Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

9.1

เขียนโดย narami

วันที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2555 เวลา 22.08 น.

  24 chapter
  538 วิจารณ์
  63.88K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 3 เมษายน พ.ศ. 2556 22.18 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

5) I always love you

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

Chapter 5

 

I always love you

 

 

 


:: Tomo Talk ::

 

[ ห้องปกครอง ]


ผมและเขื่อนที่ตอนนี้อยู่ในห้องปกครองเรียบร้อยแล้ว เดินไปนั่งข้างๆเฟย์กับแก้ว ผมนั้งข้างแก้วส่วนเขื่อนนั่งข้างเฟย์ ยังไม่ทันที่ก้นผมจะถึงเก้าอี้ ยัยทอมก็ถามขึ้นมา 

 

“นี่ แล้วฟางละ!!! 

 

ยัยทอมจอมห้าวถามขึ้นอย่างร้อนใจ แหมมมม เป็นห่วงเป็นใยกันจริงจริ้ง 

 

“ไอ้ป๊อปพาไปทำแผลที่ห้องพยาบาลอยู่ ไม่ต้องห่วง” 

 

ตอนกลับไปเสียงเรียบ รีดเดอร์หลายๆคนอาจจะสงสัยว่าทำไมผมถึงชอบทำหน้านิ่งๆ ก็มันนิสัยปกติของผมนิครับ แต่ผมก็ยิ้มเป็นนะ 

 

“แล้วนี่เรื่องไปถึงไหนแล้ว” 

 

เขื่อนถามขึ้น ต่อมอยากรู้อยากเห็นเริ่มทำงานแล้วสินะเพื่อนผม 

 

“ก็เดียวพวกพี่ๆผู้คุมกฎคนอื่นๆจะสืบสวนต่อนะ ไม่มีอะไรมากแล้ว” 

 

เฟย์ตอบพร้อมกับฟุบหน้าลงบนโต๊ะ สงสัยจะเหนื่อยจริงๆนั้นแหละ 

 

“บู่ววววววววววว นึกว่าจะมีอะไรสนุกๆให้ดูอีก เซ็งอะ” 

 

เขื่อนบ่นออกมาพร้อมกับทำหน้าย่น แกอยากจะเจอเรื่องอะไรอีกฮะ แค่นี้ฉันก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว (ได้ข่าวเฮียไม่ได้ทำอะไรเลยนะ :: นาระ) 

 

“นายอยากจะให้มีเรื่องอะไรอีกฮะ แค่นี้ฉันก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว โอ๊ยยยยย ยัยรุ่นพี่บ้านั้นแรงเยอะชมัด ศอกใส่ฉันมาตั้งหลาบครั้ง จุกมากเลยเนี้ย เจ็บด้วย” 

 

แก้วคร่ำครวญออกมา ทำไมความคิดผมกับยัยทอมต้องตรงกันด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ 

 

“แล้วนี่พวกฉันต้องให้การอะไรมั้ยเนี้ย” 

 

ถามในสิ่งที่อยากรู้ หวังว่าผมคงไม่ต้องให้ปากคำอะไรนะ ขี้เกียจพูดครับ ผมยิ่งพูดน้อยๆอยู่ 

 

“ไม่ต้องหรอก เพราะทางเรามีกล้องวงจรปิด แล้วพวกฉัน3คนก็เป็นพยานปากเอกเลยละ คงไม่ต้องรบกวนพวกนาย3คนหรอก” 

 

แก้วพูดพร้อมกับเดินไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ผมก็เริ่มกระหายน้ำแล้วเหมือนกัน แกล้งยัยนี่เล่นดีกว่า 

 

“ยัยทอม ฉันหิวน้ำ หยิบมาให้หน่อยสิ” 

 

ใช้โอกาศนี้สั่งออกไป ดูๆๆยัยนั้นทำหน้าสิ ฮ่าๆๆๆๆๆ ซะใจครับ 

 

“ฉันไม่ใช่เบ๊นายนะ! มีขาก็เดินมาเอาไปเอง ไปเฟย์ กลับห้องกันดีกว่า"

 

แก้วที่ดูจะอารมณ์เสียกับคำพูดของผม กำลังจะเดินกลับห้องไปพร้อมเฟย์ สงสัยยัยทอมจะเหนื่อยมากเลยไม่อยากต่อล้อต่อเถียง วันนี้ฉันยอมเธอก็ได้วันนึง เห็นว่าเจอเรื่องมาเยอะแล้ว! แต่คราวหน้าฉันไม่ปล่อยเอาไว้แน่ 

 

“แล้วเราจะเอาไงละทีนี้” 

 

เขื่อนที่ตอนนี้นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนโซฟาถามขึ้น จะสบายไปไหน 

 

“กลับห้องสิ จะอยู่ทำไมละ” 

 

ผมตอบพร้อมกับเดินออกจากห้อง เขื่อนรีบลุกตามมาอย่างไว อยากรู้จริงๆเลยว่าทางไอ้คุณชายมันคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว.... 

