เลวแค่ไหนหัวใจก็ให้เธอ

“ถ้าชั้นฟื้น แล้วชั้นจะจำเธอได้ไหมแก้ว”โทโมะทำหน้าหงอย
“นายต้องจำได้”ชั้นจับมือของโทโมะแบบลอยๆเหมือนจับอากาศแล้วยิ้มให้เค้า
“เธอพูดกับใคร”บีสพูดแล้วมองหน้าชั้น
“เรื่องของชั้น อย่ายุ่งได้ม๊ะ”ชั้นพูดก่อนจะเดินไปนั่งแล้วจับหน้าของโทโมะที่นอนอยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นได้สัมผัสเค้าจริงๆ หน้าเค้าเนียนมาก แต่บวมๆเหมือนจะช้ำๆ แต่เค้ายังคงความหล่ออยู่
“นายออกไปก่อนได้ไหม”ชั้นมองหน้าบีส บีสเดินออกจากห้องไป ชั้นเงยหน้ามองโทโมะแล้วหันไปหาวิญญาณของเค้าที่มองตัวเองอย่างเศร้าๆ
“ชั้นไม่อยากกลับไปร่างของชั้น”เค้าพูดขึ้นแล้วมองหน้าชั้น
“นายต้องกลับไปนะ”
“ทำไมหละ เธอไม่อยากให้ชั้นอยู่กับเธอหรอ”
“มันไม่ใช่นะ แต่เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบโดนตัวกันได้ไง นายไม่อยากจูบชั้นจริงๆหรอหรือนายอยากเป็นแค่อากาศที่ไม่เคยได้สัมผัสชั้นเลย”ชั้นมองหน้าเค้า เค้ายังคงดูกังวลอยู่
“เถอะนะ”ชั้นพูดแล้วยิ้ม ก่อนจะเดินไปจูบปากของคนที่นอนแน่นิ่งบนเตียง วิญญาณของโทโมะจับปากตัวเองแล้วยิ้ม นี่แหละจูบแรกที่แท้จริงของชั้น
“เธอพูดกับใคร”บีสเดินเข้ามาในห้องแล้วมองแก้ว
“ชั้นซ้อมละคร”ชั้นพูดแล้วมองหน้าบีส
“ชั้นไม่เชื่อ เธอบอกชั้นมา”
“ก็ได้ แต่นายต้องหาว่าชั้นบ้าแน่ๆ”
“บอกมาสิ”ชั้นกลั้นใจเต็มที่
“ชั้นเห็นวิญญาณของโทโมะตลอดเวลา เค้ามาหาชั้นที่บ้านเป็นเชิงหลอกวันแรก และชั้นก็ไม่เคยรู้จักเค้ามาก่อนเลย เค้าเป็นคนเอากุญแจมาให้ชั้นทั้งๆที่ชั้นไม่เคยแม้แต่จะสัมผัสกับเค้าเลย”ชั้นพูดแล้วมองหน้าบีสที่ดูอึ้งๆ
“แล้วตอนนี้โทโมะอยู่ไหน”
“ข้างๆชั้น”
“โทโมะ ทำไมมึงไม่มาหากูว่ะ มึงให้กูเห็นหน่อยก็ได้”โทโมะส่ายหัวไปมา
“ชั้นทำไม่ได้ ชั้นทำให้ใครเห็นไม่ได้เลย มีแต่เธอที่เห็นชั้น ตอนแรกที่ชั้นเข้าไปในร้านเธอชั้นก็นึกว่าเธอไม่เห็นชั้น ชั้นก็แค่จะแกล้ง”ชั้นหันมองบีส
“เค้าทำให้ใครเห็นไม่ได้เลย นอกจากชั้น”ชั้นพูดและชั้นก็ใช้เวลาอยู่กับบีสในห้องนี้เพื่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้บีสฟัง บีสดูท่าจะเชื่อชั้นทั้งหมด ชั้นก็โล่งที่เค้าไม่หาว่าชั้นเป็นบ้า ชั้นหันมองหน้าโทโมะที่ยืนๆนั่งๆอยู่ข้างชั้นไปมา
