No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

แม่โทโมะ  :  ไปไหนมาหลายวันตาโมะ
 
 
ทักเมื่อเย็นนี้เห็นลูกชายกลับบ้านไวเพราะหายไปเป็นอาทิตย์
 
 
โทโมะ  :  ผมติดงานครับแม่เลยนอนที่บริษิท
 
 
แม่โทโมะ  :  บอกหนูแก้วบ้างรึเปล่า
 
 
เมื่อได้ยินชื่อคนที่คิดถึงก็นิ่งไป
 
 
แม่โทโมะ  :  รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไปเมียนั่งเป็นห่วงอยู่บ้านตั้งหลายวันร้องไห้แล้วร้องไห้อีก เราก็เหลือเกินไม่
 
คิดถึงเมียบ้างรึไง
 
 
ทำไมเค้าจะไม่คิดถึงหล่ะ เค้าเห็นหญิงสาวโกรธเลยให้อารมณ์เย็นๆก่อนแล้วค่อยกลับมาอธิบายให้เข้าใจ
 
 
โทโมะ :  งั้นผมไปหาน้องนะครับ
 
 
แทนที่ผู้เป็นแม่จะบอกว่าหญิงสาวไม่ได้อยู่แล้วกลับเงียบไปคิดว่าปล่อยให้รู้เองจะดีกว่า
 
+
 
+
 
+
 
โทโมะ  :  ตัวเล็ก...
 
 
มองไปทั่วห้องก็ไม่เจอ
 
 
โทโมะ  :  ตัวเล็ก...
 
 
เดินจนทั่วห้องก็ยังไม่พบเปิดดูในตู้เสื้อผ้าแล้วใจหายวูบในตู้เหลือเพียงเสื้อผ้าของตน รีบลงไปหามารดาทันที
 
 
โทโมะ  :  แม่ครับน้องไปไหน
 
 
แม่โทโมะ  :  แม่ไม่รู้แต่น้องฝากบอกว่าเดี๋ยวจะมาเซนใบหย่าให้ เกิดอะไรขึ้นตาโมะ
 
 
รู้ว่าหญิงสาวไปไหนแต่ไม่ยอมบอกปล่อยให้เจ็บซะบ้าง
 
 
โทโมะ  : ผมไม่รู้...
 
 
แม่โทโมะ  :  โทโมะ...ลูกรู้ไหมที่น้องน้อยใจบ่อยๆเป็นเพราะน้องแคร์เรามาก และรู้ไหมผู้หญิงที่แคร์ผู้ชายคนไห
 
 
นมากๆแสดงว่าเธอรักผู้ชายคนนั้น  ที่น้องเอาแต่ประชดก็เพราะน้องอยากให้ลูกสนใจบ้าง แต่ลูกก็ไม่เข้าใจทิ้งให้
 
 
เค้าอยู่คนเดียว น้องไม่มีใครมีแค่ลูกแต่พอลูกไม่สนใจก็ยิ่งน้อยใจไปกันใหญ่...แม่ไม่ได้บอกว่าลูกผิดแต่อยากให้
 
 
ลูกรู้ไว้ลูกจะรักหรือไม่รักน้องเค้าแม่ก็ไม่รู้เพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคนแต่ที่แน่ๆแม่เป็นผู้หญิงด้วยกันดูกันออก
 
ว่าน้องรักลูกมาก
 
 
 
ชายหนุ่มถึงกับคอตกเดินกลับขึ้นห้องไปทำไมเค้าจะไม่รักตอนนี้ยิ่งรักหมดใจรักอย่างไม่เคยรักใครมาก่อนเสียด้วย
 
โทรหาหญิงสาวหลายรอบแต่ก็ไม่ติด ล้มตัวนอนลงบนเตียงจนหลับไป...
 
 
จากกันแค่วันเดียวเหมือนว่าเป็นปีเวลาที่ผ่านไปมันทรมานอย่างบอกไม่ถูก
 
 
กลางดึกควานหาร่างบางก็เจอแต่ความว่างเปล่า...
 
