ว้าวุ่น [In My Heart]
10.0
ออมอนี่cake
แชร์นิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น ตอนที่ 6 ♥
“ฮะฮะ หนุกดีนะว่าป่ะ? นายกบ นี่ๆๆ นายเป็นไรมากป่ะเนี่ย?” เฟย์สะกิดเขื่อนที่ตอนนี้นั่งคอตก หลับตาปี๋ทำท่าเวียนหัวคล้ายจะอ้วกบวกคนจะเป็นลมในคราเดียวกัน
“ไม่เห็นสนุกตรงไหน...ผีบ้าอะไรไม่รู้เต็มไปหมด” รับน้ำจากหญิงสาวมาล้างหน้าล้างตาไล่ความกลัวที่ติดตาเขาออกมาจากบ้านผีสิง
“ฮะฮะ ไม่ยักรู้เพลบอยอย่างนายกลัวผีขึ้นสมอง กรี๊ดๆๆอยู่ได้ ไม่แมนเอาเสียเลย ฮิฮิ” พูดเยาะเย้ยโดยไม่ได้มองหน้าชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังหัวเสียสุดๆ คล้ายคนเสียเซลฟ์
“อ๊ะ....ทำอะไรน่ะ” เขื่อนยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะกระชากเอวบางเข้ามาหาตัว อกสวยปะทะเข้ากับอกแกร่งเบาๆ เฟย์กำเสื้อของเขื่อนไว้แน่น มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง แอบเขิน...ที่ต้องอยู่สภาพล่อแหลมแบบนี้
“แมนไม่แมนน่ะ ไม่ได้ดูที่ตรงนี้หรอกนะที่รัก อยากรู้ไหมว่าต้องดูที่ตรงไหน....ต้องพิสูจน์ยังไงถึงจะรู้อ่ะครับ?” กระซิบข้างหู พร้อมกับใช้ลิ้นหนาแทะเล็มใบหูเล็กเบาๆ เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บาดใจให้หญิงสาวแสนเซี้ยว ตรงหน้า ที่ตอนนี้นิ่งอึ้งร่างกายแข็งทื่อไปแล้ว เนื่องจากไม่เคยรับรู้อาการแบบนี้ของชายหนุ่มมาก่อน
ลูกอ๊อดที่แสนซื่อของเธอหายไปไหน...? ถึงเขาจะได้รับฉายาเจ้าชู้รุ่นเล็กในค่าย แต่เขาไม่เคยแสดงอาการตัวพ่อแบบนั้นกับเธอสักครั้ง หนำซ้ำเขายังเฝ้าเอาใจเธอสารพัด ไม่หือไม่อือ ยิ้มรับคำต่อว่าของเธอเสมอ...ไออาการข้ามขั้นแบบนี้ไม่เคยเลยสักทีที่จะปฏิบัติกับเธอ
เอากบน้อยของเฟย์คืนมาน้า....คุณบ้านผีสิง T^T
“หิวแล้ว ไปกิน.....กันเหอะ ฮะฮะ” พูดบอกพร้อมกับไล่มองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วลอบเลียริมฝีปากแกล้งคนสวย ก่อนจะหัวเราะคิกคัก
“ไอบ้า....คนไม่มีมารยาท” กระแทกเสียงตามหลังเบาๆ ด้วยกลัวคนเดินนำไปข้างหน้าจะได้ยิน ฮึ่ย ...แค่ไม่อยากเจอสถานการณ์แบบเมื่อกี๊หรอกนะ ตั้งตัวไม่ทัน ไม่ได้กลัวอะไรหรอก ชิ!
ลากมือเฟย์ออกมาจากบ้านผีสิง พร้อมกับเอามาคล้องแขนของตัวเอง กอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ต่อให้สะบัดอย่างไรก็ไม่มีทางหลุด ก่อนจะพานั่งมอเตอร์ไซค์ แล้วเลี้ยวเข้าร้านอาหารเล็กๆน่ารักๆ นอกเมือง
อย่างที่แอบได้ยินเฟย์พูดเมื่อนานมาแล้วว่าอยากเดทกับคนรักในร้านเล็กๆอาหารอร่อยๆแถบชานเมือง....
