ว้าวุ่น [In My Heart]
ออมอนี่cake
32) Special ~II
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น ตอนที่ 30 ♥
ตอนพิเศษ ตอนที่ 2
“ก๊อกๆๆ...น้องแก้วคะ เฮียเรียกพบค่ะ”....
แก้วใจกลับมาหาเพื่อนๆในห้องที่นั่งรออยู่เกือบ 30 นาทีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ^_____^~ สองศรีพี่น้องซักไซ้ไล่เรียงเพื่อนสาวมาดเท่ห์แล้วได้ความว่า ที่เฮียเรียกเข้าไปพบน่ะเกี่ยวกับเรื่องที่เธอเอ่ยขอเขาไปเมื่อตอนกลางวัน เฮียบอกว่าก็ดีเหมือนกัน มีสาวๆไปด้วยทริปนั้นจะได้ไม่ดูว่าออกจะแฮนซั่มแมนจนเกินไป แล้วเฮียก็เลือกแก้วใจไปเหตุก็เพราะไม่อยากให้รู้สึกถึงสีสันคัลเลอฟูลจนเกินงาม มันเป็นรายการท่องเที่ยวที่ต้องการโฟกัสไปที่ตัวสถานที่มากกว่าตัวบุคคล ถ้าเชิญMC(พิธีกร)แบบเซ็กซี่หรือค่อนไปทางน่ารักก็เกรงว่าจะขายสถานที่ไม่ออก
ดังนั้นจึงอนุมัติตามที่แก้วขอให้ไปกับหนุ่มๆได้
ฮิฮิ ก็พี่บีฟูบอกเองนี่นาว่า ..คุณจริญญาคุณลูกรักของเฮีย..
@@@@@@@@
“วู้ว.....สนุกจังเลย อิอิ”
เมื่อเดินทางมาถึงสถานที่ท่องเที่ยวแห่งแรก เด็กน้อยผู้เอาแต่ใจก็เอาแต่วิ่งเล่นไปดูตรงโน้นทีตรงนี้ทีด้วยความตื่นเต้น สักพักพี่บีฟูก็เรียกให้เข้ามาหากลุ่มหนุ่มๆที่กำลังยืนเซ็ตผมเตรียมถ่ายภาพหมู่หน้าสระน้ำของพระราชวัง
“ดื้อชะมัด ฟังกันบ้างไหมครับ? ไม่ต้องมาใกล้ ไปยืนข้างๆพี่เบยงอุนนู่นเลยครับ”
แต่งหน้าทำผมเสร็จก็ปรี่เข้าหาคนรักทันที โทโมะอยู่ในชุดหนังที่ปกเสื้อมีขนนุ่มช่วยคลายหนาวได้พอสมควรส่วนหญิงสาวอยู่ในเสื้อฮูดยาวสีน้ำเงินกับเลกกิ้งที่ดูไม่ค่อยจะช่วยให้รู้สึกอบอุ่นได้เท่าไหร่ เห็นดังนั้นแก้วใจก็เลยอยากหาไออุ่นบ้างก็แค่นั้น กลับโดนชายหนุ่มออกปากไล่ให้ไปยืนข้างพี่จองเบซะงั้น พี่เบก็พี่เบวะ!! สุดท้ายก็เลยลากป๊อบปี้มาอยู่แทรกกลางด้วยซะเลย
อยากให้อยู่ห่างๆนักใช่ไหม จัดให้ ชิ!!
