ฉันเสียใจ

 
วันเวลาที่ผ่านไป...ก็เหมือนกับคนบางคน ที่เปลี่ยนไป..
 
บ้านแก้ว
 
แม่แก้ว : แก้วลูก
 
แก้ว : อะไรค่ะแม่
 
แม่แก้ว : เฮ้อ.. แม่ไม่อยากบังคับลูกเลยจริงๆ
 
แก้ว : แม่มีอะไรเนี่ย 555
 
แม่แก้ว : ไม่ตลกเลยนะลูก
 
แก้ว : อะๆ แล้วแม่มีไรจ๊ะ
 
แม่แก้ว : รอให้พ่อมาพูดให้แก้วเองดีกว่า
 
แก้ว : แม่บอกมาเถอะจ่ะ
 
แม่แก้ว : ... เลิกกับป๊อปปี้ซะเถอะลูก
 
แก้ว : ?! ฮะ? ทำไมจู่ๆแม่ถึงให้แก้วเลิกกับป๊อป ? ทั้งๆที่แม่ก็รับในตัวป๊อปได้
 
แม่แก้ว : มันมีเหตุจำเป็น
 
แก้ว : เหตุจำเป็นอะไรของแม่
 
แม่แก้ว : ครอบครัวเรา..กำลังจะล้มละลายถ้าไม่พึ่งครอบครัวอีกครอบครัวนึง
 
แก้ว : แม่อย่าบอกนะว่าแม่จะให้แก้ว?..
 
แม่แก้ว : ใช่แล้วลูก ลูกต้องแต่งงานกับลูกชายครอบครัว ' ไทยานนท์ '
 
แก้ว : ไม่ ! แก้วไม่แต่ง ทำไมหรอแม่ ป๊อปปี้ช่วยแม่ไม่ได้หรือไงแม่ถึงได้มองข้ามป๊อปไป
 
แม่แก้ว : แม่เข้าใจว่าป๊อปปี้ก็ช่วยเราได้ แต่ว่าครอบครัวไทยานนท์เขาจะมาซื้อบริษัทของเราและก็จะ
            บริหารใหม่ ซึ่งแม่ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ เราจึงต้องร่วมมือกัน
 
แก้ว : นี่มันหมดยุกต์คลุมถุงชนละนะแม่
 
แม่แก้ว : แต่เราต้องยอมรับกับชะตาชีวิต
 
ปิ๊น ปิ๊น ~
 
แม่แก้ว : นั่นไง เขามาแล้ว
 
แก้ว : แก้วไปก่อนน่ะ [ ลุกขึ้นจะวิ่งไปบนห้อง ]
 
แม่แก้ว : ไม่ ไปไหนไม่ได้ ลูกต้องอยู่ตรงนี้ [ ดึงมือ ]
 
แก้ว : แต่แม่..
 
แม่แก้ว : อย่าดื้อ
 
โทโมะ : สวัสดีครับคุณน้า
 
แม่แก้ว : สวัสดีจ่ะ
 
แม่โทโมะ : เป็นไงบ้าง สบายดีไหมเธอ [ เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนสมัยมัธยม ]
 
แม่แก้ว : ก็ดีนะ นี่เธอ เราปล่อยให้เด็กสองคนคุยกันดีกว่านะ เราไปนั่งเล่นกันตรงนู้นดีกว่า
 
แม่โทโมะ : ได้เลยจ่ะ [ แล้วก็เดินออกไปนั่งเล่นที่ชิงช้าหน้าบ้าน ]
 
โทโมะ : นี่น่ะหรอ ภรรยาฉัน เหอะ ทอมชัดๆ
 
แก้ว : นี่น่ะหรอ สามี ฉัน กระเทยมาเกิดชัดๆ ถุ้ยยย
 
โทโมะ : เธอด่าฉันหรอฮะ
 
แก้ว : ฉันสกิดนายมั้ง
 
โทโมะ : เธอนี่มันน !
 
แก้ว : รู้ไว้ด้วยว่ายังไงฉันก็ไม่แต่งงานกับนาย !
 
โทโมะ : แล้วเธอคิดว่าฉันอยากแต่งงานกับเธอหรือไงเล่า
 
แก้ว : แล้วนายจะมาแต่งกบฉันทำไมล่ะ
 
โทโมะ : ถ้าแม่ฉันไม่บังคับฉันน่ะ เธอก็ไม่มีวันเจอหน้าฉันหรอก!
 
แก้ว : แล้วคิดว่าฉันอยากเจอหน้านายรึไงกันฮะ !
 
โทโมะ : ฉันก็ไม่อยากเจอหน้าเธอเหมือนกันน่ะแหละน่ะ !
 
แม่แก้ว : เสียงดังอะไรกันลูกๆ
 
โทโมะ : อ๋ออออออ ปล่าวหรอกครับ เราแค่ทำความรู้จักกันน่ะครับคุณน้า [ จิกตาใส่แก้วแล้วกัดฟันพูด ]
 
แม่แก้ว : อย่าเรียกน้าเลย ไหนๆก็จะมาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วเรียกแม่เถอะจ่ะ
 
โทโมะ : ครับ ^^ คุณแม่ [ ยั่วโมโหแก้ว ]
 
แก้ว : ฮึยยย
 
แม่โทโมะ : หนูแก้วจ่ะ
 
แก้ว : ค่ะคุณน้า??
 
แม่โทโมะ : เรียกว่าแม่เถอะจ้ะ 
 
แก้ว : อ๋อออ ค่ะคุณแม่ ^^ [ จิกตาแล้วยิ้มยั่วโมโหโทโมะที่แม่โทโมะดูเอ็นดูแก้ว ]
 
แม่แก้ว : วันนี้ทานข้าวเย็นด้วยกันน่ะเธอ
 
แม่โทโมะ : อุ้ยย เกรงใจไม่เป็นไรหรอกจ่ะ
 
แม่แก้ว : เอาเป็นว่าต้อนรับลูกเขยฉันก็แล้วกัน หล่อจริงๆเลย
 
โทโมะ : ขอบคุณครับ ^^
 
แก้ว : อะแฮะๆๆ 
 
แม่โทโมะ : เป็นอะไรจ้ะหนูแก้ว?
 
แก้ว : แก้วสำลักนิดหน่อยน่ะค่ะ
 
โทโมะ : สำลักความหล่อผมน่ะสิิครับแม่
 
แก้ว : สำลักความหลงตัวเองต่างหากย่ะ
 
แม่แก้ว / แม่โทโมะ : ฮ่าๆๆๆ
 
ตอนเย็น บ้านแก้ว
 
แม่แก้ว : อร่อยมั้นจ้ะ
 
แม่โทโมะ : ฝีมือเธอนี่เก่งเหมือนเดิมเลยนะ
 
โทโมะ : อร่อยมากเลยครับ
 
แม่แก้ว : ออ ที่โทโมะกินน่ะลูกมันเป็นซุปปลา แก้วเป็นคนทำน่ะครับ
 
โทโมะ : อ่าวหรอครับ ถึงว่า ก้างปลาติดเต็มเลยครับ รสชาติก็เค้มเค็ม
 
แก้ว : ละจะกินทำไม
 
แม่โทโมะ : เด็กๆนี่เขาชอบหยอกกันจังนะเธอ 555
 
แม่แก้ว : น่ารักดีจริง
 
ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ ~  [ โทรศัพท์แก้ว ]
 
แก้ว : อุ่ย ขอตัวแปปนึงน่ะค่ะ
 
แม่แก้ว : ใครโทรมาลูก
 
แก้ว : ป๊อปค่ะ
 
แม่แก้ว : ไม่ต้องรับหรอก เดี๋ยวค่อยโทรกลับ
 
แก้ว : แต่แม่..
 
แม่โทโมะ : ไม่เป็นไรหรอกเธอ ไปเถอะจ้ะหนูแก้ว
 
แก้ว : ขอบคุณค่ะ
 
แม่โทโมะ : โทโมะไปตามดูน้องสิ๊ลูก
 
โทโมะ : แต่มันจะเสียมารยาทนะครับแม่ไปฟังคนอื่นคุยกัน
 
แม่โทโมะ : เอาเถอะ ไปๆ แม่ถูกชะตากับหนูแก้วลูกไปดูว่าหนูแก้วคุยกับใครสิ๊ลูก
 
แม่แก้ว : ไปเถอะจ้ะ
 
โทโมะ : ครับๆ
 
หน้าบ้าน
 
แก้ว : ป๊อปมีอะไรหรอ
 
[ ป๊อป : กินข้าวยังแก้ว  ]
 
แก้ว : กินแล้ว อร๊อยอร่อย
 
[ ป๊อป : อยากไปกินด้วย ]
 
แก้ว : มาไม่ได้หรอก แม่มีแขกอ่ะไว้นัดกันไปกินน้ะ 
 
[ ป๊อป : โอเค พรุ่งนี้ป๊อปไปรับน่ะ ]
 
แก้ว : ครับผม
 
[ ป๊อป : ห้ามครับสิ เป็นผู้หญิงน่ะ ]
 
แก้ว : ค่ะ ฮ่าๆๆ
 
[ ป๊อป : ฝันดีนะ รักแก้ว ]
 
แก้ว : รักป๊อปเหมือนกัน ฝันดีนะ [ วางสายไป ]
 
โทโมะ : แอบมาคุยกับแฟนนี่เอง
 
แก้ว : เฮ้ย! นาย เสียงมารยาท
 
โทโมะ : แฟนชื่อไรนะ ชื่อป๊อปนิ ฮ่าๆๆ
 
แก้ว : หัวเราะอะไร !
 
โทโมะ : ปล๊าวววว
 
แก้ว : ฮึยย [ เดินเข้าบ้าน ]