 

:: End Tomo Talk ::

 

 


:: Poppy Talk ::

 

ระหว่างทางที่ผมอุ้มฟางมายังห้องพยาบาล ทุกคนมองเรา2คนอย่างแตกตื่น แถมสาวๆที่เป็นแฟนคลับผมเอาแต่กรี๊ดๆๆๆกันแล้วเข้ามาเกาะผมไว้ยังกับปลิง จะบอกว่าตอนนี้แก้วหูผมจะขาดแล้วครับ ถ้าผมไม่เอาเหตุผลที่ฟางบาดเจ็บมาอ้าง ไม่มีทางได้หลุดออกมาจากการเกาะกุมหรอกครับ คิดแล้วยังสยองไม่หาย 

 

ถึงแล้วห้องพยาบาล ผมรีบเลื่อนประตูเข้าไป ก่อนจะพบกับนางพยาบาลคนนึง 

 

“คุณพยาบาลครับ ช่วยทำแผลให้เธอทีครับ” 

 

ผมวางร่างบางที่ตอนนี้หมดสติลงบนเตียงผู้ป่วย ก่อนจะขอร้องให้คุณพยาบาลทำแผลให้เธอ 

 

“ได้ค่ะ แต่ตัวคุณฟางเปียกมาก ฉันว่าคุณไปเอาชุดใหม่มาให้เธอเปลี่ยนก่อนดีกว่า” 

 

ซวยแล้วไง แล้วผมจะเอาชุดที่ไหนให้เธอเปลี่ยนละ คิดไอ้ป๊อปคิด มันต้องมีวิธีอะไรสักอย่างสิ ใช่แล้ว! ในล็อคเกอร์อาจจะมี แล้วกุญแจล็อคเกอร์ของยัยลูกหมาอยู่ไหนละเนี่ย 

 

ผมเริ่มค้นตัวเธอ ก่อนจะเจอกุญแจล็อคเกอร์อยู่ในกระเป๋ากระโปรง โชคดีจริงๆ 

 

“เดียวผมไปเอาชุดมาให้นะครับ ระหว่างนี้คุณพยาบาลช่วยทำแผลให้ฟางหน่อยนะ” 

 

พูดจบผมก็รีบวิ่งลงไปชั้น1ตรงทางเดินด้านนอกสินะ เจอแล้ว ล็อกเกอร์ของฟางมีชื่อติดอยู่ด้วย

 

“กึก แกร๊ก“ 

 

ผมรีบไขกุญแจล็อคเกดอร์เข้าไป หวังว่าข้างในจะมีชุดสำรองอยู่นะ มีจริงๆด้วย!

 

ผมขออธิบายหน่อยนะครับว่าล็อคเกอร์ของที่นี่ลักษณะเป็นยังไง ล็อคเกอร์ของที่นี้จะเป็นแบบตู้ใหญ่ ใส่ของได้จุใจ(มาก) สามารถเปิดได้ทั้งรหัสและกุญแจ ลายด้านหน้านักเรียนสามารถเพ้นเองได้ตามสบาย ลายที่ยัยนี่เพ้นคือลายAlice in Wonderland เพ้นซะหวานแว๋วเชียว 

 

ด้านใน จะมีชั้นวางของอยู่ด้านบน รองลงมาก็จะมีราวแขวนชุดให้ คล้ายๆกับในตู้เสื้อผ้า ด้านล่างก็จะมีชั้นวางให้อีก2ชั้น แต่จะแบ่งเป็น2ฝั่ง ฝั่งนึงจะเป็นแบบมีประตูเปิด-ปิด (ทั้ง2ชั้น) อีกฝั่งจะเว้นว่างไว้เหมือนชั้นวางข้างบน  ส่วนตรงประตูล็อคเกอร์จะมีกระจกติดไว้1บาน ใหญ่เกือบเท่าบานประตู นักเรียนจดหรือติดภาพอะไรก็ได้ตามใจสรุปคือพื้นที่ใช้สอยเหลือเฟือครับ  

 

มาถึงของยัยลูกหมากันบ้าง ชั้นบนสุดก็วางหนังสือเรียน+อุปกรณ์การเรียนที่ใช้กับทั่วไป ชุดที่แขวนอยู่ก็มีชุดนักเรียน ชุดพละ ชุดว่ายน้ำ ชุดสำหรับใส่เล่นเทนสิน ชุดคาราเต้ สายคาราเต้สีดำ3Dan อึก... ยัยนี่เรียนคาราเต้ด้วยหรอเนี่ย ไม่ยักกะรู้ แล้วก็มีเสื้อกันหนาวสีเทอคอยซ์อีก1ตัว 