“เออ ช่างเหอะไหนๆก็มาแล้วจะทิ้งจะขว้างได้ไงครับคุณเอ็งคร้าบ” เขื่อนตบบ่าเพื่อนรักด้วยอยากให้ใจเย็นลง เขาไม่อยากให้เสียงาน รีบถ่ายรีบเสร็จ อยากกลับบ้าน
คิดถึงแม่ศรีประจัน T^T
“เติมหน้าด้วยค่ะหนุ่มๆ” ทีมงานสาวๆหมวยๆเข้ามาหาหนุ่มๆด้วยสังเกตเห็นว่าทั้งเหงื่อทั้งแป้งเลอะหมดแล้ว
//..ชิ แบบนี้ทำยิ้มร่าเริง ทีกะเราบ่นตั้งแต่ขึ้นเครื่องยันลงเครื่อง ถึงโรงแรมก็ยังไม่หยุดบ่นอีก คนบ้า!!..//
“น้องแก้วเหนื่อยไหมครับ ดื่มน้ำก่อน”
“ไม่อ่ะค่ะ ขอบคุณพี่ดร๊าฟมากนะคะ พี่นั่นแหล่ะเหงื่อออกแล้วค่ะ”
พี่ทีมงานเดินหยิบกระปุกน้ำเข้ามาหาเมื่อเห็นว่าคนสวยแยกตัวมานั่งคนเดียว ก็เรื่องเติมแป้งแต่งหน้านั่นไม่ใช่สไตล์ของหญิงสาวเท่าไหร่ ถือวิสาสะเข้ามานั่งข้างๆโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ได้เอ่ยปากชวน ทั้งยังแสดงท่าทีห่วงใยหยิบพัดขึ้นมาช่วยระบายความร้อนจากแสงไฟของกองถ่าย
“ฆ่าคนแล้วผิดกฎหมายมั้ยวะ ที่นี่”
เอ่ยออกมาลอยๆพอให้เพื่อนๆในวงได้ยิน ทุกสายตาเหลือบไปยังจุดหมายปลายทางที่เจ้าฆาตกรมันตั้งคำถาม เออ เอากับมันสิครับนี่มันหวงยันช่างกล้องเลยเหรอครับพี่ครับ
@@@@@@@@
“เล่นเกมส์รู้ใจกันป่ะ”
“เออ ดีหนุกๆ แก้วเล่นด้วย..ว่าแต่เล่นไง เคยได้ยินแต่ทายใจ มีรู้ใจด้วยเหรอวะเขื่อนเพื่อนมั่วหรือเปล่า?”
“อย่ามาชวนนอกเรื่องเว่ย! กติกาคือ ถ้าใครจับได้แบล็คการ์ด จะต้องบอกความรู้สึกต่อคนที่นั่งข้างๆมาให้หมด ประมาณว่าให้อีกคนรู้ใจเราอ่ะ”
“ข้างไหน ซ้ายขวา?”
“ทั้งซ้ายทั้งขวา เลือกเอาว่าจะบอกกับใคร”
“บอกหมดคืออะไร? มันเยอะนะถ้าฉันจะต้องพูดความในใจกะนายอ่ะเขื่อนที่รัก!”
“เออ เอาแค่วันนี้พอ จบป้ะ?”
“จับฉลากเลือกที่นั่ง...อ่ะไม้สั้นไม้ยาวเร็วดี”
ร่ายเสียยืดยาว กว่าจะชวนคนสวยให้เข้ามาติดกับได้ แกล้งคิดเกมส์ใหม่ขึ้นมาแบบว่าปัจจุบันทันด่วน ตั้งใจให้เพื่อนรักคนสวยได้บอกเหตุผลที่แท้จริงของการดื้อดึงจะมาเกาหลีให้ได้ ส่วนอีกฝ่ายถ้าจับได้ก็ต้องเอ่ยความรู้สึกลึกๆของตัวเองที่ยังไงๆก็ไม่อยากให้คนรักเดินทางมาด้วย
“นั่งล้อมวงตามนี้ครับ เขื่อน แก้ว เบ ป๊อบ เคน โมะ...เกมส์สตาร์ท!!!”
@@@@@@@@
“ไอเคน แม่เอ็งโทรฯมา 13 สายไม่ได้รับ เตรียมตัวตายได้เลยว่ะเพื่อน” จังหวะลุกไปเข้าห้องน้ำก็ได้ยินเสียงไอโฟนเพื่อนรักดังขึ้นจึงหยิบติดมือเอามาให้
“แม่เอ็งด้วยมัง ไอป๊อบ”
เมื่อแผนแรกที่คิดไว้เพื่อให้คนที่ไม่รู้ใจได้นั่งข้างๆกันด้วยการจับไม้สั้นไม้ยาวล้มเหลวไป ป๊อบปี้จึงคิดแผนใหม่ขึ้นมาในหัวแทนทันที โดยใช้สาวๆของพวกเขานี่แหล่ะเป็นตัวช่วย แล้วเคนตะมันก็รู้ทางดีเสียด้วย
“อ่าวไปหมดยังไม่ได้ฟังป๊อบบอกรักเคนเลยอ่ะ เซ็งๆๆๆ”
“เมื่อไหร่แบล็คการ์ดจะออก?”
“ออกเมื่อไหร่เกมส์ก็จบไงจ้ะที่รัก เพราะมีคนเดียวเท่านั้นที่จะต้องพูดความในใจก่อนนอนคืนนี้”
เมื่อเคนตะกับป๊อปปี้ออกไปแล้ว ตัวผู้เล่นก็ต้องลดลงเนื่องจากระยะเวลาในการครอบครองไอโฟนของสองคนนี้ ถ้าไม่มีใครยอมแพ้ใครก็จะไม่ได้ฤกษ์วาง เขื่อนเห็นว่ามิควรเลยที่จะรอพวกมัน ไม่อย่างนั้นไม่ได้นอนแน่ๆ
ผู้เล่นถูกคัดออกไป2 เหลือผู้ท้าชิง 4 คน
“เฮ้ยกบ ฟางจ๋าฝากมาบอกว่าถ้าแกยังไม่โทรกลับน้องสาวของคนสวยภายใน 30 วิฯล่ะก็ กลับกรุงเทพฯคราวนี้เอ็งได้กินแมลงแทนข้าวแน่ ฮ่าๆๆ”
“เดี๋ยวมา วางไพ่ให้พี่ด้วยน้องแก้ว...ข้าไปแป๊บเดียว เดี๋ยวกลับมาเล่น”
“อ่าวมีงี้?”
ขอบคุณเพื่อนป๊อบปี้ในความพยายามช่วยเหลือเพื่อนรักของพวกเขาทั้งสองคน อันที่จริงแม่ศรีประจันก็คงอยากจะให้โทรฯกลับไปจริงๆนั่นแหล่ะ แต่คงไม่ต้องรีบทำเวลาขนาดนั้นก็ได้ จำใจต้องรีบลุกออกมาก่อนเพราะว่าผู้เล่นคนสำคัญอีกคนก็กำลังจะถูกคัดออกภายใน 3 นาทีนี้ ดังนั้นถ้าเขายังอยู่อาจจะหมดโอกาสในการหาเหตุผลที่พอจะเชื่อถือได้
ทำเป็นมีมารยาทให้เพื่อนสาววางไพ่ให้ แล้วจับบ่าเพื่อนรักเบาๆประมาณว่าเดี๋ยวตูก็กลับมา
.......มั้งนะ?
“จองเบจ๋า คุณป๊ะกับคุณม๊ะมาหาที่ห้องรับรองค่า” พี่บีฟูมาเคาะเรียกที่หน้าห้องอย่างรู้ใจ เดี๋ยวกลับกรุงเทพฯไปน้องเขื่อนจะตอบแทนอย่างงามครับ
“หา พี่เบๆให้น้องแก้วไปด้วยน้องแก้วจะเอาลายเซนคร้าบ.....”
ได้ยินดังนั้น แก้วใจก็หลุดจากภวังค์ในการลุ้นแบล็คการ์ดทันที ทำทีทำท่าหาสมุดกับปากกาให้วุ่นวาย เรื่องอะไรจะให้อยู่กับโทโมะตามลำพังล่ะ ถึงเขื่อนจะให้แจกไพ่ไปที่เขาด้วยก็จริง แล้วยังไงถ้าสุดท้ายไม่มีใครกลับมาที่ห้อง
จริญญากับวิศว ...ไม่ต้องผลัดกันระบายความในใจกันเองหรอกหรือ? T^T
แม้ลายเซนพี่เบยงอุนจะเป็นข้ออ้างที่ยิ่งใหญ่ของการมาในครั้งนี้ ซึ่งมันตรงข้ามกับความปรารถนาจริงๆของเธอโดยสิ้นเชิง แต่ถ้าได้ก็คงจะดีไม่น้อยเหมือนกัน คิดว่าเป็นโบนัสส่งท้ายปีก็ได้นี่นา เนอะ !
แล้วสุดท้ายผู้ชายของเธอก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย ให้ตายสิ….
“อย่ามาเนียนน่า แจกให้หมดเร็วๆผมง่วง”
@@@@@@@@
“การ์ดหมดแล้ว”
“เปิดเลยจะได้รู้ว่าใครแพ้”
“อ๊ะๆๆ อย่าพึ่งเปิดรอเพื่อนเขื่อนก่อนสิ ต้องเรียกมันมาดูด้วยเดี๋ยวจะหาว่าเราโกง”
โดนคนอื่นเค้าโกงตั้งนานแล้วมั้ง?....ยังไม่รู้ตัวอีก ยายเด็กอนุบาลเอ้ย
....ขอยืนไว้อาลัยให้กับความคิดของเด็กน้อยของเขา....
“ถ้างั้นเปิดของแก้วคนเดียวก็พอ เพราะแก้วคงไม่ว่าตัวเองโกงหรอกจริงมั้ยครับ?...เปิดได้แล้วครับคนดี”
เปิดเลยดีไหมคะ?? 
.....พักผ่อนดีกว่า ฝันดีนะจ้ะเด็กๆ 
เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น ตอนที่ 30 ♥
ตอนพิเศษ ตอนที่ 2
“ก๊อกๆๆ...น้องแก้วคะ เฮียเรียกพบค่ะ”....
แก้วใจกลับมาหาเพื่อนๆในห้องที่นั่งรออยู่เกือบ 30 นาทีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ^_____^~ สองศรีพี่น้องซักไซ้ไล่เรียงเพื่อนสาวมาดเท่ห์แล้วได้ความว่า ที่เฮียเรียกเข้าไปพบน่ะเกี่ยวกับเรื่องที่เธอเอ่ยขอเขาไปเมื่อตอนกลางวัน เฮียบอกว่าก็ดีเหมือนกัน มีสาวๆไปด้วยทริปนั้นจะได้ไม่ดูว่าออกจะแฮนซั่มแมนจนเกินไป แล้วเฮียก็เลือกแก้วใจไปเหตุก็เพราะไม่อยากให้รู้สึกถึงสีสันคัลเลอฟูลจนเกินงาม มันเป็นรายการท่องเที่ยวที่ต้องการโฟกัสไปที่ตัวสถานที่มากกว่าตัวบุคคล ถ้าเชิญMC(พิธีกร)แบบเซ็กซี่หรือค่อนไปทางน่ารักก็เกรงว่าจะขายสถานที่ไม่ออก
ดังนั้นจึงอนุมัติตามที่แก้วขอให้ไปกับหนุ่มๆได้
ฮิฮิ ก็พี่บีฟูบอกเองนี่นาว่า ..คุณจริญญาคุณลูกรักของเฮีย..
@@@@@@@@
“วู้ว.....สนุกจังเลย อิอิ”
เมื่อเดินทางมาถึงสถานที่ท่องเที่ยวแห่งแรก เด็กน้อยผู้เอาแต่ใจก็เอาแต่วิ่งเล่นไปดูตรงโน้นทีตรงนี้ทีด้วยความตื่นเต้น สักพักพี่บีฟูก็เรียกให้เข้ามาหากลุ่มหนุ่มๆที่กำลังยืนเซ็ตผมเตรียมถ่ายภาพหมู่หน้าสระน้ำของพระราชวัง
“ดื้อชะมัด ฟังกันบ้างไหมครับ? ไม่ต้องมาใกล้ ไปยืนข้างๆพี่เบยงอุนนู่นเลยครับ”
แต่งหน้าทำผมเสร็จก็ปรี่เข้าหาคนรักทันที โทโมะอยู่ในชุดหนังที่ปกเสื้อมีขนนุ่มช่วยคลายหนาวได้พอสมควรส่วนหญิงสาวอยู่ในเสื้อฮูดยาวสีน้ำเงินกับเลกกิ้งที่ดูไม่ค่อยจะช่วยให้รู้สึกอบอุ่นได้เท่าไหร่ เห็นดังนั้นแก้วใจก็เลยอยากหาไออุ่นบ้างก็แค่นั้น กลับโดนชายหนุ่มออกปากไล่ให้ไปยืนข้างพี่จองเบซะงั้น พี่เบก็พี่เบวะ!! สุดท้ายก็เลยลากป๊อบปี้มาอยู่แทรกกลางด้วยซะเลย
อยากให้อยู่ห่างๆนักใช่ไหม จัดให้ ชิ!!
“เออ ช่างเหอะไหนๆก็มาแล้วจะทิ้งจะขว้างได้ไงครับคุณเอ็งคร้าบ” เขื่อนตบบ่าเพื่อนรักด้วยอยากให้ใจเย็นลง เขาไม่อยากให้เสียงาน รีบถ่ายรีบเสร็จ อยากกลับบ้าน
คิดถึงแม่ศรีประจัน T^T
“เติมหน้าด้วยค่ะหนุ่มๆ” ทีมงานสาวๆหมวยๆเข้ามาหาหนุ่มๆด้วยสังเกตเห็นว่าทั้งเหงื่อทั้งแป้งเลอะหมดแล้ว
((..ชิ แบบนี้ทำยิ้มร่าเริง ทีกะเราบ่นตั้งแต่ขึ้นเครื่องยันลงเครื่อง ถึงโรงแรมก็ยังไม่หยุดบ่นอีก คนบ้า!!..))
“น้องแก้วเหนื่อยไหมครับ ดื่มน้ำก่อน”
“ไม่อ่ะค่ะ ขอบคุณพี่ดร๊าฟมากนะคะ พี่นั่นแหล่ะเหงื่อออกแล้วค่ะ”
พี่ทีมงานเดินหยิบกระปุกน้ำเข้ามาหาเมื่อเห็นว่าคนสวยแยกตัวมานั่งคนเดียว ก็เรื่องเติมแป้งแต่งหน้านั่นไม่ใช่สไตล์ของหญิงสาวเท่าไหร่ ถือวิสาสะเข้ามานั่งข้างๆโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ได้เอ่ยปากชวน ทั้งยังแสดงท่าทีห่วงใยหยิบพัดขึ้นมาช่วยระบายความร้อนจากแสงไฟของกองถ่าย
“ฆ่าคนแล้วผิดกฎหมายมั้ยวะ ที่นี่”
เอ่ยออกมาลอยๆพอให้เพื่อนๆในวงได้ยิน ทุกสายตาเหลือบไปยังจุดหมายปลายทางที่เจ้าฆาตกรมันตั้งคำถาม เออ เอากับมันสิครับนี่มันหวงยันช่างกล้องเลยเหรอครับพี่ครับ
@@@@@@@@
“เล่นเกมส์รู้ใจกันป่ะ”
“เออ ดีหนุกๆ แก้วเล่นด้วย..ว่าแต่เล่นไง เคยได้ยินแต่ทายใจ มีรู้ใจด้วยเหรอวะเขื่อนเพื่อนมั่วหรือเปล่า?”
