No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

ช่วงเช้าหญิงสาวรีบตื่นมาทำอาการและเตรียมเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มตามปกติแล้วรีบออกไปที่ร้านเพื่อสะสางงานให้
 
เสร็จช่วงบ่ายจะได้ไปทำอะไรบ้างอย่างได้อย่างสบายใจ
 
+
 
+
 
+
 
บ้านศิริมงคงสกุล
 
เธอตัดสินใจเด็ดขาดว่ายังไงวันนี้เธอจะคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง ของที่อยากจะทวงมีไม่มากก็แค่ไร่องุ่นที่เธอ พ่อและ
แม่ร่วมกันสร้างมันขึ้นมา และต่อจากนี้ไปพ่อจะอยู่กับใครจะยกอะไรให้ใครเธอก็จะไม่ยุ่งอีกเพราะวันนี้เธออยาก
อยากอยู่กับคนที่เธอรักมากกว่า...
 
นั่งมองบ้านที่เคยอยู่อย่างมีความสุขเมื่อหลายปีก่อนผ่านกระจกรถที่ติดฟิล์มสีดำสนิท
 
ปื้น ปื้น~
 
ประตูบ้านถูกเปิดออก ขับรถเข้าไปในตัวบ้าน
 
พัช  :  เธอมาทำไม!!
 
คุณหญิงคนใหม่ของบ้านเดินเข้ามากันหญิงสาวไม่ให้เดินเข้าบ้าน
 
แก้ว  :  ฉันมาหาคุณพ่อ
 
พัช  :  พึ่งจะมารึไงพ่อเธอหน่ะไม่ต้องเป็นห่วงฉันดูแลอย่างดี
 
แก้ว  :  หึ ดูแลงั้นเหรอ พลานเงินบ้านฉันหน่ะสิไม่ว่า
 
เดินผ่านแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหาพ่อ
 
‘นี่ปล่อยให้ยัยนั่นวางอำนาจขนาดนี้เลยเหรอไงนะ พ่อนะพ่อ’
 
 
พลั่ก~
 
แก้ว  :  คุณพ่อ!!!
 
เปิดประตูห้องเข้ามาก็ต้อตกใจกับสภาพของพ่อตัวเอง ความโกรธมลายไปตั้งแต่เห็นหน้า
 
พ่อ  :  แก้ว....
 
ร่างสูงใหญ่นอนอยู่บนเตียงใบหน้าซีดเหลืองเหมือนป่วยเป็นโรคอะไรสักอย่าง ข้อเท้าโดนล็อกไว้ด้วยโซ่ น้ำตา
 
ไหลเมื่อเห็นหน้าลูกสาว
 
แก้ว  :  ทำไม ยัยนั่นทำกับคุณพ่อแบบนี้
 
พ่อ  :  แก้ว...พ่อขอโทษ
 
ลุกขึ้นนั่งบนเตียงอาแขนกว้าง เหมือนรอให้ลูกสาววิ่งเขามากอดเหมือนตอนเด็กๆ หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปกอด
 
แก้ว  :  คนพวกนั่นทำแบบนี้กับคุณพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่
 
พ่อ  :  ปีกว่าแล้วลูก แก้วเป็นไงบ้างทำงานอยู่ที่ไหนสบายดีใช่ไหมลูก
 
แก้ว  :  แก้วไม่เป็นไรคะพ่อ แล้วใครดูแลไร่องุ่นของเรา
 
พ่อสายหน้า ประมาณว่าโดนกีดกันไม่ให้รับรู้อะไร
 
พ่อ  :  พ่อคงอยู่ได้ไม่นาน ฝากขอโทษแม่ด้วยนะลูก
 
แก้ว  :  ทำไม ทำไมถึงอยู่ได้ไม่นานคะ พ่อเป็นอะไร
 
ถามไปผู้เป็นพ่อก็เอาแต่นิ่งเงียบ
 
แก้ว  :  แก้วจะไปคุยกับยัยนั่นให้รู้เรื่อง
 
พูดจบเดินออกไป
 
แก้ว  :  เธอทำอะไรพ่อฉัน
 
พัช  :  น้ายังมาได้ทำอะไรเลยนะคะหนูแก้ว
 
แก้ว  :  ถ้าไม่ได้ทำแล้วทำไมต้องกันพ่อฉันไม่ให้ออกไปไหน มาล๊อกขาพ่อฉันไว้ทำไม
 
พัช  :  ก็คุณพ่อของหนูแก้วป่วยน้าไม่อยากให้ออกไปเดินป้วนเปี้ยนไงคะก็เลยขังไว้
 
แก้ว  :  ไม่จริงเธอต้องทำอะไรพ่อฉันแน่ๆ ฉันจะเอาพ่อฉันไปอยู่ด้วย!!
 