 
ตื่นเช้ามามองไปที่ตู้เสื้อผ้าก็ไม่มีหญิงสาวค่อยยืนจัดชุดให้ใส่ไปทำงาน...
 
 
ลงมาที่โต๊ะอาหารก็ไม่รู้จะทานอะไรได้แต่คิดถึงคนที่เคยทำให้ทานอยู่เป็นประจำ…
 
 
ชิวิตแต่ละวันเต็มไปด้วยความเงียบเหงารู้ตัวว่ารักหญิงสาวเข้ามากๆก็ตอนนี้มองไปมุมไหนก็นึกถึงแต่วันเก่าๆ จะ
 
ตามหาก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน
 
+
 
+
 
+
 
ไร่องุ่นMufer
 
 
แก้ว  :  งั้นวันนี้ปิดประชุมเท่านี้นะคะ แก้วต้องขอบคุณทุกคนมากที่มาชี้แจงให้แก้วได้ทราบอะไรหลายๆอย่างแก้ว
 
 
ยังไม่เก่งเรื่องการบริหารยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคะ ขอบคุณอีกครั้งที่ทุกคนยังภัคดีต่อคุณพ่อ
 
 
น้ามิ่ง  :  ไม่เป็นไรครับคุณหนูพวกเราจะช่วยกันทำให้ไร่นี้กลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง
 
 
คำพูดให้กำลังใจจากหัวหน้าคนงานทำให้หญิงสาวรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นหลายเท่า หญิงสาวขึ้นมาอยู่ที่ไร่นี้หลาย
 
วันแล้วเดินดูทุกแผนกจนวันนี้เรียกประชุมทุกฝ่ายเกี่ยวกับการส่งออกขององุ่น...ตอนนี้ทุกคนเริ่มแยกย้ายออกไป
 
ทำงานกันแล้วเธอเดินตามลงไปในไร่ส่วที่อยู่หน้าบ้านพัก ที่นี้อาการหนาวตลอดปีขนาดว่าเธอใส่เสื้อผ้าหนาๆแล้ว
 
ยังรู้สึกเย็นๆอยู่เลย เดินไปช่วยคนงานตัดองุ่น
 
 
คนงาน  :  คุณหนูไม่ต้องหรอกคะ
 
 
แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะแก้วอยากช่วย
 
 
ใช้กรรไกรตักองุ่นพวงสวยช่วยคนงานต่อไปเรื่อยๆ
 
 
แก้ว  :  โอ๊ยย...
 
 
รู้สึกหน้ามืดขึ้นมากระทันหัน มือที่จับกรรไกรอยู่ถึงกับหมดแรงไปดื้อๆ
 
 
คนงาน  :  คุณหนูคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ
 
 
รีบเข้ามาดูอาการ
 
 
แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะแค่หน้ามืดนิดหน่อย
 
 
โบกมือเป็นสัญญาณว่าเธอไม่เป็นอะไร
 
 
ฟลึบ~
 
 
คนงาน  :  คุณหนู!
 
 
ร่างบางทรุดลงไปกองกับพื้นหญ้า คนงานรีบเข้ามาพยุ่งขึ้น
 
 
คนงาน  :  เฮ้ยๆๆใครก็ได้ไปตามน้ามิ่งมาทีคุณหนูเป็นอะไรไม่รู้
 
 
คนงานที่อยู่แถวนั้นรีบกรูกันเข้าช่วยพยุงหญิงสาวขึ้นไปบนบ้าน
 
+
 
+
 
+
 
ป๊อปปี้  :  โทโมะ
 
 
เรียกน้องชายที่นั่งเหมออยู่ในห้องทำงาน
 
 
ปัง!!
 
 
โทโมะ  :  พี่มีอะไรเหรอ
 
 
ทุบโต๊ะดังๆเพื่อเรียกสติน้องชาย
 
 
ป๊อปปี้  :  ทำไมไม่เอาเวลานั่งเศร้าไปตามเค้า
 
 
โทโมะ  :  พี่จะให้ผมไปตามที่ไหนผมไม่รู้อะไรเลยไม่รู้จะเริ่มยังไง
 
 
ป๊อปปี้  :  ก็แกมามัวแต่นั่งจะไปรู้อะไรหล่ะ
 
 
โทโมะ :  แล้วผมต้องทำยังไง
 
 
ป๊อปปี้  :  ไอ้น้องชายนี้มันชีวิตจริงนะไม่ใช่นิยายแกจะมานั่งรอให้นางเอกกลับมาหาหน่ะมันไม่มีหรอก รู้ว่าเมีย
 
 
งอนก็ต้องง้อนเค้าซิ รึว่าไอ้ที่ไม่ทำอะไรเนี่ยไม่ได้รักเมียเลย
 
 
โทโมะ  :  ผมรักเธอจนจะคลั่งตายแล้ว คิดถึงเธอใจแทบขาดแล้วด้วย พี่พอจะรู้ไหมว่าผมจะไปตามแก้วได้ที่ไหน
 
 
ถามราวกับว่าพี่ชายจะสนิทกับคนรักมากอย่างงั้นแหละ หญิงสาวเป็นภรรยาเค้านะไม่ใช่ภรรยาพี่ชาย
 
 
ป๊อปปี้  :  เมื่อวานพี่คุยกับฟางมาเธอบอกว่าคุณแก้วอาจจะไปที่ไร่องุ่นเธอเพราะก่อนหน้านี้ประมาณเดือนนึ่งได้
 
เธอไปฝากร้านไว้กับฟาง
 
 
โทโมะ  :  ไร่องุ่น ขอบคุณครับพี่
 
 
ชายหนุ่มยิ้มออกมาในรอบหลายวันขอบคุณพี่ชายอย่างสุดซึ้งหุนหันวิ่งออกไปจากห้องทำงาน
 
+
 
+
 
+
 
แม่โทโมะ  :  ไปไหนตาโมะ
 
 
เห็นลูกชายเข้ามาเก็บเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วรีบออกไปจึงเรียกถาม
 
 
โทโมะ  :  ไปหาตัวเล็กครับ
 
 
แม่โทโมะ  :  แล้วรู้เหรอว่าน้องอยู่ไหน
 
 
โทโมะ  :  ไม่ทราบครับแต่หน้าจะอยู่ไร่เห็นคุณฟางเธอบอก
 
 
แม่โทโมะ  :  น้องก็อยู่ที่นั้นแหละ
 
 
โทโมะ  :  คุณแม่รู้
 
 
แม่โทโมะ :  ใช่แม่รู้
 
 
โทโมะ  :  ทำไมแม่ไม่บอกผม
 
 
แม่โทโมะ  :  ลูกจะได้รู้ไงว่ารักน้องมากแค่ไหน หรือว่าไม่รักเลย
 
 
 โทโมะ  : เฮยยย~
 
 
ถอนหายใจยาวๆประมาณว่าแม่ไม่รู้เหรอว่าเค้าหน่ะรักหญิงสาวมากแค่ไหน นี่ถ้าบอกตั้งแต่ทีแรกคงไม่ต้องมานั่ง
 
ทนคิดถึงคนตัวเล็กให้ปวดใจอยู่ตั้งหลายวัน ไม่รำไรรีบลาแม่แล้ววิ่งลงมาที่รถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วระยะทาง
 
จากกรุงเทพไปเชียงใหม่ไม่ใช่น้อยๆชายหนุ่มยังคงขับรถไปด้วยความเร็ว
 
+
 
+
 
+
 
แก้ว  :  อือ~
 
 
รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียง
 
 
น้ามิ่ง  :  คุณหนูเป็นไงบ้างครับ
 
 
แก้ว  :  ดีขึ้นแล้วคะแก้วไม่ได้เป็นอะไรมากไม่เห็ฯต้องมานั่งเฝ้ากันเยอะเลยแก้วทำทุกคนเสียเวลาแย่เลย
 
