The Dangerous Game! เกมรักเกมร้ายอันตราย ท้าหัวใจยัยตัวดี

ในตอนนี้ ในที่นี้ ในเวลานี้ เพื่อนของน้องชายของพี่ข้างห้อง อยู่กันเต็มห้อง! และดูเหมือนว่ากระเป๋าทั้ง 5 ใบที่เหลือ กำลังถูกจับจองจากเจ้าของของมัน ...นั่นก็แสดงว่ากระเป๋าทั้ง 5 ใบ คือของเพื่อนของเขา และก็หมายความว่าพวกนั้นอาจจะมาขออยู่ห้องฉันอีกก็ได้

“เฮ้ๆ ไอ้โมะมันไม่ใช่ตุ๊ดนะแก้ว” เขื่อนแย้ง

“ตุ๊ด! หน้าหวานแบบนี้ตุ๊ดชัดๆ! =O=”

“เอาเถอะๆ พวกฉันรู้นะว่าการที่เราจะเปลี่ยนความคิดของเธอได้มันยาก เพราะเธอมันอคติสูง - -*”

“รู้ไว้ก็ดี =^=”

“ป๊อบ แล้วตกลงพวกฉันนอนที่ไหนกัน” โทโมะถามป๊อบ แต่ไม่วายเหล่มองมาทางฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์พลางกระตุกยิ้มเหมือนรู้ความคิดฉันดี

“แก้ว จะเป็นไร...”

“หยุดเลยป๊อบ ฉันรู้ว่านายคิดอะไร - -+”

“แหะๆ นั่นแหละ ได้ป่าวล่ะ ^^;;”

“ไม่มีทาง ถ้านายจะให้เพื่อนนายนอนล่ะก็ ฉันจะไล่ให้พวกนายไปนอนกับพี่ป๊อกกี้ให้หมดเลย -^-”

“เฮ้ยแก้ว อย่าพูดงี้ดิ มันจี๊ดๆ ยังไงไม่รู้อ่ะ T^T”

“เออ จี๊ดไปให้ตายเลย” ฉันประชดพลางเดินเชิดหน้าเข้าไปในครัว

“แก้ว ที่พูดกันเมื่อกี้อ่ะ ฟางได้ยินหมดแล้วนะ” ฟางบอกกับฉันที่ตีไข่ต่อ -*-

เหอะๆ อยู่ใกล้กันแค่นี้ ยังไม่ได้ยินอีกก็บ้าแล้ว - -*

“แล้วไงเหรอ”

“ทำไมแก้วถึงไปเรียกโทโมะอย่างนั้นล่ะ เค้าเป็นถึงหลาน ผอ. เชียวนะ ถ้าเกิดเค้าโกรธขึ้นมาแล้วเค้าเอาไปฟ้องจะทำยังไง”

“แล้วไงล่ะฟาง แก้วไม่กลัวหรอก หมอนั่นเป็นหลาน ผอ. แล้วไง แม่แก้วก็เป็นเพื่อน ผอ. เหมือนกัน เพราะงั้นแก้วก็เหมือนหลาน ผอ. อยู่ดีแหละ” ฉันตอบตามความจริง

“เฮ้อ แก้วก็ดื้อซะอย่างนี้ล่ะน้า” ฟางส่ายหัวอย่างเอือมระอา

ฉ่า~

ฉันไม่สนใจอะไร ฉันเทไข่ที่ตีไว้ใส่ลงในกระทะแล้วจัดการเจียว

“บอกแล้วก็ทำหูทวนลม สุดๆ เลย ฟางทนมาได้ยังไงเนี่ย”

“ก็ฟางเก่งไง” ฉันตอบคำถามของฟางที่ฟางบ่นพึมพำๆ เมื่อครู่

“ไม่ต้องมาประจบเลย เจียวไข่ไปเลยไป ฟางพูดอยู่คนเดียวไม่ได้ขอความเห็น”

“ฮ่าๆๆ ก็เห็นพูดอยู่คนเดียว กลัวฟางจะเป็นบ้า แก้วก็เลยพูดกับฟางไง”

“เหมือนว่าแก้วจะหลอกด่าฟางทางอ้อมนะ - -+”

“ถูกกกกก”

“แก้วบ้า! แก้วใจร้าย! TOT”

“ฮ่าๆๆๆ” ฉันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ฟางๆ แก้วขอจานใส่ไข่หน่อย”

“จ้าๆๆ ได้แล้ว” ฟางยื่นจานมาให้ฉัน เมื่อฉันรับมาแล้ว ฉันเลยตักไข่ใส่จาน หืมม หอมจัง~

“ฟางทำไรอ่ะ ห้อมหอม~ ^^” คนแปลกหน้าทั้ง 5 คน ยื่นหน้าเข้ามาเสนอหน้าในครัว

“อ่า... ฟางแค่อุ่นกับข้าวเองนะ”

“ไม่จริงอ่ะ กลิ่นหอมขนาดนี้ ไม่ใช่แล้วมั้ง >O<”

“ฉันเอง!” ฉันออกตัว เดินมาอยู่หน้ายัยฟาง พลางทำหน้าโหดใส่

“จะน่ากลัวไปไหน พูดดีๆ ก็ได้”

“โทษที กับพวกนายฉันไม่เคยจะดีด้วยหรอก”

