ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน13
โทโมะเดินออกมาพร้อมกับพลาสเตอร์1ซองมีลายการ์ตูน12ชิ้นโทโมะอ้าถุงแก้วชี้ว่าจะเอาลายมิ๊กกี้เมาส์แต่โทโมะไม่เอาดันเอาลายแพนด้าแปะให้ แก้วมองหน้าแต่ถึงยังไงก็เถอะ โทโมะดึงกระป๋องน้ำของแก้วที่เปื้อนเลือดไปโยนทิ้ง
“ทิ้งทำไมยังไม่ได้กินเลย”แก้วพูดหลังจากโทโมะโยนไปแล้ว
“มันเปื้อนเลือดเธอแล้วมันเป็นเชื้อโรคนะ”โทโมะพูดและแก้วก็คิดอะไรสักอย่าง
“แล้วนายอมไปทำไม ไปบ้วนปากสิไป”แก้วพูดกับโทโมะแต่โทโมะยิ้มแล้วส่ายหัว
“ไม่อ่ะ ชั้นไม่รังเกรียจ”โทโมะพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์แก้วมองแบบงงๆแต่โทโมะก็ดันขึ้นรถไปและก็ขับออกไป ระหว่างทางแก้วกินจุกกินจิก มีป้อนโทโมะบ้างนิดๆหน่อยๆ และพอกินอิ่มก็หลับไป[แหม..เหมือนเด็กเลยนะแก้วใจ>>dada]โทโมะหัวเราเบาๆ
“เด็กหนอเด็ก”โทโมะพูดขึ้นและยิ้มอยู่คนเดียวและเมื่อถึงบ้านโทโมะก็ปลุกแก้ว
“แก้วๆๆ ถึงบ้านแล้ว”แก้วดูจะง่วงมากไม่ยอมตื่นไม่โต้ตอบใดๆ
“ไม่ตื่นชั้นจูบจริงๆนะ”โทโมะพูดแต่แก้วกยังไม่ตื่นแก้วหลับลึกฝันว่าตัวเองเป็นนางฟ้ากำลังเต้นระบำอยู่ โทโมะก็เลยเอามือช้อนแก้วขึ้นและใช้เท้าปิดประตูรถแล้วอุ้มแก้วที่คอห้อยอยู่ขึ้นไปบนห้องวางลงบนเตียงอย่างเบามือ และเอาผ้าห่มมาห่มให้แก้วนอนไปยิ้มไป โทโมะก็อดหัวเราะไม่ได้ โทโมะเดินไปเอาชุดในรถและเก็บขยะทิ้งขนมที่เหลือก็เอามาเก็บไว้ในตู้กับข้าว และเดินถือชุดขึ้นห้องมาบนห้องเอาไปแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า โทโมะยังไม่เห็นชุดของแก้วแต่ก็รู้ว่าแก้วสั่งสีขาวไป โทโมะก็คิดว่าจะแอบรูดซิบพลาสติกสีดำที่คลุมอยู่ดูแต่ก็กลัวเสียมารยาทเลยดูชุดสูตรสีขาวของตัวเองแทน
“เพื่อนเจ้าบ่าวก็ยังดีว่ะ ชั้นจะได้มีโอกาสเป็นเจ้าบ่าวมั้งไหมน้า”โทโมะพูดกับตัวเองเบาๆมองชุดไปและก็รูดซิบเอาไปแขวนข้างๆชุดของแก้วแล้วก็เข้าห้องน้ำไป
เช้าตรู่
แก้วเป็นฝ่ายตื่นก่อนเพราะนอนไวกว่าโทโมะแต่ไม่มีประโยชน์อะไรทำอาหารก็ไม่เป็น โทโมะทำอาหารเสร็จก็ไปเสริฟเสียงโทรสัพท์แก้วก็ดังขึ้น ก็เพราะชั้นหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ
“ฮัลโหลว่าไงเควิน กลับมาหรือยัง”แก้วพูดกับเควินที่ดูจะพูดและไม่ค่อยได้ยิน
“คือตอนนี้ชั้นอยู่ตลาดชั้นไปรับไม่ได้ แต่ชั้นกลับมาแล้ว เดี๋ยววันนี้จะไปรร.แต่ตอนนี้ช่วยแม่ซื้อผักอยู่”เควินพูด
