที่กำลังลงมือตกแต่งใหม่อย่างตื่นตาตื่นใจ  ไม่คิดว่ามันจะสวยงามได้ถึงเพียงนี้ก่อนที่จะมาหยุดดูเจ้าของผลงานที่กำลังทำงานอย่างแข็งขัน  เขาเผลออมยิ้มออกมา

 

“คุณหนูยิ้มอะไรอยู่หรือครับ”  คนสวนคนสนิทของเขาถามด้วยความสงสัยก่อนจะตามสายตาของเจ้านายที่ทอดมองอยู่จึงเข้าใจ

 

“อะไรครับลุง  ผมแค่ยิ้มชื่นชมผลงานเฉยๆ”  เจ้านายรีบแก้ตัวแต่คนสูงวัยกลับยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน

 

“คุณแก้วนี่ขยันมากเลยนะครับ  แถมน่ารักอีกต่างหาก”  ผู้อาวุโสกว่ากล่าวชมต้นเหตุแห่งรอยยิ้มที่กำเนิดบนใบหน้าชายหนุ่ม

 

“จะทำอะไรก็รีบทำนะครับคุณหนู  เดี๋ยวจะโดนตัดหน้าไปเสียก่อน”  ผู้มีประสบการณ์กล่าวทิ้งท้ายก่อนไปทำงานต่อ

 

ชายหนุ่มหยุดคิดเล็กน้อยก่อนจะสลัดความคิดนั้นออกไปพร้อมก้าวไปหาเจ้าของผลงาน

 

“แก้วว่าเดี๋ยวตรงบันไดเราเอารูปนี้ไปแขวนไว้ด้วยดีกว่าค่ะลุง”  เสียงสถาปนิกสาวออกคำสั่งแก่ลูกมือที่มาช่วย

 

“นี่คุณไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องบ้างหรือครับ”  เจ้าของบ้านทักทายลูกจ้างสาวที่กำลังขะมักเขม้นทำงานอยู่

 

“ก็จวนแล้วล่ะค่ะ  คิดว่าถ้าแก้ตรงนี้เสร็จฉันก็จะกลับแล้ว”  สาวร่างสูงตอบกลับ

 

“แล้วคุณจะกลับยังไงล่ะ”  หนุ่มหน้าหวานถามอย่างเป็นห่วง

 

“อ๋อ  เดี๋ยวคงกลับแท็กซี่แหละค่ะ”  เธอบอกไปตามตรง

 

“ดึกแล้วอันตราย  เดี๋ยวผมไปส่งดีกว่า  ห้ามปฏิเสธด้วยเพราะผมก็จะกลับบ้านเหมือนกัน”  เจ้าของบ้านเสนอแกมบังคับ

 

“อย่างนี้เขาเรียกว่ามัดมือชกหรือเปล่าคะ”  สถาปนิกสาวประชด

 

“จะคิดอย่างนั้นก็ได้  ผมคงไม่มีสิทธิ์ห้ามคุณอยู่แล้ว”  นายจ้างยักไหล่กวนเล็กน้อย

 

 

 

“อะไรนะคะแม่  พรุ่งนี้เหรอคะ”  น้ำเสียงตกใจจากสาวร่างสูงที่กำลังคุยโทรศัพท์ทำให้คนขับรถเสียสมาธิไปเล็กน้อยก่อนจะพยายามเงี่ยหูตั้งใจฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น  แต่เหมือนจะไม่เป็นผล

 

“ช่วงนี้แก้วไม่ว่างเลยค่ะแม่  เอาไว้แก้วว่างก่อนค่อยว่ากันอีกทีนะคะแม่”  หญิงสาวพยายามตัดบทสนทนาเรื่องที่เธอไม่ค่อยเห็นด้วยกับมารดา

 

“เออ...แม่คะว่าไงนะคะ...ฮัลโหล...แม่คะพอดีฝนตกสัญญาณมือถือไม่ค่อยดีเลย  แค่นี้ก่อนละกันนะคะแม่”  เธอรีบชิงกดวางสายก่อนที่คนปลายสายจะรู้ทันการเล่นละครของเธอ

