MyGirl! [ขอโทษนะครับผู้หญิงคนนี้ของปม]

 
                            สิบนาทีผ่านไปโทโมะยังคง...กอดฉันอยู่ >3<' ไอ้บ้าเล่นอะไร(ไม่รู้)คนก็เขินเป็นนะเว้ย !!!
 
“ผีดิบ”
 
“หื้ม...” เสียงครางแผ่วเบาของเขาตอบมาเป็นเสียงตอบรับ~
 
“ปล่อยฉันได้ยังเน้ะ ?” คนมันอึดอัดน้าาาาาาา =_='กอดอย่างนี้ถ้าฉันหายใจไม่ออกแล้วตายจะทำยังไงแว้....?
 
“ขออยู่อย่างนี้นาน ๆ...”โทโมะพูดหน้าเขายังคงเกยอยู่ที่ไหล่ข๊าว..ขาวของฉันอยู่“...นะ” ไม่ทำเป็นต้องอ้อนฉันก็ให้อยู่แล้ว ฮุฮุ(เจ้าเลห์ว้ะนางเองเรา)
 
ผ่านไป 5 นาที
ยังกอดอยู่
 
10 นาที
เมื่อไหร่จะปล่อย ?
 
15 นาที
ฉันเมื่อยแล้วนะ !!!
 
20 นาที
ขาชาหมดแล้วโว้ยยยยย!
 
“โทโมะ ?เมื่อไหร่นายจะปล่อยช้านนนนนนนนนน!” นี้คือเสียงสิบแปดหลอดของฉันที่แสน(จะ)ดัง(มาก ๆ)ทำให้โทโมะเอามืออุดหูทั้งสองข้าง โฮะ ๆ และนั้นคือโอกาศที่ฉันต้องลุก ฮึบ! โทโมะมองอย่างเคือง ๆซึ่งฉันก็กลัวนะ !
 
“แฮ่ ๆ ขอโทษนะฉันมันไหวพริบดีหน่ะ  ไปล่ะ ลาก่อนบ๊ายบาย~” ฉันโบกมือลาก่อนจะเข้าไปในบ้านของ(ไอ้)ผีดิบเพื่อนเรียก น้อง ๆ ทั้งสองกลับบ้าน
 
‘เฟย์!ฟาง!กลับบ้านได้แล้ววววววววววววววววววว’
 
                                  ______________________________
 
เช้าวันรุ่งขึ้น อึ้น ๆ(เสียงสะท้อน) ><'
 
ปังๆๆๆๆ
‘ยัยแก้วตื่นเดี๋ยวนี้น้าาาาาาา’ เสียงนกเสียงกาฉันไม่สนหรอก
ปัง ๆๆๆๆๆ
 
‘ไม่เปิดใช่ม้ะ.ได้! พี่อิ่มค่ะหยิบกุญแจสำรองห้องแก้วให้หน่อยค้าาาาา ^^’
แกร๊กกก~
“อะไรกันยัยเฟย์ปลุกกันแต่เช้าเชียว” 
 
“ไปอาบน้ำ !วันนี้วันเปิดเทอมนะยัยแก้ว” แม่หรือน้องว้ะเนี้ย ?แต่เดี๋ยว...O o Oวันเปิดเทอม
 
“เปิดเทอม !เปิดเทอม.ไม่ ๆต้องอาบน้ำ ๆเดี๋ยวโดนยัยแก่บ่นมากอีก บรื้อออ ~O_o” เฟย์มองฉันก่อนจะเกาหัวแกรก ๆ และปิดประตูให้ฉันก่อนจะเดินออกไป
 
                                 ____________________________
 
โรงเรียนนนนนนนน
“เฟย์ฟางไปกินข้าวก่อนเลยเดี๋ยวแก้วตามไป” ฉันพูดและเดินแยกออกจากเฟย์และฟางมาที่ห้องน้ำแต่ก็...
 
พลั่ก!
 
