The Dangerous Game! เกมรักเกมร้ายอันตราย ท้าหัวใจยัยตัวดี

ฮึ่ยๆๆ ถ้าไม่ใช่เพราะอีตาโทโมะที่กวนฉันตอนเย็นของทุกวันแล้วทำให้ฉันเอาเก็บไปฝันสองสามคืนล่ะก็นะ... ฉันคงไม่หน้าบึ้งเป็นตูดเป็ดแบบนี้หรอก -_-^^

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆทุกคน มีฉันอยู่คนเดียวเท่านั้นที่นั่งหน้าบึ้ง ฮึ่ยๆ ทุกคนมองหน้าฉันสิ! มองหน้าช้านนน!!! (-____-)^^^!!!!!!!!!

เพราะนาย... เพราะนายคนเดียวไอ้ตุ๊ด! ถ้าไม่มีนาย ถ้านายไม่ชวนฉันมาเล่นเกมบ้าๆ แบบนี้ ฉันคงไม่โมโหขนาดนี้หรอก!!!

คิดแล้วโมโห ฉันจัดการฉีกๆๆ แล้วขยำกระดาษที่ฉันเอามาวาดรูป ขีดๆ เขียนๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะฉันอย่างหมั่นไส้ โมโห อยากฆ่าคน อยากพ่นไฟ แฮ่ๆๆ ฟู่ๆๆๆ~ =33333=^^^^

“นั่นเธอจะเดินไปไหนน่ะ จริญญา - -++” ยัยคุณครูประจำชั้นของฉันที่สอนฟิสิกส์ถามฉันอย่างเอาเรื่อง เมื่อฉันกำลังลุกขึ้นเดินไปทิ้งกระดาษที่ฉันขยำเมื่อครู่ (คาบนี้ฉันสอบเคมีฟิสิกส์ ครูเลยให้นั่งแยกโต๊ะ แล้วแจกกระดาษข้อสอบ)

“อ่า... หนูว่าหนูจะไปทิ้งขยะพอดีอ่ะค่ะ”

โอ๊ะๆ - - อย่าแปลกใจที่ฉันพูดเหมือนผู้หญิง ก็เพราะฉันเป็นผู้หญิงไง ถึงคนอื่นจะบอกว่าเป็นทอมก็เหอะ แต่ใจฉันมันมีความเป็นผู้หญิงบ้างซักติ๊ดดดดอ่ะนะ >-< (ขอซักนี้ดดดดเถอะ T^T) บอกแล้วไง ทุกคนน่ะลืมเพศที่แท้จริงของฉันไปแล้ว TT_TT

“แต่ฉันว่ามันเหมือนกระดาษข้อสอบฉันมากๆเลยนะ - -++”

เอ๋ ใช่เหรอ O_o ไม่จริงม้างงง ฉันว่าฉันหยิบถูกใบแล้วนะ

เมื่อกระดาษแผ่นนี้ถูกคลี่ออก ความซวยก็แล่นเข้ามาก่อนจะมีเสียงอ่อยๆ ของคนตัวสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสามเซนติเมตรที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง “ซวยแล้วไง หยิบผิดแผ่นโว้ย!!!”

ไม่น่าเลยฉัน T-T

‘เธอทำแบบนี้ก็เหมือนเธอเหยียดหยามฉัน แต่เอาเถอะ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ -*- แต่ความแสบสันของเธอแต่ละอย่างก็ใช่ย่อยนะ เอาเป็นว่าฉันจะทำโทษเธอในความผิดครั้งแรกของเธอโดยการทำเวรแทนเพื่อนทุกคนทั้งอาทิตย์ อืมม เอาซักหนึ่งเดือนละกันนะ อ้อ แล้วก็ห้ามกลับตามเวลาปกติ ห้ามกลับก่อนหกโมงเย็น ต้องให้ฉันเห็นผลงานเธอก่อน เธอถึงจะกลับได้’

‘แล้วครูจะกลับมาดูซักกี่โมงอ่ะคะ -*-’

‘แต่ช่วงนี้ฉันติดสอน คงจะประมาณซัก หกโมงครึ่งล่ะมั้ง หรือไม่ก็หนึ่งทุ่มอ่ะจ้ะ ^^’

‘ห๊ะ!!! อะไรนะ!!!??’

