Secret You & I No.1 ความลับของผมคือ....คุณ

            เวลามักผ่านไปเร็วเสมอเผลอแป๊ปเดียวพรุ่งนี้ฉัน แก้มยุ้ย แช่อิ่ม คิมและเพื่อนๆร่วมชั้น ม.4 ก็ต้องไปเข้าค่ายจิตอาสากันแล้ว วันนี้พวกเราก็เลยมารวมตัวกันที่บ้านของแก้มยุ้ยเพื่อจัดของใส่กระเป๋ากันและค้างคืนกันที่นี่ ตอนเช้าจะได้ไปโรงเรียนและขึ้นรถพร้อมกัน พวกเรามักจะทำแบบนี้เสมอเวลาจะไปเข้าค่ายที่ไหน บางครั้งก็ไปค้างที่บ้านฉัน บ้านแช่อิ่ม บ้านคิม สลับกันตามอารมณ์ 5555555
“นี่ ฉันเอาเดรสชุดนี้ไปดีมั้ยอามิ ^^”
“นี่ยัยแก้ม ไปเข้าค่ายจิตอาสานะยะไม่ได้ไปปิกนิคในสวนดอกไม้”
“หุบปากไปเลยยัยคิม ฉันถามอามิต่างหาก” แก้มยุ้ยทำแก้มป่องเป็นเชิงบอกให้คิมรู้ว่าเจ้าหล่อนงอน
“ฉันว่าเราน่าจะเอาเสื้อผ้าที่ใส่สบายๆไปนะ จะได้ทะมัดทะแมงเวลาทำข่าวแล้วก็ตามถ่ายรูปไง ”
“อื้ม ฉันเห็นด้วยกับแช่อิ่มนะ”
“ได้ข่าวมาว่าค่ายนี้จัดขึ้นในหมู่บ้านเล็กๆล่ะ ฉันอยากไปเที่ยวในหมู่บ้านแบบนั้นมานานแล้ว มีป่าล้อมรอบ มีน้ำตกธรรมชาติ ว้าวววววว *o*” แก้มยุ้ยทำท่าชวนฝัน เพราะตั้งแต่เกิดมาคุณเธอยังไม่เคยไปใช้ชีวิตในหมู่บ้านเล็กๆเลยสักครั้ง
“ไม่เคยเห็นน้ำตกเหรอยัยคุณหนูแก้ม -_-” ยัยคิมแขวะ
“เออ พอเถอะๆถ้าแกสองคนยังทะเลาะกันแบบนี้มีหวังไม่ได้นอนกันพอดี” แช่อิ่มพูดเพื่อห้ามศึกที่กำลังจะเกิดขึ้นระหว่างยัยคิมกับยัยแก้ม ฉันได้แต่มองเพื่อนสาวสองคนอย่างขำๆ
“ชื่อหมู่บ้านน่ารักมากเลยล่ะ” ฉันพูดบ้างหลังจากเงียบมานาน
“ชื่ออะไรเหรออามิ” แก้มยุ้ยถามขึ้น ยัยนี่คงตื่นเต้นมากเลยนะเนี่ยฟังจากน้ำเสียงแล้ว
“ชื่อ หมู่บ้านแต้มยิ้ม ^^”
“ว้าววววววววว” เพื่อนสาวสามคนพูดพร้อมกัน เพราะชื่อหมู่บ้านนี้น่ารักมากๆ ฉันเองก็คิดแบบนั้นนะ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง
 
กิ๊ง! กิ๊ง! กิ๊ง!
 “ใครส่งข้อความมาเหรออามิ” คิมถามทันทีหลังจากเสียงข้อความหยุดลง ไม่ค่อยอยากรู้เลย -_-
“คุณพ่อน่ะ”
“ท่านคงเป็นห่วงลูกสาวสุดที่รักล่ะสิ”
“^___^” ฉันยิ้มให้กับสามสาวด้วยความดีใจ
“ทำไมจะไม่ห่วงล่ะก็ท่านมีลูกสาวอยู่แค่คนเดียวนี่นา ^^” คิมพูดพลางส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ฉัน
“บอกท่านว่าไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราจะดูแลแกเอง”
“จ้ะ ^^” ฉันเปิดอ่านข้อความที่คุณพ่อส่งมาให้
 
