Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

Chapter 19

 

Because of Ghosts…. (NC 17+) ( Special! FFK in Who magazine )

 

 

 

:: Poppy Talk ::

 

“กึก”

 

ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างเบามือ พร้อมกับกระเป๋าของผมที่มีพวกของใช้ประจำตัว ที่พึ่งไปหยิบมาจากในรถเมื่อกี้ และของกินมาอีกนิดหน่อย

 

คนบนเตียงเมื่อเห็นผมก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง ตอนนี้ในห้องมีแต่ความเงียบ

ผมวางของบนโต๊ะรับแขกก่อนจะนั่งลงบนโซฟาอย่างไม่พูดอะไร

 

ฟางกดรีโมทเปิดทีวีแล้วเลือกช่วงที่ตัวเองชอบ ซึ่งดึกๆแบบนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่า’ละคร’

ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าๆแล้ว ทำให้มีแต่หนังผี หรือละครที่เกี่ยวกับผี

 

ผมแอบชำเลืองมองคนที่นอนพิงหลังอยู่บนเตียง

ฟางคงจะกลัวผีมาก เธอแทบจะคลุมโปงอยู่แล้ว แต่ก็คงอยากจะดูต่อเลยไม่ยอมเปลี่ยนช่อง

 

“แบร่!!!”

 

“กรี๊ดดดดดดดดด”

 

ผีที่ออกมาในจอทีวีทำให้ฟางกรี๊ดด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบคลุมโปงทันที

เวลายัยนี่กลัว ก็น่ารักไปอีกแบบนะ..... ดูสิตัวสั่นใหญ่เลย

 

ผมเดินเข้าไปหาฟาง นั่งลงที่ขอบเตียง ก่อนจะรีบหยิบรีโมทมากดเปลี่ยนช่องทันที

 

“ป๊อปปี้ เปลี่ยนทำไมอะกำลังสนุกเลย”

 

พอฟางได้ยินเสียงจากทีวีที่เปลี่ยนไป ก็โพล่หน้าออกจากผ้าห่ม ก่อนจะบ่นใส่ผมหน้ายุ่งทันที

 

“พอเลยๆ เธอกลัวขนาดนี้ยังจะฝืนดูอีกนะฟาง นอนได้แล้ว ดึกแล้ว”

 

พอพูดจบผมก็ปรับระดับที่นอนให้ราบลง ก่อนจะกดไหล่คนตรงหน้าให้นอนลงไปซะดีๆ

 

“ก็ได้ๆ แต่คืนนี้นายนอนเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ ฉันกลัว”

 

ฟางขอร้องผมด้วยแววตาอ้อนวอน น่ารักชมัด....

 

“ได้สิ ยังไงฉันก็ต้องนอนเฝ้าเธออยู่แล้วนิ เออใช่ เธอเรียกฉันว่าป๊อปได้มั้ย”

 

ผมถามคนตัวเล็กตรงหน้า ฟางเงยหน้ามาจ้องตาผมแปปนึงก่อนจะยิ้ม

 

“ได้สิ”

 

อ๊ากกกกก ยิ้มมันช่างกินใจ เธออย่าไปยิ้มแบบนี้ให้ใครนะฟาง....

 

“นอนซะ เดียวฉันไปอาบน้ำก่อน”

 

ผมพูดจบก็ลุกขึ้นยืน แต่คนตัวเล็กไม่กลับเอามือมาจับแขนผมไว้แน่น

 

“ไม่เอาอะป๊อป อยู่คนเดียวฉันกลัว”

 

ฟางอ้อนผมด้วยแววตาน่าสงสารพร้อมกับเกาะแขนผมแน่น แล้วจะทำยังไงละทีนี้...

