Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

~♥ KAEWJAI PART♥~
 
 
โอ๊ะโอ้...ฉันเดินมาในห้องนี้ช้าสุดเลยเหรอเนี่ย แค่แอบไปทำอะไรนิดๆหน่อยๆกลับมาอีกทีเพื่อนเข้ามากันเต็ม
 
ห้องแล้วอ่าแล้วงี้ฉันจะเอาของให้บัดดี้ฉันยังไงอ่า บ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นฉันเลยเดินไปนั่งโต๊ะของฉันที่โทโมะนอน
 
ฟุบหลับอยู่ข้างๆ
 
 
แก้ว  :  เจ้าชาย!!
 
โทโมะ  :  ห๊ะอะไรใครเป็นอะไรทำไมต้องเสียงดัง
 
โทโมะที่รีบลุกขึ้นตื่นด้วยความตกอกตกใจ
 
แก้ว  :  555ตกใจเหรอ กลางคืนไม่ได้นอนเหรอไงถึงมาหลับกลางวันเนี่ย
 
โทโมะ  :  พักสายตาเฉยๆไง
 
แก้ว  :  อืมม~พักแบบยาวๆใช่ไหมเจ้าชายยย
 
โทโมะ  :  เรียกโทโมะดีกว่า
 
แก้ว  :  นายจะคุ้มครองฉันเหรอ
 
 
ฉันก็ต้องถามก่อนเห็นเค้าลือกันว่าโทโมะสาวๆเยอะถ้าไปเรียกชื่อเค้าสุ่มสี่สุ่มหกเดี๋ยวจะโดนไม่รู้ตัว
 
 
โทโมะ  :  ถ้าเป็นเธอหล่ะก็ไม่มีปัญหา ตัวเล็กนึดเดียวสบาย
 
แก้ว  :  ให้มันจริง งั้นฉันจะกินให้ขึ้นมาอีก20โลเลยเป็นไง
 
โทโมะ  :  แล้วแต่เลยเพราะมันท้องเธอไม่ใช่ท้องฉันอยากลงพุงก็ตามใจ~
 
 
ทำท่าล้อเลียนฉันโดยการเอามือมาทำเป็ฯพุงโตๆแล้วยิ้มหน้าทะเล้นให้มา ก็นิสัยอย่างนี้ไงหล่ะสาวๆถึงพากันกรี๊ด
 
สลบขนาดนั้น
 
 
แก้ว  :  โทโมะโทโมะ
 
 
ไม่ทันแล้วเรียกไม่ทันโทโมะฟุบหลับไปอีกแล้ว เฮือก~ฉันจะถามอะไรสักหน่อยเลยไม่ต้องถามกันพอดีที่นี้ เห็น
 
โทโมะหลับฉันก็หันเอากระเป๋ษเป้สุดรักไปแขวนไว้ข้างหลังเก้าอีกแล้วนั่งลงเอาการบ้านออกมาทำขว้างกระเป๋า
 
ดินสอแล้วเก็บไว้ใต้โต๊ะตามเดิม
 
 
 
 
แคร่ก~
 
เสียงกระเป๋าดินสอฉันมันไปโดนกับอะไรไม่รู้ดังเหมือนเสียงเปลือกขนมอ่า~อย่าให้รู้นะว่ามีเด็กแอบมานั่งที่ฉันแล้ว
 
ซุกเปลือกขนมไว้อ่า ถ้าแม่เจอนะจะแตะให้ก้นเขียวเลยคอย ตามคาดฉันต้องล้วงเข้าไปใต้โต๊ะแล้วหยิบมันออกมา
 
แต่มันหนักพิลึกแฮะ
 
 
แก้ว  :  O_Oว๊าววววว
 
 
ช๊อกโกเลตเจ้าคะช๊อกโกเลต อกแก้วใจจะแตกของโปรดของฉันเลยนะเนี่ยใครมันดันมาลืมทิ้งไว้หล่ะเนี่ยลาภปาก
 
หล่ะงานนี้ หรือว่าจะเป็นบัดดี้ของฉันนะฮ๊ะแต่ของใครไม่สนมันอยู่ใต้โต๊ะฉันเพราะฉะนั่นมันคือของแก้วใจแต่เพียงผู้
 