 
มองไปยังคนงานนับ10ยืนออกันอยู่หน้าห้องมองมาที่หญิงสาวด้วยสายตาเป็นห่วงเธอแอบมองไปข้างนอกปรากฎ
 
ว่ามีคนงานอยู่อีกมาต่างพูดกันว่าคุณหนูฟื้นแล้ว
 
 
น้ามิ่ง  :  ทุกคนเป็นห่วงคุณหนู น้าไปตามหมอให้นะครับพอดีหมอพึ่งออกไปทานน้ำข้างนอก
 
 
แก้ว  :  แก้วแค่หน้ามืดไม่เห็นต้องเรียกหมอเลยนิคะ
 
 
น้ามิ่ง  :  ตรวจบางก็ดีนะน้าว่า หมอบอกว่ามีเรื่องอยากคุยกับคุณหนู
 
 
แก้ว  :  คุยกับแก้ว
 
 
หมอ  :  อ้าวคุณแก้วฟื้นแล้วเหรอคะ
 
 
คุณหมอผู้หญิงหน้าตาน่ารักเดินตรงเข้ามาทักหญิงสาว
 
 
แก้ว  :  คะ
 
 
หมอ  :  พอดีหมอมีเรื่องอยากบอกคุณแก้วก็เลยรอบอกด้วยตัวเองจะดีกว่าเผื่อคุณแก้วมีอะไรอยากจะปรึกษา
หมอ
 
 
แก้ว  :  คะ
 
 
ครืน ครืน~
 
 
เสียงมือถือของหมอสาวดัวขึ้นมาแทรกระหว่างการคุย
 
 
หมอ  :  ขอตัวสักครู่นะคะ
 
 
เดินออกไปนิดนึ่งแต่หญิงสาวก็ยังพอได้ยินบทสนทนานั้น
 
 
หมอ  :  คะพี่จองเบ
 
 
(...................)
 
 
หมอ  :  อีกไม่กี่เดือนก็กลับแล้วคะแค่มาแทนเพื่อนแป๊ปเดียวเอง
 
 
(...................)
 
 
หมอ  :  แหมพี่จองเบ หนมจีนก็รักษาคำพูดนะคะรับรองว่าไปหาคุณแม่พี่แน่นอนคะ
 
 
(...................)
 
 
หมอ  :  น่าสงสารจังคะว่าแต่น้องโมะเป็นไงบ้างคะเศร้าน่าดูเลยพี่จองเบนั้นแหละไปพูดแบบนั้นได้ยังไง
 
 
(.....................)
 
 
หมอ  :  พอแล้วคะเอาไว้แก้ตัวที่หลังตอนนี้หนมจีนต้องไปดูคนไข้แล้ว เท่านี้นะคะ
 
 
วางสายแล้วเดินกลับมา
 
 
แก้ว  :  คุณหมอชื่อขนมจีนเหรอคะ
 
 
หมอ  :  คะ
 
 
แก้ว  :  แก้วขอโทษนะคะที่เสียมารยาทฟัง คุณหมอรู้จักพี่จองเบแล้วก็พี่โทโมะด้วยเหรอคะ
 
 
หญิงสาวตัดสินใจถามออกไปเพราะคิดว่าในประเทศไทยคงมีคนไม่กี่คนที่ชื่อจองเบกับโทโมะหรอก และอีกอย่าง
 
พี่จองเบเคยเล่าว่ามีแฟนชื่อขนมจีนเธอเลยลองถามดู
 
 
หมอ  :  คะรู้จักคุณแก้วก็รู้จักเหรอคะ
 
 
แก้ว  :  คะแต่ไม่ได้คุนเคยเท่าไหร่แต่ช่างเถอะคะ
 
 
หญิงสาวอยากถามใจแทบขาดว่าชายหนุ่มเป็นอย่างไรบ้างเพราะเห็นหมอสาวพูดว่าน่าสงสารชายหนุ่มเค้าเป็นอะไร
 
รึเปล่านะ...แต่แล้วก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น
 
 
หมอ  :  คือหมอจะบอกคุณแก้วว่า...
 
