อยากแก้แค้น...แต่ดันเจอรัก

ตอนที่ 2 ขอเบอร์ “อยากได้อะไรมั้ย ?”โทโมะถาม “ไม่”แก้วตอบแล้วเดินหนีไป “แก้วๆ ตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ collection ใหม่มาแล้วนะ”เฟย์พูด “ไหนๆ ?”แก้วถาม “ร้านนั้นไง ไปเร็วๆ”เฟย์พูดพร้อมกับลากแก้วไป ร้านตุ๊กตา “เป็นไงแก้ว แกรอคอยมันมาตลอด นู่นเหลือแค่ 1 เซ็ตแล้ว ไม่ซื้อหรอ ?”เฟย์ถาม “เท่าไหรอ่ะ ?”แก้วถามเฟย์ “4000 บาท แกมีเท่าไหร่ ?”เฟย์ถามกลับ “มีแค่ 1500 เองอ่ะ แม่ตัดค่าขนมเพราะดันไปมีเรื่องกับไอ้ลูกแหง่ข้างบ้านอ่ะ”แก้วพูด “อีกแล้วหรอ ?”ฟางถาม “อืมม ก็มาด่าว่าฉันแบน ฉันเป็นทอมบ้างล่ะ”แก้วพูด “โธ่! ก็แกทำตัวแบบนี้ไม่ให้เขาคิดได้ไงเล่า”เฟย์พูด “ช่างเถอะๆ ฉันคงต้องตัดใจแล้วล่ะ”แก้วพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าๆ “อ๊ะ!”โทโมะพูดพร้อมกับยื่นแบงค์พัน 4 ใบให้แก้ว “ทำไม ?”แก้วถาม “เอาไปยืมก่อนก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”โทโมะพูด “อะไร ?”แก้วถาม “ไปซื้อก่อนเดี๋ยวจะบอก มันไม่ใช่เรื่องไม่ดีแน่นอน”โทโมะพูด “เอ่อ...พี่ไม่กลัวแก้วยืมแล้วไม่คืนหรอ ?”แก้วถามโทโมะ “ไม่กลัวหรอก พี่เชื่อใจว่าแก้วไม่ใช่คนแบบนั้น”โทโมะพูด “เอ่อ...แก้วเกรงใจ”แก้วพูด “เอาไปก่อนถ้าไม่ทันเสียดายแย่”โทโมะพูด “ก็ได้ๆ ขอบคุณนะ”แก้วพูดพร้อมกับยิ้มให้โทโมะ รอยยิ้มของเธอทำให้เขาใจเต้นแรง ‘แก้แค้นๆๆๆๆ’โทโมะคิดในใจ สักพักแก้วก็เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มที่สามารถเปลี่ยนโลกทั้งใบได้ (ว่าไปนั้น) “แล้วข้อแลกเปลี่ยนพี่คืออะไรอ่ะ ?”แก้วถาม “เบอร์โทรศัพท์ของแก้วไง”โทโมะกระซิบ “ห๊ะ ?”แก้วงง “10 ตัวง่ายๆ บอกมาเร็ว”โทโมะพูด “แก้วไม่ให้ แก้วไม่เอาแล้วตุ๊กตาเนี้ย พี่เอาไปเลย”แก้วพูดพร้อมกับยัดตุ๊กตาใส่มือโทโมะ “ไม่ได้ พี่ไม่เอาหรอก บอกมาเร็วๆ”โทโมะพูด “ก็ได้ๆ ไม่น่าเลยจริงๆ 087-2272912”แก้วพูด (เบอร์นี้เอามาจาก วันเกิดโทโมะแก้วคือ 227และก็เอาวันเดือนที่ป๊าม๊าเกิดมาบวกกันก็คือ 22+7 = 29 6+6 = 12 จึงได้มาเป็น 2272912) “ขอบใจมาก”โทโมะพูด หลังจากนั้นโทโมะก็พาแก้วมาส่งที่บ้าน “ขอบคุณที่มาส่ง”แก้วพูดพร้อมกับเดินเข้าบ้านไป ในบ้าน “ใครมาส่งน่ะ แฟนหรอ ?”