เดียว:)
 
 
 
 
ง่ำ ง่ำ~
 
 
อร่อยมากรสชาติมันทั้งหวานทั้งหอม ฉันกินแบบลืมโลกไปเลยแหละไม่สนใจทั้งนั้นว่าคนอื่นทำอะไรกันอยู่รู้ก็แต่
 
ว่าไอ้ของที่อยู่ในปากมันช่างอร่อยซะจริงๆ
 
 
 
แคว่ก~
 
 
โทโมะ!!นึกจะตื่นก็ตื่นแต่ตื่นมาไม่พอยังมาความช๊อกโกเลตสุดโปรดไปจากมือฉันอีก
 
 
แก้ว  :  โทโมะของฉันนะ
 
โทโมะ  :  กินมากเดี๋ยวอ้วนฉันหวังดีเลยจะช่วยกินไง
 
แก้ว  :  ไม่อ้วนหรอกน่ากินได้เอามาเลยน้า~
 
 
ฉันจะกินอ่าฉันจะกิน ฉันพยายามขว้ามาจากโทโมะให้ได้แต่ว่ามันก็ช้าไปแล้วเค้าอ้ำเข้าไปปากไปหมดแล้ว
 
แงๆ><แก้วใจโดนรังแก
 
 
แก้ว  :  โทโมะแล้วฉันจะกินอะไรอ่า
 
โทโมะ  :  รู้งี้ที่หลังไม่ซื้อให้กินแล้ว
 
แก้ว  :  นายซื้อมาเหรอ??
 
โทโมะ  : เปล่าพูดไปงั้นๆแหละ
 
 
ฉันงงก็บอกอยู่หยกๆว่าตัวเองเป็นคนซื้อมาให้
 
 
แก้ว  :  แต่เมื่อกี้พูดอ่า
 
โทโมะ  :  บัดดี้เธอคงแอบซื้อมาให้ไง
 
แก้ว  : โทโมะเป็นบัดดี้ฉันเหรอ
 
โทโมะ  :  เปล่า ฉันไม่ได้เป็นบัดดี้เธอแล้วก็ไม่ได้ซื้อช๊อกโกเลตให้ด้วยก็แค่พูดไปเรื่อยเปื้อยเฉยๆเอง
 
แก้ว  :  ดูปากฉันนะโทโมะ
 
 
ฉันค่อยพูดช้าๆยานๆเพื่อให้โทโมะมองมาที่ปากฉันแล้วก็ฉันก็พูดว่า ม่ายเชื่ออออ~
 
 
โทโมะ  :  ตามใจแต่จะบอกให้นะว่าบัดดี้ฉันก็คือ...
 
 
ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มเข้าครอบง่ำฉันชั่วขณะ โทโมะกล้าที่จะแหกกฎบอกฉันจริงๆเหรอง่าบัดดี้เค้าคือใคร แต่
 
ถ้าบอกได้ก้ดีอย่างน้อนฉันจะได้มั่นใจว่าเค้าไม่ได้เป็นคนซื้อช๊อกโกเลตมาให้ฉัน เดี๋ยวหลงขอบคุณคนผิดจะแย่
 
เอาสงสัยคนที่ซื้อจะเป็นบัดดี้ของฉันจริงๆหล่ะมั๋ง
 
 
แก้ว  :  คือ....
 
โทโมะ  : จินนี่
 
 
โน้มหน้าลงมาแนบที่หูแล้วกระซิบเบาๆ ชื่อที่ฉันได้ยินมันไม่ได้ทำให้ตื่นเต้นเลยแต่ไอ้ที่ทำให้ฉันตื่นเต้นจนหัวใจ
 
โครมครามแทบจะออกมาดิ้นอยู่ข้างนอกคงไม่พ้นกลิ่นหอมอ่อนๆของคนที่อยู่ใกล้ตัว หอมมากเลยหล่ะหอมจน
 
หัวใจฉันมันเต้นเร็วขึ้นผิดปกติซ้ำร้ายแค่กลิ่นอย่างเดียวไม่พอหน้าที่ใสไร้สิวแนบมาจนจะโดนแก้มฉันอยู่แล้ว มัน
 