1 วันผ่านไป
วันนี้โทโมะถูกฉีดวัคซีนเข้าเส้นเลือดและประมาณ2ชม.วิญญาณของโทโมะที่นั่งข้างชั้นก็มีเพชรมาครอกนำแล้วหายไปเลย ทำให้ชั้นเข้าใจว่าเค้าต้องไปเข้าร่างตัวเองแล้วแน่ๆ หมอเดินออกมาแล้วชั้นก็วิ่งสวนเข้าไปทันที
“โทโมะ”โทโมะลืมตามองชั้น หน้าเขาที่บวมยุบลง หน้าเค้าเหมือนวิญญาณของเค้ามาก ชั้นยิ้มแล้วจับมือเค้าไว้
“ไอ้โมะ มึงยังไม่ตาย กูดีใจชิบหาย”บีสเข้ามาหลังจากฟังหมอพูดเสร็จแล้วยิ้ม
“บีส กูสลบไปนานไหมว่ะ”
“อย่าใช้คำว่าสลบเลย มึงตายไปแล้ว แต่มีคนพบร่างมึงทั้งๆที่กูเผามึงไปแล้วกูจำได้ กูเป็นคนแบกร่างมึงเข้าโลงเองแล้วทำไมมึงยังมีร่างอยู่ แต่ที่แปลกคือใจมึงยังเต้นทั้งๆที่หมอเขาวิจัยว่ามึงตายแล้ว สงสัยว่าไอ้เชี้ยสิ่วแม้งต้องเอาร่างมึงไปโยนทิ้งเพื่อแกล้งกูแน่ๆ”เล่นอะไรกันพิศดารจัง ชั้นยิ้มให้โทโมะก่อนโทโมะจะยันร่างตัวเองขึ้นนั่งแล้วมองหน้าชั้น
“ใครว่ะ แฟนใหม่มึงหรอ”โทโมะหันหน้าไปถามบีส เขาจำชั้นไม่ได้จริงๆใช่ไหม....น้ำตาชั้นเริ่มคลอในเบ้าตา เค้ามองชั้นแล้วก็บีสสลับกัน
“เอ่อ....ไม่ใช่ๆ”บีสก็ตอบไม่ถูก
“ชั้นคือเพื่อนของบันนี่แฟนบีสหนะ นายไม่รู้จักชั้นหรอก ชั้นแค่ยินดีกับบีสที่นายฟื้น”ชั้นชักมือที่จับมือเขาอยู่ออก
“ขอบใจ แต่ออกไปเถอะ ชั้นจะคุยกับเพื่อนชั้น”คำนั้นเล่นเอาชั้นน้ำตาแทบร่วงถ้าชั้นกระพริบตาน้ำตาชั้นจะร่วงทันที แต่ชั้นหันหลังหนีแล้ววิ่งออกจากห้องไปก่อน ชั้นกลับไปที่บ้านนั้นแล้วเก็บข้าวของเตรียมตัวย้ายกลับไปบ้านเก่า ชั้นมองไปที่โซฟาที่ปกติจะเห็นโทโมะนั่งแล้วยิ้ม มองไปที่ครัวที่จะเห็นโทโมะยืนข้างๆชั้นแล้วคอยชี้นู่นชี้นี่บอกสูตรชั้นทำกับข้าว แล้วในห้องนอนก็จะเห็นเค้านอนดูทีวีอยู่อย่างสบายใจแล้วมีชั้นนอนข้างๆ มองเคาท์เตอร์ที่จะมีเค้านั่งข้างๆคอยปิดร้านเปิดร้านและถามว่าเหนื่อยไหม มันทำให้น้ำตาชั้นไหล ชั้นโทรศัพท์ออกไปหาบริษัทขนส่งเพื่อให้เขาขนตู้ดอกไม้ชั้นไป
1วันผ่านไป