พี่กิ่งแซว “ไม่ใช่ รุ่นพี่น่ะ พอดีเจอที่ห้างเขาเลยอาสามาส่ง”แก้วพูด “ม๊าก็นึกว่าแฟน ลูกสาวม๊าจะได้ขายออก ผิดหวังซะแล้ว”แม่มลพูด “ม๊าอ่ะ แก้วไปแล้วนะทำการบ้านก่อน ข้าวกินมาแล้วบาย”แก้วพูดแล้วเดินขึ้นห้องไป แก้วขึ้นห้องมาก็ไปอาบน้ำ สักพัก ‘ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ...’ “ฮัลโหล”แก้วพูด (นอนหรือยัง ? จำกันได้มั้ย ?)ปลายสายพูด “พี่โทโมะหรอ ?”แก้วถาม (ดีใจจังที่น้องจำได้ ยังไม่นอนหรอครับ ?)โทโมะถาม “ถ้านอนแล้วพี่จะโทร.มาหาได้หรอ ? ถามแปลกนะ”แก้วสวน (55555 นั้นสิเนอะพี่ไม่กวนดีกว่า ฝันดีนะครับ)โทโมะพูแล้ววางสายไป “^^”แก้วได้แต่อมยิ้มกับคำๆนั้น ‘ฝันดีครับ’เสียงของโทโมะยังก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอ ทางด้านโทโมะ “คุณชายครับไปส่งน้องแพรวกับคุณท่านที่สนามบินเรียบร้อยแล้วครับ”ลูกน้องเอ่ย “ดี ออกไปได้แล้วไว้มีอะไรแล้วฉันจะเรียก”โทโมะสั่งเสียงเข้ม “ครับ”ลูกน้องพูด เช้าวันต่อมาที่มหาลัย “อรุณสวัสดิ์”แก้วทักทายเพื่อนทั้งสองและอีกสามหนุ่ม “สายเสมอยัยแก้ว”เฟย์เอ่ย “พอดีว่า...”แก้วพูดยังไม่จบก็ถูก... “รถติด กินข้าวไม่ทัน ตื่นสาย”เฟย์ขัดขึ้นมาก่อน “ไม่มีใครมาส่ง นาฬิกาไม่ปลุก แต่งตัวไม่ทัน”ฟางก็ช่วยกันขัด “คราวนี้อะไรอีกล่ะ ?”เฟย์ฟางถาม “แหะๆ รู้ดีนักนะ”แก้วพูดพร้อมกับเขกหัวเฟย์กับฟางเบาๆ “ก็มันจริงนิ รู้มั้ยว่าพวกฉันรอแกมากินข้าวด้วยกันเนี้ย จนฉันจะกินมหาลัยได้แล้วนะ”เฟย์พูด “ก็บ้านฉันไกลนี่น่า”แก้วพูดพร้อมกับนั่งลง “รู้ว่าบ้านไกลก็ตื่นให้มันเช้าๆหน่อยสิย่ะ”ฟางพูด “ค่ะๆ คุณแม่”แก้วพูด “แก้ววววว!”ฟางดุ “ปะๆ ไปกินข้าวกัน แก้วหิ๊วหิว”แก้วพูดแล้วลากเฟย์ไป สามสาวคุยกันอยู่สามคนจนลืมไปเสียสนิทว่ายังมี 3 ชีวิตที่นั่งอยู่ด้วย ณ Canteen “กินไรดีแก้ว ?”ฟางถาม “มือเช้าต้องกินนี้เลย ป้าค่ะ ผัดกระเพราจานนึงคะ”แก้วสั่ง “นี้มื้อเช้ากินอาหารเผ็ดๆ เดี๋ยวก็แสบท้องหรอก”โทโมะพูด “พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”แก้วถาม “ตั้งแต่เธออยู่ที่โต๊ะนั่นแหละ”โทโมะตอบ “กินอาหารแบบนี้เดี๋ยวก็แสบท้องหรอก พี่ว่ากินข้าวต้มไม่ก็โจ๊กดีกว่านะ”โทโมะพูด “พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ยัยนี้อ่ะกระเพราะเหล็ก ส้มตำตอนเช้ายังกินมาแล้วเลย”เฟย์พูด “ใช่เลย แหนะๆเป็นห่วงแก้วหรอพี่โทโมะ”ฟางถาม “ก็ใช่น่ะสิ”โทโมะตอบ คำตอบของเขาทำให้แก้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะแถมยังหน้าแดงอีกต่างหาก “ฮิ้วววววว!”