เฉียเลยผ่านแก้มของฉันไปนิดเดียวเองตอนนี้ใบหน้าฉันร้อนผ่าวไปหมดแล้วถ้าโทโมะยังข้างหน้าเค้าไว้ตรงนี้อีก
 
วินาทีเดียวแก้มฉันต้องระเบิดแน่ๆเป็นใครก็ทนไม่ได้ทั้งงั้นแหละฉันก็เป็นผู้หญิงนะถึงจะเพื่อนกันก็เหอะ ลองถ้าผู้
 
หญิงคนไหนได้อยู่ใกล้โทโมะเป็ต้องละลายเป็นเทียนโดนไฟล้นแหง่ๆ
 
 
 
โทโมะ  :  บอกแค่นี้ช๊อกเลยเหรอ
 
 
เค้าโบกมือไปมาผ่านดวงตาของฉันที่ยังคงข้างนิ่งเหมือนต้องมนต์สะกด
 
 
แก้ว  :  เฮ้ยยยอะไรป่าวๆ เรื่องแค่นี้ฉันไม่ถึงกัยช๊อกเลยว่าแต่มาบอกทำไมอ่า
 
โทโมะ  :  อยากให้รู้ไงเพื่อนกันไม่มีความลับอยู่แล้ว
 
 
พูดอย่างนี้จะบังคับให้ฉันบอกให้ได้ใช่ไหมว่าฉันได้ใครเป็นบัดดี้ ฮ่าฮ่าฉันไม่บอกเค้าหรอกขนาดเฟย์ฟางที่สนิทกัน
 
มานานกว่าฉันยังไม่ปริปากเลย
 
 
โทโมะ  :  เพื่อนกันต้องไม่มีความลับนะ
 
 
ย้ำทำไมหล่ะฉันไม่บอกหรอกนะ ยังไงก็ไม่บอก
 
 
แก้ว  :  ฉันก็ไม่มีความลับนะ อีก6วันโทโมะก็จะรุ้ว่าใครเป็นบัดดี้ฉันรอหน่อยเนอะ55
 
โทโมะ  :  ฉันเบื่อการรอคอยอ่า~
 
แก้ว  :  ไหนนายเคยบอกว่ารอแม่มดสุดเซ๊กซี่อยู่ไงหล่ะ
 
โทโมะ  :  รู้ได้ไง~
 
แก้ว  :  ก็อ่านเจอในบทสัมภาษณ์ในนิยตสารโรงเรียนไง ว่าแต่เจอยังอ่าตอนนี้
 
โทโมะ  :  ยังเลยคงต้องรอต่อไป
 
แก้ว  :  นั่นหล่ะทีรอคนนั้นยังรอได้เลย นี่รอแค่6วันเองทำไมจะรอไม่ได้เนอะ
 
โทโมะ  :  --*
 
แก้ว  :  :)
 
โทโมะ  :  เธอนี่น้าตลอดเลยยัยบ๋อง
 
แก้ว :  :)
 
โทโมะ  :  เธอทำหน้าแบบนั้นอีกแล้วนะ
 
 
เค้าบอกเมื่อฉันทำหน้าอย่างที่ชอบทำ โทโมะก็แปลกคนฉันก็แค่ยิ้มทำไมฉันยิ้มน่าเกลียดมากเลยเหรอเนี่ย~ฉีก
 
ว่าพอฉันยิ้มแล้วโลกดูสดใสขึ้นเยอะเลย ไม่รู้ว่าหลงตัวเองไหมแต่ว่ายิ้มแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ :)
 
 
แก้ว  :  ;(
 
 
ฉันไม่สนเห็นโทโมะว่าเลยทำหน้าบึ้งใส่ไป แต่ถูกรอยยิ้มบาดใจนั้นสงกลับมามือใหญ่วางบนหัวฉันที่ตอนนี้ผมแทบ
 
จะไม่มีเพราะว่าไปตัดมาซะสั้นเลย วางมือได้ไม่นานเค้าก็ออกแรงขยี้ ขยี้จนหัวฉันพังหมดที่เซตมาพังไม่มีเหลือ
 