นั่นคือคำสั่งจากเบื้องบนที่ฉันมิอาจจะหลีกเลี่ยงหรือขัดได้ ฮือ ถ้าไม่ตาถั่วจนหยิบกระดาษจนผิดแผ่นละก็นะ.. ฉันคงไม่ต้องมาทำความสะอาดห้องเรียนแบบนี้หรอก แล้วห้องฉันนะ ก็โสโครกโคตร! ดูได้จากการเดินเลย แค่เดินไปก็สากเท้าจะตายแล้ว พอกวาดมารวมๆ กัน ก็โอ้โห~ กองเบ้อเริ่ม แง้ๆๆ แก้วแซ๊ดดดด TTOTT แล้วดูยัยครูบ้านั่นสิ มัวแต่ไปสอนอยู่ได้ เมื่อไหร่จะกลับมาซักที กลัวจะตายอยู่แล้วนะเฟ้ย อยู่คนเดียวเนี่ย ถึงจะมีไฟเปิดไว้ทั้งตึกก็เหอะ แต่นี่มันหกโมงแล้วนะ กรี๊ดดด

“โว้ยยยย!!!!” อ่า... อย่าแปลกใจนะ นี่ฉันโวยวายเองแหละ อย่าไปคิดว่าคนอื่นโวยวายนะ ฉันกลัว -_-;

♫~

เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ทำเอาตกใจนิดหน่อย

[FANG]

ยิ้มแทบฉีกเมื่อรู้ว่าใครโทร.มา -..-

[แก้วเสร็จรึยังน่ะ]

“ยังเลย ยัยครูบ้านั่นยังไม่มาเลยอ่ะ กลัวๆ TOT”

[งั้นเดี๋ยวฟางไปหานะ]

“อื้อ แล้วแต่สิ ^^”

รอได้ไม่นานเท่าไหร่ ฟางก็มาพร้อมๆ กับ... ไอ้เจ้าพวกบ้านั่น =_=!!!

“พวกนายมาเพื่อ??”

“ยัยบ้า ถามแปลกๆ ก็รอเธอน่ะสิ -*-”

“รอ? รอฉันเนี่ยนะ บ้ารึเปล่า”

“ไม่บ้า ก็เธอมีกุญแจไว้ครอบครองอยู่คนเดียวนี่ เธอจะหวงห้องอะไรนักหนา เพื่อนสนิทสุดๆ อย่างยัยฟางที่ถึงขนาดนอนอยู่ด้วยกัน เธอยังไม่ปั๊มสำรองเก็บไว้ให้เลย จะให้พวกฉันกลับก่อน แล้วพวกฉันจะเข้าห้องยังไงมิทราบ”

ตาบ้า เดี๋ยวนี้เขาไม่นิยมใช้กุญแจกันแล้ว คีย์การ์ดห้องฉันมันก็มีย่ะ =_=;

“แล้วเมื่อไหร่แก้วจะกลับอ่ะ” เขื่อนถามพลางตบท้ายทอย ตบขาแล้วร้องโอ๊ย “โอ๊ย! ไอ้ยุงบ้าเอ๊ยยย เจ็บ! = =^^”

“อืมม คงต้องรอครูกลับมาก่อนน่ะ”

“งั้นพวกเราช่วยมะ จะได้เสร็จกันเร็วๆ ^^”

เพิ่งจะเห็นตาเคนตะพูดดีมีสาระก็ครั้งนี้แหละ =..=

“เออ นั่นดิ ช่วยกันๆ”

“เนอะๆ ช่วยๆ”

“มาๆ เอาไม้กวาดมาอีกดิ”

“ไหนเอามาให้ฉันกวาดบ้างเซะ -_-”

“ง่า ขอช่วยบ้างสิ >_<”

โอ๊ยดีใจ เพื่อนเยอะ เพื่อนรักก็แบบเนี้ย =.,=

“แก้วว ทำไข่เจียวให้กินหน่อยสิ~~~” เสียงของเหล่าลิงทั้งหลายแหล่ต่างเรียกร้องให้ฉันเจียวไข่ให้กิน แต่ก็ยกเว้นลิงหนึ่งตัวล่ะนะที่ไม่เรียกร้องน่ะ... ไอ้ตุ๊ดนั่นแหละ -_-!