จะเดินกลับไปชวนพ่อให้ไปอยู่ด้วยกันจริงๆ
 
พัช  :  เธอคิดว่าเธอเป็นใคร คิดว่าตัวเองเก่งนักใช่ไหมหึ
 
พูดน้ำเสียงโหด กระชากผมหญิงสาวจนหงายหลัง
 
แก้ว  :  ทำอะไรปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ
 
พัช  :  เก่งนักไม่ใช่เหรอ
 
เพี้ย !!
 
เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้า ความเจ็บจี๊ดเล่นไปยังแก้มนวล
 
พัช  :  หึคอยดูนะสมบัติของเธอจะต้องเป็นของลูกพิมทั้งหมด เธอต้องไม่เหลือใครทั้งนั้นฉันจะดูซิว่าหน้าอย่าง
เธอมันจะเก่งได้สักกี่น้ำ
 
แก้ว  :  จะทำอะไร คิดว่าตัวเองมีมือคนเดียวงั้นเหรอ
 
บัค!!
 
สบัดหลุดออกมาจนได้ ต่อยสวนเข้าที่เบ้าตาลึกของแม่เลี้ยง
 
พัช  :  กรี๊ดด!!แก แกนังแก้ว อีเด็กเปรต!!กล้าทำฉันเหรอ
 
แก้ว  :  หึ มากกว่านี้ฉันก็กล้า
 
พัช  :  นังเด็กบ้า แล้วแกจะได้รับผลตอบแทนสาสม
 
แก้ว  :  มาซิฉันไม่กลัวเธอหรอกนะ ทีแรกฉันกะว่าจะมาคุยกับพ่อให้รู้เรื่องว่าจะขอแค่ไร่องุ่นเท่านั้นแต่คราวนี้ไม่ดี
 
กว่าฉันกับแม่จะกลับมาอยู่ที่นี้เหมือนเดิมจะไม่หนีพอกันที ฉันจะเอาทุกอย่างของฉันคืนจะไม่เอาแค่ไร่องุ่นนั่น
 
อย่างเดียว!!
 
ตวาดลั่นบ้านความโกรธพุ่งขึ้นสูงอีกครั้งเมื่อเห็นว่าแม่เลี้ยงทำอะไรกับพ่อของเธอ
 
พัช  :  เธอจะทวงอะไรคืนตอนนี้พ่อเธอยกทุกอย่างให้ฉันกับลูกพิมหมดแล้วทั้งเงิน คอนโด บ้านจัดสรร และที่ดิน
 
อีกหลายร้อยไร่ที่เหลือก็มีแต่ไร่องุ่ณที่กำลังจะล้มละลายเพราะขาดคนไปบริหารป่านนี้ลูกน้องคงพากันโกงจนไม่
 
เหลือดีแล้วมั๋ง
 
แก้ว  :  ไม่จริง!!เธอมันเลวที่สุด
 
พัช  :  ฉันไม่ได้เลวแต่พ่อเธอมายกให้ฉันเอง
 
แก้ว  :  ฉันไม่เชื่อ
 
พัช  :  แล้วแต่เธอจะไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ตอนนี้เธอออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว!!
 
แก้ว  :  ฉันไม่ไป!!
 
พัช  :  อ๋อ...เธอจะลองดีกับฉันใช่ไหม ได้เลย
 
หยิบมือถือมากดๆแล้วมองหน้าหญิงสาว
 
พัช :  หึอีนังเด็กไม่เจียมแล้วแกจะรู้ว่ากำลังเล่นกับใคร
 
พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไป
 
+
 
+
 
+
 
หญิงสาวขับรถกลับมาหาแม่ก่อนเพื่อจะชวนกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมกับพ่อ
 
แก้ว  :  แม่คะ...แม่
 
แก้ว  :  กรี๊ดดดดแม่!!!
 
