โอ๊ย! ยัยบ้าฉันเปลี่ยนไปเพราะรักเธอ

ตอนที่แล้ว
โทโมะ: ฉันชอบเธอ เราลองมาคบกันดูได้ไหมฉันขาดเธอไม่ได้จริงๆ
ปัจจุบัน
แก้ว: นี่นายรู้ตัวรึเปล่าว่านายพูดอะไรออกไป นายบ้าไปแล้วเหรอ
โทโมะ: ฉันไม่ได้บ้า ฉันรักเธอจริงๆ
แก้ว: อย่ามาหลอกกันซะให้ยากเลย
โทโมะ: ฉันไม่ได้หรอกเธอ 
แก้ว: เหอะ เมื่อสองปีก่อนนายยังไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย
โทโมะ: เธอยังจำมันได้อีกเหรอ
แก้ว: เอ่อ..คือ
โทโมะ: งั้นแสดงว่าเธอก็มีใจให้ฉันด้วยใช่ไหม
แก้ว: นี่! นายอย่ามาพูดเองเออเองนะ ฉัันไม่ชอบ
โทโมะ: แล้วถ้าเธอไม่รักฉันแล้ว เธอจะยังจำมันไปทำไม คนปกติเค้าไม่จำกันหรอกนะ
แก้ว: ฉันมันคนปกติที่ไหนล่ะ
โทโมะ: นะกลับประเทษไทยกับฉันเถอะนะ
แก้ว: ฉันยังทำงานที่นี่ไ่ม่เสร็จ ฉันยังกลับไม่ได้
โทโมะ: แล้วเมื่อไรเธอจะกลับ
แก้ว: เรื่องของอนาคต
โทโมะ: กลับเถอะ เธอไม่สงสารเฟย์กับฟางบ้างเหรอ ที่รอเธอตั้งสองปี
แก้ว: สองคนนั้นรอฉันเหรอ
โทโมะ: ใช่ ถ้าเธอไม่เห็ยแก่ฉันก็เห็นแกสองคนนั้นหน่อยนะ
แก้ว: เดี๋ยวฉันจะเก็บไปพิจารณาอีกทีแล้วกัน
โทโมะ: ได้ พรุ่งนี้เจอกันที่เดิม
แก้ว: O.K
เช้าวันรุ่งขึ้น
( โทโมะก็มารอแก้วตามที่นัดไว้ และแก้วก็มาตามนัดของโทโมะ )
โทโมะ: มาได้แล้วเหรอ
แก้ว: อืมๆ
โทโมะ: ตกลงเธอจะเอายังไง จะกลับไหม
แก้ว : ....
( แก้วจะตอบว่าอย่างไรติดตาม จ้า!~ )