ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

ผมเพิ่งค้นพบว่าการมีน้องชายตัวแสบมาด้วยอะไรมันก็ง่ายขึ้นเยอะ พวกที่เฝ้าอยู่ปลายๆหลบให้มันอย่างเกรงใจ ไม่มีใครเข้ามาห้ามหรือคัดค้านการเดินของพวกเราเลย ไอ้ปริ๊นเดินนำไปจนถึงไอ้พวกที่เฝ้าหน้าห้องพอเห็นหน้าก็เหมือนจะจำได้แต่ก็ต้องรายงานเจ้านายมันก่อนที่จะพาปริ๊นเข้าไป
“วุ่นวายรีบๆหล่ะกันฉันมาช่วยพวกนายนะแล้วฉันก็ไม่อยากเสียเวลา”
“เออหน่ายังไงก็ต้องรายงานลูกพี่ก่อน”
สักพักพวกมันก็เดินออกมา แล้วยอมให้ไอ้ปริ้นมันเดินเข้าไปพวกมันทำท่าเหมือนจะไม่อยากให้ผมเข้าไปด้วยแต่พอเจอสายตากรุ่นโกรธอารมณ์เสียของไอ้ปริ๊นก็เหมือนจะยอมสยบลงกันหลายคน พวกผมผ่านด่านเข้ามาจนถึงตัวไอ้คริส บ้าชิบไอ้คริสมันไม่ได้เอาฟางไว้กับตัวแล้วมันเอาฟางไปไว้ที่ไหนห้องนี้ก็ไม่ได้กว้างมากขนาดที่จะซ้อนคนทั้งคนได้หรอก
“สวัสดีปริ๊น เดี๋ยวนี้ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“แกคงไม่บอกว่าคิดถึงฉันหรอกนะจะอ้วกว่ะ”
“ไม่อยู่แล้ว มาหาฉันมีเรื่องอะไรหรอ”
“นายก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะว่าฉันมาเรื่องอะไร”
“หึๆ ข่าวไวเหมือนกันนิ”
“ฉันอยากช่วยนายเรื่องยัยผู้หญิงคนนั้น บอกฉันมาสิว่าเธออยู่ที่ไหน”
“จะให้บอกก็ได้นะแต่จะไม่นั่งก่อนหรอไอ้ป๊อบ ยืนฟังมันเมื่อยนะ”
มันเหลือบมามองผม แววตามันแฝงไปด้วยความเกลียดแค้น ผมไม่นึกด้วยซ้ำว่ามันจะเกลียดผมขนาดนี้ บางทีมันอาจแค่สงสัยผมจึงไม่ได้ขยับตัวหรือแสดงตัวอะไร
“เพ้อเจ้ออะไรของแกไอ้ปอบปี้มันจะมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”
“อ้าวแล้วคนที่อยู่ข้างหลังนายไม่ใช่ไอ้พี่ชายสารเลวที่แกเกลียดนักเกลียดหนาหรอกหรอ”
“ไม่ใช่”
“แกไม่ต้องมาปฎิเสธหรอกในเมื่อแกเองก็ตั้งใจจะพามันมาติดกับฉันด้วยน้ำมือของตัวแกเองไม่ใช่หรอ ไม่แค้นมันหรือไงคนที่มีส่วนทำให้แม่แกตาย”
ไอ้ปริ๊นตั้งใจพาผมมาติดกับนี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย มันทรยศผมหรอกหรอ ที่มันแสดงออกทั้งหมดไม่ใช่ความเป็นห่วงแต่เป็นความตั้งใจพาผมมาเพื่อติดกับดักนี่ มันกล้าทรยศต่อความเป็นพี่น้องผมไม่เท่าไรแต่มันกล้าเอาฟางมาเป็นเหยื่อล่อในเกมนี้ผมคงให้อภัยมันไม่ได้
“ฉันไม่รู้เรื่องนะไอ้ป๊อบ”
“555+ หางโพล่แล้วสินะป๊อบปี้เลิกปิดหน้าปิดตาแบบนั้นเหอะมันน่ากลัวยังไงชอบกล”
“ฟางอยู่ไหน”
“อยากรู้หรอ”
มันเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วกดเปิดหน้าจอโทรทัศน์ที่เชื่อมกับกล้องวงจรปิดที่ไหนสักแห่ง ฟางยังคงดูปลอดภัยดีแต่เธอไม่ได้สติก็เท่านั้น
ใบหน้าหวานแม้จะดูชีดเชียวแต่ก็ไม่ได้ฟกช้ำ ผมสังเกตมองผิวเนียนในบริเวณอื่นก็ไม่ได้มีรอยซ้ำแต่อย่างไร โล่งอกไปที อย่างน้อยตอนนี้ก็ปลอดภัยหล่ะนะ
“555 ต้องการให้ฉันเจ็บปวดใจหรือว่าอะไร บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ได้มีความรู้สึกดีๆกับยัยนี่แบบที่นายคิดเลยสักนิด ก้แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่จีบเล่นๆ”