หญิงสาวถลาเข้าไปหาร่างของผู้เป็นแม่ที่นอนกระอักเลือดอยู่
 
แก้ว  :  แม่...แม่เป็นอะไรใครทำอะไรแม่ บอกแก้วเร็วใครทำอะไรแม่
 
กอดแม่ไว้
 
แม่มล  :  อึกกกะแก้ว...
 
แก้ว  :  แม่ แม่เป็นอะไร
 
แม่มล  :  เลิกแก้แค้นสะสักทีนะละลูก ไม่ต้องห่วงแม่
 
แก้ว  :  ทำไมแม่ไปไหนไม่ได้นะ อยู่กับแก้วก่อน
 
แม่มล  :  เลิกแก้แค้น
 
แก้ว  :  ไม่...เค้าทำแม่ใช่ไหม
 
แม่มล  :  มะไม่ลูก...หยุดเถอะลูก
 
หญิงสาวได้แต่สายหน้าทั้งน้ำตา
 
แม่มล  :  มะแม่ขอ...หยุดแล้วลูกจะมีความสุข
 
แก้ว  :  ดะได้ฮึก ฮือแต่แม่ต้องอยู่กับแก้ว
 
แม่มล  :  สะสัญญะญา...
 
แก้ว  :  ฮือฮือออสัญญาแก้วสัญญาแล้วแม่อยู่กับแก้วนะ
 
แม่มล  :  แม่อยู่กับลูกเสมอ แก้ว...
 
แก้ว  :  แม่!!!!!!!!!!!!
 
หญิงสาวมาทันแค่ได้ยินคำสั่งเสียงของผู้เป็นแม่
 
แก้ว  :  แม่คะแม่ ตื่นก่อนตื่นมาอยู่กับแก้วก่อนได้ไหมฮึกฮือ~ฮืออแล้วแก้วจะอยู่กับใคร ฮื่ออออแม่
แม่.....................
 
ร้องไห้อย่างหนัก ทั้งเสียใจและตกใจที่เห็นแม่สิ้นลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา รู้ดีว่าการจากไปครั้งนี้ใครอยู่เบื้อง
 
หลัง แม่ของเธอเป็นคนแข็งแรงไม่เคยเป็นโรคอะไรเป็นไปไม่ได้ที่จู่ๆแม่ของเธอจะมาด่วนจากไปเช่นนี้ 
 
ครื้น ครื้น~
 
แก้ว  :  ฮัลโหล...สวัสดีคะ
 
(ใช่คุณจริญญารึเปล่าคะ)
 
แก้ว  :  ใช่คะ มีอะไรกับดิฉันรึเปล่าคะ
 
(คือว่า ดิฉันโทรจากโรงพยาบาลYนะคะ จะแจ้งเรื่องที่คุณพ่อของคุณเสียชีวิตแล้วนะคะ)
 
แก้ว  :  คุณพ่อ...เมื่อไหร่กันคะ ท่านเป็นอะไรทำไมถึงเสียชีวิตได้
 
(คือทางโรงพยาบาลไม่สะดวกจะบอกตามสายนะคะเชิญคุณที่โรงพยาบาลก่อนดีกว่านะคะ)
 
แก้ว  :  คะ คะ
 
แทบล้มทั้งยืนที่วันนี้สูญเสียคนสำคัญของชีวิตไปทั้งพ่อและแม่จากเธอไปในเวลาไล่เลียกันทั้งๆที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมง
 
ยังคุยกันอยู่เลยแล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้น
 
โทโมะ  :  แก้ว...
 
ทันทีที่ได้รับข่าวว่าพ่อและแม่ของหญิงสาวจากไปก็รีบออกมาดู
 
แก้ว  :  ฮึก ฮืก...แก้วไม่เหลือใครแล้ว ฮือออ
 
โทโมะ  :  เหลือพี่ไงพี่ยังอยู่นะ
 
แก้ว  :  ฮึกฮือออออ....
 
ร้องไห้ซบกับอกกว้างอยู่นานจนสลบไปชายหนุ่มจึงเป็นคนจัดการทุกอย่าง งานศพถูกจัดแบบเรียบง่ายคนที่มาร่วม
 
งานก็มีแค่เพื่อนสนิทของหญิงสาวเท่านั้น
 
+
 
+
 
+
 
โรงพยาบาล
 
หมอ  :  คนไข้เสียชีวิตเพราะสารพิษสะสมอยู่ในร่างกายเป็นจำนวนมากเหมือนกินยาพิษเข้าไปทุกวันจนร่างกาย
ต้านไม่ไหว
 
แก้ว  : คะ แล้วการตายของแม่ฉันหล่ะคะหมอพอจะบอกได้ไหมว่าสาเหตุมันคืออะไร
 
ถามไปถึงแม่ของตนที่หญิงสาวได้นำมาให้ตรวจพิสูจน์สาเหตุการตาย
 
หมอ  :  ความจริงเราต้องผลที่แน่ชัดอีกสัก2-3วันแต่เท่าที่หมอเดานะครับน่าจะเกิดจากได้รับสารพิษที่รุนแรงเกิน
 
ไปทำให้อวัยวะในร่างกายถูกทำร้ายในเวลาอันรวดเร็วคนไข้เลยตายอย่างเฉียบพลัน
 
แก้ว  :  ขอบคุณหมอมากนะคะ
 
ก่อนจะนำศพของพ่อและแม่ทำพิธีเธอได้ขอให้ชายหนุ่มพามาให้แพทย์ตรวจหาสาเหตุของการตายก่อนผลปรากฏ
 
ว่าทั้งสองคนตายด้วยสาเหตุเดียวกันคือ ยาพิษ!! หญิงสาวเข้มแข็งพอที่จะไม่ร้องไห้ฟูมฟายมากนักเพราะสุดท้าย
 
แล้วตำรวจก็ตามสืบจนรู้ว่าใครเป็นคนบงการเรื่องทั้งหมดทำให้หญิงสาวเลิกเสียใจเพราะอย่างน้อยคนที่ทำร้ายพ่อ
 
และแม่ของเธอก็ได้ถูกลงโทษ ส่วนของที่ควรเป็นของเธอก็กลับมาเป็นของเธออีกครั้ง พัชแม่ของพิมโดนโทษ
 
ประหาร
 
+
 
+
 
+
 
บริษัท
 
พิม  :  ฮึกฮือ...โทโมะช่วยพิมด้วยพิมไม่มีใครแล้ว
 
ร้องไห้โหเข้ามาหาชายหนุ่มถึงบริษัทไม่สนใจหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆเลยสักนึดชายหนุ่มก็ช่างกระไรกอด
 
ปลอบพิมซะเหมือนห้องนั้นมีกันแค่สองคน
 
โทโมะ  :  ไม่เป็นไรนะพิม
 
พิม  :  ฮึก...ละพิมฮือจะอยู่ยังไง
 
โทโมะ  :  พิมมีผมไง นะไม่ต้องร้องแล้ว
 
กอดปลอบกันอยู่นานสองนานหญิงสาวโกรธก็โกรธแต่ก็สงสารมากกว่าเธอรู้ว่าการต้องอยู่คนเดียวมันอ้างว้างเพียง
 
ใดปลอยให้ปลอบกันไปโดยไม่ได้ออกปากว่าอะไร แต่นานเข้าดูเหมือนพิมจะไม่ยอมปล่อย
 
พิม  :  พิมไปอยู่บ้านโทโมะได้ไหม
 
โทโมะ  :  พิม แต่ว่า...
 
พิม  :  นะให้พิมไปอยู่ด้วยพิมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ
 
ร้องไห้ขอความเห็นใจจากชายหนุ่มโดยไม่เกรงใจหญิงสาว
 
แก้ว  :  คอนโดเธอก็มีนิ
 
พิม  :  โทโมะขาให้พิมอยู่ด้วยคนนะ
 
โทโมะ  :  ก็ได้ครับ...
 
เมื่อชายหนุ่มกล่าวอนุญาติรีบหันมายิ้มเยาะหญิงสาวทั้นที วูบนั้นเธอถึงกับชาไปทั้งหน้าหลงสงสารแต่ที่ไหนได้เป็น
 
หนึ่งในแผนการจับผู้ชายของพิมนี้เอง
 
แก้ว  :  ไม่ได้!!แก้วไม่เอาด้วยนะ
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กพิมเค้าไม่มีที่ไปอย่าใจร้ายนัก
 
แก้ว  :  พี่ไปรู้ได้ยังว่าเค้าไม่มีที่ไป
 
โทโมะ  :  ตัวเล็ก...ทำไมใจร้ายแบบนี้
 
พิม  :  ถ้าไม่สบายใจพิมไม่ไปก็ได้นะ
 
แสร้งทำเป็นเสียใจอีกรอบแล้วยังไม่วายหันกลับมาหาแก้วแล้วทำปากขมุบขมิบว่า
 
“ฉันจะทวงของฉันคืน”
 