เลย
 
 
แก้ว  :  หยุดนะโทโมะ อย่ามาขยี้พังหมดแล้วเนี่ย
 
 
ฟังที่ไหนหล่ะ ถ้าเค้าฟังก็คงดีแต่ว่าเค้าไม่ฟังไงขยี้ไม่หยุดเลยหมดกันเละหมด ไม่ยอมฉันซะอย่างเอาไงหล่ะ
 
ลงมือซิคะ อย่าคิดว่าเค้าจะสูงมากเพราะฉันก็เป็นผู้หญิงที่สูงเหมือนกัน170กว่านะก็ไม่ธรรมดาแล้วนะ มาซิเค้าขยี้
 
ฉันได้ฉันก็ขยี้เค้าได้เหมือนกัน
 
 
โทโมะ  :  อ๊ากกกแก้วผมฉันใช้เวลาเซตนานนะ
 
แก้ว  :  ฉันก็เหมือนกัน
 
โทโมะ  :  หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะแก้ว
 
แก้ว  :   ก็หยุดก่อนซิหัวฉันก็เละ
 
 
เป็นไงหล่ะฟังดีมากเลยเค้ายังขยี้แล้วใช้มือดันไว้ไม่ให้ฉันเข้าไปใกล้ตัวเลยฉันขยี้หัวเค้าไม่ถึงแล้ว
 
 
เขื่อน  :  เจ้าชายยอมให้คนอื่นเล่นหัวว่ะ
 
 
ทำไมมันเป็นเรื่องแปลกเหรอที่โทโมะจะโดนใครเล่นหัวไม่ได้ นายหน้ายาวเดินเข้ามาแล้วยิ้มแป้นใส่ฉันก่อนที่การ
 
เล่นจะจบลง ทั้งฉันและโทโมะหันมามองหน้ากัน
 
 
แก้ว/โทโมะ  :  5555
 
 
หัวเราะกับสภาพที่เห็น โทโมะหัวฟูเพราะเค้าใช้น้ำยาอะไรไม่รู้อ่าพอขยี้แล้วมันก็เป็นทรงแต่ดูยังไงเค้าก็ยังหล่อ
 
อยู่ดี แต่ฉันไม่อยากจะคิดสภาพฉันเลยว่าหัวฉันจะเป็นยังไงเพราะฉันไม่ได้ใส่อะไรที่ผมทั้งสิ้น มันคงทั้งฟู่ทั้งเละ
 
น่าดู
 
 
แก้ว  :  ผมทรงใหม่โทโมะดูดีอีกแล้ว
 
โทโมะ  :  แต่เธอเหมือนลิงเลยอะ555
 
แก้ว  :  ใครจะไปดูดีเหมือนนายกันหล่ะ ชิส์
 
เขื่อน  :  ไอ้เจ้าชายลิงบ้าอะไรน่ารัก
 
แก้ว  :  อร๊ายยยยนายพูดถูกต้องที่สุด
 
 
ครั้งแรกที่ฉันโดนชมกรี๊ดดดดดมากคะ
 
 
โทโมะ  :  พ่อบ้านว่างเหรอไง
 
 
เขื่อน  : ตอนนี้ไม่ว่างแล้วแหละไปหาคนเย็บกระดุมให้ก่อนดีกว่า บายนะยัยแฝดเจ้าชาย
 
 
นายนั้นเดินออกไปแล้ว กะอีแค่คำว่า ว่างเหรอไง...มันทำให้นายนั้นเดินออกไปเลยเหรอ
 
 
โทโมะ  :  ไหนมานี้ซิ
 
 
โทโมะกำลังรั้งคอเสื้อของฉันให้เค้าไปใกล้ๆเค้า แต่ใครจะไปยอมหล่ะเดี๋ยวเค้าก็มาขยี้หัวฉันอีกยิ่งฟูๆอยู่ ฉันยังคง
 