“พี่เกลหละ”แก้วถามด้วยความเป็นห่วง
“อ๋อ...รายนั้นเค้าก็อยู่กับชั้นแต่ตอนนี้เดินนำชั้นไปไหนต่อไหนแล้วไม่รู้ รู้สึกว่าจะคุยกับแม่ชั้นถูกคอสะด้วยสิ งั้นแค่นี้นะแก้วเดี๋ยวตามสองคนนั้นไม่ทัน”เควินพูดแล้ววางสายไป เมื่อกินข้าวเสร็จโทโมะก็เป็นฝ่ายไปส่งแก้ว โทโมะเปิดประตูลงมา เหมือนเดิม พวกชะนีอีเห็นร้องวีดว๊ายกันและวิ่งออกมา
“ไม่เจอตั้งสองวันคิดถึงจังเลยขอถ่ายรูปให้หายคิดถึงหน่อยเร้ว”สาวคนนึงพูดขึ้นและแอ๊บแบ๊วถ่ายรูป
“โทโมะจ๊ะ ขอกอดหน่อยได้ม๊ะ”ขิมอาจารย์สอนคณิตศาสตร์พูดขึ้น ซึ่งอายุก็เท่ากับแก้ว แก้วไม่ค่อยถูกกับยัยนี่เท่าไหร่ เพราะยัยนี่สอนอยู่ปี1ไม่ได้สอนเธอ แก้วเดินเข้าไป
“ไม่ได้ค่ะเสียใจด้วยนะคะอาจารย์”แก้วพูดเสียงเยาะเย้ย
“นะๆๆโทโมะนะ”ยัยอาจารย์ปํญญาอ่อนนี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือยังไง แก้วนึกในใจก่อนที่จะยืนบังโทโมะไว้
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ชั้นไม่อยากให้แฟนชั้นมีมลทิน”แก้วพูดขึ้นด้วยหน้าตาเย้ยๆยัยอาจารย์นั่นมองหน้าแก้วด้วยสีหน้าสตอร์เบอรี่
“ก็ชั้นจะทำ มีอะไรไหม เค้าไม่ใช่เธอและเธอไม่ใช่เค้า”ยัยอาจารย์พูดและดันแก้วออกไป แก้วกระเด็นออก แก้วชักจะหมันไส้ ยัยนั่นกำลังจะโผเข้ากอด โทโมะก็เบี่ยงตัวออก และแก้วก็เดินเข้ามาผลักหัวยัยนี่ออกไป
“ได้...ถ้าอยากลองดีกับชั้นก็กอดเลย กอดสิกอด และได้เจอดีแน่”ยัยอาจารย์ถึงกับเงียบและก็เดินหนีไปอย่างฉุนกึก
“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้ายัยอาจารย์สตอร์เบอรี่”พวกปี3และปี2ที่อยู่ในวงนั้นก็พากันโห่ไล่เพราะปี3กับปี2ไม่ได้เรียนกับยัยคนนี้และอีกอย่างก็ไม่มีใครชอบยัยนี่ เวลาสอนก็สั่งๆให้ทำแต่งานอธิบายก็ไม่อธิบายบอกให้ดูตามหนังสือเอาทำได้ก็ดีไปทำไม่ได้ก็โดนหักคะแนน แต่เวลายัยนี่สั่งเสร็จก็นั่งไขว่ห้างแต่งเล็บบ้างแต่งหน้าบ้างทำผมบ้าง ออกไปก็อ่อยอาจารย์ตั้งแต่หนุ่มยันแก่ รวมถึงนักศึกษาหนุ่มๆ เลยไม่มีใครชอบยัยนี่ ทั้งผู้หญิงและผู้ชายเพราะรู้นิสัยยัยนี่ดี แก้วปล่อยให้พวกคลั่งคนหล่อถ่ายรูปไปสักพักก็มีเสียงน้องปีหนึ่งคนนึงพูดขึ้น
“อยากเห็นภาพคู่จังพี่แก้วกับพี่โทโมะยืนชิดๆกันหน่อนสิโอบเอวกันด้วยนะ”
โทโมะยิ้มรับทุกคนพากันอยากถ่ายภาพนี้โทโมะเลยดึงแก้วมาโอบแต่แก้วดูหน้าตาไม่