“อย่ามาชวนนอกเรื่องเว่ย! กติกาคือ ถ้าใครจับได้แบล็คการ์ด จะต้องบอกความรู้สึกต่อคนที่นั่งข้างๆมาให้หมด ประมาณว่าให้อีกคนรู้ใจเราอ่ะ”
“ข้างไหน ซ้ายขวา?”
“ทั้งซ้ายทั้งขวา เลือกเอาว่าจะบอกกับใคร”
“บอกหมดคืออะไร? มันเยอะนะถ้าฉันจะต้องพูดความในใจกะนายอ่ะเขื่อนที่รัก!”
“เออ เอาแค่วันนี้พอ จบป้ะ?”
“จับฉลากเลือกที่นั่ง...อ่ะไม้สั้นไม้ยาวเร็วดี”
ร่ายเสียยืดยาว กว่าจะชวนคนสวยให้เข้ามาติดกับได้ แกล้งคิดเกมส์ใหม่ขึ้นมาแบบว่าปัจจุบันทันด่วน ตั้งใจให้เพื่อนรักคนสวยได้บอกเหตุผลที่แท้จริงของการดื้อดึงจะมาเกาหลีให้ได้ ส่วนอีกฝ่ายถ้าจับได้ก็ต้องเอ่ยความรู้สึกลึกๆของตัวเองที่ยังไงๆก็ไม่อยากให้คนรักเดินทางมาด้วย
“นั่งล้อมวงตามนี้ครับ เขื่อน แก้ว เบ ป๊อบ เคน โมะ...เกมส์สตาร์ท!!!”
@@@@@@@@
“ไอเคน แม่เอ็งโทรฯมา 13 สายไม่ได้รับ เตรียมตัวตายได้เลยว่ะเพื่อน” จังหวะลุกไปเข้าห้องน้ำก็ได้ยินเสียงไอโฟนเพื่อนรักดังขึ้นจึงหยิบติดมือเอามาให้
“แม่เอ็งด้วยมัง ไอป๊อบ”
เมื่อแผนแรกที่คิดไว้เพื่อให้คนที่ไม่รู้ใจได้นั่งข้างๆกันด้วยการจับไม้สั้นไม้ยาวล้มเหลวไป ป๊อบปี้จึงคิดแผนใหม่ขึ้นมาในหัวแทนทันที โดยใช้สาวๆของพวกเขานี่แหล่ะเป็นตัวช่วย แล้วเคนตะมันก็รู้ทางดีเสียด้วย
“อ่าวไปหมดยังไม่ได้ฟังป๊อบบอกรักเคนเลยอ่ะ เซ็งๆๆๆ”
“เมื่อไหร่แบล็คการ์ดจะออก?”
“ออกเมื่อไหร่เกมส์ก็จบไงจ้ะที่รัก เพราะมีคนเดียวเท่านั้นที่จะต้องพูดความในใจก่อนนอนคืนนี้”
เมื่อเคนตะกับป๊อปปี้ออกไปแล้ว ตัวผู้เล่นก็ต้องลดลงเนื่องจากระยะเวลาในการครอบครองไอโฟนของสองคนนี้ ถ้าไม่มีใครยอมแพ้ใครก็จะไม่ได้ฤกษ์วาง เขื่อนเห็นว่ามิควรเลยที่จะรอพวกมัน ไม่อย่างนั้นไม่ได้นอนแน่ๆ
ผู้เล่นถูกคัดออกไป2 เหลือผู้ท้าชิง 4 คน
“เฮ้ยกบ ฟางจ๋าฝากมาบอกว่าถ้าแกยังไม่โทรกลับน้องสาวของคนสวยภายใน 30 วิฯล่ะก็ กลับกรุงเทพฯคราวนี้เอ็งได้กินแมลงแทนข้าวแน่ ฮ่าๆๆ”
“เดี๋ยวมา วางไพ่ให้พี่ด้วยน้องแก้ว...ข้าไปแป๊บเดียว เดี๋ยวกลับมาเล่น”
“อ่าวมีงี้?”
