เสี่ยงกับฉันมั๊ย!?

ตอนที่10 POPPY&FANG
ณ เวลา01.00น.
ฉันได้ยินเสียงรถของป๊อปปี้แล่นเข้ามาในบ้านของฉัน
ฟาง:ทำไมวันนี้ป๊อปปี้กลับช้าจังนะคะ
ป๊อปปี้:เรื่องของฉัน!ฟางเหอะมาทำอะไรตรงนี้
ฟาง:ฟางมารอป๊อปปี้น่ะคะปกติฟางไม่เคยเห็นป๊อปปี้ทำตัวแบบนี้เลย
ป๊อปปี้:ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผมฟางไม่ต้องมายุ่งกับผมอีกอย่ามา
ทำแบบนี้อีกอย่ามาทำเหมือนมีใจไปไกลๆไอ้คนใจร้าย!!
ฟาง:ป๊อปปี้ฟังฟางก่อนนะคะ!
ผลัก!!ปึก!!
ผมมองร่างบางๆที่ผมผลักไปร่างบางนั้นชนโต๊ะจนหัวแตกก่อนจะสลบ
ไป
ป๊อปปี้:ฟาง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมรีบอุ้มร่างบางไปส่งโรงพยาบาลผมเฝ้าร่างบางที่โรงพยาบาลจน
หลับไป
วันรุ่งขึ้น
ฉันปรือตาขึ้นฉันไม่รู้หรอกว่าที่นี่ที่ไหนหลังจากเมื่อคืนฉันไม่รู้แต่ที่นี่มี
กลิ่นยาทุกอย่างในห้องนี้สะอาดดีเหมือนกัน
ป๊อปปี้:ฟาง...ฟื้นแล้วเหรอ....
ฉันมองร่างใหญ่ด้วยความน้อยใจเสียใจที่เขาผลักฉันไปชนกับโต๊ะ
ฟาง:ฟื้นแล้วคะ^^ฟางยังไม่ตายหรอกคะ
ฉันตอบให้ป๊อปปี้แบบประชดทั้งๆที่อยากจะคุยฉบับแสนดีกับเขา
เหมือนเดิม
ป๊อปปี้:ฟางครับป๊อปขอโทษป๊อปขอโทษๆๆๆๆ
ฉันมองร่างใหญ่ที่ขอโทษฉันไปร้อยเป็นพัน
ฟาง:หยุดเลยนะคะป๊อปปี้ฟางยกโทษให้แล้ว>//<
ฉันบอกอย่างอายๆ
ป๊อปปี้:^^ฟาง....
ฉันมองร่างใหญ่ที่เรียกชื่อฉันด้วยสายตาจริงจัง
ฟาง:คะ??
ฉันขานตอบรับมองร่างใหญ่อย่างงงๆ
ป๊อปปี้:ช่วย...แต่งงานกับผมได้ไหมครับ!!!
น้ำตาฉันแทบไหลแต่ฉันเก็บมันไหวก่อนจะเอ่ยว่า
ฟาง:เสียใจนะคะ....
ป๊อปปี้:ไม่เป็นไรครับ(. .)
ฟาง:เสียใจนะคะที่คุณน่ะต้องเจอฉันอีกนาน!!
ป๊อปปี้:ฟาง!!
ร่างใหญ่หันมายิ้มให้ฉันก่อนจะกอดฉันแน่นฉันยิ้มให้เขาน้ำตาก็ไหล
ออกมาเรา2คนจูบกันเนิ่นนานที่โณงพยาบาลก่อนจะเข้าสู่การวิวาห์...