 
ไม่ใช่หญิงสาวคนเดียวที่ลุ้นอยู่ว่าคุณหมอจะบอกเธอว่าอะไร คนงานที่ยืนอยู่กันก็ต่างอยากรู้เหมือนกันว่าคุณหนู
 
ของพวกเค้าเป็นอะไร
 
 
หมอ  :  คุณแก้วท้องได้6เดือนกว่าแล้วนะคะ นี่คงจะยังไม่ทราบใช่ไหมคะไม่แปลกหรอกคะท้องสาวก็อย่างนี้
 
 
แหละคะท้องเหมือนไม่ท้องเลยบางคน9เดือนก็ยังดูแค่เหมือนคนอ้วนเองคะเค้าเรียกว่าลูกรักไม่อยากให้แม่ท้อง
 
 
ลายมากไงคะเลยไม่ถีบมากท้องเลยไม่ใหญ่นัก
 
 
แก้ว  :  ท้องจริงๆเหรอคะ
 
 
หมอ  :  คะท้องจริงท้องตั้ง6เดือนกว่าเหมือนว่า7เดือนแล้วด้วยซ้ำไปยังไงหมอก็แสดงความดีใจกับว่าที่คุณแม่
 
 
ด้วยนะคะ อย่าลืมบอกพ่อของเค้านะคะถ้ารู้คงจะดีใจไม่น้อย
 
 
แก้ว  :  คะไว้แก้วจะบอกเค้า...
 
 
หญิงสาวตกใจระคนดีใจไปด้วยนึกไม่ถึงว่าลูกจะมาอยู่กับเธอถึง6เดือนแล้วทั้งๆที่เธอไม่รู้อะไรเลย ถ้าเค้ารู้หล่ะ
 
 
เข้าจะดีใจแบบที่เธอกำลังดีใจอยู่ไหม เข้าจะพลักไสเธอกับลูกรึเปล่าคิดแล้วก็ได้แต่น้อยใจ... นี่หล่ะมั๋งสาเหตุที่
 
 
ทำให้เธอน้อยใจคนบางคนบ่อยๆและช่วงหลังๆยังมีอาการควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้จนเค้าหาว่าเธอใจร้อน
 
 
คนงานที่รู้ข่าวต่างยิ้มดีใจบอกกันต่อๆไปแต่ความสงสัยที่ตามมาก็คือ แล้วใครเป็นพ่อของเด็กกันหล่ะเพราะตั้งแต่
 
 
มาที่นี้คุณหนูของพวกเธอก็มาเพียงลำพังเท่านั้น
 
 
หมอ  :  ช่วงนี้คุณแก้วต้องดูแลสุขภาพหน่อยนะคะเจ้าตัวเล็กจะได้แข็งแรง
 
 
จับมือเรียวให้สัมผัสไปที่หน้าท้องแล้วกดเบาพอรับรู้ถึงได้ถึงเจ้าตัวน้อยที่กำลังดินเบาๆทักทายอยู่
 
 
แก้ว  :  ขอบคุณมากนะคะหมอ
 
 
 
 
 
………………………………………………………………………………………
 
กรี๊ด!!มีใครดีใจเหมือนไรเตอร์ไหมในที่สุดม๊าก็ท้องตั้ง7เดือนแล้วด้วยแหมท้องสาวนี้มันดูแทบไม่ออกจริงๆ
 
 
เนอะ555
 
 
ฮ่าฮ่าถ้ายังมีคนสนใจอยู่บ้างอยากอ่านต่อก็เม้นๆโหวดๆให้ไรเตอร์หน่อยนะคะ
 
 
แล้วจะมาอัพอีกนะคะ
 
 
เม้นๆโหวดๆค๊าาาาา