 

“เล่นซะเนียนเลยนะคุณ”  คนขับรถหน้าหวานแซวขึ้น

 

“ท่าทางจะเรื่องใหญ่นะเนี่ยถึงต้องชิ่งหนีก่อนแบบนี้”  เขากล่าวอย่างรู้ทันเพราะคนอย่างเธอเป็นมักไม่ยอมใครพร้อมชนทุกสถานการณ์

 

คนฟังยังคงนั่งนิ่งชั่งใจว่าจะเล่าให้คนที่ขับรถอยู่ฟังดีหรือไม่

 

“ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรหรอกคุณ  ถ้ามีปัญหาอะไรที่ผมพอช่วยได้ก็บอกแล้วกัน”  เขาเสนอตัวเป็นที่ปรึกษาของเธอ

 

หลังจากที่สาวร่างโปร่งนั่งคิดหาทางออกอยู่นานพอควรแต่ก็ยังไม่สามารถหาวิธีแก้ไขได้  เธอจึงตัดสินใจเปิดปากเล่าเรื่องบางส่วนให้หนุ่มหน้าหวานฟัง  “คือว่าแม่ฉันจะนัดฉันไปดูตัว”

 

“ฮะ  อะไรนะ  ดูตัวเหรอ”  คนฟังกล่าวอย่างขำๆ

 

“ฉันไม่ขำนะคุณ  แม่ฉันจริงจังมาก”  คนเล่ายังคงเครียดต่อ

 

“ก็เดี๋ยวนี้มันยังมีคลุมถุงชนกันอีกเหรอ  ผมว่ามันล้าสมัยไปแล้ว  หรือแม่คุณกลัวคุณขึ้นคานขนาดนั้นเลย”  ที่ปรึกษายังไม่วายแซวต่อ

 

“ก็ใช่น่ะสิ  แต่ฉันขึ้นคานก็ดีกว่าโดนจับแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักนะ”  หญิงสาวตอบกลับเสียงแข็ง

 

“คนคนนั้นเขาอาจจะเป็นคนดีก็ได้นะ  ไม่อย่างนั้นแม่คุณคงไม่เลือกให้มาแต่งงานกับคุณ”  ชายหนุ่มพยายามพูดคลายกังวลให้กับคนเขาที่อาสาช่วย

 

“ดีไม่ดีฉันไม่รู้หรอกนะ  แต่เรื่องของหัวใจเนี่ยฉันว่ามันบังคับกันไม่ได้จริงไหมคุณ”  เธอถามกลับอย่างตรงใจคนฟังเป็นอย่างยิ่ง

 

นั่นสินะเรื่องของหัวใจบังคับกันไม่ได้...

 

 

 

 

เสียงรถยนต์คันหรูเคลื่อนมาจอดบริเวณหน้าบ้านสองชั้นขนาดเล็กกะทัดรัดเหมาะกับสาวทำงานยุคใหม่

 

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”  เจ้าของบ้านสาวเอ่ยคำขอบคุณแก่ผู้ว่าจ้างของเธอ

 

“ไม่เป็นไรครับ  บ้านคุณน่ารักดีนะ  ดูมีสไตล์ดี”  เขากล่าวชมการจัดแต่งบ้านที่ดูจากภายนอก

 

เธอยิ้มรับแทนการขอบคุณคำชมพร้อมหันไปหยิบของที่วางด้านหลังรถ

 

“ของคุณเยอะเดี๋ยวผมช่วยถือไปส่งละกัน”  คนมาส่งเอี้ยวตัวไปช่วยแต่กลับเป็นจังหวะที่สาวร่างโปร่งกำลังหันหน้ากลับมาพอดี  หน้าของทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่เซนต์  สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของอีกฝ่าย  เสียงหัวใจของหนุ่มสาวเต้นรัวแทบไม่เป็นจังหวะ  ความร้อนเริ่มปรากฏบนใบหน้าของทั้งคู่  จนในที่สุดสาวร่างโปร่งก็เรียกสติที่เกือบจะหลุดลอยเบือนหน้าออกมาก่อน