 

ด้านบนชั้นวางของที่อยู่ด้านล่าง มีกระเป๋าใส่โน้ตบุ๊คลายกระต่ายน้อยจากAlice in Wonderland(อีกแล้ว) สีชมพูครีมๆ ออกแนววินเทจ กระเป๋าsport ร่ม ไม้เทนนิส(ที่อยู่ในกระเป๋าใส่อีกที) แล้วก็กระเป๋าใส่ไวโอลิน... ยัยนี่เล่นไวโอลินเป็นด้วยหรอ หึ เธอทำให้ฉันสนใจในตัวเธอเข้าไปอีกขั้นแล้วนะยัยตัวเล็ก 

 

ชั้นวางของด้านล่าง(ชั้น1) มีพวกขนมมากมายก่ายกอง เห้อออ เธอทานขนมเยอะขนาดนี้เลยหรอ 

 

ชั้นวางของชั้นที่2 มีรองเท้าผ้าใบอยู่1คู่ 

 

ส่วนชั้นแบบที่มีประตูนั้น ด้านบนยัยนี่ใส่ชุดชั้นในเอาไว้ เห็นดังนั้นผมก็พลันนึกถึงเธอตอนที่เปียกน้ำ นึกถึงผิวขาวๆนั้นแล้ว อึก.... ผมที่คิดไปไกลจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พอรู้สึกตัวก็รีบปิดทันที เมื่อกี้นี้ผมคิดบ้าอะไรอยู่วะ 

 

ส่วนชั้นด้านล่างก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากพวกยางมัดผม หวี แล้วก็เครื่องสำอางอีกเล็กน้อย

 

ผมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเข้ากับรูปที่ฟางแปะไว้ที่กระจก

มีรูปของเธอที่ถ่ายกับแก้วและเฟย์ ถ่ายกับคุณพ่อคุณแม่ รูปที่เธออยู่ในชุดคาราเต้ รูปที่ถ่ายกับเฟย์และเด็กผู้หญิงอีกคนนึง ซึ่งผมเดาว่านั้นน่าจะเป็นน้องสาว รูปที่เธอแข่งคาราเต้ได้ที่1พร้อมกับถ้วยรางวัล รูปตอนที่เธอร้องเพลง รูปตอนที่เธอเล่นไวโอลีน  แต่มีอยู่รูปเดียวที่สดุดตาผมมากที่สุด

 

รูปที่เธอถ่ายกับผู้ชายคนนึง ผมดึงรูปนั้นออกจากแม่เหล็กที่ยึดมันติดไว้กับกระจก

ฟางที่อยู่ในรูปนั้นยิ้มสดใส แบล๊กกราวคือBig Ben ที่อังกฤษ

ส่วนผู้ชายที่ถ่ายข้างๆเธอก็ยิ้มสดใสไม่แพ้กัน

 

ผมพลิกรูปไปดูด้านหลัง มีข้อความนึงเขียนไว้ว่า ’14 February 2010  I always love you’

รักตลอดไปงั้นหรอ ผู้ชายคนนี้คือใครกัน แฟนของยัยนี่? คิดแล้วยิ่งปวดหัว

 

รีบเอาชุดไปให้ฟางดีกว่า ผมต้องเอาชุดชั้นในให้เธอด้วยนะ เพราะเธอเปียกไปทั้งตัว

เห้อออออออออออ ถ้าเธอรู้ผมจะโดนเตะก้านคอแบบไอ้รุ่นพี่แดเนียลมั้ยเนี้ย คิดแล้วสยอง บรือ~~

 

:: End Poppy Talk ::

 


:: Fang Talk ::

 

“อืออ แสบตาชมัด” 

 

ฉันที่เริ่มรู้สึกตัวลืมตาขึ้นแต่ก็ต้องรับหลับตาเพราะแสงจ้าที่ส่องมา พอเริ่มปรับสายตาได้แล้วก็ลุกขึ้นนั่ง นี่มันห้องพยาบาลนิ... ก่อนหน้านี้พอฉันจัดการไอ้รุ่นพี่แดเนียลเสร็จก็เป็นลมล้มไปสงสัยจะมีคนพามาส่ง เอ๊ะ! แต่ว่าก่อนหน้านี้ฉันเปียกอยู่นิ ทำไมตอนนี้ชุดฉันถึงได้แห้งสนิทแบบนี้ 

 

“อ้าว ฟื้นแล้วหรอ” 

 

ป๊อปปี้ที่เดินออกมาจากห้องน้ำทักขึ้น ยังมีอารมณ์มาทักฉันแบบปกติอีก ทำไมฉันถึงอยู่ในสภาพนี้ได้!!!