นั่งไม่ขยับมือก็จับผมไปมาลูบให้มันเข้ากับหัวของฉันแงๆ~
 
 
โทโมะ  :  มานี้ซิลิงน้อย
 
แก้ว  :  ไม่ต้องเลยเดี๋ยวแกล้งอีกไม่เอาแล้ว
 
 
ทำหน้าตาที่แถวบ้านเรียว่างอนตุ๊บป่องส่งไปให้ แต่ทว่าอ๊ากกกโทโมะลากเก้าอี้ที่ฉันนั่งให้เขยิบเข้าไปชิดๆกันเก้าอี้
 
เค้าเองแล้วก็ก็ยืนขึ้น
 
 
แก้ว  :  มาอืนค้ำหัวทำไมโทโมะ
 
โทโมะ  :  อยู่เฉยๆซิแล้วจะไม่ให้เรียกว่าลิง อยู่ไม่สุกอย่างนี้ลิงชัดๆ
 
 
โทโมะแกะมือฉันที่อยู่บนหัวตัวเองออกและวางมันไว้ที่หน้าขาฉัน ก่อนจะใช้มือตัวเองจับนูนจับนี้ทำอะไรขยุกขยิก
 
อยู่บนผมฉันก็ไม่รู้ ผู้ชายอะไรมือเบาเป็นนุ่น
 
 
โทโมะ  :  อ้า..เสร็จแล้วที่นี้เราก็กลับมาแฝดกันอีกรอบ
 
 
ฉันก็ใช้มือคลำผมที่อยู่บนหัวมันฟูนิดๆแต่ว่าดูเป็นทรงกว่าตอนที่ฉันจับมันอีก ใครมีกระจกบ้างไหมฉันอยากเห็น
 
หน้าตัวเองเหลือหลายเลย
 
 
โทโมะ  :  ชอบไหม
 
แก้ว  :  ไม่เห็นเลยจะบอกได้ไงว่าขชอบรึเปล่า
 
โทโมะ  :  อืม...มองไม่เห็นเหรองั้นเอางี้มาใกล้
 
 
เหมือนฉันจะว่าง่ายนซะเหลือเกิน
 
 
โทโมะ  :  ที่นี้ยิ้มกว้างๆนะยิ้มแบบที่เคยยิ้มอะ
 
 
งง แต่ก็ยิ้มกว้างเหมือนที่ชอบยิ้มอยู่บ่อยๆออกไป มือซ้ายของโทโมะโอบมาที่ไหล่ฉันแล้วมือขวงาก็ยกไอโฟน
 
ออกมาก่อนจะ 
 
 
คลิก~
 
 
แก้ว  :  ถ่ายทำไมอ่า
 
โทโมะ  :  ก็บอกว่าอยากเห็นไม่ใช่เหรอนนี่ไงดูซิเห็นแล้วเป็นไง
 
 
ยืนไอโฟนที่มีรูปฉันคู่กับโทโมะ ทรงผมเราเหมือนกันแป๊ะโห้ยิ่งกว่าแฝดอีกนะเนี่ยฉันว่าหน้าเค้าจะหวานกว่าฉันซะ
 
ด้วยซ้ำ ไป ฉันว่าพระเจ้าคงระบุเพศเค้าผิดแน่ๆหน้าอย่างงี้มันผู้หญิงชัดๆส่วนฉันหน้าตาออกจะแมนเทห์กว่าเค้าซะ
 
อีก เราน่าจะสลับร่างกันได้เนอะ555
 
 
แก้ว  :  ลบเถอะโทโมะเหมือนกระเทยส่วนฉันเหมือนทอมเลย55
 
โทโมะ  :  ไม่อ้าววว~ที่ระทึกไว้จะส่งไปให้นะรูปอ่า
 
แก้ว  :  แต่ฉันว่าทางที่ดีอย่าเลยน้า~
 
 
 
 
 
~♥END KAEWJAI PART♥~
 
 
 
~♣ KOEN PART ♣~
 
 
หลังจากที่ผมบอกกับไอ้เจ้าชายว่าไม่ว่างผมก็รุดเดินออกจากห้องมาเลยที่จริงก็กะว่าจะนอนพักสายตาสักงีบแต่ว่า
 
ดันมาเห็นอะไรบ้างอย่างเข้าซะก่อน
 
 
เฟย์  :  นี่เธอจะไปไหนห๊ะ
 
 
น้ำเสียงที่ดูโหดนิดๆของเฟย์ดังลั่นสวนหลังโรงเรียน มันทำให้รุ่นน้องคนหนึ่งที่กำลังจะปีนรั่วต้องหยุดชะงักลงทันที
 
 
เฟย์  :  ลงมาจากกำแพงนั่นเดี่ยวนี้นะถ้าเธอยังไม่อยากโดนไล่ออก
 
 
ใช่ที่นี้กฎโหดมากถ้าหนีเรียนแล้วจับได้ไล่ออกสถานเดียว แต่ก็แปลกผมโดดประจำแต่ก็รอดมาจนถึงปัจจุบันคง
 
เป็นเพราะไม่ได้ออกไปไหนมั่งถ้าโดดก็หลบอยุ่แถวโรงเรียนนี้หล่ะออกไปก็ร้อนจะตายแอบนอนอยู่แถวๆนี้เย็นกว่า
 
เยอะเลย พูกพล่ามมากไปหันไปอีกที่รุ่นน้องคนนั้นก็ต้องยอมลงมาคุยกับเฟย์ข้างล่าง
 
 
เฟย์  :  เธอจะไปไหน
 
เกล  :  เกลจะกลับบ้าน เรื่องบนี้พี่อย่ามายุ่งจะดีกว่า
 
เฟย์  :  เธอกล้าดียังไงบอกว่าไม่ให้ฉันยุ่งทั้งๆที่เห็นอยุ่ว่าเธอกำลังจะปีนรั่วนั่นออกไป ฉันเป็ฯกรรมการนักเรียนนะ
 
เกล  :  ยุ่งไม่เข้าเรื่อง
 
เฟย์  :  เธอว่าไงนะ
 
เกล  :  เปล่าคะเกลไปก่อนนะคะ
 
 
รุ่นน้องคนนั้นไม่ได้พูดว่าอะอีกเธอกลับตัวแล้วเดินออกไปอย่างไม่เกรงกลังเฟย์เลยแม่แต่น้อย ท่างรุ่นน้องคนนั้น
 
คงจะจิ๊ดไม่เบา เฟย์ถึงกับยืนดิ้นเร่าๆไม่พอใจที่ถูกเดินหนีไปเฉยๆทั้งๆที่เธอควรจะได้ลงโทษอะไรรุ่นน้องคนนั้น
 
บ้างแต่เธอกลับทำ อะไรไม่ได้สักอย่าง
 
 
เขื่อน  :  ใจเย็นซิค๊าบปล่อยๆไปบ้างก็ได้นะ
 
เฟย์  :  ฉันไม่ชอบละเลยหน้าที่
 
เขื่อน  :  บ้างที่ตึงไปมันก็จะขาดเอาได้นะ
 
เฟย์  :  แต่ถ้าหย่อนแล้วเป็นแบบนายฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ
 
 
เรื่องยอกย้อนนี้ไม่มีใครเกินเธอจริงๆเลย
 
 
เฟย์  :  แล้วทำไมนายยังอยู่ครงนี้ มันเข้าเรียนคาบบ่ายแล้วนิ
 
เขื่อน  : ฉันไม่เรียนแล้ว
 
เฟย์  :  โดดแล้วได้อะไรห๊ะ มันมีความสุขมากเลยเหรอไงกันถึงโดดกันเอาโดดกันเอา
 
เขื่อน  :  ลองโดดดูสักครั้งไหมแล้วจะติดใจ
 
เฟย์  :  ไม่!!
 
 
ไงหล่ะแม่กรรมการตัวแสบ ให้ตายเถอะเธอจะเจ้ระเบียบไปไหนกันนะ เฟยืยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินไปเรื่อยๆจนใกล้
 
จะถึงตึก  เรียน แต่ก็ยังอุตสาห์หันมามองที่ผมพอเห็นว่าผมไม่ได้เดินตามเธอไปเธอคงอดไม่ได้ที่จะกลับมาลาก
 