@@@@@@@@
สายน้ำอุ่นไหลลงสู่ร่างกายกำยำของชายหนุ่ม ในห้องพักระดับวีไอพีของเขา อยากจะทำหัวให้เย็นลงเสียหน่อยหลังจากที่คิดอะไรมากมายจนหัวร้อนไปหมด ....จุ่มมันซะเลย
“อ๊าก.................................เย็นไปไหนเนี่ย?” ออกจากห้องน้ำ แล้วกลับมาคิดเรื่องเมื่อตอนบ่ายหลังจากถ่ายหนังสือเสร็จบนรถตู้ของบริษัท
“จุ๊บ...ฝันดีนะยอดดวงใจของโทโมะ”
“อะแฮ่ม...ทำแบบนี้บ่อยๆ สักวันผมจะบอกคุณแก้ว ทำไมไม่พูดไปละครับว่าคุณรู้สึกยังไง ปล่อยให้เขา
เป็นข่าวกับคนอื่นอยู่ได้ ถึงยังไงผมก็ไม่มีสิทธิ์ออกความเห็นอะไรหรอกนะครับ ผมพูดเพราะที่คุณทำน่ะ มันไม่ถูกต้อง”
คนที่บอกว่าไม่ใช่เรื่องของตนเอง ไม่มีสิทธิ์พูด ร่ายยาวเสียจนคนไม่อยากฟังเวียนหัว.....แต่ก็จริงอย่างที่พี่สมชายบอกล่ะนะ ที่เขาทำมันไม่ถูกต้อง....แล้วยังไง เขาทำอะไรได้มากกว่านี้ล่ะ ?
“ผมไม่รู้ ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะเรียกว่าถูกต้อง” มือหนาละจากมือนุ่มของหญิงสาว แล้วมองออกไปนอก
หน้าต่าง ถึงการจราจรตอนนี้จะดูเบาบาง เพราะอยู่บนทางด่วน แต่ในหัวใจของเขาตอนนี้มันช่างดูว้าวุ่นเสียเหลือเกิน
แล้วยังไงล่ะที่เรียกว่าถูกต้อง....ความถูกต้องกับความรู้สึกของหัวใจตัวเอง เขาจะทำอย่างไร....
@@@@@@@@
//BB// Tomo : Honey♥
“sleep or not?” “yes.” “หลับแล้วพิมพ์ได้ไงอ่ะครับ คุณหนูแก้วใจ 555+ ไม่เนียนเลยนะเรา” “นายอ่ะ?” “อยู่บนเตียง ใส่บ๊อกเซ่อร์นอนกอดหมา ฮะฮะ” “จริง?” “ yes.” “โก6ตกนรกนะ ศาสนาคริตส์เค้าไม่ได้สอนเหรอ? คนโก6ไม่มีใครรักด้วย กลัวป่าวๆๆ” “ก็จริง...ทำไม?จะให้ไปไหนล่ะ ไม่ให้นอน” “เอาชื่อหมามาตั้งหัวพินด้วยแฮะ คิคิ” “ไม่ใช่ชื่อหมาซะหน่อย...ชิ” “จะนอนแล้วนะ บาย”
เกิดอาการโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก อธิบายไม่ได้ว่าเพราะอะไร แม้แต่ตัวเองยังแปลกใจ หัวใจที่เต้นผิดจังหวะตั้งแต่เมื่อตอนกลางวัน เวลานี้กลับรู้สึกผ่อนคลาย สบายใจจัง... เมื่อตอนเย็นไปออกรายการยังรู้สึกเบลอๆ ไม่ค่อยมีสมาธิเอาเสียเลย มันว้าวุ่น เวียนหัวไปหมด พูดถูกๆผิดๆจนพี่นีน่าทนไม่ไหว
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เพราะอะไรกันนะ?
BB กับโทโมะเสร็จก็ปิดมือถือทุกเครื่อง รู้สึกอยากพัก ไม่อยากพูดอะไรกับใครทั้งนั้น....แอบหมั่นไส้คนบางคนเล็กน้อย “จะให้ไปไหนล่ะ ไม่ให้นอน” ชิ! แอบมีนัดกะน้องบีบีอะไรนั่น ยังมีหน้ามาถามเราอีกว่าจะให้ไปไหน จะไปไหนก็เชิญเหอะ ไม่ได้สนใจเสียหน่อย ....สุดท้ายก็เบนประเด็นไปที่ชื่อหัวพิน BB รักน้องหมาเหลือเกินนะ
เอ...เมื่อกี๊บอกว่าไม่ใช่ชื่อหมาหรอ? Honey = น้ำผึ้ง? ...ที่รัก?
ชิ ไม่ได้อยากรู้ความหมายอะไร ไม่ได้สนเสียหน่อย....สนใจก็แต่รูปถ่ายที่ถูกอัพลงทวิตเตอร์ที่เธอเข้าไปดูก่อนจะปิดเครื่อง แอบอมยิ้มนิดๆกับภาพน่ารักๆตรงหน้า “หมาน้อยกับมือเจ้าของในห้องนอน” ใต้ภาพมีเวลาถ่ายพร้อมวันที่ ตรงกับเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาของแก้วใจเมื่อสองนาทีที่แล้วพอดิบพอดี
นอนอยู่ที่ห้องจริงๆแฮะ...
@@@@@@@@
~Ikite rutte kanji teru Ishiki no sono saki...~ ไอโฟนสีส้มเกิดแรงสั่นสะเทือน รับรู้ได้ว่ามีสายเรียกเข้า มือหนาควานหาเพื่อกดรับ....
“พี่โทโมะไม่ออกมาหรอคะวันนี้” เสียงเจื้อยแจ้วของสาวน้อยคนเดิมถูกกรอกมาตามสาย หลังจากส่งข้อความไปเมื่อตอนบ่ายก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา เธอไม่ยอมแพ้หรอกนะ ชิ!
“กำลังจะออกไปครับน้องบีบี...รอได้ไหมครับ?” เสียงออดอ้อนถูกกรอกลงไปตามสาย...เช่นกัน
เขาก็แค่อยากระบายความต้องการทางกายบ้างก็แค่นั้น ไม่ได้มีอะไรมาก แบบone night stand ((ฟีทเจอริ่งกันแค่คืนเดียวแล้วก็แยกทางกันไป ไม่มีอะไรต่อกัน)) ก็อยู่ใกล้คนพิเศษของเขาทีไร ฮอร์โมนเพศชายมันพลุ่งพล่านไปหมด หนำซ้ำยัง BB คุยกันก่อนนอนอีก...คำพูดกระเง้ากระงอดแบบนั้น อย่าให้ได้เห็นหน้าเชียวนะ
จะจับกดมันทั้งคืน ฮะฮะ จับกอดน่ะ กอดเฉยๆ
ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า บ๊ายบายลูกหมาแล้วออกจากห้องนอนไป....คืนนี้อีกยาวไกลนักลูกพ่อ
@@@@@@@@
“คุณเอ็งอยู่หนายว่า” “แดกข้าวกับที่รักอยู่ครับ มีอะไรไม่ทราบ//กินข้าวกับฟาง มีอะไร?”
จองเบและเคนตะพูดพร้อมกันลงในไอโฟนของตัวเองกับเบอร์สองเบอร์ สายแรกตอบแบบกวนบาทาออกมาส่วนสายที่สองพูดจาตอบกลับด้วยน้ำเสียงรื่นเริงติดเซ็งเล็กน้อยที่เพื่อนโทรฯไปขัดเวลาส่วนตัว
“เออ เห็นวะทีคุณภรรยาดีกวาเพื่อน แอนนิมอล(animal)” สองหนุ่มพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย สำเนียงแปร่งๆที่ยากจะฟังออก แต่ชัดเจนคำสุดท้ายที่สบถออกมา
“เอ็งซองตัวจา มูฟ(Move)ก้อนของพวกเอ็งออกจากทีนานได้ตอนหนายวะ?” เนื่องจากพวกเขามีเรื่องต้องรีบประชุมอย่างด่วนๆ
“ทำไมวะ มีอะไร? หรือว่า.......”
-------------------------------------------ลงได้สักที เฮ้อ..... ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น ตอนที่ 6 ♥
“ฮะฮะ หนุกดีนะว่าป่ะ? นายกบ นี่ๆๆ นายเป็นไรมากป่ะเนี่ย?” เฟย์สะกิดเขื่อนที่ตอนนี้นั่งคอตก หลับตาปี๋ทำท่าเวียนหัวคล้ายจะอ้วกบวกคนจะเป็นลมในคราเดียวกัน
“ไม่เห็นสนุกตรงไหน...ผีบ้าอะไรไม่รู้เต็มไปหมด” รับน้ำจากหญิงสาวมาล้างหน้าล้างตาไล่ความกลัวที่ติดตาเขาออกมาจากบ้านผีสิง
“ฮะฮะ ไม่ยักรู้เพลบอยอย่างนายกลัวผีขึ้นสมอง กรี๊ดๆๆอยู่ได้ ไม่แมนเอาเสียเลย ฮิฮิ” พูดเยาะเย้ยโดยไม่ได้มองหน้าชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังหัวเสียสุดๆ คล้ายคนเสียเซลฟ์
“อ๊ะ....ทำอะไรน่ะ” เขื่อนยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะกระชากเอวบางเข้ามาหาตัว อกสวยปะทะเข้ากับอกแกร่งเบาๆ เฟย์กำเสื้อของเขื่อนไว้แน่น มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง แอบเขิน...ที่ต้องอยู่สภาพล่อแหลมแบบนี้
“แมนไม่แมนน่ะ ไม่ได้ดูที่ตรงนี้หรอกนะที่รัก อยากรู้ไหมว่าต้องดูที่ตรงไหน....ต้องพิสูจน์ยังไงถึงจะรู้อ่ะครับ?” กระซิบข้างหู พร้อมกับใช้ลิ้นหนาแทะเล็มใบหูเล็กเบาๆ เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บาดใจให้หญิงสาวแสนเซี้ยว ตรงหน้า ที่ตอนนี้นิ่งอึ้งร่างกายแข็งทื่อไปแล้ว เนื่องจากไม่เคยรับรู้อาการแบบนี้ของชายหนุ่มมาก่อน
ลูกอ๊อดที่แสนซื่อของเธอหายไปไหน...? ถึงเขาจะได้รับฉายาเจ้าชู้รุ่นเล็กในค่าย แต่เขาไม่เคยแสดงอาการตัวพ่อแบบนั้นกับเธอสักครั้ง หนำซ้ำเขายังเฝ้าเอาใจเธอสารพัด ไม่หือไม่อือ ยิ้มรับคำต่อว่าของเธอเสมอ...ไออาการข้ามขั้นแบบนี้ไม่เคยเลยสักทีที่จะปฏิบัติกับเธอ
เอากบน้อยของเฟย์คืนมาน้า....คุณบ้านผีสิง T^T
“หิวแล้ว ไปกิน.....กันเหอะ ฮะฮะ” พูดบอกพร้อมกับไล่มองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วลอบเลียริมฝีปากแกล้งคนสวย ก่อนจะหัวเราะคิกคัก
“ไอบ้า....คนไม่มีมารยาท” กระแทกเสียงตามหลังเบาๆ ด้วยกลัวคนเดินนำไปข้างหน้าจะได้ยิน ฮึ่ย ...แค่ไม่อยากเจอสถานการณ์แบบเมื่อกี๊หรอกนะ ตั้งตัวไม่ทัน ไม่ได้กลัวอะไรหรอก ชิ!
ลากมือเฟย์ออกมาจากบ้านผีสิง พร้อมกับเอามาคล้องแขนของตัวเอง กอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ต่อให้สะบัดอย่างไรก็ไม่มีทางหลุด ก่อนจะพานั่งมอเตอร์ไซค์ แล้วเลี้ยวเข้าร้านอาหารเล็กๆน่ารักๆ นอกเมือง
อย่างที่แอบได้ยินเฟย์พูดเมื่อนานมาแล้วว่าอยากเดทกับคนรักในร้านเล็กๆอาหารอร่อยๆแถบชานเมือง....