ชั้นนั่งขายของในร้านแล้วฟุบลง มียายคนนึงเดินเข้ามากับหลานชั้นเห็นแล้วก็เดินไปเปิดประตูให้
“ยาย มาๆนั่งในร้านแอร์เย็นๆก่อนนะ”ยายกับหลานคู่นี้ไม่ได้มาซื้อของชั้นหรอกยายกับหลานเดินไปตลาดเพื่อซื้อของไปทำอาหารแล้วก็พักเหนื่อยที่ร้านชั้นประจำ ยายกับหลานคู่นี้ไม่ได้รวยไม่ได้มีกิน ลูกของยายถูกสามีทิ้งเลยตรอมใจตายและเหลือหลานทิ้งไว้ให้ยายเลี้ยง เป็นหลานสาวหน้าตาน่ารัก
“หิวไหมยาย กินอะไรหน่อยไหมเดี๋ยวหนูเอามาให้”
“โอ๊ยๆ ลำบากเอ็งปล่าวๆ ไม่ต้องหลอก แค่มาอาศัยพักเหนื่อยร้านแกก็เกรงใจเต็มที่แล้ว”ยายพูด
“ไม่เป็นไรยายเดี๋ยวหนูไปเอาน้ำกับขนมมาให้หลานกินนะ”ชั้นยิ้มแล้วเดินไปหยิบข้าวของมา เพ้ง เสียงเหมือนจานหล่นแตก ชั้นได้ยินเสียงนี้ประจำตอนที่โทโมะอยู่เค้าชอบทำข้าวของชั้นหล่อนประจำตอนทำอาหารให้ชั้นกิน เค้าใช้จิตควบคุมข้าวของ ชั้นเดินเข้าไปดู น้ำตามันก็ไหลออกมาเมื่อเห็นจานหล่นอยู่ที่พื้นแล้วแมวสีขาวร้องเมี้ยวๆก่อนจะกระโดดออกหน้าต่างไป ชั้นปาดน้ำตาแล้วเดินออกมาเอาของมาวางให้ยายกับหลานกิน
“วันนี้แฟนเอ็งไม่อยู่หรอ”
“แฟนที่ไหนหรอยายหนูไม่มีแฟนนะ”
“ปกติเห็นช่วยแกขายนะ”อย่าบอกนะว่า...
“ยายเห็นโทโมะหรอ”
“หืม...ข้าก็ไม่รู้ชื่อเหมือนกันนะ แต่ที่หน้าขาวๆหล่อๆชอบนั่งอยู่กับแก และยิ่งตอนที่แกย้ายออกไปไหนหนะข้าก็เห็นเขาช่วยแกขนของขึ้นรถ”ยะ...ยาย
“เอ่อ หนูเลิกกับเค้าแล้วหละคะยาย”ชั้นกัดปากแน่น
“คนไหนหรอจ๊ะพี่แก้ว หนูไม่เคยเห็นเลย”หลานที่ชื่อใบหญ้าถามขึ้น
“อ๋อ หนูไม่เห็นหรอกนะจ๊ะ เค้าไม่ค่อยชอบเล่นกับเด็กหนะ”
“ค่ะ ยายจ๋า หนูปวดฉี่ ไปกันเถอะ”ยายพยักหน้าแล้วเดินออกจากร้านไปอย่างเงอะๆเงิ่นๆ ชั้นเก็บข้าวของก่อนจะมาขายต่อ
“สวัสดีค่ะรับอะ....บีส”ชั้นเห็นบีสเดินเข้ามาเลยหยุดพูด
“ไอ้โมะออกจากรพ.แล้วนะ มันหัวดื้อ บอกจะระเบิดรพ.ถ้าไม่ได้ออกหมอเลยปล่อยมันออก ไปเยี่ยมมันไหมหละ”ชั้นส่ายหัวไม่พูดอะไร
“มันอาจจำเธอไม่ได้ แต่รู้ไว้ว่าชั้นเชื่อเธอ”เค้าพูด ชั้นพยักหน้ารับ ก่อนที่เค้าจะเดินไปหยิบดอกกุหลาบสีขาวมาดอกนึงแล้ววางเงินให้1พันก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร ชั้นหยิบเงินเก็บแล้วนึกอะไรเพลินๆ
