A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

 
 
คู่รักทั้งสองคนค่อยผละริมฝีปากออกจากกันทั้งคู่ยิ้มให้แก่กันด้วยความยินดี"แก้ว....ถ้าเธอมีอะไรอยากจะอธิษฐานเรื่องความรักของเราล่ะก็...เธออธิษฐานได้เลย " โทโมะพูดแผ่วเบา"ได้สิ ฉันอยากให้เราทั้งสองคนจะไม่พรากจากกันเลยชั่วชีวิตนี้ " แก้วตอบหลังจากนั้น แก้วก็เดินมาที่หน้ารูปปั้นพระแม่มารีย์แล้วคุกเข่าลง ยกมือขึ้นประสานกัน ก่อนหลับตาพริ้มแล้วพูดเบาๆ พึมพำๆ เป็นการอธิษฐานโทโมะที่เห็นแก้วหันหลังให้ ก็ค่อยๆถอยออกมาที่รถของเขาเขามองดูแก้วเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเข็นรถออกมาจากหน้าประตูรั้วของโบสถ์อย่างรีบเร่งเมื่อทั้งรถและเขาออกมาได้ไกลแล้ว โทโมะจึงสตาร์ทรถแล้วบิดออกไปทันทีเสียงท่อรถที่คุ้นหู ปลุกแก้วให้ตื่นจากภวังค์เธอรีบวิ่งออกมาที่หน้าโบสถ์ ก็ไม่พบคนรักของเธอ" โทโมะ โทโมะ นายอยู่ไหน ? " แก้วส่งเสียงร้องเรียกชายคนรักของเธอไม่มีเสียงตอบกลับ แก้ววิ่งออกมาจากโบสถ์แห่งนั้น แล้ววิ่งมองหาโทโมะไปทั้งสองข้างทางในถนนของเมืองหลวงยามค่ำคืน แสงสีนานาจากรถยนต์ เสาไฟฟ้า และถนนที่มีรถวิ่งวุ่นกันทั้งวันทั้งคืนแก้วในชุดเจ้าสาวสีขาวกำลังวิ่งตามหาคนรักของเธออย่างไม่ลดละเธอหวังจะเห็นโทโมะอีกครั้ง เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องทิ้งเธอไปในเวลานี้ด้วย" โทโมะ ฮึกๆ ฮือ...ฮือๆ นายอยู่ไหน? " แก้วยังคงร้องเรียกแฟนหนุ่มของเธอต่อไปโทโมะที่ขับรถจากแก้วออกมา ยกมือขึ้นปาดเลือดกำเดาที่ยังไหลออกมาไม่หยุดภายในใจของเขาคิดอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้แน่ แต่เพียงใบหน้าก็บ่งบอกแล้วว่าตอนนี้เขาสับสนเหลือเกินแก้วเองที่วิ่งตามหาโทโมะ ถึงกับถอดรองเท้าส้นสูงทิ้ง แล้ววิ่งตามหาโทโมะด้วยเท้าเปล่าหน้าอาบอบนวด ป๊อบปี้ที่ซุ่มดูสถานการณ์อยู่ ที่ซอกตึกฝั่งตรงข้ามกับอาบอบนวด ก็หันมาเจอโทโมะที่หอบร่างเดินมาหาพอดี" โทโมะ แกจัดการธุระของแกเสร็จแล้วใช่มั้ย? " ป๊อบปี้ถามไม่มีเสียงจากโทโมะ แต่เขาพยักหน้าเป็นการตอบคำถามแทน" ดีเลย ไอ้หนุ่มมันเข้าไปข้างในนานแล้ว อีกสักพักมันคงออกมา " ป๊อบปี้พูดต่อ" เอ้านี่มีดของแก " ป๊อบปี้พูดพลางส่งมีดมาให้โทโมะ โทโมะรับมันไว้ แล้วเอาไปเหน็บไว้ที่ข้างเอวของตนแล้วหยิบเหล้าแบน ขึ้นมาซดเพียวๆ เป็นการย้อมใจ ก่อนจะยื่นมาให้ป๊อบปี้ป๊อบปี้คว้ามันมาก่อนจะดื่มตาม แล้วยื่นคืนให้โทโมะฉับพลัน สายตาของทั้งคู่ก็พบเป้าหมายแล้ว เฮียหนุ่มกับลูกน้องอีกสองคน เดินออกมาจากอาบอบนวด อย่างสบายอารมณ์" ถึงแกจะมีลูกน้องมาอีกสองคน ฉันก็ไม่กลัวหรอก ฉันจะฆ่าแก ไอ้สารเลว ฉันจะแก้แค้นให้พี่นกกับเคนตะให้ได้ " ป๊อบปี้พูด พลางมองมาที่โทโมะก็พบว่าเลือดกำเดายังไหลออกมาจากจมูกโทโมะอยู่เหมือนเก่า" เฮ้ย โทโมะ ไหวมั้ย แกเป็นอะไรมากรึเปล่า ? " ป๊อบปี้ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง" เปล่า ฉันไม่เป็นไร ฉันสบายดี " โทโมะตอบเพล้ง!!!!!!!! โทโมะฟาดขวดเหล้าลงไปบนหัวของป๊อบปี้จนป๊อบปี้สลบเหมือด โทโมะค่อยประคองร่างของเพื่อนรักลงไปนั่งพิงกับผนังตึก" ฉัน.....จะเป็นคนจบเรื่องนี้เอง " โทโมะพูดกับป๊อบปี้ที่หมดสติไปแล้ว ก่อนจะเดินจากไป
 