“เอ๊ะ! แก้ว พูดดีๆ สิ นี่เพื่อนเรานะ” ฟางตีแขนฉันเบาๆ

“นั่นเพื่อนฟางคนเดียว ไม่ใช่เพื่อนแก้ว เพื่อนแก้วไม่ขี้เก๊ก” ฉันส่ายหน้าช้าๆ

“แก้ว” ฟางเรียกชื่อฉันเสียงต่ำ

“แก้วไม่ชอบขี้หน้าของไอ้พวกนี้เลย ออกไปจากห้องฉันซะไป -*-”

“ทำไมไปไล่เขาอย่างนั้นล่ะแก้ว เค้าอุตส่าห์มานอนกับเรานะ”

“แก้วไม่ได้ขอให้มาซักหน่อย ไม่ได้อยากให้มาเลยด้วยซ้ำ”

“เดี๋ยวนี้นิสัยแย่ใหญ่แล้วนะ” ฟางแหย่ฉันขำๆ เพราะหวังจะให้ฉันอารมณ์ดี แต่ฝันไปเถอะ

“เออ! อะไรอะไร แก้วก็ผิดไปหมดนั่นแหละ!” ฉันตวาดออกมา ก่อนจะเดินไปหยิบจานข้าวตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะพร้อมจานไข่เจียวที่อยู่ในมือ แล้วเดินเข้าห้องไป

...ก็ฉันไม่ชอบนี่นา ฉันน่ะไม่ได้ใจร้ายใจดำอะไรขนาดนั้นซักหน่อย แต่ฉันไม่อยากให้ไอ้ตุ๊ดนั่นมาอยู่ด้วยนี่นา

กับคนอื่นน่ะ ฉันก็ดีด้วยนะ แต่ช่วยไม่ได้ อยากซวยมาเป็นเพื่อนไอ้ตุ๊ดนั่นทำไมล่ะ โดนลูกหลงกันไปเลยไป๊ -_-^^

ฮึ่ยๆๆ คิดแล้วก็โมโห นั่งยัดข้าวกับไข่เจียวใส่ปากดีกว่า โมโหๆ! -_-^^

ยัยฟางก็อีกคน ทำไมชอบปกป้องคนอื่นเขานักนะ ทีฉันไม่เห็นจะออกตัวบ้างเลย ตามจริงก็น่าจะรู้นิสัยฉันดีอยู่แล้วนี่ว่าถ้าฉันไม่ชอบก็คือไม่ชอบ แล้วจะบอกออกมาตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ไม่รักษาน้ำใจ พูดง่ายๆ ก็คือขวานผ่าซากนั่นแหละ

ก๊อก ก๊อก

“แก้ว ออกมากินข้าวเหอะ ฟางมาง้อแล้วน้า~”

นั่งกินข้าวไปได้ซักพัก ฟางก็มาเคาะประตูหน้าห้องฉัน เชอะ ไม่ไปหรอก งอนๆ -^-

“แก้วว ฟางก็อยากกินไข่เจียวฝีมือแก้วเหมือนกันน้า อยากกินจังเลย ออกมาหน่อยสิ”

“อยากกินนักก็ไปเจียวเองสิ” ฉันตอบกลับ

“โห่ยย แก้วก็รู้นี่นาว่าฝีมือฟางเป็นยังไง”

ใช่ ฉันรู้ รู้ดีมากๆ เลยด้วย ...มัน...เกรียมยิ่งกว่าเกรียมสุดๆ ไปเลย บรื๊ออออ!~ นึกถึงสภาพไข่เจียวของยัยฟางแล้วสยองเป็นบ้า! >~<      ดำๆ เกรียมๆ กลิ่นไหม้ๆ อยากรู้จังว่านั่นคือไข่เจียวหรือระเบิดไข่เจียวแรงสูงที่ระเบิดตัวเองได้กันน่ะ

‘ฟางทำอะไรของฟางอ่ะ’

‘ไข่เจียวไง’

‘ทำไมมัน... ขนาดนี้อ่ะ’

‘แหะๆ มือใหม่หัดทำน่ะ ช่วยทีสิ’ พูดเสียงอ่อย

‘ยัยบ้า =_________=;;;;’

ฉันนึกถึงตอนที่ฟางทำไข่เจียว มัน...สุดๆเลยล่ะ

แอด~

“แหะๆ ^^;;”

ฉันกอดอกพิงประตูมองยัยฟางที่ยิ้มเจื่อนๆ

“ไปกินข้าวด้วยกันนะ”

อื้ม ^^ ถ้าเธอขอ ฉันก็จะให้ (แหวะ แล้วเมื่อกี้ใครงอนฟางกันยะ)

“อย่าแย่งดิวะ - -+”

“แกนั่นแหละ - -+”

แง้งแง้ง ง้องแง้ง แง่งแง่ง ฟ่อฟ่อ แฮ่~! เงี้ยว~

“พอๆ ไม่ต้องทะเลาะกัน เดี๋ยวฉันเจียวให้ใหม่ โอป่ะ? - -+”

ฉันตัดบทการทะเลาะของเขื่อนกับเคนตะที่กำลังแย่งไข่เจียวชิ้นสุดท้าย หลายเสียงบอกว่าฉันเจียวไข่อร่อย งานนี้ ไข่สองฟองของฉันจึงกินกันไม่พอด้วยเหตุนี้แล

“ส่วนไอ้ไข่ชิ้นนี้อ่ะ...” ฉันวรรค “ให้ฟางกินละกันเนอะ ^^++” ฉันว่าพลางแย่งไข่ออกจากจานแล้วใส่ไว้ในจานฟาง

“อ้าววว”

“เงียบน่า - -+”