“นี่เธอ..เดินยังไงเนี้ย!ไม่เห็นคนรึยังไงกัน?” ชายหนุ่มคนนั้นก้มหน้าลงเก็บกระเป๋าและหนังสือที่กระจัดกระจายเต็มพื้น และแน่นอน!...ฉันมน้ำใจพอที่จะช่วยเก็บ
 
“ฉันขอโทษนะ.^^พอดีไม่เห็นหน่ะ ขอโทษจริงๆ” ฉันโค้งตัวก่อนจะส่งหนังสือให้เขาที่ก้มหน้าอยู่
 
“ยัย..ซื้อบื้ออะ..นะ.นางฟ้า O_o”หันซ้าย (o_o   )ไหนๆนางฟ้า คำตอบคือ.no หันขวา (   o_o) อยุ่ไหนฟ่ะนางฟ้าฉันอยากเห็น (?)
 
“เอ่อ.ไหนหรอนางฟ้า ?”
 
                                          ผู้หญิงอะไรกันน่ารักเป็นบ้า !
 
“เธอไงนางฟ้า” เขาพูด ฉันทำหน้างงงวยก่อนจะใช้มือชี้มาที่หน้าของฉันเชิงถามว่า ฉันเหรอ และเขาก็พยักหน้าอ๊างงง~ นายเป็นผู้ชายที่ตาถึงที่สุด(คนแรกที่เคยชมฉันก็คนนี้)
 
“ผิดคนแล้ว..ฉันชื่อแก้ว ^_^” ฉันก้มหน้าลงและใช้มือลูบท้ายทอยแก้เขิน >///<ก็มันเขินจริง ๆนี้น่า
 
“ฮะ ๆไม่ผิดหรอกเอ่อ..อื้มนี้ก็จะเข้าเรียนแล้วฉันต้องไปแล้วหล้ะแล้วเจอกันนะ นางฟ้า...”เขาเวนช่วงวรรคก่อนจะเดินมากระซิบที่หูของฉันว่า“ของฉัน” ฉันรู้แล้วว่าอาการเขินกับใครสักคนมันเป็นยังไง (?) เขายังคงคาหน้าไว้ที่หูของฉันอยู่ไม่ยอมเอาออก เขาหัวเราะคิกคักอย่างสะใจแต่มันกับทำให้ฉัน เขิน >///<
 
‘แก้ว!!!!!’ อยู่ ๆก็มีเสียงหนุ่งที่คุ้น ๆและคุ้นมากตะโกนมาแต่ไกล
 
                                      โทโมะ
 
                 เขา(โทโมะ)เดินตรงดิ่งมากระชากแขนของฉันให้หลุดออกจากผู้ชายคนนั้น(?) 
 
“ฮะ ๆแล้วเจอกันนะ นางฟ้า...” เขาหยุดพูดก่อนจะพูดต่อ “ของฉัน ^^” เขาเดินไปแล้ว
 
                          __________________________________
 
.
.
 
“แฮ่ก ๆ ผีดิบหยุดเดินน้า >^<” หลังจากที่ผู้ชายคนนั้น(นามสมมติ)เดินออกไปก็หันหน้ามาหาโทโมะก็พบว่า...เขาหนังบูดเหมือนตูดลิงและกระชากแขน(ฉัน)เดินออกมาที่สวนของโรงเรียน
 
“ผู้หญิงอะไรไม่รักนวล สงวนตัว!!! 3:” โทโมะเบ้ปากนิด แหวะ.น่ารักตายหล้ะ“นี่!หยุดดิ้นได้แล้วน่า”
 
“ก็ปล่อยเส่!!!!!!!!!” เสียงฉันตะโกนเองทำเอาหมาแถวนั้นสะดุ้งและวิ่งหนีหางจุกตูดไป
 
“ทำไมต้องปล่อยล้ะ ^_______^” ไม่ต้องมายิ้ม!
 
“ก็ฉันรักนวลสงวนตัวไง..รู้แล้วปล่อยด้วย” อ่าว.เฉยนิ่งเป็นก้อนหินอยู่ด้าย >3<
 
“กับไอ้จืดนั้นยอมให้ทำนะ” ไม่พอใจอะไร ?
 
“ก็ตอนนั้นผีดิบไม่ได้บอกฉันนิว่าให้รักนวลสงวนตัว ^^” ฉันพูดและทำหน้าทะเล้นใส่เขา
 
                                   ยัยซื่อบื้อเอ้ยยยยย!
 



 
 
มาแล้ว ๆ >~<' ใครได้ไปดคอนฯเคโอติกม้างๆๆๆๆๆๆ เค้าไม่ได้ไปเล่ยเซ๊งมว่าก~ TYT'

อยากดูใจจะขาดแต่ไม่ได้ดู งื้อ ๆ