 

“ฉันอาบน้ำแปปเดียวเองฟาง เธออย่าดื้อสิ หรือเธอจะเข้าไปอาบน้ำกับฉัน”

 

ผมตอบคนตัวเล็กไปพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย

 

“เอาสิ ถ้านายยอม นะป๊อปนะ ฉันกลัวจริงๆ”

 

ยัยนี่ดันบ้าจี้เล่นตามด้วย แต่ก็ดีเหมือนกัน โอกาศแบบนี้มีไม่บ่อยหรอกนะ หึๆ

 

“เธอก็อย่าเป็นลมไปเพราะซิกแพ๊คของฉันแล้วกัน”

 

ผมยิ้มทะเล้นให้ฟาง ยัยตัวเล็กอายก่อนจะยกมือขึ้นตีแขนผมเป็นการปกปิด

 

“หมีหื่น! ไปเลย ไปอาบน้ำเลยไป”

พูดจบฟางก็ก้าวเท้าลงจากเตียง ผมลากเสาที่แขวนน้ำเกลือพาฟางเข้ามาในห้องน้ำ

 

“เธอไม่ต้องอาบน้ำหรอก แค่แปรงฟันก็พอ”

 

ผมยื่นยาสีฟันให้ฟางพร้อมกับบีบยาสีฟันให้เธอ ก่อนจะมาบีบใส่ของผม ฟางแปรงฟันไปธรรมดา แต่มือซ้ายของเธอกำชายเสื้อผมไว้แน่น สงสัยจะกลัวผมหนีมั้ง

 

พอแปรงฟันบ้วนปากเสร็จ ผมก็เตรียมตัวจะถอดเสื้อออก แต่แล้วฟางก็ขัดขึ้นมา

 

“นายจะทำอะไรนะ!”

 

ยัยตัวเล็กตะโกนถามผมพร้อมกับเอามือปิดตาตัวเอง ดเป็นอะไรของเธอเนี้ย ผมก็แค่ถอดเสื้อเอง

 

“อะไรของเธอเนี้ย ฉันก็แค่จะถอดเสื้อเอง อ๊อ... รู้แล้ว เธออายที่จะเห็นซิกแพ๊คฉันใช่มั้ย”

 

ผมแกล้งฟางด้วยการทำเธอด้วยน้ำเสียงกรุ่มกริ่มพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ลงมือถอดเสื้อผ้าต่อโดยไม่สนใจคนข้างหน้า

 

ตอนนี้ทั้งตัวผมเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ฟางหลับตาปี๋ไม่กล้ามองมาทางผม แบบนี้ต้องแกล้งสักหน่อยแล้ว....

 

เอาแขนทั้ง2ข้างกั้นคนตัวเล็กที่ยืนพิงผนังห้องไว้ไม่ให้หนีไปไหน ก่อนจะจ้องสบตาคู่สวยที่ลืมตาขึ้นมาเพราะการกระทำของผมอย่างหวาดๆ

 

เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรสักอย่างทำให้หน้าของเราใกล้กันเรื่อยๆ ริมฝีปากของผมประกบกับริมฝีปากบางของฟางในที่สุด

 

เรา2คนนิ่งอยู่อย่างนั้นนานนับนาที ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายถอนจูบออกมา

 

ฟางหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที่ที่รู้สึกตัว เธอพยายามถอยหนีแต่ผมไม่ยอมหรอก หวานหอมขนาดนี้ต้องขออีกสักที

 

ผมก้มลงจูบปากบางอีกครั้ง ฟางที่ตอนนี้โดนผมรุกหนักถึงกับยืนไม่อยู่ต้องเอามือมาเกาะไหล่ผมไว้แน่น

 

“จนกว่าฉันจะอาบน้ำเสร็จ เธอไม่ได้ออกไปจากห้องน้ำนี้แน่ฟาง”

 

กระซิบข้างหูพร้อมกับลมหายใจร้อนๆที่เป่าลงไป สังเกตุเห็นว่าคนตรงหน้านั้นสั่นสะท้านไปกับคำพูดของผม

 

“นะ นายจะทำอะไรนะป๊อป....”

 

ฟางถามอย่างหวั่นๆ

 

“เธอบอกว่ากลัวผีมากใช่มั้ย งั้นก็อาบน้ำกับฉันเลย รับรองว่าผีไม่มาหลอกเธอแน่”

 

พูดจบก็ดึงมือฟาง เดินมาที่ฟักบัวอาบน้ำ

ที่นี่เป็นแบบประตูปิดกระจกใส เพราะฉนันถึงจะปิดประตูก็กันได้แค่น้ำ ยังไงก็เห็นคนที่อาบอยู่ดี

 

