Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

 

 

Chapter 18

 

Brother and sister

 

 

:: Kaew Talk ::

 

[ มินิมาร์ทด้านหน้าโรงพยาบาล ]

 

“เอาอันนั้น แล้วก็อันโน้น อะ อันนี้ก็น่าทานนะเขื่อน”

 

เสียงยัยเฟย์ที่เลือกซื้อของกินดังเจื้อยแจ้วไม่หยุด นี่สงสัยจะลืมไปแล้วมั้งว่าฟางยังอยู่ที่โรงพยาบาล ดูสิ เล่นสั่งให้เขื่อนหยิบใส่ตระกร่าไม่ขาดมือเลย

 

“พอได้แล้วเฟย์ นี่จะทานคนเดียวหรือเลี้ยงพวกเราทุกคนเนี้ย พอเลยๆ เขื่อนไม่ต้องทำตามยัยนี่แล้ว”

 

ฉันพูดขัดเฟย์ก่อนที่เธอจะสั่งให้เขื่อนหยิบของใส่ตระกร้าไปมากกว่านี้ ดูสิ ยังมาทำหน้าบูดใส่ฉันอีก

 

“แก้วอะ ฉันหิวนี่หน่า นี้ก็ไม่เห็นจะเยอะตรงไหนเลย”

 

เฟย์เอาแต่บ่นง่องๆแง่งๆใส่ฉันแต่ก็ยอมหยุดแต่โดยดี ก่อนจะเดินตามฉันมาจ่ายเงิน

 

พนักงานก็คิดเงินไปเรื่อยๆ พี่มิ้น ฉัน และเฟย์ยืนคอยอยู่หน้าแคชเชียร์ ส่วนอีก3หนุ่มยืนคุมอยู่ด้านหลัง

 

นี่ก็อีกเรื่อง จะเฝ้าอะไรกันนักกันหนา ฉันก้าวเท้าไปทางไหนโทโมะจะเดินตามติดฉันมาตลอด ไม่เข้าใจความคิดของผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ

 

“ทั้งหมด2000บาทค่ะ”

 

โห ยัยเฟย์หยิบมาเยอะขนาดนั้นเลยหรอ

 

เฟย์กำลังจะหยิบบัตรเครดิตขึ้นมารูด แต่ก็โดนเขื่อนขัดไว้ซะก่อน

 

“นี่ครับ”

 

เขื่อนแย่งเฟย์จ่ายโดยการยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน เฟย์ได้แต่มองงงๆก่อนจะยิ้มร่า

 

“ขอบคุณนะ วันหลังเลี้ยงฉันบ่อยๆละ”

 

พูดจบก็รีบหยิบถุงใส่ของกินก่อนจะก้าวเท้าออกไปจากมินิมาร์ททันที

 

“จะจีบเฟย์ กระเป๋าต้องหนักหน่อยนะเขื่อน”

 

พี่โฟมแซวเล่นๆก่อนจะเดินออกไปพร้อมพี่มิ้น ตามมาด้วยฉันและโทโมะ พวกเราทุกคนมุ่งหน้าไปห้องICUเพื่อไปหาฟาง

 

 

 

[ โรงพยาบาล หน้าห้องICU ]

 

“อ้าว ไหนละป๊อปปี้กับพี่ฟาง”

 

ทันทีที่พวกเรามาถึงหน้าห้อง เฟย์ก็เอ่ยออกมาทันทีที่ไม่เห็นป๊อปปี้อยู่หน้าห้องนั้น

 

“เฟย์ เคี้ยวให้หมดก่อนพูดสิ มารยาทนะจำได้มั้ย”

 

พี่โฟมดุเฟย์เบาๆ ส่วนเจ้าตัวนะหรอ ได้ต่ยิ้มแก้มบุ๋มก่อนจะเคี้ยวต่ออย่างไม่สนใจ

 

“เดียวฉันลองโทรหาไอ้ป๊อปมันนะ”

 

โทโมะพูดจบก็หยิบiPhoneกดโทรหาป๊อปปี้

 

“อืม แกอยู่ไหนวะ”

 

พอปลายสายรับ นายหน้านิ่งก็พูดทักปลายสายไป

 

“โอเคๆ เจอกัน”

 