 

“ขอบคุณนะคะ  คุณก็ขับรถขับดีๆนะ”  เธอเสหน้าไปอีกทางด้วยความเขินอายก่อนจะรีบเปิดประตูลงจากรถไปทิ้งให้คนที่นั่งอยู่ในรถถามตัวเองว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นคืออะไรกันแน่

 

 

 

ฝั่งสาวที่เพิ่งลงจากรถรีบมาเปิดประตูบ้านก่อนจะต้องตกตะลึงเมื่อเธอพบว่ามารดาของเธอนั่งรออยู่บริเวณห้องรับแขก

 

“แม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย”  ลูกสาวแกล้งทำใจดีสู้เสือพร้อมกับยิ้มแห้งๆ

 

“เมื่อเย็นนี้เองแหละจ๊ะ  แล้วเราเป็นไงบ้างทำไมกลับซะดึกดื่นเลย”  คนเป็นแม่ถามด้วยความห่วงใย

 

“พอดีมีงานเร่งนิดหน่อยน่ะค่ะแม่  เลยต้องอยู่เคลียร์นิดหน่อย”  สาวร่างสูงตอบ

 

“เราน่ะมัวแต่ทำงาน  แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานสักทีเล่า”  มารดาแกล้งโยนหินถามทางว่าลูกสาวจะมีท่าทีอย่างไรบ้างแต่ก็ดูไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างที่คนสูงวัยต้องการ

 

“เรื่องนั้นแก้วว่าไว้ก่อนก็ได้มั้งคะแม่  ตอนนี้แก้วยังสนุกกับงานอยู่เลย”  ลูกสาวเริ่มชิงตัดบท

 

“ไม่เอาน่า  เราก็อายุอานามพอสมควรแล้วนะลูกไม่คิดจะมองๆใครไว้บ้างเหรอ”  มารดายังคงซักไซ้ต่อ

 

“นี่แม่มีคนอยากแนะนำให้แก้วรู้จักนะ  คนนี้แม่มั่นใจว่าแก้วต้องรู้จักดีเลยล่ะ”  คนสูงวัยเสริมต่อแต่ลูกสาวจอมแก่นเริ่มทำสีหน้าบอกบุญไม่รับและพยายามจะหลบเลี่ยงแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะมารดาได้พาเขาคนนั้นมาถึงที่แล้ว

 

“นี่ไงจ๊ะ  มาพอดีเลย”  ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หน้าเข้มคมสันเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมส่งยิ้มให้คนสูงวัยและสาวร่างสูง

 

“สวัสดีครับน้องแก้ว  ไม่ได้เจอกันนานเลย  ยิ่งโตยิ่งสวยนะเราเนี่ย”  เขาเอ่ยชมเจ้าของบ้านอย่างเป็นมิตร

 

ลูกสาวจอมแก่นได้แต่ช็อคค้างอีกรอบกับชายหนุ่มที่มารดาพามาให้พบ

 

 

เขา...เป็นคนที่เธอรู้จักดี  และคงไม่มีวันที่จะลืมผู้ชายที่ยืนตรงหน้าเธอคนนี้ไปได้

 

 

“พี่ป้อง  สวัสดีค่ะ”  เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ

 

 

 

 

==================================================

ไม่รู้จะสารภาพบาปยังไงดี แหะๆ พอดีช่วงนี้เนตไม่ค่อยเป็นใจซักเท่าไหร่ ขออภัยทุกท่าน (กราบรอบทิศ)

ยังไงก็จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดนะคะ แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าเนตจะนำพารึเปล่า T^T

ไปแล้ว คืนนี้ ฝันดีทุกคน ขอบคุณที่ติดตามนะคะ กราบรอบทิศอีกรอบ ^^