พับแขนเสื้อคนตัวเล็กขึ้น ก่อนจะจับมือเธอข้างนึงไว้ไม่ยอมปล่อย พร้อมกับเปิดน้ำให้ไหลลงมาชโลมตัวผม

 

“ป๊อป... ถ้านายอาบน้ำก็ปล่อยมือฉันก่อนสิ”

 

ฟางเอ่ยแย้งผมด้วยเสียงที่สั่นเคลือ แต่ก็ยังไม่กล้าเปิดตาขึ้นมาดู

 

“ไม่ได้ เธอบอกเองนิว่ากลัวผี ถ้าไม่จับไว้อย่างนี้เวลาผีมาฉันช่วยเธอไม่ทันไม่รู้ด้วยนะ”

 

ผมตอบก่อนจะยิ้มนิดๆกับท่าทีของคนตัวเล็ก

 

หยิบขวดยาสระผมมาบีบใส่มือนุ่มของอีกฝ่าย เธอได้แต่ชงักไปเบาๆ

 

“สระผมให้หน่อยสิฟาง”

 

ขอด้วยเสียงอ้อนๆ ฟางลืมตามองผมนิดๆก่อนจะจำใจสระให้ โดยที่มือผมอีกข้างช่วยเธอสระไปด้วย (ผมใส่บ็อกเซอร์อาบน้ำนะครับ อยากจะถอดเหมือนกันนะแต่กลัวคนตัวเล็กเป็นลมไปซะก่อน)

 

“นายเขยิบมาทางนี้หน่อยสิ ฉันสระให้ไม่ถึง”

 

ผมเอี้ยวตัวไปหาคนตัวเล็กก่อนจะย่อตัวลงอย่างว่าง่าย พอฟางสระผมให้ผมไปได้สักพักเธอก็เอามือออกเป็นสัญญาณว่าสระเสร็จแล้ว

 

เปิดน้ำล้างผมตัวเอง ก่อนจะดึงมือฟางที่เปื้อนยาสระผมไปล้างด้วย ตอนนี้มือเธอสั่นมากเลยละครับ

 

พอล้างมือให้ฟางเสร็จก็หยิบขวดสบู่เหลวมาบีบใส่คนตรงหน้า

 

“ถูสบู่ให้หน่อย”

 

น้ำเสียงติดเจ้าเล่ห์ของผมทำเอาคนตรงหน้าหน้าแดงทันที ตอนนี้ผมยืนหันหน้าให้ฟางอยู่ครับ เลยเห็นได้ชัดเต็มๆตาเลย

 

มือบางลูบสบู่ไปที่ไหล่ผมอย่างช้าๆ ถูข้างหลัง ไล่กลับมาถูที่อกของผม ลงมาเรื่อยๆถึงซิกแพ๊คก่อนที่จะหยุดเอาดื้อๆ

 

“ถูต่อสิ”

 

สั่งคนที่หยุดการกระทำอย่างเอาแต่ใจ

 

“ข้างล่างนายก็ถูเองสิ ฉันถูแค่ข้างบนก็เกินพอแล้ว....”

 

ฟางตอบผมอย่างอายๆ ก่อนจะพยายามก้มหน้าลงไม่ให้ผมเห็นใบหน้าขึ้นสีนั้น

 

“ก็ได้ๆ ฉันยอมเธอเพราะเห็นว่าไม่สบายนะวันนี้ แต่วันหน้ารับรองว่าไม่มีครั้งที่2แน่”

 

พูดจบก็ลงมืออาบน้ำให้ตัวเองต่อจนเสร็จ

 

“ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยสิ”

 

สั่งคนตัวเล็กให้หยิบผ้าเช็ดตัวให้ ผมรับมาเช็ดตัวเสร็จก็ถอดบ็อกเซอร์ออก หลังจากนั้นก็เอาผ้าเช็ดตัวคลุมถ่อนล่างไว้

 

หยิบเสื้อยืดแขนสั้นมาใส่ ก่อนจะตามมาด้วยบ๊อกเซอร์และกางเกงนอนขายาวสบายๆ

พาดผ้าเช็ดตัวผืนเล็กไว้ที่บ่าเพื่อเอาไว้ซับผมที่เปียกชื้น

 

“ลืมตาได้แล้ว”

 