ผมไปด้วย
 
 
เฟย์  :  ทำๆไม่ตามฉันมาเล่า
 
เขื่อน  :  ฉันบอกตอนไหนว่าจะตามไป
 
เฟย์  :  งั้นก็ตามมาเร็ว
 
เขื่อน  :  ไม่เอา
 
 
ผมไม่พูดเปล่าแต่หย่อนตัวนั่งลงบนตะหินอ่อนที่อยู่ใกล้ เธอมองมาด้วยสายตาอาฆาตแล้วเดินตรงมายังผมอีกรอบ
 
 
เฟย์  :  ดูซิเนี่ยแต่งตัวก็ไม่เรียบร้อย กระดุมหลุดก็ไม่เย็ยแล้วยังจะโดดเรียนอีก
 
เขื่อน  :  เหมือนเดิมถ้าอยากให้เรียบร้อยก็มาช่วยทำให้เรียบร้อยที่สิ
 
 
เฟย์ส่ายหน้าอย่างเอื้อมระอาก่อนจะนั่งข้างแล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของผมที่มีอุปกรณ์ที่ยัดดี้ให้ไว้ออก
 
 
เขื่อน  :  เฮ้...เย็บทั้งที่ฉันยังใส่เสื้ออยู่เนี่ยนะมันไม่อันตรายไปหน่อยเหรอ
 
เฟย์  :  เข็มเล็กแค่เนี่ยทิ่มนายไปคงไม่ถึงกับตายหรอกน่า
 
 
เอาซิครับเธอจะเย็บกระดุมทั้งที่เสื้อยังอยู่แนบเนื้อผมงั้นเหรอ แค่คิดก็เสียวแล้ว ผมปลดกระดุมเม็ดที่เหลืออย่าง
 
รวดเร็วแล้วถอดเสื้อนักเรียนส่งไปให้เฟย์
 
 
เฟย์  :  กลัวไม่เข้าท่า
 
เฟย์บ่นผมทั้งที่เธอหันหน้าหนีผมไปทางอื่นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหน้าเธอกำลังแดงอยู่แน่ๆ ผมลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมไป
 
 
นั่งข้างหน้าเธอเห็นไหมหล่ะว่าเฮหน้าแดงจริงๆ
 
 
เขื่อน  :  แค่เย็บกระดุมทำไมต้องหน้าแดงด้วยหล่ะ
 
เฟย์  :  มันเรื่องของฉันแล้วนายจะมานั่งตรงหน้าฉันทำไม
 
เขื่อน  :  ก็อยากเห็นเธอเย็บไง
 
เฟย์  :  ไม่ต้องมาอยากมอง
 
เขื่อน  :  เธอก็อย่ามือสั่นสิดูสิมือสั่นอย่างนั้นหน่ะเย็บได้ยังไงกัน
 
 
มือเล็กสั่นจนผมมองเห็นเฟย์เป็นอะไรของเธอนะ แค่ผมนั่งอยู่แค่นี้ถึงกับสั่นผู้หญิงคนนนี้ทำไมมีอะไรแปลกๆเยอะ
 
แนะนักนะ
 
 
เฟย์  :  ฉันขอบอกถ้านายอยากได้เสื้อที่มีกระดุมครบทุกเม็ดก็ไปนั่งที่อื่นอย่าให้ฉันเห็นหน้า
 
 
ทำไงหล่ะครับผมก็ลุกหน่ะสิกลับไปนั่งที่เดิมก็ได้ ผมจะแอบกระซิบนิดนึ่งไอ้ที่เฟย์บอกว่าจะให้ผมไม่โดดแต่ตอนนี้
 
รู้สึกว่าเธอจะโดดคาบแรกของข่วงบ่ายไปพร้อมกับผมแล้วแหละ
 
 
 
~♣ END KOEN PART ♣~
 
 
 
 
 
 
………………………………………………………………………………………………………..
อัพแล้วค๊าเหมือนไม่มีอะไรจริง5555 ฮ่าฮ่าอย่าโกรธไรเตอร์น้าที่มันไม่ค่อยจะคืบหน้าเท่าไหร่อ่า ไว้แก้ตัวคราวหน้านะค๊าบ
 
(พ่อหมีกะแม่กระต่ายจะมาตอนหน้าเนอะ~)
 
ฝากๆคะเม้นๆโหวดแล้วจะมาอัพอีกค๊าบบบบบ
 
รักลีเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