3เดือนต่อมา
ณ ห้างดัง
ชั้นมาเดินเที่ยวกับยัยบันนี่เหมือนเดิม วันนี้ชั้นเดินมาห้างชื่อดังที่เพิ่งเปิดหมาดๆแต่คนเดินเที่ยวเยอะมาก อาจเพราะมีโปรโมชั่นต้อนรับห้างเปิดใหม่เช่นดูหนังครึ่งราคา ของลดราคาหลายๆอย่างและก็มีบ้านหิมะเหมือนกับดรีมเวิลเลยหละ ชั้นยังไม่ค่อยลืมเรื่องชั้นกับโทโมะซึ่งตอนนี้มันเป็นเพียงอดีตไปแล้ว เค้าคงเป็นผู้ชายคนแรกในความทรงจำของชั้น และชั้นก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟังนอกจากบีสที่รู้ขนาดยัยบันนี่ยังเอ๋อเหรออยู่เลย
“ไปเล่นบ้านหิมะกัน”บันนี่ดึงมือชั้นไปซื้อตั๋วครึ่งชม.200บาท ชั้นเลยเข้าไปใส่เสื้อกันหนาวรองเท้าบู๊ด ชั้นโยนหิมะใส่กับยัยบันนี่จนตอนนี้หน้าชั้นชาไปหมดแล้ว และชั้นก็ชนเข้าให้กับใครบางคน ชั้นหันหลังไปมองพร้อมกับเขาหันมา....โทโมะ ชั้นผงะออก เค้ายิ้มให้ชั้นมุมปาก
“โทดทีฮะ”เค้าพูดก่อนจะเดินไปโยนหิมะใส่หัวหญิงสาวหน้าตาน่ารัก มันทำให้น้ำตาชั้นไหลออกมา น้ำตาชั้นอุ่นๆตัดกับน้ำเย็นที่เป็นหิมะหน้าชั้นที่ชาเริ่มอาบไปด้วยน้ำ บันนี่เดินเข้ามาหาชั้นแล้วดึงแขนเบาๆ
“แก้ว”ชั้นหันไปมองบันนี่ บันนี่ทำหน้างง
“เป็นอะไรไป”
“ปล่าวๆ แค่เห็นว่ามันหน้าวหนาวเลยเอาน้ำตามาตัดหน้าชาหนะ ฮ่าๆๆ”ชั้นเสแสร้งขำแบบบ้าๆบอๆ ยัยบันนี่ก็เชื่อแล้วดูเหมือนจะเห็นโทโมะที่นั่งอยู่บนเก่าอี้หิมะกับผู้หญิงหน้าสวยคนนั้น
“เฮ้ เฮีย”บันนี่เรียกโทโมะว่าเฮียแล้วเดินเข้าไปหาก่อนจะยิ้ม
“เอ้าบันนี่”ชั้นไม่ฟังทั้งคู่คุยกันแต่รีบวิ่งไปซ่อนตัวในที่ปรับอุณหภูมิ มันเป็นอุโมงที่ไม่มีหิมะอยู่เลย ชั้นไปอยู่ในนั้นเพื่อหลบทั้งคู่
“โอ๊ย”มีคนเดินมาชนชั้นอีกแล้ว ชั้นหันไปมอง เค้ามองหน้าชั้นตอบเป็นผู้หญิงน่าตาดีใส่เสื้อกันหนาวรองเท้าบูทเหมือนชั้น แต่สายตาที่เค้ามองชั้นเหมือนดูถูก
“ไม่มีมารยาท”เอ้า ว่าชั้นแบบนี้หมายความว่าไง ชั้นไม่ได้ไปหันหน้าเห็นเธอแล้ววิ่งเข้าไปชนหนิ นี่ชั้นหันหลังอยู่เธอเดินมาชนชั้นเองนะ
“นี่ ว่าตัวเองดีกว่านะ เธอชนชั้น ชั้นไม่ได้ชนเธอ”ชั้นพูดขึ้น
“รู้ไหมชั้นเป็นใคร”
