ฺBy love ตามหารักที่หายไป
เขียนโดย 
because_for_love
วันที่ 18 มกราคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.38 น.
แก้ไขเมื่อ 26 มีนาคม พ.ศ. 2556 17.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
43) หนึ่งวันที่มีค่า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ท้ายเรือ ห่างจากชายฝั่ง 50 กิโลเมตร
ท่ามกลางทะเลสีคราม กับแสงแดดยามเย็น แก้วยืนมองฝูงปลาวาฬอยู่ท้ายเรือ เธอจ้องมองมันด้วยความสงสัย แววตาที่ไร้ความกังวลบวกกับรอยยิ้มอันน่ารักของเธอ ทำเอาบรรยากาศที่เงียบงัน ดูจะสดใสและร่าเริงขึ้นทันตาเห็น
" พรุ่งนี้แล้วนะ ที่จะต้องจากพวกนั้นไป " จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของแก้ว แต่พอนึกถึงการเดินทาง แก้วก็เผยให้เห็นความรู้สึกที่แท้จริงออกมา
ในขณะเดียวกัน
" ทั้งพี่ชายทั้งน้องสาว นี่มันบ้าไปกันใหญ่แล้ว ~ " โทโมะเดินหาแก้วด้วยท่าทางหงุดหงิด พลางทำหน้าตาบูดเบี้ยว พร้อมๆกับบ่นออกมาอย่างโมโห
" ทำไงดีล่ะเนี่ย พรุ่งนี้ยัยนั่นก็จะไปแล้ว นี่เราจะไม่ได้เจอเธอจริงๆน่ะเหรอ ? " โทโมะพยายามหาทางจะให้แก้วปฏิเสธที่จะไปเกาหลี เพราะทีจริงแล้ว เขาก็ไม่อยากจะจากเธอไปเลยสักนิด
" อ้าว ? ไอ้โทโมะทำไมทำหน้าตาแบบนั้นวะ ตีกับใครมาหรือไง " ทันใดนั้นเอง ป๊อปปี้ก็เข้ามาเจอกับโทโมะพอดี
" ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ ... นายเห็นยัยปัญญานิ่มหรือป่าว ? " พอเจอหน้าป๊อปปี้ โทโมะจึงรีบถามเขาอย่างไว
" อ่อ ! จองมีน่ะเหรอ ฉันเห็นอยู่ทางท้ายเรือน่ะ " ป๊อปปี้ชี้ออกไป
" ขอบใจนะ " โทโมะพูดจบ ก็รีบเดินไปที่นั่นทันที
" เจ้าหมอนี่ ? " ป๊อปปี้มองตมโทโมะ ด้วยความสงสัยในตัวของเขา
ท้ายเรือ
" นั่นมัน จะทำอะไรน่ะ !? " ทันทีที่เดินมาถึงจุดหมาย โทโมะดันไปเห็นแก้ว ที่ดูเหมือนเธอกำลังจะกระโดดลงน้ำ มันเป็นเพราะอะไรกันน่ะ ถึงทำให้แก้วคิดแบบนั้น ไม่สิ อาจเป็นเพราะฉันแน่ๆเลย โทโมะได้แต่นึกถึงความผิดของตน และคงโทษตัวเองอยู่เรื่อยๆ และในวินาทีนั้นเอง โทโมะจึงตะโกนออกไป ด้วยเสียงอันส่งพลัง ราวกับสายฟ้าที่ผ่าลงสู่พื้น
" นี่นาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ? " แก้วถูกโทโมะรั้งไว้อย่างแรง ในขณะที่เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากแขนนั่ัน โทโมะก็เอาแต่รัดแก้วไว้แน่น ด้วยแรงของชายชาตรี แก้วไม่อาจต้านทานแรงนั้นได้ แต่เธอเริ่มออกอาการที่แสดงถึงความโมโหออกมา แก้วเหยียบเข้าไปที่เท้าของโทโมะอย่างจัง ทำเอาเขาทรุดลงเล็กน้อย แต่เขากลับรัดแก้วไว้แน่นขึ้น แน่ขึ่นเรื่อยๆ
" ฉันไม่ปล่อยให้เธอทำแบบนั้นหรอก " โทโมะตะครอกใส่แก้ว ด้วยเสียงที่ดังที่สุดของเขา
" ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นสักหน่อย " หลังจากที่ได้ฟังโทโมะพูด แก้วนึกได้ทันทีว่า โทโมะต้องการจะทำอะไร
" งั้นเหรอ ชีวิตเธอยังอีกยาวไกลนะ จะมาจบง่ายๆเพราะต้องห่างจากฉันหรือไง ? " โทโมะพูดเสียงหลง เขาดันเอาความรู้สึกที่มี นำมันออกมาให้แก้วได้ยินเต็มสองหู
" นาย ... " แก้วไม่รู้จะพูดอะไร เธอได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้โทโมะกอดเธอไว้ จนกว่าจะจากกันไป ในวันพรุ่งนี้