เต็มใจแต่ไหนๆก็โม้ไปแล้วว่าเป็นแฟนกันมันก็ต้องเนียนหน่อย แก้วก็เลยยอมโอบกับโทโมะเบาๆเหมือนแค่เอานิ้วไปแตะและก็ แชะ ๆ ๆ ๆ ยิ่งกว่าปาปารัสซี่พอถ่ายเสร็จแก้วก็ผละออก
“ไปเรียนแล้วนะ”แก้วพูดแล้วเดินเข้าไปโดยที่โทโมะโบกมือบ๊ายบายสร้างภาพอยู่
“ยัยพวกนั้นก็บ้าคนหล่ออะไรขนาดนั้น เฮะ อุ้ย นี่ทำไมเดินมะ.......”ขณะที่แก้วเดินบ่นกับตัวเองก็มีคนเดินมาชนเธอทำให้หนังสือในมือหล่นเธอเงยหน้าขึ้นด่าแต่ชายคนนั้นก้มเก็บหนังสือให้ ว้าววว มายกอส หน้าตายิ่งกว่าสวรรค์หล่อยิ่งกว่าหล่อ แก้วถึงกับอ้าปากค้างอยากด่าต่อแต่ทำไม่ได้
“ขอโทษครับ”คำพูดนี้ทำให้แก้วได้สติและยิ้มให้ชายคนนั้นและยื่นมือหยิบหนังสือมากอดไว้บิดไปบิดมาอยู่หลายรอบ
“ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อคุณ......”วิธีติ้นๆของการหลอกถามชื่อ
“ผมเคนตะครับ”ว้าวชื่อหล่อเหลาเหมือนหน้าตาซะจริงๆ
“อ๋อ ชั้นแก้วค่ะ ยินดีที่รู้จักนะคะ ว่าแต่มาทำอะไรที่นี่หรอค่ะ”แก้วถามขึ้น เอ๊ะแต่ว่าพวกชะนีอีเห็นทำไมไม่มานะ
“อ๋อ..มารับภรรยาครับ”งึ่ก แก้วถึงกับตาโต
“ใครหรอค่ะ”แก้วพูดทั้งที่ตายังคงโต
“อ๋อ...มินครับ นู่นไงพูดถึงก็มา”อาจารย์มิน อาจารย์สอนภาษาอังกฤษเดินถือหนังสือออกมา
“เอ้าเคนมาแล้วหรอ อ้าวแก้วมายืนทำมตรงนี้จ๊ะไม่เข้าไปรร.หละ”แก้วหุบปาก
“และอาจารย์ทำไมไม่เข้าไปหละค่ะ”แก้วถามขึ้นด้วยหน้าไม่พอใจ
“พอดีวันนี้อาจารย์ต้องไปรพ.หนะไปฝากท้องเลยต้องกลับก่อนหนะจ่ะ”งั่ก อีกครั้งแก้วตาโตและพยักหน้ารีบวิ่งเข้าไปนั่งม้าหินอ่อนวางหนังสือกระแทกลงอย่างรุนแรง
“ฮึ้ย”แก้วกระแทกเสียงและนั่งลงมองเคนตะพามินขึ้นรถและฟุบตัวลงกับโต๊ะ
“แก้ว”เสียงหนุ่มหนักแน่นเสียงหนึ่งเรียกชื่อแก้ว แก้วเงยหน้าขึ้น
“เควิน”ภาพเควินใบหน้ายิ้มแย้มสดชื่นทำให้แก้วห่อเหี่ยวแต่เมื่อนึกถึงคำของโทโมะก็รู้สึกดีกว่าเดิม
“ว่าไง มาแล้วหรอ พี่สาวชั้นหละ”แก้วถามขึ้น เควินนั่งลงและมองแก้วยิ้มๆ
“ไปส่งที่บ้านแล้วหละ”แก้วฝืนใจยิ้มให้เควินแต่ในใจยังคงเจ็บ.....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ทำใจสิแก้วอย่างี่เง่า นึกถึงคำพี่เลี้ยงไว้
ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ ทั้งเรื่องนิยายและเรื่องเข้ารพ.ด้วยน้าา
รักคนอ่านทุกคนและเหมือนเดิม ม๊วฟๆๆ อิอิ
ไรท์เตอร์ชื่อดาด้านะจ๊ะเรียกด้าเฉยๆก็ได้ อายุ14จ้าา^__^