แก้ว  : ยัยพิม!!มากไปแล้วนะ
 
อ่านตามปากของพิมได้ใจความ ลุกพรึบจากโซฟาเดินมาจะเอาเรื่องแต่ชายหนุ่มกันไว้ก่อน
 
โทโมะ  :  ตัวเล็ก!!ทำไมทำแบบนี้ถ้าจะใจร้ายก็กลับบ้านไปเลยเดี๋ยวไปคุยกันที่บ้าน
 
แก้ว  :  แก้วไม่กลับ!!จนกว่าพี่จะบอกว่าไม่ให้ยัยนี้ไปอยู่บ้านของเรา
 
โทโมะ  :  พี่จะให้พิมไปอยู่ด้วย
 
พิม  :  ถ้าลำบากพิมไม่ไปก็ได้นะ
 
โทโมะ  :  ไม่ลำบากหรอกพิม ก็แค่คนที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรสักอย่างใจร้าย
 
แก้ว  :  ใช่!!แก้วมันใจร้าย
 
พูดจบได้ก็เดินออกไป แต่ที่เธอใจร้ายเพราะอะไรหล่ะ...กลัวว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิมเหมือนที่แม่ของพิมมาแยง
 
พ่อเธอไปจากแม่ กลัวว่าชายหนุ่มจะทอดทิ้งแล้วจะให้เธอยอมได้ยังไงในเมื่อเธอเองก็รักเค้าไปแล้ว...แต่เค้าซิแค่
 
คำว่ารักสักคำยังไม่มีหลุดปากออกมาเลย...
 
+
 
+
 
+
 
บ้านไทยานนท์
 
แม่โทโมะ  :  ตาโมะพาใครมาหน่ะ
 
ทักลูกชายที่พาผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน
 
พิม  :  สวัสดีคะคุณแม่
 
แม่โทโมะ  :  อืม...มาทำไม
 
รับไหว้อย่างไม่ชอบใจนักเมื่อรู้ว่าเป็นใคร
 
โทโมะ  :  ผมให้พิมเค้ามาอยู่ที่นี้กับเราด้วยกันครับ
 
แม่โทโมะ  :  ทำไมบ้านเค้าไม่มีรึไง
 
โทโมะ  :  แม่ครับพิมเค้าไม่มีใครแล้วนะครับ
 
แม่โทโมะ  :  ลูกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าที่แม่หล่อนต้องตายเพราะอะไร
 
ย้ำถึงความเก่า ทำไมเค้าจะไม่รู้แม่ของพิมตายด้วยโทษประหารเพราะคดีพยายามฆ่าพ่อและของภรรยาตัวเอง
 
โทโมะ  :  ทราบครับ
 
แม่โทโมะ  :  รู้แล้วพามาทำไม ทำอย่างนี้ไม่คิดถึงใจน้องบ้างเหรอไง
 
โทโมะ :  แม่ครับ...แต่พิมเค้าน่าสงสาร
 
แม่โทโมะ  :  ตามใจถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเพราะแม่นี้แม่จะไม่ช่วยแกนะ
 
โทโมะ  :  ครับ
 
+
 
+
 
+
 
ห้องนอน
 
โทโมะ  :  ไปไหนมาตัวเล็ก
 
ถามหญิงสาวที่เดินขึ้นมาทีหลัง
 
แก้ว  :  ทำงานคะ
 
โทโมะ  :  ทีหลังไม่ให้กลับดึกแล้วนะหวง
 
แก้ว  :  แก้วดูแลตัวเองได้คะไม่ต้องเป็นห่วง
 
โทโมะ  :  เป็นอะไรอีกแล้วหืม...
 
ยืนจมูกเข้ามาหมายจะหอมแก้มนวล  เธอเป็นอะไรเค้าเองก็รู้อยู่แกใจแต่ก็ยังทำเป็นไม่รู้
 
แก้ว  :  พี่เอาหน้าออกไปไกลๆได้ไหม
 
ชายหนุ่มไม่ฟังเสียงระดมหอมแก้มนวลไปเรื่อย
 
พิม  :  อุ๊ย!!โทโมะ...
 
แขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้าห้องมาโดยไม่เคาะประตู ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดกิจกรรมทันที
 
โทโมะ  :  พิมมีอะไรรึเปล่าครับ
 
พิม  :  พิมขอโทษที่มากวนนะคะแต่...พิมกลัวคะนอนคนเดียวแล้วน่ากลัวโทโมะไปนอนเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม
 
เดินเขามาแล้วคว้าเข้าที่เอวชายหนุ่มกอดไว้แน่น
 
โทโมะ  :  ไม่ได้หรอกครับพิม...ผมต้องนอนกับตัวเล็กนะ
 
พิม  :  ทำไมจะไม่ได้คะที่เมื่อก่อนโทโมะยังนอนกับพิมได้เลย
 
โทโมะ  :  พิม
 
หันไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่บนเตียง
 
พิม  :  นะนะไปมีความสุขกันดีกว่านอนกับคนที่ไม่ได้รักจะไปเร้าใจอะไรจริงไหมคะ
 
พูดจายั่วโมโหหญิงสาว
 
แก้ว  :  เลิกอ้อเลาะสามีชาวบ้านได้แล้วและก็กรุณากลับห้องเธอไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน
 
และแล้วก็ได้ผลในที่สุดหญิงสาวก็ทนไม่ได้ต้องลุกขึ้นมาเถียง
 
พิม  :  แต่สามีเธอรักฉันนะ...จริงไหมคะโทโมะ
 
ชายหนุ่มได้แต่นิ่งเงียบจนหญิงสาวทนไม่ไหว
 
แก้ว  :  พี่รักเค้าเหรอคะ
 
ถามเพื่อจงใจให้ชายหนุ่มตอบ
 
โทโมะ :  ...
 
พิม  :  ตอบไปสิคะโทโมะว่าเราหน่ะรักกัน
 
ยังคงกอดออดอ้อนไม่ปล่อย
 
แก้ว  :  ถ้าพี่ยังรักเค้า แก้วจะไม่ก้าวก่าย เชิญ!!!!!
 
หญิงสาวถือหมอนใบนึ่งแล้วเดินลงไปฉันล่าง สุดท้ายก็ไร้วี่แววคนลงมาตามง้อ

‘พี่ยังรักเค้าอยู่ แล้วแก้วหล่ะพี่เอาแก้วไปไว้ที่ไหน’
 
กลางดึกเงียบสงัดคนภายในบ้านต่างหลับไหลไปกันหมดเหลือก็แต่หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายในห้องสมุดชั้น
 
ล่างจะให้เธอข่มตาหลับได้อย่างไรในเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีนอนร่วมรักอยู่กับคนอีกคนบนเตียงเธอซึ่งได้ชื่อว่า
 
เป็นภรรยาน
 
+
 
+
 
+
 
ร้าน  KAEWJAI
 
แก้ว  :  ฟางจ๊ะแก้วมีเรื่องอยากปรึกษา
 
เดินเข้าร้านมาด้วยดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้เมื่อคืน
 
ฟาง  :  แก้วเป็นอะไรรึเปล่าทำไม่หน้าตาไม่สดใสเลย
 
ร้องทักเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง
 
แก้ว  :  ไปคุยที่ห้องทำงานแก้วดีกว่านะ
 
เดินนำเข้าไป
 
ฟาง  :  ไหนมีอะไรบอกฟางซิ
 
แก้ว  :  แก้วอยากกลับไปดูไร่องุ่นเลยจะยกร้านนี้ให้ฟาง
 
ฟาง  :  บ้าน่าแก้ว ฟางไม่เอานะร้านนี้แก้วอุสาห์สร้างขึ้นมาอยู่ๆจะมายกให้ฟางได้ยังไงถ้าแก้วจะไปดูไร่เดี๋ยวฟาง
 
จะช่วยดูแลให้เหมือนเดิม แต่ถ้ามายกให้ฟางไม่เอา
 
แก้ว  :  ฟางแก้วคงจะไม่ได้มาอีกนานเพราะที่ไร่กำลังขาดคนบริหาร
 
ฟาง  :  นานแค่ไหนฟางก็ดูให้ได้แล้วอีกอย่างไร่ตั้งกว้างแก้วจะไหวเหรอคุณโทโมะก็อยู่ไงช่วยกันแป๊บเดียงเดี๋ยว
 
