COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
9.0
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
26 COME BACK TO ME
775 วิจารณ์
40.64K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น
6) รอด...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ “นึกว่าใคร พี่โทโมะนี่เอง อยากมาสนุกด้วยกันมั้ยพี่”
โทโมะปรายตามองกลุ่มคนที่ยังคงสนุกกับการบังคับร่างบางของหญิงสาวที่เขาไม่เห็นหน้าให้หยุดดิ้นรนขัดขืน
เสียที สายตาคมสะดุดเข้ากับกำไลข้อมือของหญิงสาวกลางวงล้อมที่ตกเป็นเหยื่อ คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
“สนมั้ยพี่ ขาวจั๋วน่าเจี๋ยด้วยนะพี่”
“เมิง!”
โทโมะหันกลับมาปล่อยหมัดลุ่นๆเสยหน้าคนที่ยังไม่หยุดพูดอย่างโกรธจัด
“เฮ้ย พี่ แม่งไม่เอาก็พูดดีๆดิว่ะ”
ชายวัยรุ่นเลืดขึ้นหน้าทันที ที่เห็นว่าโทโมะชกตัวเองล้มคว่ำ ชายหนุ่มจัดการเข้าไปแตะอัดจนอีกฝ่ายสลบคาเท้า
“ไอ้ต้อม!”
ชายที่เหลือผละจากร่างบางมารุมล้อมโทโมะไว้แทน
“คิดว่าเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ไงว่ะ”
“โทษทีว่ะ กรูมันเกิดมาเป็นตัวร้ายมากกว่า” โทโมะยิ้มเหยียดๆให้ ก่อนจะล้วงสนับมือขึ้นมาสวม
เลือกจะเป็นฝ่ายเปิดเกมส์รุกเข้าหาก่อน การเคลื่อไหวปราดเปรียวของโทโมะทำให้อีกฝ่ายที่ถึงแม้จะมีจำนวน
มากกว่าแต่ก็ตกเป็นรองเขาได้ไม่อยาก
‘ผลัก’
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ชายคนสุดท้ายในกลุ่มจะล้มลงไปนอนกองกับพื้นในสภาพหายใจ
รวยรินเต็มทน
“อย่าเสือกยุ่งกับผู้หญิงของกรูอีก” ก้มลงไปกระซิบกับชายวัยรุ่นอีกคนที่ดูยังมีสติเหลืออยู่เพียง
คนเดียวในกลุ่ม
“ผะ...ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ยกมือไห้วโทโมะ ขอร้องให้ชายหนุ่มไว้ชีวิตตน
“อึก” ร้องไม่ออกไปกับแรงแตะอัดที่ซี่โครงของชายหนุ่ม
ถอดสนับมือเก็บใส่กระเป๋า เดินเข้าไปหาแก้วที่ยังคงนอนขดตัวอยู่ที่พืน
“แก้ว แก้ว ได้ยินมั้ย”
“กรี๊สสส ฮือๆๆ อย่าเข้ามานะ”
“ยัยบ้า ลืมตาดูก่อนได้มั้ย” เสียงคุ้นเคยกระซิบที่ริมหูเรียกให้แก้งลืมตาขึ้นมอง โผเข้ากอด
ชายหนุ่มปล่อนโฮออกมาอย่างขวัญเสีย โทโมะได้แต่กอดปลอบร่างบาง ก่อนจะช้อนอุ้มเธอขึ้นมาเดินออกไปจาก
บริเวณนั้น
“เธอไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน ฉันวางเสื้อไว้ให้แล้ว”
เปิดปากพูดกับหญิงสาวเป็นคำแรกนับแต่พาเธอกลับมาที่บ้านพักของตัวเอง ทิ้งให้เธอจัดการกับตัวเอง
เดินหาเพื่อนหนุ่มอีกสองคนที่ไม่รู้ว่าหายไปไหน ไอ้ป็อปน่าจะยังไม่กลับจากสุสาน แต่ไอ้เขื่อนเนี่ยซิไปไหน
สำรวจของในตู้เย้นว่าน่าจะมีอะไรที่หญิงสาวพอจะกินได้บ้าง
“มีแต่เบียร์ ยัยนั้นจะกินเข้าไปได้ไงว่ะ”
ได้แต่ส่ายหน้าปลงตก แต่จะให้ทำยังไงก็นี่มันบ้านหนุ่มโสด จะให้มีอาหารการกินสมบรูณ์ก็คงไม่ใช่
