ฺBy love ตามหารักที่หายไป

               ห้องโทโมะ - จองเบ 
 " ไอ้หมอนั่น มันไปไหนของมันวะเนี่ย ? " โทโมะบ่นถึงเพื่อนของเขา อย่างหงุดหงิด เพราะที่จริงเขายังไม่ได้กินอะไรเลย ตั้งแต่เที่ยง เพราะงั้น เขาจึงต้องรอการกลับมาของจองเบ เผื่อว่า จองเบอาจจะซื้ออะไรติดไม้ติดมือมาด้วย 
 " กลับมาแล้ว รอบกวนด้วย " แก้วเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับถือถุงเซเว่นมาด้วย ซึ่งดูเหมือนจะมีของที่กินได้อยู่ข้างในถุงนั่น 
 " เอ๊ะ !? กลับมาแล้วเหรอ นายซื้ออะไรมาน่ะ "  โทโมะรีบถามถึงเจ้าสิ่งที่อยู่ข้างในถุง ที่แก้วถือมาทันที 
 " อ่อ !! ฟรุ๊ตลองน่ะ แล้วก็ซาลาเปาไส้ถั่วดำ " ว่าแล้วแก้วหยิบของกินขึ้นมาชูให้ดู 
 " อะไรนะ ไส้ถั่วดำยังงั้นเหรอ เอาไปไกลๆฉันเลยนะโว้ย " โทโมะหงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่แก้วซื้อซาลาเแาไส้ถั่วดำมาให้ 
 " เอ๊ะ !? นายไม่ชอบถั่วดำเหรอวะ " แก้วถามขึ้น อย่างสงสัย 
 " ไม่ใช่แค่ไม่ชอบหรอกนะ แต่โคตรเกลียดเลยล่ะ ยิ่งเห็นนายอ้อนแอ้นแบบนี้ มันทำให้ฉันขนลุกซู่ไปหมด "
โทโมะบ่นออกมา พลางชี้ไปที่หน้าของแก้ว ด้วยท่าทีที่ขยะแขยงสูดๆ 
 " นี่ ฉันไม่ได้อ้อนแอ้นนะโว้ย ฉันออกจะแมนจะตายไป " ว่าแล้วแก้วก็โชว์ความเป็นแมนให้กับโทโมะได้เห็น 
  จังหวะนั่นเอง โทโมะก็โผเข้าไปกอดแก้วทันที 
 " กริ๊ดดดดด !! นี่ทำบ้าอะไรของนายห่ะ " แก้วร้องโวยวายเสียงดัง ด้วยความตกใจสุดขีด เธอผลักโทโมะไปอย่างแรง จนหัวของเขาไปกระแทกที่เตียงเข้าอย่างจัง 
 " อ๊ากกก ไอ้-บ้า-เอ้ย " โทโมะที่พูดไม่ทันจบ เขาก็สลบไปซะก่อน
 " เอ๊ะ !? เป็นอะไรหรือเปล่า " แก้วรีบเข้าไปดูอาการของโทโมะทันที
 " หา เลือด นี่มันเลือดนี่นา " ทันทีที่รู้ว่าโทโมะหัวแตก แก้วก็รีบพยุงตัวเขาไปโรงพยาบาลทันที
 
       โรงพยาบาล RS Group
 " นี่นาย ฟื้นขึ้นมาสิ ฟื้นขึ้นมาคุยกับฉันก่อน " แก้ววิ่งตามรถที่ถูกพยาบาลเข็นไปอย่งกระชันชิด เธอพยายาลเรียกชื่อของโทโมะอยู่ตลอดเวลา เพื่อทำให้เขาคงสติเอาไว้  
 " ญาติของคุณโทโมะ กรุณารอทางนี้นะครับ " คุณหมอบอกกับแก้วให้รอด้านนอก เพราะเขายังคงต้องเช๊คอาการของโทโมะอย่างละเอียด
 " ฉันไม่ดีเอง " แก้วยังคงโทษตัวเองตลอดเวลา  
 " เอ๊ะ !? ว่าแต่ โรงบาลนี้มัน " แก้วที่ดูเหมือนจะคุ้นกับโรงพยาบาลนี้อย่างมาก ทำให้เธอนึกอะไรบางอย่างออก
 " จริงด้วยสิ มันเป็นโรงบาลที่พี่จองเบรักษาตัวอยู่นี่น่า " แก้วเกาที่หัวตัวเอง พลางบ่นอย่างหงุดหงิด
 " ฉันนี่ล่ะโง่จริงๆเลย ถ้าหมอนั่นดันฟื้นขึ้นมา แล้วรู้ว่าฉันปลอมตัวเป็นพี่ล่ะก็ " แก้วยังคงนึกภาพการโดนลงโทษของเธอ ซึ่งถ้าเกิดเธอถูกจับได้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะโดนยังไงบ้าง
 " อ้าว ไอ้จองเบ ไอ้โทโมะเป็นยังไงบ้างวะ " เขื่อนวิ่งหน้าตั้งมาอย่างไว เขาจึงเข้าไปถามแก้วที่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด
 " เออ ... เขาคงไม่เป็นอะไรมากหรอก ฉันขอตัวก่อนนะ " ว่าแล้วแก้วก็วิ่งออกไปอย่างไว  
 " เอ๊ะ !? เป็นอะไรของเขานะ " เขื่อนสงสัยกับท่าทีที่แปลกประหลาดของจองเบเป็นอย่างมาก
 
          ห้อง 408 คุณ ปาร์ค จองเบ 
 " เห้อ เกือบไม่รอดแล้วเรา " แก้วที่เปิดประตูเข้ามา ก็เอามือกุมที่หน้าอก อย่างโล่งใจ 
 " พี่ค่ะ ฉันควรจะทำยังไงดี " แก้วพยายามระบายกับพี่ชายฝาแฝด ถึงสิ่งที่มันยังเป็นปัญหาอยู่ 
  
           ทางด้านเขื่อน
 " อ้าวไอ้เขื่อน โทโมะเป็นอะไรหรือเปล่าวะ " ป๊อปปี้กับเคนตะที่มาสบทบพอดี ก็เอ่ยถามเขื่อนขึ้น อย่างรีบร้อน
 " หมอบอกว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก " เขื่อนตอบกลับไป
 " แล้วไอ้จองเบล่ะ " เคนตะพูดขึ้น 
 " ฉันเห็นมันวิ่งไปทางนู้น แต่ดูท่าทางมันจะไม่ค่อยสบายอะนะ " เขื่อนชี้ที่ทางที่แก้ววิ่งไป 
 " งั้นฉันไปดูมันเอง " ป๊อปปี้อาสาไปตามเพื่อนของเขา ด้วยความเป็นห่วง 
 
      เอาล่ะสิครับทางที่แก้วไปนั้นมันเป็นห้องที่จองเบตัวจริงกำลังนอนพักสักรักษาตัว 
        แล้วป๊อปปี้ก็กำลังเดินตาม เธอ ไปด้วย เอ !! แล้วป๊อปปี้จะเจออะไรเข้า ยังไงก็ติดตามได้ในตอนต่อไปครับ