ก็เรียบร้อย
 
แก้ว  :  เค้าอยู่แค่กาย แต่ใจเค้าไม่ได้อยู่ด้วย
 
 
พูดออกมาทำให้เพื่อนสาวงง
 
ฟาง  :  แก้วเป็นอะไรทำไมพูดแบบนี้ ทะเลาะกันมาใช่ไหม
 
แก้ว  :  เปล่า ตกลงฟางรับไว้เถอะนะ
 
ฟาง  :  ไม่ได้หรอกแก้วมันเป็นของแก้วที่ไร่เรียบร้อยเมื่อไหร่ค่อยกลับมาดูแลต่อ
 
แก้ว  :  แก้วอาจจะไม่กลับมาแล้ว
 
ฟาง  :  พูดอย่างนี้ทะเลาะกับคุณโทโมะแน่ๆ แก้วแต่งงานแล้วนะต้องคิดดีๆอย่าเอาแต่น้อยใจ
 
แก้ว  :  ฟาง...แก้วไม่ได้น้อยใจแต่พี่เค้า...ฮึกฮือ
 
ทนพูดต่อไม่ไหวกอดเพื่อนแล้วร้องไห้ออกมา
 
ฟาง  :  ไม่เป็นไรๆแก้วใจเย็นก่อนนะทุกเรื่องมีทางออกเสมอ
 
ได้แต่ปลอบเพื่อนสาว นี่คงจะเสียใจมากถึงกับทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา
 
แก้ว  :  โอเคนะแก้วฝากร้านด้วย
 
ฟาง  :  แก้วใจเย็นๆก่อนนะ แก้วทะเลาะอะไรมาไม่ต้องเล่าให้ฟางฟังก็ได้แต่แก้วต้องใจเย็นๆนะบ้างที่มันอาจไม่
 
เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้
 
ต้องนั่งปลอบนั่งกล่อมอยู่นานกว่าหญิงสาวจะยอมใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์
 
แก้ว  :  ขอบคุณฟางมากนะ
 
ฟาง  :  ไม่เป็นไรก็แก้วเป็นเพื่อนฟางหนิแก้วมีปัญหาฟางก็ต้องช่วยแก้ไง
 
+
 
+
 
+
 
1เดือนต่อมา
 
บริษัท
 
พิม  :  โทโมะพิมท้อง
 
โทโมะ  :  พิมเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเราไม่มีอะไรกัน
 
พิม  :  แต่โทโมะนอนกันพิมทุกคืนนะ
 
โทโมะ  :  ผมนอนแต่ไม่ได้ล้วงเกินคุณนะ
 
พิม  :  ใครจะรู้เวลากลางคืนคุณชอบละเมอถึงแม่นั่น
 
ชายหนุ่มต้องหยุดเถียงไป ก็ถูกเค้าไม่ได้นอนกอดภรรยามาเป็นเดือนไม่ได้พูดไม่ได้คุยไม่ได้เจอหน้ามันก็ต้อง
 
คิดถึงเธอบ้างเวลากลางคืนย่อมต้องโหยหาเธอเป็นธรรมดาแต่ติดตรงที่เมื่อเค้าหลับแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมัน
 
ทำให้ไม่มั่นใจว่าเค้าได้ล้วงเกินคนที่นอนอยู่ข้างไปบ้างรึเปล่า
 
พิม  :  เห็นไหมขนาดคุณเองยังไม่มั่นใจแล้วฉันจะท้องกับใครได้ถ้าไม่ใช้คุณโทโมะ
 
เสียงบทสนทนาที่ดังก้องอยู่ในห้องทำงานดังออกมาจนหญิงสาวที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องได้ยินชัดเจนทุกคำเธอถึงกับ
 
เข่าอ่อนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อสติกลับมาเธอได้แต่เดินออกจากห้องไปอย่างเหมอลอยทั้งๆที่จะมาหา
 
 
ชายหนุ่มแท้ๆแต่ตอนนี้มันคงไร้ความหมาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.........................................................................................
อัพแล้วนะคะถ้างงก็ทนกันหน่อยนะคะ~ท้องคะท้องจริงๆด้วยแต่คนท้องไม่ใช้ม๊าอ่า~ทำไงดีเนี่ย~
 
ถ้ายังไม่เบื่อไรเตอร์ก็เม้นๆนะคะแลวจะมาอัพให้อีกคะ