พูดจบก็วางสายไป ทำไมมันช่างเป็นการสนทนาที่สั้นจัง ฉันว่านะนายนี่จ่ายค่าโทรศัพท์เดือนนึงไม่เท่าไหร่หรอก เพราะพูดน้อยเกิน

 

ดูสิ พอวางสายปุ๊ปก็เดินนำไม่พูดไม่จาไปเลย นายนี่เข้าใจยากจริงๆ

 

 

 

[ หน้าห้องพักพิเศษของฟาง ]

 

“ไอ้ป๊อป”

 

พวกฉันเดินตามโทโมะมายังห้องนึง เห้นป๊อปปี้นั่งทำหน้าเครียดอยู่หน้าห้อง ว่าแต่ทำไมไม่เข้าไปเฝ้าฟางด้านในละ

 

“อ้าว ทำไมมาถึงไวงี้วะ”

 

ป๊อปปี้ได้ยินเสียงโทโมะทักขึ้นเลยเงยหน้าขึ้นมามองพวกเรา ก่อนจะถามขึ้น

 

“พอดีพวกฉันรออยู่หน้าห้องICUนะ เลยมาถึงเร็วเพราะมันใกล้”

 

เขื่อนตอบก่อนจะยื่นถุงอาหารให้ป๊อปปี้ถุงนึง ป๊อปปี้ส่ายหน้าน้อยๆเป็นการปฏิเสธก่อนจะกลับเข้าโหมดเย็บชาหน้าโหดอีกครั้ง อาการมีพิรุธจริงๆ

 

“พี่ฟางฟื้นรึยัง”

 

เฟย์ถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะป๊อปปี้ตอนนี้ดูน่ากลัวเหลือเกิน

 

“อืม”

 

ตอบกลับมาสั้นๆ พอยัยเฟย์ได้คำตอบปุ๊ปก็รีบดึงฉันกับพี่มิ้นเข้าไปในห้อง ปล่อยให้4หนุ่มเขานั่งคอยอยุ่ด้านนอก

 

“พี่ฟาง!!!!”

 

เฟย์ร้องขึ้นทันทีที่เข้ามาให้ห้องและเห็นฟางนั่งพิงหลังกับพัวนอนอยู่บนเตียงสายตาเหม่อลอยของฟางนั่นทำให้ฉันสงสัยมากขึ้น

 

ป๊อปปี้กับฟางต้องมีเรื่องอะไรกันแน่ๆเลย แก้วฟันธง!!! นอนยันนั่งยันเลยอะ (มากไปแล้วม๊า :: นาระ)

 

“อ้าวเฟย์ ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี้ย”

 

คนตรงหน้าที่ก่อนหน้านี่นั่งเม่อลอย พอได้ยินเสียงของเฟย์ก็เหมือนกับว่าสติจะกลับเข้าร่าง ฟางธามเฟย์พร้อมกับมองถุงอาหารที่เธอถือมาด้วย

 

“ของกินนะพี่ฟาง ทานมั้ย”

 

เฟย์ถามฟางพร้อมกับวางข้าวของลงบนโต๊ะรับแขก ก่อนจะยกเก้าอี้มานั่งที่ข้างๆเตียงฟาง

 

ฉันกับพี่มิ้นก็ยกเก้าอี้มานั่งด้วย

 

“แล้วนี่อาการเป็นยังไงบ้างน้องฟาง เจ็บมากมั้ย”

 

พี่มิ้นถามฟางอย่างเป็นห่วง คนที่ถูกถามได้แต่ยิ้นตอบกลับมานิดๆก่อนจะเอ่ยว่า

 

“ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยค่ะพี่มิ้น แต่ไม่เป็นอะไรมากแล้ว ยังไงฟางก็ต้องฟื้นตัวไปทันงานแต่งงานของพี่กับพี่โฟมให้ได้”

 

ฟางยังคงปกปิดความรู้สึกของตัวเองมาตลอดสินะ ความรู้สึกที่เธอมอบให้พี่โฟมทั้งใจ

ฉันนะ รู้เรื่องนี้ แต่ฉันไม่บอกฟางเอง ฉันไม่อยากให้ฟางไม่สบายใจ

 

ส่วนยัยเฟย์ก็ไม่ได้เอะใจอะไรเลยสักนิด คงจะคิดว่าสนิทกันเพราะเป็นพี่น้องละมั้ง

 