" ทำอะไรกันน่ะ ? " จากนั้นพวกป๊อปปี้ที่ตื่นตะหนกกับเสียงร้องของโทโมะ พวกเขาจึงรีบไปที่เกิดเหตุของเสียงนั่นอย่างไว
" ไอ้โทโมะ นี่นายทำอะไรจองมีวะ " เขื่อนเอ่ยถามโทโมะด้วยความสงสัย
" เพิ่งจะรู้ว่าโทโมะของเรา .. ก็เป็นพวกหื่นกามนี่เอง " เคนตะพูดออกมา พร้อมกับจับที่คางของตัวเองอย่างนิ่งเฉย
" นี่จองมี รู้หรือป่าวว่าหมอนั่นน่ะ เคยทำผู้หญิงท้องมาแล้วนะ " เขื่อนพูดออกมา พร้อมสีหน้าเอาจริงเอาจัง
" หาาาา ! " ทุกคนอุทานพร้อมกัน
" ไม่จริงน่ะ โทโมะที่ฉันนับถือ ... " เคนตะบ่นทั้งน้ำตา
" นี่นายเอาอะไรมาพูดเนี่ย ฉันไม่ใช่คนอย่างนั้นนะโว้ย ! " โทโมะตวาดออกไปอย่างหัวเสีย ในขณะนั้นเองแก้วก็รีบผละออกจากตัวของโทโมะ ก่อนจะวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังพวกป๊อปปี้
" หลักฐานก็มีให้เห็นแล้วนี่ " ป๊อปปี้บอกโทโมะ ถึงการกระทำของเขา
" แต่ว่าฉัน .. " โทโมะพยายามปฏิเสธ
" กอดกันซะขนาดนั้น ยังจะกล้าปฏิเสธอยู่อีกนะ " เคนตะย้ำอีกครั้ง
" ฉันก็แค่ ... " โทโมะพยายามพูด
" หรือนายคงจะชอบ ... " เขื่อนพูดขึ้น
" ฉันก็แค่เตือนยัยนั่นก็เท่านั้น " โทโมะพูดออกมา อย่างไม่ใส่ใจ
" เตือนเหรอ ? หมายความว่้าไง " ทุกคนหันไปมองหน้าของแก้ว
" จองมี ตกลงมันเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย ? " ป๊อปปี้ถามแก้ว พลางจ้องที่หน้าของเธอ ทำเอาแก้วตัวสั่นระริกไม่รู้จะพูดยังไงออกมา
" คงจะคิดว่าจองมีฆ่าตัวตายสินะ " ทันใดนั้นเองจองเบก็ปรากฏตัวออกมา
" นายรู้ได้ยังไง ว่าไอ้โทโมะคิดแบบนั้น " ป๊อปปี้เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
" ก็ต้องรู้อยู่แล้วล่ะ " จองเบตอบหน้านิ่ง
" โห ... ยอดไปเลยนะ " เขื่อนกล่าวชม
" หรือว่า .. แท้จริงแล้วนายเป็น ... " เคนตะกำลังจะพูดบางอย่าง
" อะไรของนายห่ะ "จองเบถามออกไป
" นายเป็นญาติพี่ริวจิตสัมผัสสินะ ถึงได้รู้ดีขนาดนี้ " เคนตะบอกกับจองเบ
" ฉันว่าพวกนายเริ่มไร้สาระไปทุกทีแล้วนะ จะให้ไำม่รู้ได้ยังไงล่ะ ก็ฉันแอบดูอยู่ตรงนั้น่ะ " จองเบชี้ไปที่จุดซุ่มดูของเขา
" ฉันนึกไว้อยู่แล้ว ว่าเรื่องมันจะต้องเป็นแบบนี้ " เคนตะแก้ตัวทันควัน
" ทีเมื่อกี้เชื่อเป็นตุเป็นตะเลยน่า ~ " เขื่อนแซวเคนตะ ด้วยท่าทางเซงๆ
" เอาน่าๆ ตกลงไอ้โทโมะก็รอดจากการไต่สวนครั้งนี้ได้ซะทีนะ " ป๊อปปี้พูดขึ้น พลางปรบมือให้กับโทโมะ
" นี่นายคิดแบบนั้นเหรอ ? " แก้วย้อนถามโทโมะ
" ก็ท่าทางแบบนั้น ใครเขาก็คิดว่าฆ่าตัวตายทั้งนั้นแหละ " โทโมะบอกกับแก้วอย่างเย็นชา
" โป๊ก !!! นี่แน่ะ คิดว่าฉันอ่อนแอรึไงห่ะ " แก้วพูดขึ้น พร้อมกับเบิร์ดไปที่หัวของโทโมะอย่างโมโห
" โอ้ยยยย ~ ยัยบ้า ทำอะไรของเธอเนี่ย " โทโมะหันมาโว้ยอย่างหัวเสีย
" ฮ่าๆๆๆ " ป๊อปปี้ เคนตะ และเขื่อนหัวเราะออกมา อย่างบ้าคลั่ง ทำเอาโืทโมะเขินอายเป็นอย่างมาก
" ทุกคนดูมีความสุขจัง พรุ่งนี้คงได้เสียใจกันแน่ " แก้วบ่นกับตัวเองด้วยความรู้สึกหดหู่เล็กน้อย เพราะพรุ่งนี้เธอจะต้องได้จากพวกเขาไปแล้ว
" เอ๊ะ !? พรุ่งนี้แล้วสินะ " จองเบตกใจเล็กน้อย ก่อนจะรำพึงด้วยสายตาที่มีเล่ห์นัย
มาดูกันว่า แก้วจะบอกความในใจของตนก่อนจะไเกาหลีหรือไม่ แล้วพี่ชายฝาแฝดจะมีแผนยังไง และโทโมะจะรับมือได้หรือไม่ ติดได้ใน ตอนต่อไปจ้า
~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
