The Dangerous Game! เกมรักเกมร้ายอันตราย ท้าหัวใจยัยตัวดี

อาหารเย็นจบไปได้ด้วยดี เหลือฉัน...กับ...ฮึ่ย!! ไอ้ตุ๊ดนั่นแหละ! =__=^^ ที่กำลังล้างจาน

“ไข่เธออร่อยเนอะ”

อ่า... ไข่ไหนอ่ะ ฉันคิดลึกนะอีตาบ้า -/////-

“อือ ขอบคุณ”

“แล้วตอนนี้เกมเธอไปถึงไหนแล้วล่ะ”

ผึง!

เส้นความอดทนฉันมันขาดอีกแล้ว ทำไมเขาต้องกวนฉันด้วยนะ

“เรื่องของฉัน อย่ายุ่ง - -+”

“ไปไม่ถึงไหนล่ะสิ”

“อย่ายุ่งได้มั้ย”

“ถ้าฉันไม่ยุ่ง ฉันจะรู้มั้ยว่าเธอจีบฟางถึงไหนแล้ว”

“อยู่นิ่งๆ ไปเถอะ... นายน่ะ”

“ฝันไปเถอะ”

ชีวิตทั้งชีวิตฉันก็ได้แต่ฝันตลอดแหละ เวลาอยู่กับนายน่ะ -*-

“อ้อ ขอบอกให้รู้นะ ว่าเกมของฉัน... มันเริ่มแล้ว”

“เรื่องของนาย...”

“แก้ววว ที่นอนของพวกฉันอยู่ห้องไหนน่ะ”

เขื่อน เคนตะ จองเบ วิ่งเข้ามาเกาะแขนฉันแทรกกลางระหว่างฉันกับโทโมะ

จริงสินะ ฉันยังไม่ได้เตรียมห้องให้พวกนี้เลยนี่นา

เอาไงดีล่ะเนี่ย

สุดท้ายแล้ว ทั้งห้าคนนี้ก็ต้องมาอยู่ห้องฉันอยู่ดีล่ะน้า โทโมะกับป๊อบน่ะนอนด้วยกัน มันก็ไม่มีปัญหา แต่อีกสามคนที่เหลือ นอนดิ้นแล้วก็นอนดึกมากๆ เลยขอนอนแยกห้องกับสองคนนั้น จะให้นอนอีกห้องที่มันติดอยู่กับป๊อบก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ฉันจัดให้ไม่ทัน แล้วอีกอย่าง ฉันกับป๊อบก็จัดการเอากล่องสองสามใบนั่นย้ายไปแล้วด้วย

“พวกฉันน่ะนอนดึกมากๆ เลย เพราะชอบดูทีวีรอบดึก แล้วอีกอย่างยังนอนดิ้นด้วย เลยต้องการพื้นที่เยอะเป็นพิเศษ แต่ฟางหาให้ไม่ได้น่ะสิ ทำไงดีแก้ว พวกฉันจะนอนห้องไหน” เขื่อนถามพลางเอาหน้ามาถูไถถูไถกับแขนเสื้อฉัน

...แอบหลอกเช็ดไรป่ะเนี่ย =_=

พื้นที่กว้างๆ กับทีวีเหรอ?

จริงสิ! ห้องนั่งเล่นไง

“ฉันรู้แล้ว! ห้องนั่งเล่นไง มันกว้างงงงง~มากๆ เลยนะ มีทีวีจอแบนเครื่องใหญ่ให้พวกนายด้วย แถมยังปูพรมรองพื้นอย่างเดียว ไม่มีโต๊ะ ไม่มีโซฟาเลยด้วย แต่จะมีก็แต่พวกตู้พวกชั้นวางของกับพวกฟูกพวกเบาะรองนั่งเท่านั้นแหละ ไม่เป็นไรนะ”

“เย้! ไม่เป็นไรหรอก แค่พวกเรามีที่นอนก็ดีแล้ว >O<”

“ขอบคุณนะ รักเธอจัง~ ชอบข้อดีของเธอก็ตรงนี้แหละ! ~ >O<”

“ถ้าไม่ได้แก้ว คืนนี้เราจะนอนที่ไหนกันล่ะเนี่ยยย”

“ฮ่าๆๆ ^^”

ทั้งสามคนรุมแย่งพูดขอบคุณ ฉันก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ และยิ้มไปให้

“เออๆ มีที่นอนแล้วก็ไปหาที่จัดที่นอนโน่นไป -0-” โทโมะพูดขัด

“ไรวะ หวงรึไง - -++” เขื่อนส่งสายตา

“อย่างยัยนี่เนี่ยนะ!? เหอะๆ - - ให้ฉันไปกินหญ้าดีกว่าที่จะมาชอบยัยนี่ตั้งเยอะ”

เหมือนโดนหลอกด่าจังแฮะ - -^

“โหยยย แกเพิ่งเข้ามาใหม่ๆ ไม่รู้หรอกว่าแก้วนิสัยดีแค่ไหน”

“เออๆ เรื่องของพวกแก เขาหาที่นอนให้แกเลยรีบเอาใจเขาใหญ่ล่ะสิ” โทโมะเหน็บ

อืม ก็เพิ่งจะใจตรงกันครั้งแรกนะเนี่ย (_ _)

“อ่ะโด่ ทำเป็นรู้ความคิด -3-” เคนตะทำหน้าบู่ ก่อนที่พวกสามคนนี้จะเดินออกไป

“เธอว่า... ฟางเป็นคนยังไง”

“...น่ารัก...” ฉันพูดพึมพำเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะลอบยิ้มกว้างออกมา

“ฉันว่าา~ ยัยนั่นดูซื่อๆ ดีนะ ดูท่าทางแล้วคงไม่เคยผ่านผู้ชายมาก่อน งั้นก็สวย~ ง่ายดีเหมือนกันแฮะ ไม่ต้องเปลืองแรง คงหลอกจีบได้ไม่ยากซักเท่าไหร่หรอก~”

(เลว! เอ๊ย แรงอ่ะ TOT)

“อย่ายั่วโมโหฉันได้มะ” ฉันล้างจานด้วยน้ำสะอาดเป็นจานสุดท้าย ก่อนจะเช็ดมือ แล้วเก็บทำครัวอีกรอบนึง

“หรือเธอไม่คิดแบบนั้น?”

“ใช่! ฉันไม่ได้คิดอะไรโง่ๆ และตื้นๆ แบบนาย ถึงยัยฟางจะดูซื่อ แต่ก็ไม่ได้โง่ที่จะให้นายเอาได้ง่ายๆ หรอกนะ”

“อ้าวว~ บางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นแบบที่เธอเห็นมาตลอดก็ได้”

“ยัยฟางเป็นยังไง! อะไร! ฉันรู้ดี!!”

“ใช่ เธอรู้ แล้วรู้พอที่จะหลอกฟันยัยนั่นได้มั้ยล่ะ”

เผาะ!

น้ำใสๆ หยดลงบนพื้นหนึ่งหยด ฉันน่ะ... ทนไม่ไหวหรอกนะ ที่จะให้คนอื่นมาว่ายัยฟางในทางเสียๆ แบบนี้ แล้วยิ่งกับคนที่ฉันเกลียดเข้าไส้! อย่างหมอนี่ด้วย ฉันไม่เคยจะยอมหรอกนะ

เพียะ!!

แก้มขาวๆ ของผู้ชายตรงหน้าฉันสะบัดไปตามแรงตบแรงๆ ของฝ่ามือฉัน ก่อนจะหันขวับมามองหน้าฉันอย่างเจ้าเล่ห์ พลางกระตุกยิ้มอย่างน่ากลัว

“หึ! คนอย่างฉันไม่เคยยอมให้ใครมาทำอะไรฟรีๆ กับตัวฉันหรอกนะ”

ดวงตาของโทโมะลุกวาวขึ้นมาทันที ก่อนที่ตัวของเขาจะค่อยก้าวเดินอย่างสามหาวเข้ามาทางฉันไปจนติดกำแพง ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างจับกำแพงไว้ แล้วนั่นแปลว่าแขนของเขากันฉันอยู่ กว่าที่จะรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไร โทโมะก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าที่หลับตาพริ้มเข้ามาใกล้กับริมฝีปากของฉัน...

“...”

“...”

เหมือนอะไรก็ไม่รู้ จู่ๆ โทโมะก็เอาหน้าออกจากริมฝีปากฉัน แล้วคลี่ยิ้มออกมา

“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอฮะ หลับตาปี๋เชียว -*-”

“นี่!...”

“กับเธอน่ะ ฉันไม่มีอารมณ์ทางเพศสูงมากขนาดนั้นนะ”

ฉันได้แต่กัดริมฝีปากล่างไว้ด้วยความโกรธ

“ไปดีกว่า~ ถึงจะอยากเห็นคนบางคนแหกปากกระทืบเท้าด้วยความโกรธก็เหอะ” ว่าแล้ว โทโมะก็เดินตัวปลิวเข้าห้องนอนของเขาไป

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก นายคิดว่านายเป็นใครกันฮะ!!!!!!!”

 

“อ้าว แก้ว เป็นไรรึเปล่า แหกปากลั่นเชียว” เขื่อนเดินมาถาม

“เปล่าๆ แล้วนี่พวกนายจะนอนบนพรมทั้งอย่างนี้เลยเนี่ยนะ”

“ก็ไม่มีที่นอนมาปูรองนี่นา”

“อ่า ฉันว่าฉันมีนะ” ฉันพูดแล้วเดินนำไปที่ห้องของป๊อบปี้

คือว่า นอกจากจะมีกล่องลังสองสามใบแล้ว ห้องนี้ยังมีตู้เสื้อผ้าไว้ใส่พวกที่นอนด้วยน่ะ -_-;

แอด~

ตุ้บ!

“โอ๊ยย! ใครมันแส่เปิดประตูมาวะเนี่ย T_T^ พ่อจะด่าให้”

เสียงที่ฉันสุดเกลียดร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปเต็มแรง

...เสียงของไอ้บ้าตุ๊ดโทโมะนั่นแหละ -_-^!!

“อ้อ เธอเองเหรอ ยัยทอม”

“เออใช่ ทำไม -_-”

“นี่ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเลยงั้นสิ - -+”

“เออ ทำไมฉันต้องพูด”

“นี่หมายความว่าเธอไม่คิดจะขอโทษฉันซักคำเลยงั้นสิ โทษฐานที่เธอ ‘แส่’ มาเปิดประตูกระแทกฉันน่ะ” หมอนั่นกระแทกคำว่า ‘แส่’ ใส่ฉันเต็มๆ (แล้วฉันจะเน้นคำว่าแส่ทำไม -_-)

“ใช่ ก็ใครเค้าใช้ให้นายมา ‘แส่’ ยืนอยู่ตรงประตูล่ะ” ฉันก็กระแทกคำว่า ‘แส่’ ใส่หน้าหมอนั่นไปเต็มๆ เหมือนกัน

“นี่หมายความว่าฉันผิดงั้นสิ”

“เอ๊ะ! ฉันก็ไม่ได้พูดไม่ได้บอกอะไรเลยนี่นา~”

“ยัยทอม!!”

“ทำไมไอ้ตุ๊ด!! -_-;”

“เฮ้ย พอๆ พอเลยทั้งคู่น่ะ เป็นอะไรกันมากมั้ย เจอหน้ากันต้องทะเลาะกันทุกทีเลย เป็นไรกันมากป่ะเนี่ย -*-” เมื่อเห็นว่าฉันกับโทโมะทะเลาะกัน (อีกครั้ง) ป๊อบจึงต้องห้ามเอาไว้

“ศัตรู!!!” ตอบออกมาพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมายใดๆ เลยทั้งสิ้น -_-;

“เออๆ รู้ว่าเป็นศัตรูกัน -_-;;; พอๆ พอกันที ฉันจะไม่ยุ่งกับพวกแกแล้ว”

ฉันไม่พูดอะไร แต่เดินผ่านไอ้ตุ๊ดนั่นไปอย่างไม่แยแส ก่อนจะเปิดตู้...

ทำไม... เสื้อผ้ามันรกขนาดนี้อ่ะ

ก็รู้นะว่าป๊อบกับไอ้ตุ๊ดน่ะเอาเสื้อผ้ามาเก็บไว้ในนี้ แต่... เยอะไปมั้ย -_-;

“เฮ้ยแก้ว แก้วจะหยิบอะไรอ่ะ O///O” ป๊อบโดดลงมาจากเตียงแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

“หยิบที่นอนสิ มันอยู่ข้างบนชั้นในอ่ะ ...แล้วหน้าแดงทำไม - -”

“เปล่าๆ เดี๋ยวฉันหยิบให้นะ”

ฉันถอยหลังมาอยู่ตรงประตู แต่ไอ้ตุ๊ดตัวไหนก็ไม่รู้ ดันเจ๋อมาอยู่ข้างหลังฉันน่ะ -_-^^

“เธอ... ชอบฉันเหรอ” อยู่ดีๆไอ้ตุ๊ดนั่นก็โพล่งถามออกมาเบาๆ ฉันเลยหันมาประจันหน้ากับไอ้บ้านี่ - -

นาย... ถามอะไรน่ะ สยิวเป็นบ้า -_-;

“อะ...เอาอะไรมาพูด”

“ก็... ตอนกินข้าว เธอก็นั่งอยู่ใกล้ๆ ฉัน ตอนจะล้างจานเช็ดโต๊ะ เธอก็อยู่กับฉัน แล้วเธอก็ตบหน้าฉันด้วย พอซักพัก เธอก็เดินเข้ามาในห้องฉัน เปิดประตูกระแทกกับฉัน แล้วก็เดินถอยมาชนฉัน... เท่าที่พูดมา เหมือนเธอจะพยายามหลอกแต๊ะอั๋งฉันเลยเนอะ ^^” โทโมะยักคิ้วกวนๆ

“อะ...อะ... ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้หลงตัวเอง”

“อ่ะแก้ว เฮ้ย ระวัง”

ฟุ่บ!

“เฮ้ย! เจ็บ T-T”

โป๊ก!

“เฮ้ยยยย!!!”

ป๊อบโยนที่นอน กับผ้านวมผืนหนาๆออกมาทั้งหมด เขาตั้งใจจะให้ฉันรับ แต่มันดันพลาด! โยนใส่หัวฉันเต็มๆ นั่นทำให้หัวฉันกระแทกกับจมูกโด่งๆ ของไอ้ตุ๊ดนั่น =_= ก่อนที่เราจะเสียหลัก ล้มไปกองบนพื้น

“เห็นมั้ย... หลอกแต๊ะอั๋งฉันจริงๆด้วย ^^”

“หึๆ~ ^^+~ แต๊ะอั๋งบ้านป้านายน่ะสิ! -_-”

“โอ๊ยยยยย =[]=”

ฉันเอาศอกกระทุ้งอีตรงนั้นของไอ้ตุ๊ดนั่น =_=; ก่อนจะยันตัวขึ้นมา สิ่งที่ฉันทำลงไปส่งผลให้ไอ้ตุ๊ดชักดิ้นชักงอกุมอีตรงนั้นไว้อย่างเจ็บปวด -_-;;

“เฮ้ยแก้ว เป็นอะไรมากรึเปล่าอ่ะ เจ็บตรงไหนมั้ย ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ T_T อย่าโกรธฉันเลยนะ แงๆ ฉันขอโทษอ๊า TOT” ป๊อบรีบมาจับตัวฉันหมุนเพื่อสำรวจ ก่อนจะรีบขอโทษพัลวัน

“เฮ้ย ไอ้ป๊อบ แกอย่าเพิ่งไปขอโทษยัยนั่นเด้ TOT มาช่วยกันก่อนดิวะ โอ๊ยยยย เจ็บ เจ็บๆๆ เจ็บเป็นบ้าเลยโว้ย!” โทโมะโวยวาย

“แงๆๆ แก้ววว อย่าโกรธช้านเลยน้าแก้วว น้าๆๆ ยิ้มนะ ห้ามโกรธฉันนะแก้ววว TTOTT”

ยัง... ไอ้นี่ยังไม่เลิก - -;

“อือ ไม่เป็นไร ไม่โกรธด้วย นายไปดูไอ้ตุ๊ดก่อนเหอะไป ป่านนี้น้องชายนายนั่นคงบวมฉึ่งแล้วล่ะมั้ง =_=;;”

ฉันเดินหอบที่นอน ผ้านวม หมอน หมอนข้าง ตุ๊กตา (เอามาเพื่อ =_=) เอามาวางลงปุตรงกลางห้องนั่งเล่น

“อ่ะ เอาไอ้พวกนี้ปูรองนอนไว้ละกันนะ มันอาจจะไม่พออ่ะ แต่ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปซื้อมาให้ใหม่ เอาคนละชุด คนละผืนเลยเป็นไง ^^”

“อ่า... เอาจริงอ่อ O_o มะ...ไม่เป็นไรก็ได้นะ แค่นี้มันก็...”

“เอาน่า งั้นพรุ่งนี้ฉันพาพวกนายไปเองเลยละกันนะ ว่าจะไปซื้อของมาตุนพอดีน่ะ”

ฉันจัดการช่วยปูที่นอนให้ไอ้ลิงสามตัวนี้ (ก็ซนเหมือนลิงนี่ -_-;) จองเบนอนตรงฝั่งริมประตูทางออก เขื่อนนอนตรงกลาง ส่วนเคนตะ... ริมประตูหน้าห้องฉัน -_-; ...เหมือนเลี้ยงหมาสามตัวไว้เลยแฮะ

“แก้ว ยังไม่นอนอีกเหรอ” ฟางนั่นเอง ที่เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ

“อื้อ ช่วยพวกนี้จัดที่นอนน่ะ แล้วฟางล่ะ”

“อ๋อ ฟางปวดฉี่น่ะ นี่ก็กะว่าจะไปนอนแล้วล่ะ”

“แล้วนี่... พวกเธอนอนด้วยกันหรือเปล่า” เคนตะถาม

“ทำไมอ่ะ -*-”

“ก็ฟางออกจะซื่อๆ บ๊องแบ๊ว น่ารักๆ ดี เผื่อโจรมันเข้ามา...”

พอเคนตะพูดประโยคนี้ สิ่งที่โทโมะพูดกับฉันตอนล้างจานมันก็ลอยเข้ามาในหัวทันที

‘ฉันว่าา~ ยัยนั่นดูซื่อๆ ดีนะ ดูท่าทางแล้วคงไม่เคยผ่านผู้ชายมาก่อน งั้นก็สวย~ ง่ายดีเหมือนกันแฮะ ไม่ต้องเปลืองแรง คงหลอกจีบได้ไม่ยากซักเท่าไหร่หรอก~’

“ฉันน่ะ... เรียนวิชาป้องกันตัวมาจากแก้วเชียวนะ ตอนนั้นฉันเคยลองชกเพื่อผู้ชายของพี่กี้ดู อาการแสนสาหัสพอควรเลยล่ะ ^^”

“หมายถึงเธอใช่มะ” จองเบล้อเล่นขำๆ

“บ้า ต้องเพื่อนพี่กี้ดิ เนอะแก้วเนอะ ^^”

“อื้อ ใช่” ฉันหันไปยิ้มกับฟาง

หึ!... นี่แหละ ใสๆ ซื่อๆ หลอกฟันได้ง่ายๆ ของไอ้ตุ๊ดโทโมะนั่นล่ะ...