“ไม่รู้และก็ไม่อยากรู้ คนอะไรไม่รู้ตัวตนตัวเอง ตัวเองยังไม่รู้แล้วมาถามคนอื่นไปถามพ่อหรือไม่ก็แม่ของเธอไป ถ้าเค้ายังไม่รู้ก็ไปถามกระดูกอากงอาม่าเธอสิ”ชั้นตะคอกถามไปเกรียจชะมัดพวกที่คิดว่าตัวเองมีเงินแล้วข่มเหงคนจน
“ชั้นเป็นแฟนของมาเฟียชื่อดังเชียวนะ อยากตายหรอ”ยัยนั่นเอื้อมหน้าเข้ามาใกล้ชั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“คิดว่าชั้นกลัวความตายหรือไง เอาสิ ฆ่าชั้นเลยเต็มที่ ยังไงชั้นก็ไม่กลัวอยู่แล้ว ถ้าเธอคิดว่าเธอทำชั้นได้เธอก็ทำ ชั้นไม่กลัวหรอกนะ ผู้หญิงด้วยกันทำไมต้องกลัว ลองเธอไม่ได้ไปเป็นเมียไอ้มาเฟียแล้วมาสู้กับชั้นตัวๆเธอก็คงร่วงเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟ”ชั้นพูดแล้วทำตาลุก
“ชั้นเป็นแฟนมาเฟียคิดว่าชั้นไม่มีวิชาอะไรบ้างหรอ”
“เหมือนชั้นจะกลัวเธอเลยนะ”ชั้นจิกตาใส่ ยัยนั่นมองตาค้อน
“พิม”ชั้นหันไปมองต้นเสียง คนเรียกคือโทโมะ ผู้หญิงตรงหน้าชั้นชื่อพิม ถ้าชั้นเดาไม่ผิดเค้าคงเป็นแฟนของโทโมะแน่ๆแล้วผู้หญิงอีกคนใครกันหละ
“โทโมะ ผู้หญิงคนนี้หยามชั้นมาก บอกว่าชั้นนิสัยไม่ดีเดินชนแล้วก็ไม่ขอโทดทำหน้าเหมือนจะหาเรื่องชั้นให้ได้เลยอ่ะคะ”
“มารยาจังเลยนะ เธอหน้าตาดีซะปล่าว ทำไมกริยาสถุนแบบนี้หละ”ชั้นพูดก่อนจะมองหน้าโทโมะที่ดูจะขรึมมาก
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าแฟนชั้น”โทโมะถามขึ้น
“สิทธิ์ส่วนบุคคลไงหละ ชั้นสามารถว่าคนที่โทดตัวชั้นได้ ชั้นไม่ผิดกฏหมายหนิ และชั้นก็สามารถแจ้งจับแฟนนายรวมถึงนายได้ด้วย โทษฐานข่มขู่ผู้อื่น แฟนนายบอกจะฆ่าชั้น อยากฆ่ามากนักก็ฆ่าสิ”นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นด่าโทโมะปาวๆ โทโมะดูท่าจะจำชั้นไม่ได้ ก็ใช่สิเจอกันครั้งเดียว แต่ชั้นกลับเจอเค้านับครั้งไม่ถ้วน
“เธอคงอยากตายจริงๆสินะ”ชั้นไม่เคยคิดเลยว่าเค้าจะพูดแบบนี้กับชั้น
“ใช่ ชั้นอยากตาย ตั้งแต่คนที่ชั้นรักมันจากโลกไปชั้นก็ไม่มีอะไรเหลืออีก ชั้นหวังว่าเค้าจะฟื้นมาแล้วจำชั้นได้ แต่เค้ากลับลืมเรื่องทุกอย่างระหว่างชั้นกับเค้า ลืมไปหมด ชั้นไม่โทดเค้าหรอก แต่ในเมื่อเค้าจำชั้นไม่ได้แล้วทำไมชั้นต้องจำเค้า”ชั้นพูดขึ้นทั้งน้ำตาคลอ