@@@@@@@@
สายน้ำอุ่นไหลลงสู่ร่างกายกำยำของชายหนุ่ม ในห้องพักระดับวีไอพีของเขา อยากจะทำหัวให้เย็นลงเสียหน่อยหลังจากที่คิดอะไรมากมายจนหัวร้อนไปหมด ....จุ่มมันซะเลย
“อ๊าก.................................เย็นไปไหนเนี่ย?” ออกจากห้องน้ำ แล้วกลับมาคิดเรื่องเมื่อตอนบ่ายหลังจากถ่ายหนังสือเสร็จบนรถตู้ของบริษัท
“จุ๊บ...ฝันดีนะยอดดวงใจของโทโมะ”
“อะแฮ่ม...ทำแบบนี้บ่อยๆ สักวันผมจะบอกคุณแก้ว ทำไมไม่พูดไปละครับว่าคุณรู้สึกยังไง ปล่อยให้เขา
เป็นข่าวกับคนอื่นอยู่ได้ ถึงยังไงผมก็ไม่มีสิทธิ์ออกความเห็นอะไรหรอกนะครับ ผมพูดเพราะที่คุณทำน่ะ มันไม่ถูกต้อง”
คนที่บอกว่าไม่ใช่เรื่องของตนเอง ไม่มีสิทธิ์พูด ร่ายยาวเสียจนคนไม่อยากฟังเวียนหัว.....แต่ก็จริงอย่างที่พี่สมชายบอกล่ะนะ ที่เขาทำมันไม่ถูกต้อง....แล้วยังไง เขาทำอะไรได้มากกว่านี้ล่ะ ?
“ผมไม่รู้ ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะเรียกว่าถูกต้อง” มือหนาละจากมือนุ่มของหญิงสาว แล้วมองออกไปนอก
หน้าต่าง ถึงการจราจรตอนนี้จะดูเบาบาง เพราะอยู่บนทางด่วน แต่ในหัวใจของเขาตอนนี้มันช่างดูว้าวุ่นเสียเหลือเกิน
แล้วยังไงล่ะที่เรียกว่าถูกต้อง....ความถูกต้องกับความรู้สึกของหัวใจตัวเอง เขาจะทำอย่างไร....
@@@@@@@@
//BB// Tomo : Honey♥
“sleep or not?” “yes.” “หลับแล้วพิมพ์ได้ไงอ่ะครับ คุณหนูแก้วใจ 555+ ไม่เนียนเลยนะเรา” “นายอ่ะ?” “อยู่บนเตียง ใส่บ๊อกเซ่อร์นอนกอดหมา ฮะฮะ” “จริง?” “ yes.” “โก6ตกนรกนะ ศาสนาคริตส์เค้าไม่ได้สอนเหรอ? คนโก6ไม่มีใครรักด้วย กลัวป่าวๆๆ” “ก็จริง...ทำไม?จะให้ไปไหนล่ะ ไม่ให้นอน” “เอาชื่อหมามาตั้งหัวพินด้วยแฮะ คิคิ” “ไม่ใช่ชื่อหมาซะหน่อย...ชิ” “จะนอนแล้วนะ บาย”
เกิดอาการโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก อธิบายไม่ได้ว่าเพราะอะไร แม้แต่ตัวเองยังแปลกใจ หัวใจที่เต้นผิดจังหวะตั้งแต่เมื่อตอนกลางวัน เวลานี้กลับรู้สึกผ่อนคลาย สบายใจจัง... เมื่อตอนเย็นไปออกรายการยังรู้สึกเบลอๆ ไม่ค่อยมีสมาธิเอาเสียเลย มันว้าวุ่น เวียนหัวไปหมด พูดถูกๆผิดๆจนพี่นีน่าทนไม่ไหว
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เพราะอะไรกันนะ?