เฟย์ฟางเขื่อนป็อปปี้แซว “ญาติเสียหรอพวกแกน่ะ”แก้วพูด “อุ้ย! แรงอ่ะ”เฟย์พูด “หนูจ๊ะ ได้แล้วค่ะ”แม่ค้าพูด “ค่ะ”แก้วพูดแล้วเดินไปที่นั่งที่โต๊ะ จากนั้นไม่นานทั้งหมดก็มานั่งที่โต๊ะเพื่อทานอาหารกัน “อิ่มจังงงงง”แก้วพูดพร้อมกับลูบท้องเบาๆ “นี่แหนะ”เฟย์พูดพร้อมกับตีท้องแก้ว “โอ้ย! ไอ้บ้าเดี๋ยวก็อ้วกพอดี”แก้วพูด “ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า”ฟางพูดพร้อมกับหัวเราะ “พวกน้องๆอยู่ปีไหนกันแล้วเนี้ย ?”เขื่อนถาม “ปี 4 แล้วค่ะ”เฟย์ตอบ “จริงดิ! พี่นึกว่าปี 2 เองนะเนี้ย”ป็อปปี้พูด “เว่อร์ไปพี่ป็อป”ฟางพูด “จริงๆนะ น้องหน้าเด็กมากเลย”ป็อปปี้พูด “ขอบคุณคะ”เฟย์ฟางพูดพร้อมกัน “แล้วพวกพี่ล่ะ ?”เฟย์ถาม “ปี 4 เหมือนกัน”เขื่อนตอบ “แล้วทำไม เราต้องเรียกพี่ว่าพี่อ่ะ ?”ฟางถาม “พี่อายุมากกว่าพวกน้องตั้ง 2 ปีเลยนะ แต่ที่เรียนปี 4 เพราะ พวกพี่ต้องไปเรียนต่างประเทศอ่ะ เลยต้องมาซ้ำชั้น”ป็อปปี้ตอบ “อ๋อออ แต่หน้าพวกพี่ก็เด็กกันนะค่ะ”เฟย์พูด “ไม่หรอก น้องเด็กกว่าอีก”ป็อปปี้พูด “แหมมมม หยอดกันเข้าไป อิจฉาจริงๆ ไปเรียนดีกว่า”แก้วพูดแล้วเดินไป ตกเย็น “แก้ว วันนี้ฉันกับเฟย์กลับบ้านก่อนนะ พอดีมีธุระอ่ะ กลับคนเดียวได้นะ ?”ฟางถาม “ได้ดิ ฉันไม่ใช้เด็ก 3 ขวบนะที่จะกลับบ้านไม่เป็น”แก้วพูด “แต๊งค์มากเพื่อน บายนะ”เฟย์พูดแล้วเดินไปกับเฟย์ “พี่ไปส่งมั้ย ?”โทโมะถาม “ไม่ต้องหรอก เกรงใจ”แก้วพูดแล้วเดินไป “เอาน่า พี่ไปส่ง”โทโมะพูดพร้อมกับจับมือแก้วไว้ “ไม่ต้อง”แก้วพูดพร้อมสะบัดมือออก “มันอันตราย”โทโมะพูด “อยู่กับพี่มันอันตรายกว่าอีก ดูดิแฟนคลับพี่มองแก้วใหญ่เลย”แก้วพูดพร้อมกับมองไปรอบๆตัวเธอ “ไม่แคร์”โทโมะพูดพร้อมกับดึงแก้วให้ขึ้นรถไป ณ ห้างสรรพสินค้า “ไหนบอกจะพากลับบ้านไง”แก้วพูด “ก็ตอนนี้ยังไม่อยากพากลับ ไปดูหนังกัน”โทโมะเอ่ย “มะ...เฮ้ย!”แก้วยังพูดไม่จบโทโมะก็ดึงแก้วไปซะแล้ว
........................................................จะมีใครรออ่านฟิคเรื่องนี้หรือป่าวก็ไม่รู้นะ ฮะๆ