ผมแกล้งหัวเราะเยอะเหมือนว่ามันโง่เต็มทนที่จับฟางมาล่อผม ขอให้มันเชื่อที่เถอะว่าผมไม่ได้จริงจังอะไรกับฟางเพราะถ้ามันรุ้ว่าฟางมีอิทธิพลต่อผมมากแค่ไหน ฟางก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น
“ตีหน้าเฉยเมยได้เก่งจังนะ ในใจนายคนร้อนรนแทบบ้าแล้วสินะ”
“เสียเวลาซะมัดถ้านายคิดว่าสิ่งที่นายทำมันมีสาระก็เชิญนายเล่นสนุกไปคนเดียวเถอะ ฉันไปหล่ะนะบาย”
ผมโบกมือทำท่าจะหันหลังกลับ คริสมันคงงงที่ทำไมผมถึงไปจากไปง่ายๆแบบไม่รู้สึกรู้สาเลย ใครว่าผมไม่รู้สีกอะไรนี่มันแค่แผนการเล็กที่รอมันเดินตามเกมทัน ถ้าจะชนะมันผมต้องเป็นคนคุมเกมนี้ไม่ใช่มัน มันจะลอบทำร้ายผมด้านหลังเวลานี้แหละเกมสตาร์ท
ผมบิดข้อมือมัน อาศัยทักษะทางการต่อสู้ทุ่มมันลงพื้น เล่นทีเผลอนะผมถนัดกว่ามันเยอะ พอมันเริ่มตั้งตัวได้ลูกน้องของมันก็เตรียมตัวจะกรูกันเข้ามาช่วย ขอทาเถอะถึงผมจะมีสองมือสองตีนแต่ก็ไม่ได้กากถึงขั้นจะมารุมกระทืบกันได้ ผมเหลือบตาไปมองไอ้ปริ๊นที่ยืนอยู่เฉยๆไม่ยอมทำอะไรแววตามันสับสนน่าดู
“พี่ไม่ได้หวังว่านายจะเลือกช่วยพี่ แต่พี่รู้ว่านายจะเลือกทำสิ่งที่ถูกต้องใช้ไหมปริ๊น”
ผมไม่มีเวลามากพอจะสนใจปฏิกิริยาของมัน  ซ้ายสี่ ขวาอีกสาม ไม่นับข้างหน้าอีกหน้าคนที่กำลังพยายามล็อคตัวผมถึงตอนนี้จะยังสู้แบบสบายๆอยู่ แต่ถ้าโดนรุมเยอะก็ไม่ไหวนะครับ คนครับไม่ใช่ซุปเปอร์แมน
“หึ ไม่พูดฉันก็ต้องช่วยแกอยู่แล้วเกิดตายขึ้นมาฉันก็ต้องไปรับงานต่อการตาแก่นั้นปวดหัวตายกันพอดี”
ปริ๊นไม่ได้พุดเฉยๆแต่เหวี่ยงมัดไปมา ล้มฝ่ายตรงข้ามได้อีกหลายคน ถึงมันจะเน้นใช้เล่ห์เหลี่ยมแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เก่งเรื่องต่อยตี รอให้รู้ที่อยู่ฟางก่อนเถอะพ่อจะจัดการกระทืบให้เละเป็นโจ๊กเลยทีเดียว
จังหวะที่ผมกำลังคิดอะไรเพ้อเจ้อ สายตาผมก็เหลือบไปเห็นไอ้คริสชักมีดออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่ไอ้ปริ๊นจากทางด้านหลัง ผมแทบจะไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากเอาตัวไปรับมีดแทนน้อง
เลือดสีแดงไหลออกมาจากรอยแผลที่ท้อง ความเจ็บแล่นเข้าสู่ร่างกายผมอย่างรวดเร็วจนผมทรุดตัวลงในท่านั่งไอ้ปริ๊นทำท่าจะเข้ามาช่วยผมแต่คริสมันเร็วกว่ามากมันหยิบมีดอีกเล่มมาจ่อคอผม
“ถอยออกไปห่างๆ นั่นแหละ ไม่นึกว่านายจะทรยศฉัน”
“ปล่อยไอ้ป๊อบปี้ซะ”
“เอางี้เรามาเล่นเกมกันดีกว่า”
“เกมอะไรของแก”
“ฉันจะบอกที่ซ้อนของฟางให้แกรู้ แกไปช่วยยัยเด็กนั่นแล้วทิ้งไอ้ป๊อบปี๊ไว้ที่นี่แล้วฉันสัญญาว่าจะปล่อยทั้งแกและยัยเด็กนั่นไป แกเองก็แอบชอบเค้าอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”
ปริ๊นเหลือบมองผมอย่างลังเล
“ไปช่วยฟางเถอะ”
                “แล้วนายหล่ะ”
                “ไม่ตายหรอกหน้าไปได้แล้ว”
                “ขอโทษนะโชคดี”
                ทันทีที่ไอ้ปริ๊นเดินออกไป คริสก็เอามีดในมือที่จ่อคอผมออก พวกมันเข้ามารุมกระทืบผมต่อให้เก่งแค่ไหนแต่มีแผลโดนแทงแล้วยังถูกกระทืบอีก ผมก็ไม่ไหวเหมือนกัน ก่อนที่สติของผมจะดับวูบผมก็ได้ยินเสียงไอ้เขื่อนกับโทโมะเข้ามาในห้อง
“ป๊อบปี้ โอเคป่าววะ”
“อืม”ผมตอบสั้นๆแล้วก็ไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรอีกเลย