ฺBy love ตามหารักที่หายไป

                           เรือของพวกป๊อปปี้ ห่างจากชายฝั่ง 50 กิโลเมตร 

 " นี่พวกเราหามาตั้ง 20 กว่าเกาะแล้วนะ ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอไอ้โทโมะเลย " เขื่อนบ่นออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย เพราะเขาตามหาพวกโทโมะมาหลายวันแล้ว 

 " ไม่รู้ว่าพวกเขาจะเป็นยังไงบ้างน่า " เคนตะพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงทั้งสองคน 

 " ไอ้จองเบดูแปลกๆพิกลนะ ว่าไหม ? " เขื่อนบอกกับป๊อปปี้ 

 " ไม่รู้สิ คงจะเป็นห่วงน้องสาวล่ะมั้ง " ป๊อปปี้ตอบกลับไป  จากนั้นจองเบก็เดินไปหากลุ่มของพวกเขา 

 " ไอ้จองเบมีอะไรหรือป่าววะ สีหน้าดูไม่ดีเลย " เคนตะเอ่ยถามเพื่อนของเขาอย่างสงสัย เพราะในยามปกติ ใบหน้าของจองเบจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ทว่าตอนนี้ เขาดูหม่องม่นยิ่งนัก 

 " นี่เราหาพวกนั้นมาตั้ง 3 วันแล้วใช่ไหม ? " จองเบเอ่ยถามพวกเขา 

 " อื้ม .. ก็คงงั้นแหละ ว่าแต่นายเถอะ อยากจะบอกอะไรพวกเราล่ะห่ะ " เขื่อนถามกลับไป 

 " ฉันคิดว่า บางทีพวกนั้นอาจจะ .. " จองเบกำลังจะบอกบางอย่าง

 " เปรี้ยง ! " จองเบพูดยังไม่ทันจบ ป๊อปปี้ก็ชกเข้าที่ใบหน้าของเขาทันที ทำเอาจองเบนอนหงายลงไปกับพื้น ในขณะที่เขื่อนก็เข้ามาดึงตัวของป๊อปปี้ไว้อย่างไว ส่วนเคนตะก็เข้าไปดูอาการของจองเบ

 " ไอ้ป๊อปปี้ ใจเย็นดิวะ " เขื่อนพยายามห้ามป๊อปปี้ ไม่ให้มีเรื่องกัน

 " ไหนนายบอกว่าเชื่อมั่นในตัวน้องไม่ใช่หรือไง ? แค่หาไม่เจอ ก็จะถอดใจแล้วเหรอ นายมันคนอ่อนแอ ไม่สมควรจะเป็นพี่ชายของจองมีเลยสักนิด " ป๊อปปี้พยายามเตือนสติของเพื่อน ให้มีกำลังใจสู้ต่อไป

 " นั่นสินะ แค่จะกระโดดลงไปช่วย ฉันยังไม่กล้าเลย " จองเบพูดออกมา ในขณะที่เขายังนอนหลบหน้าป๊อปปี้อยู่

 " นี่นาย ที่ฉันพูดมาทั้งหมดเนี่ย นายไม่เข้าใจหรือไง ? " ป๊อปปี้พยายามเข้าไปกระทืบซ้ำ เขื่อนจึงเข้าไปรั้งป๊อปปี้ แต่เคนตะกลับดึงเขื่อนออกมาอีกที ทำให้ป๊อปปี้เข้าไปชกหน้าของจองเบอีกครั้ง

 " ไอ้เคนตะ มาห้ามฉันทำไมวะ เดี๋ยวไอ้จองเบก็ตายกันพอดี " เขื่อนเอ่ยถามเคนตะอย่างสงสัย 

 " ดูสีหน้าของไอ้ป๊อปปี้สิ ฉันคิดว่า ... มันคงพยายามช่วยไอ้จองเบอยู่นะ " เคนตะอธิบายให้ฟัง 

 " แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ... " ดูเหมือนเขื่อนจะไม่เห็นด้วย 

 " ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวก็ดีเองแหละ " เคนตะบอกกับเขื่อนให้เข้าใจกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่   เพราะถ้าเกิดจองเบดันมาถอดใจแบบนี้ เรื่องการตามหาแก้วกับโทโมะ อาจจะเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

                       กลับมาทางแก้ว

   หลังจากที่หาของป่ากินมาสามวัน ซึ่งอาหารทุกๆมื้อมีแต่ผลไม้หมดเลย ทำเอาโทโมะรู้สึกว่า มันเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป

 " 3 วันกินแต่ผลไม้ ไม่มีเนื้อบ้างหรือไงห่ะ ? " โทโมะบ่นออกไปอย่างหงุดหงิด

 " เอานี้ " จากนั้นแก้วก็ยื่นบางสิ่งให้โทโมะ

 " ยี้ ~ เอาออกไปห่างๆเลยนะ ยัยบ๊อง " โทโมะร้องลั่น ทันทีที่เห็นตั้กแตนย่างของแก้ว

 " ก็นายอยากกินเนื้อไม่ใช่เหรอ ? เจ้าตัวนี้มีโปรตีนอยู่เพียบเลยนะ " แก้วอธิบายอย่างโมโห

 " เฮ้อ ~ ฉันพูดถึงเนื้อหมูเนื้อไก่ต่างหากล่ะ " โทโมะบ่นออกมาเบาๆ

 " นี้นายคิดว่าอยู่เขาเขียวหรือไงห่ะ ดีนะที่มีของกิน ไม่งั้นนายตายตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะ " แก้วบอกกับโทโมะ

 " ทำไมชีวิตฉันต้องมาลำบากลำบนแบบนี้ด้วยนะ " โทโมะบ่นกำลังตัวเอง

                        ทางด้านป๊อปปี้

   ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องของจองเบ ดูเหมือนเขื่อนจะเริ่มเห็นบางอย่างอยู่ข้างหน้าเรือของพวกเขา

 " ไอ้จองเบ นี่แนะ ฉันจะทำให้นายรู้ว่า ความมุ่งมั่นที่จะทำอะไรสักอย่าง มันเป็นยังไง " ป๊อปปี้ยังคงกระหน่ำหมัดใส่จองเบไม่ยั้ง เพื่อสั่งสอนให้รู้คุณค่าของการเป็นมนุษย์

 " ใครจะไปเหมือนนายล่ะป๊อปปี้ " จองเบเถียงกลับไป ด้วยใบหน้าที่บูดเบี้ยว อันเต็มไปด้วยเลือด จากการโดนชกต่อยอย่างหนัก ซึ่งป๊อปปี้เอง ก็พยายามที่จะยั้งมือให้เบาที่สุด แต่การที่จะทำให้เจ้าหัวดื้ออย่างจองเบสำนึกได้ มันก็ต้องลงทุนกันหน่อย

 " เฮ้ ! ดูสิ ... " เขื่อนตะโกนด้วยเสียงที่ดังสนั่น ทำเอาป๊อปปี้หยุดการสั่งสอนเจ้าคนหัวดื้อลง

 " ดูเหมือนจะเป็นเกาะร้างด้วยนะ " เคนตะบอกกับพวกเขา

 " หวังว่าคงจะเจอจองมีนะ " จู่ๆจองเบก็พูดออกมา  ทำเอาพวกป๊อปปี้หันไปดู

 " นายสำนึกได้แล้วใช่ไหม ? " ป๊อปปี้เอ่ยถามเพื่อนของ

 " ไม่รู้สิ ตอนนี้ฉันอยากจะนอนมากกว่า " จองเบลุกขึ้น พร้อมกับเช็ดเลือดที่ปาก ก่อนจะล้มลงไป ทำเอาป๊อปปี้ตกใจเป็นอย่างมาก

 " เฮ้ย ! เป็นอะไรหรือป่าววะ ? " ป๊อปปี้รีบเข้าไปดูอาการอย่างใกล้ชิด

 " เล่นซะอ่วมแบบนั้น ไม่สลบก็คนเหล็กแล้วล่ะ " เขื่อนบ่นออกมา  

 " ฉันว่าเรารีบไปที่นั่นกันเถอะ เดี๋ยวก็มืดลงซะก่อน " เคนตะพูดขึ้น ก่อนจะเดินเรือไปที่เกาะแห่งนั้นอย่างไว