 
 
 
(เพลงประกอบฉาก)






 
 
 
 
 
 
แก้วที่วิ่งตามหาคนรักของเธอทั้งชุดเจ้าสาวก็ไม่รู้เลยว่า คนรักของเธอในเวลานี้กำลังทำสิ่งที่มีชีวตเป็นเดิมพันตลอดเส้นทางที่เธอวิ่งมา เธอต้องร้องไห้มาตลอด
แม้ว่าจะเหนื่อแทบขาดใจ เธอก็ยังไม่ละความพยายาม
แก้ววิ่งร้องเรียกหาโทโมะทั้งน้ำตา........
 
 
 
------------------------------------
 
 
 
โทโมะหอบร่างของเขา เดินไปหาเป้าหมายอย่างใจเย็น เสื้อสูทแต่งงานที่ชุ่มไปด้วยเลือดกำเดาของเขา ย้อมจากสีขาวจนกลายเป็นสีแดงไปแล้วเขาค่อยๆเดินเข้าไปหาเฮียหนุ่มและลูกน้อง ที่ไม่ทันได้สนใจถึงภัยที่กำลังจะเกิดขึ้นและค่อยๆเดินไปตามฟุตบาทอย่างสบายอารมณ์ สายตาของโทโมะเวลานี้ ดุจดั่งสายตาของสุนัขป่า ที่จ้องตะครุบเหยื่อให้ด่าวดิ้น
 
โทโมะค่อยๆ ดึงมีดออกมาจากที่ซ่อน ซึ่งเหน็บอยู่ที่หลังของเขา เขาค่อยๆย่องไปหาเฮียหนุ่มอย่างใจเย็นแล้ววิ่งเข้ามาฟันมีดลงไปบนใบหน้าของเฮียหนุ่ม ซึ่งหันหลังให้ เลยไม่รู้ว่าภัยร้ายได้กล้ำกรายเข้ามาแล้ว
 
 
ฉัวะ!!!
 
อ๊าก!!!!!
 
เสียงของมีดที่ถูกฟันลงไป กับเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของเฮียหนุ่มดังขึ้นมาตามกันมาตามลำดับ
เฮียหนุ่มลงไปนอนกุมใบหน้าที่ถูกฟันอย่างทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดพวกลูกน้องทั้งสองคนเห็นดังนั้นก็จับโทโมะแล้วเหวี่ยงออกมา มันเหวี่ยงโทโมะไปโดนรถที่จอดอยู่ข้างทาง จนหัวของโทโมะไปโดนกระจกจนแตกเพล้ง!!!!!!!!
 
เสียงของกระจกที่โดนศรีษะของโทโมะไปเต็มๆ จนแตกละเอียดเป็นเศษเล็กเศษน้อย
 
 
ร่างของโทโมะค่อยๆฟุบลงไป แต่ก็ยังมีสติ ลุกขึ้นมาอีกครั้งคราวนี้ ลูกน้องของเฮียหนุ่ม ที่เป็นคนเหวี่ยงโทโมะ ก็วิ่งมา หมายจะชกเขา โทโมะไวกว่า แทงมีดสวนเข้าไปที่หน้าอกจังๆ แล้วดันมีดเข้าไป มันต้านแรงไม่ไหว อีกทั้งความเจ็บปวดจากการโดนแทง มันจึงต้องถอยไปจนติดกำแพง
 
 
 
เพล้ง !!!!!
 
 
 
 
ลูกน้องเฮียหนุ่มอีกคนหนึ่ง คว้ากล่องแผงไฟประดับข้างทางได้ แล้วฟาดไปที่หัวของโทโมะเต็มๆโทโมะกระเด็นออกไปที่ถนน มีดที่ปักอกของลูกน้องเฮียหนุ่มอยู่ ก็หลุดจากมือของเขาไป
 
โทโมะที่กระเสือกกระสนลุกขึ้นมา ถูกลูกน้องเฮียหนุ่มผู้ที่ฟาดหัวเขาด้วยแผงไฟ จับล็อกแขนเอาไว้ เฮียหนุ่มที่เห็นดังนั้น ก็ไปดึงมีดออกมาจากร่างของลูกน้องอีกคนที่กำลังจะหมดลมหายใจเฮียหนุ่มวิ่งมาแทงโทโมะที่หมดหนทางสู้ เข้าไปที่ท้องจนมีดมิดด้ามลงไปโทโมะที่หมดหวัง ก็เหลือบตาไปเห็นป๊อบปี้ที่ถือมีดวิ่งเข้ามาจากด้านหลังของเฮียหนุ่มเขาจึงรวบรวมพละกำลังที่เหลือคว้ามือของเฮียหนุ่มเอาไว้

เหมือนเฮียหนุ่มจะรู้ทัน เขาเหลียวกลับไปมองข้างหลัง ก็พบป๊อบปี้วิ่งเข้ามาหาแต่เขาก็ช้าไป ป๊อบปี้วิ่งเอามีดมาเสียบเข้าไปที่กลางหลังของเขาแล้ว

ฉึก!!!!

อั๊ก!!!!!!!!
 
 
เสียงของมีคมปักลงไปกลางลำตัวของเฮียหนุ่มจนสุดแรง จนเฮียหนุ่มต้องร้องเสียงหลงอีกครั้ง
 
เฮียหนุ่มถีบโทโมะออกไป จนมือที่โทโมะจับเอาไว้ก็หลุดตาม ก่อนจะหันมาหาป๊อบปี้ แล้วแทงสวนกลับไป
 
 
 
ฉัวะ!!!ฉัวะ!!!!ฉัวะ!!!!ฉัวะ!!!!
 
 
 
 
ทั้งเฮียหนุ่มและป๊อบปี้ ต่างก็เอามีดแทงแลกกันคนละที ป๊อบปี้ ที่โชกเลือดผละออกมา ก่อนแผดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นว่าเฮียหนุ่ม กำลังทอดกายลงไปนอนกับพื้น
 
 
" ฮ่าๆๆๆ เห็นมั้ยโทโมะ ฉันฆ่าไอ้หนุ่มได้แล้ว เคนตะ พี่นก เห็นกันหรือเปล่า ? ฮ่ะๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ "
 
ป๊อบปี้หัวเราะราวกับว่าเป็นบ้าไปแล้ว และเขากำลังพิงรถข้างทางแล้วค่อยๆปล่อยร่างกายให้ร่วงลงมานอนนิ่งสนิทอยู่ข้างๆรถคันนั้น
 
ลูกน้องของเฮียหนุ่ม เมื่อเห็นหัวหน้าถูกจบชีวิต ก็ปล่อยร่างของโทโมะทิ้ง ก่อนจะวิ่งหนีไป ทิ้งลูกพี่ที่สิ้นใจไปแล้ว เพียงเพื่อเอาตัวเองให้รอด
โทโมะ ที่ถูกปล่อยตัว ก็หงายหลังลงไปนอนแผ่หลากับพื้นถนน ร่างของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเลือด และดวงตาก็ค่อยๆปิดลงพร้อมๆกับลมหายใจที่กำลังจะขาดไปพร้อมกันภาพในมโนสำนึกของเขาเวลานี้ เป็นภาพของแก้ว คนรักของเขาที่กำลังวิ่งตามหาเขาราวกับเด็กน้อยวิ่งหาแม่น้ำตาของโทโมะไหลออกมาจนหยดสุดท้าย พร้อมกับชีวิตของเขาที่สิ้นไปพร้อมกัน.............
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
 
 
แม้ว่าจะเกือบเป็นเวลารุ่งสางแล้วแก้วยังคงวิ่งตามหาคนรักของเธอไปบนท้องถนนราวกับเด็กน้อยที่ถูกพ่อแม่เอาไปทิ้งแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าคนรักของเธอเวลานี้กำลังทำอะไรอยู่ก็ตาม เธอคงจะตามหาต่อไปเท้าและเข่าของเธอ มีรอยถลอก อาจเป็นเพราะผ่านการหกล้มมาหลายครั้งในคืนนี้แม้ว่าจะเป็นการตามหาที่ไร้จุดหมาย เธอยังคงวิ่งตามหาคนรักไปอย่างเลื่อนลอยนั่นเป็นเพราะคำสาบานที่เธอและเขาให้ไว้แก่กันไว้ว่า
ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากกัน......................................อวสาน