เห้ออออ ฉันละสงสารฟางจริงๆ ฟางนะมอบใจให้พี่โฟมทั้งใจ รอคอยเขามาเกือบครึ่งชีวิต แต่สุดท้ายก็ต้องมาผิดหวัง

 

ตลอดเวลาที่พี่โฟมไปเรียนต่อที่อังกฤษ ก็มีผู้ชายเข้ามาจีบฟางตลอด แต่ฟางไม่เคยเปิดใจให้ใครเลยแม้แต่คนเดียว

 

มีแต่ป๊อปปี้นี่แหละที่ฉันสงสัยว่าทำไมยัยนี่ถึงสนิทกับนายหน้าหมีนั้นได้

แต่ก็คงจะเหมือนฉันกับเฟย์ละมั้ง ที่สนิทกับโทโมะและเขื่อนได้เร็วขนาดนี้

 

หวา นี่ฉันเผลอพูดเรื่องไม่เข้าเรื่องไปซะแล้ว เรื่องเมื่อกี้ก็อย่าสนใจเลยนะ

 

:: End Kaew Talk ::

 

 

 

:: Koen Talk ::

 

พอ3สาวเข้าไปในห้อง พวกเรา4หนุ่มก็นั่งหน้าเครียด

 

“ป๊อปปี้ ทะเลาะอะไรกับฟางรึเปล่า”

 

พี่โฟมที่นั่งอยู่ในความเงียบกับพวกเรามานานเอ่ยถามขึ้น เปิดประเด็นซะตรงจุดเลยครับ

 

“ก็.... นิดหน่อยนะครับ”

 

ไอ้คุณชายถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ ทะเลาะอะไรกันอีกละเนี้ย

 

“เรื่องพิมรึเปล่า”

 

โทโมะถามขึ้น มันพูดตรงประเด็นอีกคนแล้วครับ

 

“ไม่ใช่....”

 

ป๊อปปี้ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ผมรู้ได้เลยว่ามันกำลังหนักใจ เพราะปกติมันมีอะไรก็จะเก็บไว้ไม่เคยแสดงออกมามากถึงขนาดนี้

 

“แล้วมันมีเรื่องอะไรอีกวะ”

 

ผมถามออกไปอย่างสงสัยสุดขีด ถ้าไม่ใช่เรื่องพิมแล้วไอ้ป๊อปมันจะยังมีปัญหาอื่นอีกหรอ คิดไม่ออกครับ

 

“เรื่องผู้หญิงคนอื่นที่ฉันเคยคบด้วย ฟางรู้อดีตที่ฉันพยายามจะปกปิดมันแล้ว...”

 

ไอ้ป๊อปตอบมาก่อนจะพิงหัวของมันไปกับกำแพงข้างหลัง

 

โหหหห นี่เรื่องใหญ่มากเลยนะเนี้ย ผู้หญิงที่ไอ้ป๊อปเคยคบ ล้วนเคยผ่านมือมันทุกคน

แต่พอมันมารู้จักกับฟาง มันก็เลิกทันที และพยายามปกปิดเรื่องนี้ไม่ให้ฟางรู้

 

ฟางมารู้เข้าแบบนี้ เคลียกันยาวครับ

 

“ซวยแล้วมั้ยละ คราวนี้จะเคลียยังไงละวะ เรื่องใหญ่ด้วย”

 

ผมได้แต่เอามือตบบ่าไอ้คุณชายมันอย่างเห็นใจ แต่คงจะช่วยอะไรมันไม่ได้ เพราะมันทำตัวของมันเอง

 

“แล้วฟางว่าไงบ้าง”

 

พี่โฟมถามไอ้คุณชายอย่างเป็นห่วง

 

“ฟางบอกว่าขออยู่คนเดียวสักพักนะครับ”

 

ป๊อปปี้ตอบอย่างหงอยๆ

 

อยากถ่ายรูปเก็บอาการไอ้คุณชายขี้เก๊กตอนหมดสภาพไว้จังเลยครับ แต่ผมไม่กล้าหรอก กลัวมันเหวี่ยงใส่

 

“ฟางนะ เป็นคนที่ปักใจ ถ้าชอบหรือเกลียดอะไรก็จะไม่ยอมเปลี่ยนความคิดตัวเอง งานนี้หนักหน่อยนะป๊อปปี้”