                           ทางด้านแก้ว

 " นั่นเรือนี่ เฮ้ ! ทางนี้ ... " โทโมะที่นั่งรอความหวัง ทันทีที่เห็นหัวเรือ เขาจึงรีบตะโกนด้วยเสียงที่ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้

 " จริงด้วย นี่ ช่วยด้วยค่า .... " แก้วเริ่มตะโกนออกไปเช่นกัน ตอนนี้ทั้งสองประสานเสียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย  

                           บนเรืิอ ห่างจากชายฝั่ง 5 กิโลเมตร

 " นั่นมันคนนี่นา " เขื่อนที่เฝ้ามองเกาะแห่งนั้้นอย่างใจจดใจจ่อ ทันทีที่เห็นรูปร่างของคนเขาก็เอ่ยขึ้นมาอย่างดีใจ

 " จริงด้วย ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงกับผู้ชายนะ " ป๊อปปี้พูดออกมา

 " ต้องเป็นจองมีกับเคนตะแน่ๆเลย " เคนตะมั่นใจสุดๆ

        ไม่นานนัก เรือก็เข้าเทียบท่า

 " เป็นไงบ้าง ไอ้โทโมะ จองมี " ทันทีที่มาถึง เขื่อนก็เข้าไปทักทั้งสองอย่างเป็นห่วง 

 " ก็เกือบไปเฝ้ายมบาลเหมือนกันแหละ " โทโมะบ่นออกมา  

 " ดีใจจังที่ปลอดภัย " เคนตะพูดขึ้น 

 " เอ๊ะ !? ว่าแต่ พี่ล่ะ " แก้วเอ่ยถามพวกป๊อปปี้

 " อ่อ ไอ้จองเบน่ะหรอ โดนไอ้ป๊อปปี้จัดหนัก จนสลบไปน่ะ " เขื่อนตอบแก้วไป

 " ว่าไงนะ ไอ้ป๊อปปี้ถล่มประตูหลังของไอ้จองเบ จนสลบเลยเหรอ ? " ดูเหมือนโทโมะจะเข้าใจไปอีกแบบ

 " ไปกันใหญ่แล้วไอ้โทโมะ ไอ้จองเบถูกต่อยจนสลบต่างหาก " เขื่อนอธิบายให้โทโมะเข้าใจ 

 " เฮ้อ ~ แล้วไป ทีหลังนายก็หัดพูดให้มันชัดเจนมากกว่านี้หน่อยสิวะ " โทโมะบ่นใส่อย่างโมโห

 " นี่นาย กล้าต่อยพี่ฉันเหรอ เอานี่ไป เปรี้ยง ! " แก้วต่อว่าป๊อปปี้อย่างโมโห ก่อนทีจะซัดป๊อปปี้ไปหนึ่งหมัด ทำเอาทุุกคนอึ้งถึงการกระทำของแก้ว

 " นี่เธอต่อยไอ้ป๊อปปี้ทำไมเนี่ย ? " เขื่อนถามแก้วด้วยความสงสัย

 " เพราะฉันเกลียดคนที่ใช้กำลังอย่างนายไง " แก้วพูดจบก็รีบวิ่งไปดูอาการของพี่ชายฝาแฝด

 " ตัวเองก็ใช้กำลังเหมือนกันนี่นา " โทโมะบ่นกับตัวเอง ด้วยท่าทางเซงๆ

 " นี่ฉันกลายเป็นคนเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ ? " ป๊อปปี้ยังคงหงุนงงกับสถานภาพของตัวเอง แต่เท่าที่รู้ก็คือ เขาถูกแก้วโกรธเอาซะแล้ว 

         จะเป็นยังไงต่อไป ตอนหน้ารู้แน่จ้า (ขอโทษที่อัพช้านะึครับ)

           ~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~