“ทำไมยังไม่ออกมาว่ะ”
เหลือบตามองนาฬิกาผ่านมาเกือบชั่วโมงหญิงสาวก็ยังไม่ยอมออกมาจากห้องน้ำซักที
โทโมะตัดสินใจเดินกลับลงไปด้านล่างที่เป็นห้องนอนของตัวเอง
‘ซ่าๆ’
ได้ยินเสียงสายน้ำลอดออกมาจากห้องน้ำ ขมวดคิ้วกับเสียงแปลกๆที่ดังลอดออกมาจากในห้องนอกเหนือไปจาก
เสียงสายน้ำ
“ฮึก ฮือๆ”
“เฮ้ย”
ตกใจไปกับภาพของแก้วที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ใต้สายน้ำ มือก็ขัดผิวบริเวณที่โดนชานวันรุ่นสัมผัสจนแดงเถือก มี
บางส่วนที่เริ่มถลอดด้วย
โทโมะ ปิดน้ำก่อนจะรั้งร่างบางให้ลุกขึ้นยืน คว้าผ้าขนหนูมาห่อตัวหญิงสาวพาออกมานอนห้องน้ำ
เสียงสะอึกสะอื้นยังดังออกมาไม่หยุด โทโมะเช็ดตัวคนที่ยังสวมชุดเปียกโชกไว้ลวกๆ
“เปลี่ยนชุดซะ” แก้วยังคงยืนนิ่ง จนโทโมะต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ ลงมือปลดชุดเปียกๆ
ออกจากร่างบางเอง
แทนที่จะตื่นเต้นไปร่างกายขาวโผลนของหญิงสาว เขากลับต้องขบฟันข่มความรู้สึกอยากฆ่าพวกนั้นที่กล้าแตะต้อง
เธอมากกว่า
“แก้วมันน่ารังเกียจใช่มั้ย”
เสียงสั่นเครือถามออกมา เมื่อสังเกตุเห็นกรามของโทโมะที่ขบเป็นสันนูน
“ไม่ใช่” เสียงหว้นจัดดังออกมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงร่างบางของแก้วเข้าไปกอดไว้แน่น ความ
อบอุ่นจากร่างสูงทำให้เธอปล่อนโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“เลิกร้องได้แล้ว” เสียงห้วนๆของโทโมะดูจะทำให้แก้วหยุดร้องได้ในที่สุด
“ฮึก...แก้ว...แก้ว ขอโทษค่ะ” ก้มหน้าหลบสายตาหงุดหงิดของโทโมะ
“แต่งตัวซะ ฉันจะไปรอที่ห้องนั่งเล่น”
พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้แก้วจัดการกับตัวเองเงียบๆ
ถ้าจะผิด มันก็คงเป็นเขา ถ้าไม่ใช่เขาที่หาบัตรวีไอพีไปให้เธอ เพราะอยากให้เธอมาดูคอนเสิตร์ตัวเอง
แก้วก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ โธ่เว้ย แกมันโง่ไอ้โมะ
ความเศร้าที่มองเห็น ‘แก้วมันน่ารังเกียจใช่มั้ย’
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
เย้ดูเหมือนพระเอกของเราจะมาทันแฮะ ฮ่าๆ ไม่งั้นจะเรียกนิยายได้เหรอ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^1
โทโมะปรายตามองกลุ่มคนที่ยังคงสนุกกับการบังคับร่างบางของหญิงสาวที่เขาไม่เห็นหน้าให้หยุดดิ้นรนขัดขืน
เสียที สายตาคมสะดุดเข้ากับกำไลข้อมือของหญิงสาวกลางวงล้อมที่ตกเป็นเหยื่อ คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
“สนมั้ยพี่ ขาวจั๋วน่าเจี๋ยด้วยนะพี่”
“เมิง!”
โทโมะหันกลับมาปล่อยหมัดลุ่นๆเสยหน้าคนที่ยังไม่หยุดพูดอย่างโกรธจัด
“เฮ้ย พี่ แม่งไม่เอาก็พูดดีๆดิว่ะ”
ชายวัยรุ่นเลืดขึ้นหน้าทันที ที่เห็นว่าโทโมะชกตัวเองล้มคว่ำ ชายหนุ่มจัดการเข้าไปแตะอัดจนอีกฝ่ายสลบคาเท้า
“ไอ้ต้อม!”