ขอบคุณเพื่อนป๊อบปี้ในความพยายามช่วยเหลือเพื่อนรักของพวกเขาทั้งสองคน อันที่จริงแม่ศรีประจันก็คงอยากจะให้โทรฯกลับไปจริงๆนั่นแหล่ะ แต่คงไม่ต้องรีบทำเวลาขนาดนั้นก็ได้ จำใจต้องรีบลุกออกมาก่อนเพราะว่าผู้เล่นคนสำคัญอีกคนก็กำลังจะถูกคัดออกภายใน 3 นาทีนี้ ดังนั้นถ้าเขายังอยู่อาจจะหมดโอกาสในการหาเหตุผลที่พอจะเชื่อถือได้
ทำเป็นมีมารยาทให้เพื่อนสาววางไพ่ให้ แล้วจับบ่าเพื่อนรักเบาๆประมาณว่าเดี๋ยวตูก็กลับมา
มั้งนะ?
“จองเบจ๋า คุณป๊ะกับคุณม๊ะมาหาที่ห้องรับรองค่า” พี่บีฟูมาเคาะเรียกที่หน้าห้องอย่างรู้ใจ เดี๋ยวกลับกรุงเทพฯไปน้องเขื่อนจะตอบแทนอย่างงามครับ
“หา พี่เบๆให้น้องแก้วไปด้วยน้องแก้วจะเอาลายเซนคร้าบ.....”
ได้ยินดังนั้น แก้วใจก็หลุดจากภวังค์ในการลุ้นแบล็คการ์ดทันที ทำทีทำท่าหาสมุดกับปากกาให้วุ่นวาย เรื่องอะไรจะให้อยู่กับโทโมะตามลำพังล่ะ ถึงเขื่อนจะให้แจกไพ่ไปที่เขาด้วยก็จริง แล้วยังไงถ้าสุดท้ายไม่มีใครกลับมาที่ห้อง
จริญญากับวิศว ...ไม่ต้องผลัดกันระบายความในใจกันเองหรอกหรือ?
แม้ลายเซนพี่เบยงอุนจะเป็นข้ออ้างที่ยิ่งใหญ่ของการมาในครั้งนี้ ซึ่งมันตรงข้ามกับความปรารถนาจริงๆของเธอโดยสิ้นเชิง แต่ถ้าได้ก็คงจะดีไม่น้อยเหมือนกัน คิดว่าเป็นโบนัสส่งท้ายปีก็ได้นี่นา เนอะ !
แล้วสุดท้ายผู้ชายของเธอก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย ให้ตายสิ….
“อย่ามาเนียนน่า แจกให้หมดเร็วๆผมง่วง”
@@@@@@@@
“การ์ดหมดแล้ว”
“เปิดเลยจะได้รู้ว่าใครแพ้”
“อ๊ะๆๆ อย่าพึ่งเปิดรอเพื่อนเขื่อนก่อนสิ ต้องเรียกมันมาดูด้วยเดี๋ยวจะหาว่าเราโกง”
โดนคนอื่นเค้าโกงตั้งนานแล้วมั้ง?....ยังไม่รู้ตัวอีก ยายเด็กอนุบาลเอ้ย
....ขอยืนไว้อาลัยให้กับความคิดของเด็กน้อยของเขา....
“ถ้างั้นเปิดของแก้วคนเดียวก็พอ เพราะแก้วคงไม่ว่าตัวเองโกงหรอกจริงมั้ยครับ?...เปิดได้แล้วครับคนดี”
เปิดเลยดีไหมคะ?? .....ฝันดีนะจ้ะเด็กๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