เนื่องจากว่าวันนี้ครูมาตั้งหกโมงสี่สิบห้า กว่าจะเก็บข้าวของแล้วเดินออกมาจากโรงเรียนได้ก็ปาไปหนึ่งทุ่มแล้ว เลยไม่ได้ไปซื้อของมาอย่างที่นัดกันไว้คร่าวๆ พรุ่งนี้วันเสาร์ ดีล่ะ ฉันจะไป *0* (แววตามุ่งมั่นมาก 555)

“มะ...ไม่เอาง่ะ ให้ฟางทำอย่างอื่นให้กินสิ - -;”

“ไม่เอาๆ จะกินไข่เจียวฝีมือแก้วอ่า”

โห ปลื้มมาก มีคนอยากกินกับข้าวฝีมือฉัน =_=

“ฉันบอกให้ฟางทำอย่างอื่นให้ไง ถ้าไม่กินก็ไม่ต้องกิน ไปละ จะไปเก็บของอาบน้ำก่อน”

“แง้ แก้วอ่ะ TOT”

“เงียบเหอะ! - -+++”

“อึก!... คร้าบบบ”

ปัญญาอ่อนเป็นบ้า - -;

สุดท้ายแล้ว ฉันก็ต้องมาเจียวไข่ให้ลิงอีกจนได้ล่ะน้า~ เฮ้อ ...ฉันคิดนู่นนี่ไปเรื่อย จนกระทั่งยัยฟางเดินเข้ามาหาฉัน

“แก้ว สวยมั้ยๆ” ฟางอวดพวกกุญแจแฮนด์เมดรูปกระต่ายสีชมพู

“อือ สวยๆๆ น่ารักดี แล้วนี่ใครให้ล่ะ หรือว่าฟางทำเอง ^^”

“เปล่าๆ โทโมะทำให้น่ะ น่ารักดีเนอะ ^^”

สะอึก... ขอคำว่า ‘สวยๆๆ น่ารักดี’ ของฉันคืนมาได้มั้ย -_-;; ตามจริงแล้วมันน่าเกลียดมาก อุบาทว์จิตใจ พิสดารลูกตาสิ้นดี

‘อ้อ ขอบอกให้รู้นะ ว่าเกมของฉัน... มันเริ่มแล้ว’

นี่สินะ ที่บอกว่าเกมเริ่มแล้วน่ะ...

“ฟางว่าฟางจะให้แก้วดูตั้งแต่ตอนเย็นที่ฟางไปหาแล้วล่ะ แต่ว่าแก้วทำเวรอยู่น่ะ เลยไม่กล้า”

“เหรอ... แล้วได้เมื่อไหร่ล่ะ” ฉันถามเสียงเรียบ

“อ๋อ ได้ตอนที่พวกเรานั่งรอแก้วอยู่ตรงใต้ตึกน่ะ ตอนนั้นฟางเห็นโทโมะทำอะไรก็ไม่รู้ พอฟางถาม โทโมะก็ยื่นมาให้ฟางเลย บอกว่าเป็นของขวัญน่ะ ^^”

ของขวัญ... ของขวัญที่แกะกล่องออกมาก็จะมีสิ่งของที่เราอยากได้อยู่ในนั้นสินะ แต่ถ้าเป็นนาย เปิดมาคงเจอแต่ความว่างเปล่ากับความหลอกลวงเท่านั้นแหละ

ได้! ในเมื่อนายเดินนำหน้าฉันไปแล้วหนึ่งช่อง ฉันก็จะขอเดินตามไปอยู่ในช่องเดียวกันกับนายด้วยละกันนะ... เอาแบบว่า เบียดให้นายตกไปด้วยเลยน่ะ สะใจดี แบบนั้นล่ะมั้ง ที่นายชอบ...

...ฟาง... ขอโทษนะ ที่เอาตัวเธอกับความรู้สึกของเธอและฉันมาล้อเล่นน่ะ แต่ตอนนี้ฉันจำเป็นจริงๆ...

ฟาง... อภัยให้ฉันด้วยนะ...