ผมบอกให้ฟางลืมตา พร้อมกับปล่อยมือเธอออก ฟางค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อเห็นว่าผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินออกจากห้องน้ำทันที

 

ผมเดินตามคนตัวเล็กออกมาพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ดูสิ อายจนหน้าแดงใหญ่เลย ฮ่าๆๆๆ มีความสุขครับ

 

“เช็ดผมให้หน่อย”

 

ผมพูดอ้อนฟางพร้อมกับนั่งลงบนเตียงคนไข้ ก่อนจะเขยิบหัวไปใกล้เธอมากขึ้น

 

“นายนี้เหมือนเด็กจริงๆเลยนะ”

 

ฟางบ่นแต่ถึงอย่างนั้นก็หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้ผมอย่างว่าง่าย แบบนี้สิครับถึงจะน่ารัก

 

ผมกดรีโมทเพื่อเปิดทีวี ตอนนี้เรากำลังฟังเพลงอยู่ครับ ฟางเช็ดผมไปเรื่อยๆจนผมเรื่มแห้งเธอก็หยุด

 

“แค่นี้พอมั้ยอะป๊อป”

 

ถามขึ้นพร้อมกับเอี่ยวตัวมาหาผมที่นั่งอยู่บนเตียงด้านหน้าฟาง

 

“อืม ได้แล้วละ ขอบคุณมากนะ ฟอด”

 

ผมบอกขอบคุณจบก็หอมแก้มนิ่มนั้นไป1ที ฟางตีแขนผมกลับมาก่อนจะค้านว่า

 

“หื่นตลอด”

 

พูดจบก็ล้มตัวลงนอน ผมปิดทีวีก่อนจะห่มผ้าให้คนตัวเล็ก

 

“แล้วนายจะนอนที่ไหนละ”

 

ฟางถามผมด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

 

“โซฟานะ ฉันเอาหมอนกับผ้าห่มจากในรถมาแล้วด้วย นอนไปเถอะไม่ต้องห่วงฉัน”

 

พูดจบผมก็ก้าวเท้า กำลังจะเดินไปปิดไฟ แต่ก็โดนฟางดึงมือไว้

 

“นาย... นอนกับฉันได้มั้ย ฉันกลัว ปกติฉันนอนกับเฟย์ทุกคืน คืนนี้เฟย์ไม่อยู่ฉันเลยนอนคนเดียวไม่ได้แน่ๆ นะป๊อป นะ”

 

ฟางอ้อนผมด้วยสายตาที่น่าสงสาร แบบนี้ใครจะปฏิเสธลงละครับ.... โอกาศดีๆแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆด้วย

 

เดินไปปิดไฟพร้อมหยิบหมอนกับผ้าห่มมาวางไว้บนเตียง(โรมไฟหัวเตียงยังเปิดอยู่) ล้มตัวลงนอนข้างๆคนตัวเล็ก

 

“เธอไม่กลัวฉันทำอะไรเธอหรอฟาง”

 

ผมถามคนที่นอนอยู่ข้างๆ พร้อมกับยกแขนกอดเธอไว้

 

“ไม่กลัวหรอก ฉันรู้ว่านายไม่ทำอะไรฉัน เพราะถ้านายทำ ฉันเอาตายแน่”

 

ฟางหันมาประจันหน้าผมก่อนจะยิ้ม อย่ายิ้มแบบนั้นสิ เธอกำลังทำให้ฉันห้ามใจตัวเองไม่ไหวนะ...

 

“เธอทำให้ฉันห้ามใจตัวเองไม่ไหวเองนะฟาง”

 

พูดจบก็จูบคนตรงหน้า สอดลิ้นร้อนเข้าไปชิมความหวาน เปลี่ยนจากที่นอนกอดมาเป็นคล่อมคนตัวเล็กไว้ใต้ร่าง มือเริ่มอยู่ไม่สุขล้วงเข้าไปในชุดคนไข้

 

ผละจูบจากปากบางเพราะดูเหมือนเธอจะเริ่มหายใจไม่ออก ลงมาที่คอยาวระหง

 

จูบทำรอยคิสมาร์กจนขึ้นสีกุหลาบแดงระเรื่อ ฟางได้แต่สั่นสะท้านไปกับสัมพัสรันจวนที่คุกคามเธอ ที่ไม่เว้นแม่แต่วินาทีเดียว

 

มือของผมที่ล้วงเข้าไปในเสื้อก่อนหน้านี้ เอื้อมไปปลดตะขอเสื้อชั้นในด้านหลังให้หลุดออกจากกัน ก่อนจะเอื้อมมือมากอบกุมอกสวยทั้ง2ข้าง

 

ฟางได้แต่บิดตัวไปมาเพื่อหนีสัมพัสนั้น แต่เธอไม่มีทางรอดมือผมไปได้หรอก

 

“ปะ... ป๊อป ไม่เอานะ.....อะ”

 

ฟางร้องห้ามผมเสียงขาดๆหายๆ

 

“ขอชิมหน่อยนะ”

 

พูดขอจบก็ซุกหน้าลงไปดูดยอดอกของเธออย่างไม่รอคำอณุญาติ ส่วนอกอีกข้างก็ไม่ปล่อยให้ว่าง ใช้มือบดคลึงอย่างไม่ยอมหยุดพัก

 

“อือ.... ไม่เอานะป๊อป พอได้แล้ว ....”

 

เสียงหวานบอกห้ามผมอย่างขาดๆหายๆ มือบางทั้ง2ข้างยกขึ้นมาดันหัวผมออกจากอกตัวเอง และพยายามปัดมือที่เหมือนกับปลาหมึกของผมออกไปด้วย

 

“แบบนี้เธอจะยังไว้ใจฉันอยู่รึเปล่าฟาง”

 

ปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระก่อนจะเอ่ยถามขึ้น ฟางรีบลนลานจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจัด

 

“หื่น ไม่ต้องมานอนด้วยเลยนะ กลับไปนอนที่โซฟาเลยไป”

 

ฟางที่ตั้งสติได้ไล่ผมให้กลับไปนอนที่โซฟาเหมือนเคย ใครจะยอมกันละ...

 

“ไม่เอา ฉันจะนอนกับเธอ สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแล้วจริงๆ ให้ฉันนอนด้วยนะ นะฟาง”

 

ขอร้องคนตรงหน้าพร้อมกับแสร้งทำตาหวาน ผมลงทุนทำแบบนี้ต้องใจอ่อนกันบ้างละครับ

 

“ก็ได้ แต่ถ้านายทำอะไรฉันอีก คราวนี้ได้ออกไปนอนนอกห้องแน่”

 

ฟางพูดจบก็เปลี่ยนไปนอนหันหลังให้หลังให้ผมแทน

 

ผมยิ้มกับตัวเองน้อยๆ เอื้อมมือไปปิดไฟที่โดมไฟหัวเตียง ก่อนจะเอื้อมมือดึงคนข้างๆมากอด

 

“นอนอย่างเดียวห้ามกอด”

 

ฟางเอ็ดผมพร้อมกับพยายามแกะมือออก

 

“นะ แค่นอนกอดเอง ฉันอุตส่าห์ห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรเธอมากไปกว่านี้แล้วนะ”

 

พูดจบก็แกล้งหลับทันที

 

“นี่... หลับซะแล้ว ตอนนายหลับนี่เหมือนเด็กน้อยเลยนะป๊อป ราตรีสวัสดินะ”

 

ฟางที่เห็นว่าผมหลับตาลง ก็เอ่ยราตรีสวัสดิออกมาเบาๆก่อนจะหลับไปบ้าง

 

คืนนี้เป็นคืนที่ผมมีความสุขที่สุดเลยครับ....

 

:: End Poppy Talk ::

 

 

 

:: Faye Talk ::

 

วันนี้ฉันมาหาพี่ฟางที่โรงพยาบาลแต่เช้า เขื่อนมารับฉัน ตอนนี้พวกเราก็มาถึงโรงพยาบาลแล้ว แก้วกับโทโมะก็มาถึงพร้อมกันสงสัยนายหน้านิ่งจะไปรับยัยแก้วมาจากบ้าน

 

“กึก พี่ฟางงงงงงงงงงงงง”

 

พอฉันมาถึงห้องก็เปิดประตูเข้าไปพร้อมกับเสียงเรียกพี่ฟาง แต่แล้วก็ต้องชะงักกับภาพที่เห็น

 

นายป๊อปปี้กำลังนอนกอดพี่ฉันอยู่ แล้วพี่ฟางก็นอนซบอกหมอนั้นด้วย!!!

 

“หืม อ้าวเฟย์ สัวสดี”

 

พี่ฟางที่ได้ยินเสียงฉันเรียกตื่นขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นทักฉันอย่างงัวเงียๆ

 

“อะไรหนักๆ เห้ย!! ป๊อปปล่อยเดียวนี้นะ”

 

พี่ฟางที่รู้สึกตัวว่ามีคนกอดอยู่โวยวายขึ้นมาพร้อมกับยกแขนป๊อปปี้ออกจากตัว

 

“อืมมม อะไรของเธอนะฟาง ฉันยังง่วงอยู่เลย เมื่อคืนเธอทำให้ฉันไม่ได้นอนทั้งคืนนะ ฮ้าวววว”

 

ป๊อปปี้ลุกขึ้นมานั่งด้วยความงัวเงียจากการปลุกของฟาง คำพูดของนายมันช่างส่อจริงๆเลย.....

 

“อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนแกกับฟาง.....”

 

“บ้าหรอ!!! คิดอะไรอกุศล นายก็เหมือนกันป๊อป พูดอะไรก็ไม่รู้ เห็นมั้ยคนอื่นเขาคิดไปไกลแล้วนะ”

 

เขื่อนถามขึ้นไม่ทันจบก็โดนพี่ฟางแย้งขึ้นมาทันที พี่ฟางพูดบ่นพร้อมกับตีแขนป๊อปปี้ไปแรงๆหลายที

 

“ฟาง ที่คอไปโดนอะไรมาอะ”

 

แก้วที่สังเกตุเห็นรอยแดงที่คอพี่ฟางถามขึ้น คนที่โดนทักรีบยกมือขึ้นปิดทันที ก่อนจะส่งสายตาค้อนให้ป๊อปปี้

 

“ยุงกัดนะ”

 

พี่ฟางบอกปัดๆพร้อมกับก้าวเท้าลงจากเตียง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ป๊อปปี้ลุกลงมาจากเตียงพร้อมกับเก็บที่นอน ก่อนจะมานั่งที่โซฟา

 

“พวกฉันเอาข้าวเช้ามาให้”

 

โทโมะวางของกินที่พวกเราทั้ง4คนเอาติดมือมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา

 

ฉันกับแก้วช่วยกันจัดอาหารใส่จาน ส่วนหนุ่มๆนะหรอ นั่งคุยกันบนโซฟาไม่ยอมมาช่วยกันสักคน

 

พอจัดเสร็จก็ยกมาวางไว้บนโต๊ะ พร้อมกันนั้นพี่ฟางเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

 

“พี่ฟาง ทานข้าวเช้าก่อน”

 

ฉันเอ่ยบอกพร้อมกับยกถ้วยข้าวต้มกุ้งไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงคนไข้ พี่ฟางขึ้นไปนั่งบนเตียงก่อนจะทานอย่างช้าๆ ไม่นานก็หมด

 

ป๊อปปี้ก็ทานเหมือนกัน ส่วนพวกฉัน4คนทานมาตั้งแต่ที่บ้านแล้วละ

 

“กึก”

 

เสียงเปิดประตูห้องทำให้พวกเราทุกคนหันไปสนใจผู้มาใหม่

 

คุณลุงหมอกับคุณพยาบาลเข้ามาในห้องพร้อมกับอุปกรณ์วัดร่างกาย ก่อนจะตรงไปตรวจเช็คพี่ฟางที่นั่งอยู่บนเตียง สักพักพอตรวจเสร็จคุณหมอก็เอ่ยขึ้น

 

“วันนี้กลับบ้านได้แล้วนะฟาง เพราะตอนนี้ร่างกายก็โอเคไม่มีปัญหาอะไรแล้ว อาจจะต้องระวังกระดูกซี่โครงหน่อยนะเพราะมันยังไม่ค่อยเข้าที่ ลุงว่าเราน่าจะอยู่ต่ออีกสักอาทิตย์ให้หายดีก่อนนะ”

 

คุณลุงหมอเอ่ยบอกอาการของพี่ฟาง

 

“ไม่เป็นไรค่ะคุณลุงหมอ ฟางอยากกลับไปพักที่บ้านมากกว่า”

 

พี่ฟางตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

"งั้นก็ตามใจฟางแล้วกัน เดียวคุณพยาบาลเอายามาให้นะ ลุงไปก่อนนะ พอดีมีผ่าตัด ขอให้หายไวๆ อย่าซนมาก”

 

พวกเราไหว้ลาคุณลุงหมอ คุณลุงหมอรับไหว้ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับคุณพยาบาล

 

“ฉันว่าเธอน่าจะอยู่ต่อนะฟาง”

 

ป๊อปปี้พูดขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองอย่างไม่เข้าใจในคำพูดนั้น ยกเว้นพี่ฟางคนเดียว

 

“ไม่ต้องเลย ขืนฉันอยู่ต่อนายก็ได้ใจใหญ่ ไปอาบน้ำเลยไป”

 

พี่ฟางบอกปัดๆก่อนจะไล่ป๊อปปี้ไปอาบน้ำ ป๊อปปี้ยิ้มมุมปากก่อนจะยอมลุกไปอาบน้ำแต่โดยดี มีแต่พวกฉันละที่งงกับคำพูดของทั้ง2คน

 

หลังจากนั้นป๊อปปี้ก็อาบน้ำเสร็จ พี่ฟางก็เข้าไปเปลี่ยนชุด คุณพยาบาลเอายามาให้พร้อมกับถอดสายน้ำเกลือออก ทุกอย่างเสร็จสิ้นพวกเราทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

โดยที่ป๊อปปี้ไปส่งพี่ฟาง เขื่อนไปส่งฉัน โทโมะไปส่งแก้ว

 

 

วันจันทร์พวกเราก็เจอกันที่โรงเรียนเป็นปกติ ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษ อาการของพี่ฟางก็ดีขึ้นมาก และดูเหมือนจะสนิทกับป๊อปปี้มากขึ้นด้วย

 

สองคนนี้สนิทกันเร็วมากๆเลยละ....

:: End Faye Talk ::

 

 

_________________________________________________________

 

 

 

 

 

Talk with Writer ::

 

มาอัพช้า ขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้เลยแต่งให้ยาวๆเลย >w<

ความจริงจะอัพตั้งแต่เมื่อวาน แต่ดันหลับคาคอม วันนี้กว่าจะแต่งเสร็จก็เล่นเอาดึกซะได้

ตอนนี้จัดระดับNCไม่ถูก เลยเอาเป็น17+ไปซะเลย (ไม่รู้ว่ามารตฐานปกติเขาใช้อะไรวัดกัน)

 

 

FFK สัมภาษณ์นิตยสาร Who ด้วยค่ะ มีคุยเกี่ยวกับความรักนิดหน่อยด้วย

 

เปิดใจ ควีนออฟแดนซ์ เฟย์ฟางแก้ว @ Who Magazine

 

ขอขอบคุณ คุณวรดา pantip.com ด้วยนะคะที่แสกนมาให้อ่านกัน ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ

วันนี้ในทวิตฟินมากค่ะ เพราะพี่ป๊อปกับพี่ฟางอัพรูปพร้อมกัน ในTLเลยคุยแต่เรื่อง2คนนี้ 5555 

 

 

***แอบเคืองคนที่เอางานคนอื่นไปลงแบบไม่ให้เครดิต

เจอหลายรายแล้ว ไม่ว่าจะงานของนาระหรือของคนรู้จัก

ก่อนหน้านี้ก็พยายามจะไม่สนใจ แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆ เยอะเหลือเกิน ="=

อย่าให้เห็นหรือต้องเตือนเป็นครั้งที่2 ไม่งั้นฉันจะวีนฉันจะเหวี่ยง 5555555 (พูดเล่นแต่ทำจริงนะเออ)

ช่วงนี้นาระอารมณ์แปรปรวนบ่อย ฉนันอย่างงนะคะว่าบรรทัดนึงอารมณ์ดี อีกบรรทัดนึงมาวีนซะแล้ว

มันเป็นเรื่องปกติ 555555

อ่านแล้วคอมเม้น+โหวตกันด้วยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^/