‘ไปออกค่ายต้องดูแลตัวเองดีๆนะลูก พ่อเป็นห่วงหนูนะ’
 
“คุณพ่อเธอต้องอยากมาเยี่ยมเธอมากๆแน่”คิมพูดขึ้นเมื่ออ่านข้อความที่คุณพ่อส่งมาให้ฉัน
“ฉันอยากให้ท่านรีบมา ^^”
“ฉันว่าท่านต้องมาเยี่ยมเร็วๆนี้แหละอามิ”
“สมพรปากเถอะยัยแก้ม”
“พวกเรานอนกันเถอะ ฉันเริ่มง่วงแล้วล่ะ” แช่อิ่มพูดถูก ฉันเองก็ง่วงแล้วเหมือนกัน
                 ฉันส่งข้อตอบกลับคุณพ่อว่าไม่ต้องเป็นห่วงฉันดูแลตัวเองได้และบอกท่านว่าอยากให้ท่านรีบมาเยี่ยมฉันเพราะฉันคิดถึงท่านมาก คุณพ่อก็ส่งข้อความมาบอกว่าช่วงนี้ท่านงานยุ่งมากๆแต่คงจะมาเยี่ยมฉันได้ในเร็วๆนี้
 
                   วันนี้พวกเราสี่คนตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะอาจารย์พรวจีสั่งให้รีบไปที่โรงเรียน ตอนแรกก็คิดว่ามีเรื่องด่วนอะไร ที่ไหนได้เพราะพวกซีเครทแบล็คยืนเก๊กหล่อกันตั้งสิบสามคนและอาจารย์พรวจีก็เป็นอาจารย์ผู้หญิงคนเดียวที่อยู่แถวๆนั้นก็เลยเกิดอาการประหม่าที่มีผู้ชายหน้าตาดีอยู่ใกล้ๆ พอพวกเรามาถึงอาจารย์พรวจีก็รีบปลีกตัวออกไปทันทีโดยบอกว่าต้องไปเตรียมของให้เรียบร้อยไม่ว่าจะเป็นอาหารว่างของนักเรียน อาหารว่างของอาจารย์ อาหารว่างของคนขับรถไหนจะใบรายชื่อสำหรับเช็คชื่ออีก แล้วทำไมอาจารย์ไม่ปลีกตัวไปเตรียมของตั้งแต่แรกล่ะคะโทรเรียกให้พวกเราออกมาแต่เช้าทำไม -_-!!!
“มาเช้าดีหนิ อามิ” เห็นฉันปุ๊บก็ทักทายทันทีเลยนะยะนายฟีนิกซ์
“ก็อยากจะมาตอนเที่ยงอยู่เหมือนกัน แต่เผอิญรถมันออกช่วงเช้า -_-”
“กล้ามากนะที่พูดจากวนๆใส่ฉัน”
“............” ฉันเลือกที่จะเงียบเพราะยังโกรธกับสิ่งที่เขาทำเมื่อวาน
“ฉันพูดกับเธออยู่เธอไม่มีสิทธิเงียบ”
“...............” ฉันยังคงเงียบ
 “ถ้ายัยนี่ไม่ยอมพูดด้วย นายก็ไม่ต้องไปพูดกับเธอสิ หยิ่งนัก”
“ไม่ใช่เรื่องของนายเลยบัตเตอร์” ฉันตอบบัตเตอร์ด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“นี่!! เธอไม่รู้หรือไงว่าฟีนิกซ์ต้องการขอโทษเธอมากแค่ไหน เธอไม่พูดกับเขาแบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ” ยูตะบอกฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ฟีนิกซ์ถามพวกเราเกือบทั้งคืนว่าแกล้งเธอแบบนั้นเธอจะโกรธมากหรือเปล่า มันทำให้พวกเราไม่ได้นอน” บัตเตอร์พูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฉันยังคงเงียบอยู่
 “เดี๋ยวนะๆ นี่พวกนายคงไม่ได้นอนห้องเดียวกันทั้งสิบสามคนหรอกนะ O.o” ยิยคิมถามด้วยสีหน้าตกใจ
“บ้าเหรอใครมันจะไปกระจุกกันในห้องเดียว ฉัน ฟีนิกซ์ ริว บัตเตอร์แล้วก็ทัชนอนห้องเดียวกันส่วนคนอื่นก็นอนห้องอื่น นี่เธอคิดวิปริตอะไรอยู่ยัยบ้า -_-”
“O.o ฉัน...ไม่ได้คิดอะไร๊” เสียงสูงเชียวยัยคิม
“อยากพูดอะไรก็พูดมาสิ” ฉันบอกฟีนิกซ์เสียงเรียบ
“ฉันขอโทษ -_-”
“แค่เนี๊ย”
“-_-” การขอโทษสำหรับเขามันคงเป็นเรื่องยากมาก
“นายทำทั้งๆที่รู้ว่ามันผิดกฎของโรงเรียนเนี่ยนะ”
“พวกเราไม่เคยทำตามกฎเธอก็รู้ -_-”
“นายคงจะตัวแบบนี้จนชินสินะ” ฉันพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ ตอนนี้ฉันกำลังโมโหมากถึงแม้เขาจะขอโทษฉันแต่ก็คงจะไม่เต็มใจเท่าไหร่หรอก
“เราไปนั่งรอบนรถดีมั้ย” แก้มยุ้ยเสนอความคิดเพราะเธอไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดแบบนี้สักเท่าไหร่
“ก็ดี” ฉันตอบสั้นๆ และเดินแยกตัวออกมาทันที
“ใจเย็นนาอามิ” แช่อิ่มพูดเพื่อสงบอารมณ์ของฉัน
“ฉันโอเค...แช่อิ่มฉันโอเค”
                   เราเดินคุยกันไปเรื่อยๆจนมาถึงรถคันที่เราต้องใช้นั่งไปยังค่ายจิตอาสา โชคดีที่ฉันกับฟีนิกซ์นั่งรถคนละคันกันไม่งั้นยัยสามสาวตัวแสบคงแซวฉันบานแน่ๆ และอีกอย่างถ้านั่งรถคันเดียวกันกับฟีนิกซ์มีหวังฉันคงโดนพวกแฟนคลับของเขารุมทึ้งหัวเละแน่ๆ แฟนคลับเขาเยอะยิ่งกว่าฝูงลิงอุรังอุตังในสวนสัตว์ซะอีก แต่ละคนนะมองหน้าฉันอย่างกับจะฉีกเนื้อแล้วสับเป็นชิ้นๆให้ได้เลยด้วยซ้ำ ยัยพวกโรคจิต!!!
 
รับโทรศัพท์ด้วยคร๊าบบบบ รอนานแล้วคร๊าบบบบ
“ฮัลโหลค่ะคุณพ่อ”
(ทำอะไรอยู่ลูกสาวพ่อ)
“อามิอยู่บนรถค่ะ”
(ถึงค่ายแล้วเมจเสจบอกพ่อด้วยนะ)
“ได้ค่ะพ่อ”
(รักษาตัวด้วยนะลูก พ่อไปประชุมก่อนนะจ๊ะ ตู๊ดๆ)
“คุณพ่อโทรมาเหรอ”
“ใช่ ”
“เธอโอเคแน่นะอามิ” ฉันไม่ตอบแต่พยักหน้าให้แช่อิ่มแทน
“คุณพ่อฉันไม่เห็นโทรมามั้งเลย” ยัยคิมพูดด้วยล้อเลียนฉัน
“คุณพ่อของฉันก็ไม่เหมือนกัน” แก้มยุ้ยรีบเสริม
“ฮ่าๆๆ วันนี้ฉันโชคดีไงคุณพ่อถึงโทรมา”ฉันแกล้งหัวเราะเพราะไม่อยากให้เพื่อนสาวของฉันคิดมาก
“เห็นแกหัวเราะพวกเราก็สบายใจ ^^” แช่อิ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นฉัน (แกล้ง)หัวเราะ