 

พี่โฟมได้แต่พูดพร้อมกับถอนหายใจอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

ไอ้ป๊อปได้แต่นั่งหน้านิ่งเหมือนใช้ความคิด ไม่พูดไม่จาอะไร

 

“เออใช่ พี่โทรบอกคุณพ่อกับคุณแม่แล้วนะ ท่านมาไม่ได้เพราะต้องบินไปทำธุระที่ฮ่องกง คืนนี้พี่ก็ต้องบินกลับไปอังกฤษแล้ว ยังไงก็ฝากทั้ง3คนดูแลสาวๆด้วยนะ”

 

พี่โฟมพูดทำลายบรรยากาศขึ้นมา พวกผมได้แต่พยักหน้ารับ

 

ไม่กี่นาทีต่อมาพี่มิ้น แก้ว และเฟย์ก็ออกมาจากห้อง

 

“คืนนี้เฟย์จะอยู่เฝ้าพี่ฟางนะ”

 

เฟย์ที่ออกมาปุ๊ปก็พูดขึ้น

 

“ไม่ได้นะ ผู้หญิง2คนอยู่ในโรงพยาบาลมันอันตราย”

 

ผมรีบแย้งขึ้นมาทันที เฟย์ได้แต่หน้ามุ่ยที่โดนรขัดใจ

 

“เอางี้ คืนนี้ป๊อปปี้พี่ฝากฟางหน่อยได้มั้ย นายเป็นผู้ชายคงจะดีกว่าให้เฟย์เฝ้า”

 

พี่โฟมยื่นขอเสนอที่ดีที่สุด(ในตอนนี้)ให้พวกเรา เฟย์พยักหน้ายอมอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

พี่เขย(ในอนาคต)ผมใจดีสุดๆเลยครับที่หาวิธีทำให้ฟางกับป๊อปปี้เคลียกันให้จบ

 

“งั้นพวกเรากลับบ้านกัน ฝากฟางด้วยนะป๊อปปี้”

 

พี่โฟมเอ่ยก่อนจะทำท่าจะเดินออกไป แต่ป๊อปปี้รั้งเอาไว้ก่อน

 

“......”

 

ป๊อปปี้ลุกขึ้นยืนแล้วกระซิบอะไรกับพี่โฟมสักอย่าง ทำให้พี่โฟมหยุดชงักแล้วเพยแววตากังวลขึ้นมาทันที

 

“พวกเราไปรอพี่ที่รถก่อนนะ มิ้นด้วย”

 

พี่โฟมสั่งพวกเราก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

 

พวกผมที่ยังงงๆก็ไม่ได้ค้านอะไร ได้แต่เดินลงไปชั้นล่างตามคำสั่ง

 

:: End Koen Talk ::

 

 

 

:: Fang Talk ::

 

“กึก...”

 

เสียงประตูเปิดเข้ามา ใครนะ

 

“อ้าว พี่โฟม”

 

ฉันทักคนที่เดินเข้ามาให้ห้องพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

 

“อาการเป็นไงบ้างฟาง”

 

พี่โฟมเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงฉันก่อนจะถามขึ้น

 

“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ว่าแต่พี่โฟมไม่กลับบ้านหรอ เห็นพี่มิ้นบอกว่าเดียวต้องบินกลับแล้วนิ”

 

ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย เพราะเห็นพี่มิ้นบอกว่าต้องกลับแล้ว แต่ไหนพี่โฟมถึงยังมานั่งอยู่ตรงนี้ละ

 

“พี่มีเรื่องต้องคุยกับฟาง”

 

พี่โฟมพูดจบก็มองหน้าฉันนิ่งจนฉันเริ่มกลัว แต่แล้วอยู่ๆมือที่แสนจะอบอุ่นนั้นก็ยกขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ

 

“ฟางชอบพี่อยู่ใช่รึเปล่า”

 

คำถามของเจ้าของฝ่ามืออบอุ่นคู่นั้นทำฉันตกใจ

 

“พี่โฟมรู้.....”