“ใครใช้ให้เธอเล่า ชั้นไม่อยากรู้”หน้าตาโทโมะดูโหดๆจนชั้นทนไม่ได้เดินเข้าไปง้างมือจะต่อยแต่โทโมะจับแล้วบิดมือชั้นจนชั้นร้องโอ้ยแต่เค้าก็ไม่ปล่อยจนยัยบันนี่วิ่งมาเห็น
“เฮีย ทำอะไรเพื่อนชั้น”บันนี่พูดขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาชั้นก่อนที่โทโมะจะปล่อยมืออกจากมือชั้นแล้วเค้าก็มองหน้าบันนี่
“เพื่อนเธอหรอ”
“ใช่”บันนี่จับข้อมือชั้น
“แล้วไป แต่อย่าให้เค้ามาดูถูกแฟนชั้นอีก”
“เฮียนะเฮีย เพื่อนชั้นทำแค่นี้ทำไมต้องโกรธกันด้วย เอาเป็นว่าชั้นขอโทดแทนเพื่อนชั้นก็แล้วกัน ส่วนผู้หญิงข้างนอกที่เฮียฝากชั้นดูแลหนะพ่อแม่เขามารับไปแล้วนะ”ชั้นมองหน้าบันนี่ โทโมะพยักหน้า ชั้นสะบัดมือแล้วมองตาโทโมะทั้งน้ำตาก่อนจะเดินออกไปโดยเร็ว ชั้นร้องไห้ออกมาก่อนจะหยิบหิมะมาโปะหน้าโปะตาตัวเองจนชาไปหมดเพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตาชั้น บันนี่วิ่งตามออกมาแล้วจับไหล่ชั้น
“แกไปทำอะไรแฟนเฮียเขาหรอ”ชั้นเลยเล่าให้ยัยเพื่อนบ้าฟัง
“ยัยพิมหนะร้ายแบบนี้แหละ อย่าไปสนใจมันเลยนะ ออกกันเถอะจะครบครึ่งชม.ละ หนาวก็หนาว เดี๋ยวจะเสียค่าปรับเอา”ชั้นเลยออกไปพร้อมกับบันนี่ ชั้นเดินไปซื้อของนิดหน่อยก็แยกกับบันนี่ ชั้นขับรถกลับบ้านเอง ระหว่างที่ขับอยู่ชั้นก็เห็นภาพประหลาดๆ ปั่งๆๆๆ เสียงปืนสนั่นเล่นเอาชั้นถึงกับช็อค รถคันด้านซ้ายมือที่ล้ำหน้าชั้นไปนิดหน่อยยิงรถที่อยู่ขวามือชั้น จนชั้นเบรคจ๊าคและรถคันหลังก็ชนเข้าให้ ชั้นเห็นว่ารถคันขวาชั้นเสียหลักเข้าข้างทางและคนในรถวิ่งออกมาทั้งตัวชุ่มไปด้วยเลือด แล้ววิ่งขึ้นมาบนรถชั้นทำเอาชั้นตกใจมาก
“นายขึ้นมาทำไม”ชั้นอึ้งทะมึนทึนเป็นไก่ตาแตก
“ช่วยชั้นที ขับรถไปไหนก็ได้”ชั้นทำอะไรไม่ถูกเหยีบคันเร่งเต็มที่แล้วขับออกไปอย่างเร็ว ชั้นขับไปโดยไม่รู้ทิศทางไม่ได้อ่านป้าย ขับได้สักระยะรถที่ตามหลังก็หายไปแล้ว ชั้นหันมองคนที่เจ็บสาหัสข้างๆชั้นเค้าจับหัวไหล่ข้างซ้ายของตัวเองที่ถูกยิงแล้วมีเลือดไหลออกมา
“ไปหาหมอไหม”ชั้นถามขึ้น
“ไม่ๆ ขอบใจมากนะ ชั้นชื่อเคนตะ”ชั้นพยักหน้า
“ชั้นแก้ว”ชั้นพูดขึ้น
“เธอไปตามนี้ให้ทีได้ไหม”เค้ายื่นแผนที่ใบเล็กๆให้ชั้น ชั้นเลยขับรถไปตามนั้น ย่านนั้นมันเป็นย่านขายของจีนเหมือนพวกย่านเยาวราชแต่มันไม่ใช่ มีแต่ป้ายภาษาจีน ชั้นอ่านไม่ออกหรอกนะ ชั้นไม่ได้สนใจอะไรมากเลยขับไปตามนั้นและก็ไปถึงบ้านหลังใหญ่มีป้ายข้างหน้าเขียนว่าอะไรไม่รู้แต่แปลเป็นไทยตัวเล็กๆข้างล่างว่า หนิน นี่ ฮั่ว ไม่รู้ความหมายหรอกนะ ชั้นขับรถเข้าไปส่งข้างในโดยให้เคนตะบอกให้ว่าให้เปิดประตู ชั้นไปส่งเคนตะจนถึงที่จอดรถ
“ช่วยประคองชั้นเข้าบ้านที”เคนตะพูดแล้วทำท่าเจ็บโอดโอย
“เอ่อๆ อืม”ชั้นจอดรถแล้วเปิดประตูเอาเคนตะลงแล้วประคองเข้าไปในบ้าน
“เคน มึงไปโดนอะไรมา”ชั้นถึงกับปล่อยมือที่ประคองทำให้เคนตะร่วงลงพื้นเมื่อเห็นว่าต้นเสียงคือโทโมะ อีกแล้วหรอ เค้าอยู่ในชุดสีดำเป็นเสื้อเชิ๊ตแล้วปลดกระดุมถึงครึ่งตัว เผยอกเนียน ชั้นสะบัดความคิดออกก่อนจะประคองเคนตะที่มองชั้นงงๆขึ้นอีกครั้ง
“พวกไอ้เควินมันไม่เลิก ไล่ยิงกู”ชั้นไม่มองหน้าโทโมะแต่โทโมะกลับมองหน้าชั้น
“เธออีกแล้วหรอ”เค้าพูด ชั้นเงยหน้ามอง
“แก้วช่วยกูไว้ไม่งั้นกูคงเดทสมอเล่ไปนานละ”เคนตะพูดขึ้น
“เฮ้ย พวกมึงเอาไอ้เคนไปทำแผล เอากระสุนออกแล้วฝังกลบให้ดีหละ”เถื่อนนนนน!! ชั้นถึงกับเสียวแว๊บ เมื่อมีคนมารับตัวเคนตะออกไปชั้นก็เลยทำท่าหันหลังจะกลับ
“นี่”โทโมะเรียกชั้น ชั้นหันไปมองแต่ไม่กล้ามองหน้าเค้า
“มองหน้าชั้น!!”เค้าตะคอกจนชั้นเงยหน้าขึ้นมอง เค้าเดินเข้ามาหาชั้นแล้วเชยปลายคางชั้นขึ้นแล้วดันลง
“ตามชั้นไปที่ห้อง ชั้นมีอะไรให้ตอบแทน”ชั้นอยากพูดนะว่าไม่ต้องการ แต่นี่มันถิ่นเค้า ชั้นเริ่มจะกลัวตายขึ้นมาแล้วสิ ชั้นจำใจเดินตามเค้าขึ้นไปด้านบน เค้าพาชั้นเข้ามาในห้องนอน....หะ...ห้องนอน !! ห้องนอนประดับด้วยสีแดงๆ ก็เค้าคงจะเป็นคนจีนสินะ พวกยากูซ่าอะไรพวกเนี้ย มันยังมีอยู่ในโลกอีกหรอ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ขอบคุณทุกการกดLikeนะคะ ไม่ถึง200ก็ไม่เป็นไร อัพๆๆๆๆ
เพื่อรีดเดอร์ทำได้อยู่แว้วววว อย่าลืมเม้น + ติชมกันเน้อออ โหวตๆด้วยนะ ฮิฮิ muah!!