BB กับโทโมะเสร็จก็ปิดมือถือทุกเครื่อง รู้สึกอยากพัก ไม่อยากพูดอะไรกับใครทั้งนั้น....แอบหมั่นไส้คนบางคนเล็กน้อย “จะให้ไปไหนล่ะ ไม่ให้นอน” ชิ! แอบมีนัดกะน้องบีบีอะไรนั่น ยังมีหน้ามาถามเราอีกว่าจะให้ไปไหน จะไปไหนก็เชิญเหอะ ไม่ได้สนใจเสียหน่อย ....สุดท้ายก็เบนประเด็นไปที่ชื่อหัวพิน BB รักน้องหมาเหลือเกินนะ
เอ...เมื่อกี๊บอกว่าไม่ใช่ชื่อหมาหรอ? Honey = น้ำผึ้ง? ...ที่รัก?
ชิ ไม่ได้อยากรู้ความหมายอะไร ไม่ได้สนเสียหน่อย....สนใจก็แต่รูปถ่ายที่ถูกอัพลงทวิตเตอร์ที่เธอเข้าไปดูก่อนจะปิดเครื่อง แอบอมยิ้มนิดๆกับภาพน่ารักๆตรงหน้า “หมาน้อยกับมือเจ้าของในห้องนอน” ใต้ภาพมีเวลาถ่ายพร้อมวันที่ ตรงกับเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาของแก้วใจเมื่อสองนาทีที่แล้วพอดิบพอดี
นอนอยู่ที่ห้องจริงๆแฮะ...
@@@@@@@@
~Ikite rutte kanji teru Ishiki no sono saki...~ ไอโฟนสีส้มเกิดแรงสั่นสะเทือน รับรู้ได้ว่ามีสายเรียกเข้า มือหนาควานหาเพื่อกดรับ....
“พี่โทโมะไม่ออกมาหรอคะวันนี้” เสียงเจื้อยแจ้วของสาวน้อยคนเดิมถูกกรอกมาตามสาย หลังจากส่งข้อความไปเมื่อตอนบ่ายก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา เธอไม่ยอมแพ้หรอกนะ ชิ!
“กำลังจะออกไปครับน้องบีบี...รอได้ไหมครับ?” เสียงออดอ้อนถูกกรอกลงไปตามสาย...เช่นกัน
เขาก็แค่อยากระบายความต้องการทางกายบ้างก็แค่นั้น ไม่ได้มีอะไรมาก แบบone night stand ((ฟีทเจอริ่งกันแค่คืนเดียวแล้วก็แยกทางกันไป ไม่มีอะไรต่อกัน)) ก็อยู่ใกล้คนพิเศษของเขาทีไร ฮอร์โมนเพศชายมันพลุ่งพล่านไปหมด หนำซ้ำยัง BB คุยกันก่อนนอนอีก...คำพูดกระเง้ากระงอดแบบนั้น อย่าให้ได้เห็นหน้าเชียวนะ
จะจับกดมันทั้งคืน ฮะฮะ จับกอดน่ะ กอดเฉยๆ
ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า บ๊ายบายลูกหมาแล้วออกจากห้องนอนไป....คืนนี้อีกยาวไกลนักลูกพ่อ
@@@@@@@@
“คุณเอ็งอยู่หนายว่า” “แดกข้าวกับที่รักอยู่ครับ มีอะไรไม่ทราบ//กินข้าวกับฟาง มีอะไร?”
จองเบและเคนตะพูดพร้อมกันลงในไอโฟนของตัวเองกับเบอร์สองเบอร์ สายแรกตอบแบบกวนบาทาออกมาส่วนสายที่สองพูดจาตอบกลับด้วยน้ำเสียงรื่นเริงติดเซ็งเล็กน้อยที่เพื่อนโทรฯไปขัดเวลาส่วนตัว
“เออ เห็นวะทีคุณภรรยาดีกวาเพื่อน แอนนิมอล(animal)” สองหนุ่มพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย สำเนียงแปร่งๆที่ยากจะฟังออก แต่ชัดเจนคำสุดท้ายที่สบถออกมา
“เอ็งซองตัวจา มูฟ(Move)ก้อนของพวกเอ็งออกจากทีนานได้ตอนหนายวะ?” เนื่องจากพวกเขามีเรื่องต้องรีบประชุมอย่างด่วนๆ
“ทำไมวะ มีอะไร? หรือว่า.......”
-------------------------------------------ลงได้สักที เฮ้อ..... ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