 

ฉันถามคนตรงหน้าออกไปเสียงเบา ก่อนจะหลบสายตาที่จ้องมาคู่นั้น

 

“เปล่า พี่ไม่เคยรู้เลยว่าฟางชอบพี่ แต่เมื่อกี้ป๊อปปี้เขาบอกว่าฟางชอบพี่มานานมากแล้ว เขาอยากให้พี่เคลียความรู้สึกนี้กับฟาง”

 

พี่โฟมตอบฉันกลับมาอย่างอ่อนโยน

 

ป๊อปปี้... นายไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉันว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร นายมันคนผิดสัญญา....

 

“อย่าโทษป๊อปปี้เลยนะฟาง ป๊อปปี้เขาทำเพื่อฟางนะ แล้วนี่เราแอบชอบพี่ตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย”

 

พี่โฟมรีบแก้ตัวแทนป๊อปปี้ทันที่ที่เห็นสีหน้าของฉัน ก่อนจะถามคำถามออกมา

 

“ก็นานแล้วละคะ ฟางจำไม่ได้แล้ว”

 

ฉันตอบก่อนจะยิ้มให้พี่โฟม ฉันไม่อยากให้พี่โฟมมัวแต่ไม่สบายใจกับตัวฉัน ฉันเจ็บจนทนได้แล้วละ

 

“พี่คิดกับเราได้แค่น้องสาว ขอโทษด้วยนะฟาง ขอโทษที่พี่ทำเหมือนให้ความหวังเรามาโดยตลอด”

 

พี่โฟมดึงฉันไปกอดก่อนจะลูบหัวเป็นการปลอบโยน ฉันกอดตอบพี่โฟม

 

“ไม่เป็นไรค่ะพี่โฟม คนที่ผิดคือฟางตางหาก ผิดที่ฟางคิดไปเอง”

 

ฉันพยายามไม่ให้น้ำเสียงของตัวเองสั่น แอบยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังจะร่วงโรยลงมา

 

ไม่ได้นะ ฉันให้พี่โฟมเห็นน้ำตาของฉันไม่ได้เด็ดขาด

 

“เราเป็นแค่พี่น้องกันนะ”

 

พี่โฟมพูดพร้อมผละฉันออกจากอ้อมกอดก่อนจะยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้า

 

“ได้ค่ะ พี่น้อง”

 

ฝืนยิ้มออกไปทั้งๆที่ในใจมันปวดร้าวเกินจะทน ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วของคนตรงหน้า

 

“พี่โฟมต้องรีบกลับไม่ใช่หรอคะ ไม่รีบอาจจะตกเครื่องได้นะ”

 

ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง พยายามให้พี่โฟมกลับไปเพราะฉันจะกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว

 

“เออจริงด้วย พี่ต้องไปแล้วนะฟาง หายไวๆนะครับน้องสาวคนสวยของพี่ ต้องไปงานแต่งของพี่ให้ได้นะ อ๊อ! พี่ให้ป๊อปปี้นอนเฝ้าฟางนะ พี่ไปก่อนละ”

 

พี่โฟมพูดจบก็รีบก้าวออกไปอย่างไว อะไรนะ! ป๊อปปี้จะมาดูแลฉันงั้นหรอ ฉันยังไม่พร้อมที่จะมาเจอเขาตอนนี้นะ

:: End Fang Talk ::

 

 

 

 

_______________________________________________________

 

 

 

 

Talk with Writer ::

 

มาอัพแล้วค่ะ ขอโทษที่ดองนาน

 

 

เรื่องสุดท้ายแล้ว

ถ้านาระจะรับวาดรูปSDแบบนี้ จะมีใครสั่งมั้ย....

 

 

(ในรูปตอนแรกกะว่าจะวาดรูปที่ป๊อปถ่ายกับฟางตอนงานวันเชิญพระเกี้ยวฯ แต่วาดชุดนักศึกษาไม่ไหวTT^TT แอบดัดแปลงทรงผมฟางนิดหน่อย ลืมวาดนาฬิกาป๊อป วาดหน้าป๊อปเอียงด้วย โอ้วววว ไม่ได้วาดนานฝีมือตกต่ำ orz")

นาระขอถามหาแนวร่วมก่อน ถ้ามีอาจจะเปิดรับ (แค่อาจจะนะ)

รับทีนึงไม่เยอะเพราะอยากวาดเรื่อยๆ แบบไม่เร่ง

ใครชอบหรือสนใจ คอมเม้นบอกไว้ได้เลยนะคะ

อ่านแล้วคอมเม้น+โหวตด้วยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^/