ชายที่เหลือผละจากร่างบางมารุมล้อมโทโมะไว้แทน
“คิดว่าเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ไงว่ะ”
“โทษทีว่ะ กรูมันเกิดมาเป็นตัวร้ายมากกว่า” โทโมะยิ้มเหยียดๆให้ ก่อนจะล้วงสนับมือขึ้นมาสวม
เลือกจะเป็นฝ่ายเปิดเกมส์รุกเข้าหาก่อน การเคลื่อไหวปราดเปรียวของโทโมะทำให้อีกฝ่ายที่ถึงแม้จะมีจำนวน
มากกว่าแต่ก็ตกเป็นรองเขาได้ไม่อยาก
‘ผลัก’
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ชายคนสุดท้ายในกลุ่มจะล้มลงไปนอนกองกับพื้นในสภาพหายใจ
รวยรินเต็มทน
“อย่าเสือกยุ่งกับผู้หญิงของกรูอีก” ก้มลงไปกระซิบกับชายวัยรุ่นอีกคนที่ดูยังมีสติเหลืออยู่เพียง
คนเดียวในกลุ่ม
“ผะ...ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ยกมือไห้วโทโมะ ขอร้องให้ชายหนุ่มไว้ชีวิตตน
“อึก” ร้องไม่ออกไปกับแรงแตะอัดที่ซี่โครงของชายหนุ่ม
ถอดสนับมือเก็บใส่กระเป๋า เดินเข้าไปหาแก้วที่ยังคงนอนขดตัวอยู่ที่พืน
“แก้ว แก้ว ได้ยินมั้ย”
“กรี๊สสส ฮือๆๆ อย่าเข้ามานะ”
“ยัยบ้า ลืมตาดูก่อนได้มั้ย” เสียงคุ้นเคยกระซิบที่ริมหูเรียกให้แก้งลืมตาขึ้นมอง โผเข้ากอด
ชายหนุ่มปล่อนโฮออกมาอย่างขวัญเสีย โทโมะได้แต่กอดปลอบร่างบาง ก่อนจะช้อนอุ้มเธอขึ้นมาเดินออกไปจาก
บริเวณนั้น
“เธอไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน ฉันวางเสื้อไว้ให้แล้ว”
เปิดปากพูดกับหญิงสาวเป็นคำแรกนับแต่พาเธอกลับมาที่บ้านพักของตัวเอง ทิ้งให้เธอจัดการกับตัวเอง
เดินหาเพื่อนหนุ่มอีกสองคนที่ไม่รู้ว่าหายไปไหน ไอ้ป็อปน่าจะยังไม่กลับจากสุสาน แต่ไอ้เขื่อนเนี่ยซิไปไหน
สำรวจของในตู้เย้นว่าน่าจะมีอะไรที่หญิงสาวพอจะกินได้บ้าง
“มีแต่เบียร์ ยัยนั้นจะกินเข้าไปได้ไงว่ะ”
ได้แต่ส่ายหน้าปลงตก แต่จะให้ทำยังไงก็นี่มันบ้านหนุ่มโสด จะให้มีอาหารการกินสมบรูณ์ก็คงไม่ใช่
“ทำไมยังไม่ออกมาว่ะ”
เหลือบตามองนาฬิกาผ่านมาเกือบชั่วโมงหญิงสาวก็ยังไม่ยอมออกมาจากห้องน้ำซักที
โทโมะตัดสินใจเดินกลับลงไปด้านล่างที่เป็นห้องนอนของตัวเอง
‘ซ่าๆ’
ได้ยินเสียงสายน้ำลอดออกมาจากห้องน้ำ ขมวดคิ้วกับเสียงแปลกๆที่ดังลอดออกมาจากในห้องนอกเหนือไปจาก
เสียงสายน้ำ
“ฮึก ฮือๆ”
“เฮ้ย”
ตกใจไปกับภาพของแก้วที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ใต้สายน้ำ มือก็ขัดผิวบริเวณที่โดนชานวันรุ่นสัมผัสจนแดงเถือก มี
บางส่วนที่เริ่มถลอดด้วย
โทโมะ ปิดน้ำก่อนจะรั้งร่างบางให้ลุกขึ้นยืน คว้าผ้าขนหนูมาห่อตัวหญิงสาวพาออกมานอนห้องน้ำ
เสียงสะอึกสะอื้นยังดังออกมาไม่หยุด โทโมะเช็ดตัวคนที่ยังสวมชุดเปียกโชกไว้ลวกๆ
“เปลี่ยนชุดซะ” แก้วยังคงยืนนิ่ง จนโทโมะต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ ลงมือปลดชุดเปียกๆ
ออกจากร่างบางเอง
แทนที่จะตื่นเต้นไปร่างกายขาวโผลนของหญิงสาว เขากลับต้องขบฟันข่มความรู้สึกอยากฆ่าพวกนั้นที่กล้าแตะต้อง
เธอมากกว่า
“แก้วมันน่ารังเกียจใช่มั้ย”
เสียงสั่นเครือถามออกมา เมื่อสังเกตุเห็นกรามของโทโมะที่ขบเป็นสันนูน
“ไม่ใช่” เสียงหว้นจัดดังออกมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงร่างบางของแก้วเข้าไปกอดไว้แน่น ความ
อบอุ่นจากร่างสูงทำให้เธอปล่อนโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“เลิกร้องได้แล้ว” เสียงห้วนๆของโทโมะดูจะทำให้แก้วหยุดร้องได้ในที่สุด
“ฮึก...แก้ว...แก้ว ขอโทษค่ะ” ก้มหน้าหลบสายตาหงุดหงิดของโทโมะ
“แต่งตัวซะ ฉันจะไปรอที่ห้องนั่งเล่น”
พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้แก้วจัดการกับตัวเองเงียบๆ
ถ้าจะผิด มันก็คงเป็นเขา ถ้าไม่ใช่เขาที่หาบัตรวีไอพีไปให้เธอ เพราะอยากให้เธอมาดูคอนเสิตร์ตัวเอง
แก้วก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ โธ่เว้ย แกมันโง่ไอ้โมะ
ความเศร้าที่มองเห็น ‘แก้วมันน่ารังเกียจใช่มั้ย’
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
เย้ดูเหมือนพระเอกของเราจะมาทันแฮะ ฮ่าๆ ไม่งั้นจะเรียกนิยายได้เหรอ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^1
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