 

“นี่นายทำอะไรฉัน! ทำไมชุดฉันที่ก่อนหน้านี้เปียก ตอนนี้มันถึงแห้งละ! 

 

ฉันปาหมอนใส่ป๊อปปี้ ก่อนจะเข้าไปตะกุยแบบไม่ยั้ง 

 

“โอ๊ยๆ พอก่อน ฟังฉันเล่าก่อนนนนน” 

 

ป๊อปปี้โอดครวนที่โดนฉันตะกุย ก่อนจะรีบรวบมือของฉันที่ง2ข้างไว้ด้วยมือเขามือเดียว นายนี่แรงเยอะชมัด 

 

“ฉันไปเอาชุดมาจากในล็อคเกอร์ของเธอ แล้วให้คุณพยาบาลเขาเปลี่ยนให้ ชุดเก่าของเธอฉันส่งหน่วยซักรีดให้แล้ว คุณพยาบาลเขาทำแผลให้เธอแล้วนะ อาจจะระบมอยู่บ้างเวลาทานข้าวแต่ก็ไม่เป็นไรมากแล้ว นี่กุญแจล็อคเกอร์เธอ เอาคืนไป” 

 

ป๊อปปี้ที่เห็นว่าฉันสงบและจะไม่เข้าไปทำร้ายเขาแล้วกห็ปล่อยมือฉันลง ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังพร้อมกับส่งกุญแจล็อคเกอร์คืนมาให้ฉัน ฉันรับมันกลับมาแต่โดยดี

 

แต่ว่าอะไรนะ! เขาเปิดล็อคเกอร์ของฉันโดยไม่ได้รับอณุญาติแล้วยังเอาชุดมาให้ฉันเปลี่ยนอีก แต่ก็ต้องขอบใจนายหมีนะ ว่าแต่ชุดชั้นในฉันก็แห้งสนิทดี อย่าบอกนะว่า... 

 

“นี่นายคงไม่ได้หยิบชั้นในฉันมาด้วยใช่มั้ย” 

 

ถามออกไปอย่างกังวล ขออย่าให้เป็นจริงเลย 

 

“ใช่ ก็เธอเปียกไปทั้งตัวนี่หน่า” 

 

อ๊ากกกกกกกกกกก ฟางอยากตายค่ะรีดเดอร์ทุกคน ไอ้หมีบ้ามันจับชุดชั้นในฉัน โอ๊ยยยยยย คิดแล้วสยอง เร็วเท่าความคิดฉันก็เข้าไปตะกุยหมอนี่อีกครั้ง 

 

“นี่แนะๆๆๆ ใครอณุญาติให้นายเปิดล็อคเกอร์ของฉันฮะ!!! 

 

ฉันเอาหมอนตีป๊อปปี้อย่างไม่คิดชีวิต หลังจากที่ฉันยื้อหยุดอยู่กับป๊อปปี้ได้สักพัก ก็ต้องเสียหลักล้มเซไปด้านหน้า ทับร่างของป๊อปปี้ไปเต็มๆ 

 

“โอ๊ยยย” 

 

นั่นไม่ใช่เสียงฉันร้องแต่เป็นเสียงของป๊อปปี้  เขาที่โดนฉันทับล้มลงไปกับพื้นเต็มๆ ไม่ได้การแล้ว ฉันกำลังอยู่ในท่าที่ไม่เหมาะสมกับเขา ฉันกำลังนอนคล่อมเขาอยู่ ต้องรีบลุกออกไม่งั้นใครมาเห็นได้เป็นเรื่องแน่ 

 

แต่ฉันก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างเมื่อเผลอไปจ้องตากับคนใต้ร่าง

 

ดวงตาสีดำสนิทนั้นจ้องมองฉันไม่วางตา สัมพัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาที่หายใจออกมา

 

ทำไมกันนะ... ฉันถึงไม่สามารถขยับตัวเองออกไปได้เลยแม้แต่นิด

กลับกันหน้าของฉันทกลับค่อยๆก้มลงไปเรื่อยๆเหมือนมีแรงดึงดูด

จากตอนแรกก็ห่างกันน้อยอยู่แล้ว ตอนนี้ช่องว่างระหว่างเรายิ่งน้อยเข้าไปใหญ่

ปากบางของฉันแทบจะติดกับปากหนาของเขา

 

ไม่นะ....


:: End Fang Talk ::

 

 

 

______________________________________________________

 

 

 

 

Talk with Writer ::

 

ผู้ชายในรูปคนนั้นคือใคร ป๊อปกับฟางจะจูบกันหรือไม่ ติดตามได้ตอนหน้าค่ะ

อ่านแล้วคอมเม้นกันด้วยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^/

 

(หวานได้ไม่ครบคู่ ขอโทษด้วยนะคะแฟนๆ TK KF  TTT_TTT)  

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา