Secretary เลขาป่วนรัก

โทโมะ : เอ่อ...ฮันนี่มาได้ไงครับ [โทโมะี่เห็นเบลยิ้มสู้และเลื่อนเก้าอี้ให้เบลนั่ง]
เบล : อ๋อ...แก้วโทรบอกเบลอ่ะค่ะ ว่าให้มา แหม~ จะเซอร์ไพร์สอะไรหรอคะ 
โทโมะ : ครับ...เอ่อ...เบลหลับตาก่อนนะครับ 
เบล : ค่ะ [หลับตาพริ้ม] พี่โมะคะ นานแล้วนะ
โทโมะ : ... [ไร้เสียงตอบรับ]
เบล : พี่โมะ [เริ่มพูดเสียงดังแต่ยังไม่ลืมตา]
โทโมะ : ... [ไม่มีเสียงใดๆ]
เบล : พี่... กรี๊ดดดดดดดดดดดดด [ลืมตาขึ้นมาแต่มองไปทางไหนไม่เห็นโทโมะปัดจานอาหารลงพื้นพร้อมเดินปึงปังไปที่ห้องน้ำ] "พี่โมะต้องไปตามหานังแก้วแน่ ๆ"
@ ในห้องน้ำ
แก้ว : ช่วยด้วยค่ะ คนติดข้างใน !!! [ตะโกนเสียงอ่อนปนแหบ]
แกร่กๆ
เบล : แก้ว ! มาติดในนี้ได้ไงจ้ะ
แก้ว : อยู่ๆก็มีคนมาล็อคจ้ะ กลับบ้านกันดีกว่านะ
เบล : แต่..แต่..แต่พี่โทโมะหายไปนี่คะ [บีบน้ำตาพร้อมเกาะแขนแก้วร้องไห้]
แก้ว : "หายไปไหนกันนะ" งั้นเรากลับบ้านกันนะ โทโมะอาจรอที่บ้านก็ได้
เบล : งั้นไปรถเบลนะ รถสีแดงคันเดียวเด่นๆ ไปก่อนเลยจ้ะ
แก้ว : เอ่อ...โอเคจ้ะ โอเค
เบล : "แล้วเธอจะเจอ"
@ ลานจอดรถ
แก้ว : เอ~ รถสีแดง รถสีแดง "โอ๊ะ ! เจอแล้ว" [เดินไปที่รถพร้อมเปิดประตู]
พลั่ก~
แก้ว : ว้ายยยย~ [โดนผลักเข้าไปในรถพร้อมปิดประตู ประตูอีกด้านมีผู้ชายเปิดเข้ามานั่ง]
... : พร้อมมั้ย [ยักคิ้วให้หนึ่งข้าง]
แก้ว : นายเป็นใคร ว้ายยยยยย~ [พุ่งไปข้างหลังเพราะจู่ๆรถก็เคลื่อนออกด้วยความเร็วสูง]
@ ด้านโทโมะ
โทโมะ : เธออยู่ไหนเนี่ย [วิ่งออกมานอกร้านอาหาร]
เบล : พี่โมะขาาาาา~
โทโมะ : เอ่อ...ขอโทษครับ พี่จะมาเอาของที่รถ
เบล : ค่ะ...งั้นเรากลับบ้านดีกว่านะ [คล้องแขนโทโมะ]
โทโมะ : แต่... [เบลมองหน้าอย่างจับผิด] ครับ กลับกันครับ [จับแขนเบลเดินไปที่รถ]