And I love her ขอได้ไหมหัวใจของเธอ

And i love her ขอได้ไหมหัวใจของเธอ (PF)

หลังจากดองนิยายไว้นาน 2 นาน T^T ไรเตอร์เองก็นำตอนที่ 9 มาถวายให้แก่นักอ่านทุกๆคนจนได้
ซึ่งหวังว่าเรื่องนี้จะมีคนอ่านและช่วยเม้นท์ & วิจาร์ณให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ T^T
ขอบคุณมากๆค่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาไปอ่านกันเลยเถอะ! เพราะไรเตอร์พูดมากเอง -_-^

____________________________________________

เฮ้อ~ หลังจากวันนั้นฉันเองยังแทบไม่ได้พักเลย T^T งานก็เยอะ เวลาว่างก็แทบไม่มี

" ฟาง! " เสียงแก้วมาไวกว่าตัวทำให้ฉันต้องหันไปมอง

"อะไรเหรอแก้ว? " ฉันถาม

" เย็นนี้ไปกินไอติมด้วยกันป้ะ ไอ้เฟย์ มันมีบัตรทองกินไอติมฟรีที่ร้านคูริด้วยน้า >< " แก้วระริกระรี้

" จริงอ่ะ! O.o " ฉัน

 
" จริงดิ แล้วทำไมต้องทำหน้างงขนาดนั้นด้วย หะ! " แก้วถาม

ก็ส่วนใหญ่คนที่มีบัตรทองกินไอติมฟรีที่ร้านคูริ ถึงแม้จะเป็นร้านที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงมากแต่หมู่วัยรุ่นก็มากินแทบทุกวัน

และเป้นที่นิยมแต่ไม่ถึงขนาดออกรายการทีวีหรือโฆษณาหรอก

แต่ส่วนใหญ่พวกที่มีบัตรทองนี้นั้นจะต้องเป็นพวกที่สั่ง 500+ ครบ 20 ครั้ง ถึงจะมีบัตรทองได้

แต่บัตรเงินที่เป็นส่วนลด 10% ไม่ค่อยมีประโยช์นเพราะคนส่วนใหญ่มักชอบกินฟรีมากกว่า

จึงน่าแปลกที่เฟย์จะมีเพราะมักจะบังคับให้แก้วกับฉันเลี้ยงเสมอ

" ไอ้เฟย์มันไปเอามาจากไหน แก้วก็รู้ดีนี่ ว่าคนที่มีบัตรทองจะต้องเป็นไง " ฉัน

" โอ๊ยยยย~ จะมาใส่ใจอะไรกับเรื่องไร้สาระพวกนี้กันหะ! มันมีก็ดีถมแล้ว " แก้วว่าแล้วเดินมานั่งลงข้างๆฉัน

" แกก็อย่าไปจับผิดน้องมันมากเกินเลยน่า " แก้วว่า
____________________________________________

Keaw : say
เฮ้อ~ สงสารไอ้เฟย์มันจริงๆเลยที่ต้องมามีพี่สาวขี้จับผิดแบบนี้ -_-^

ฟางก็จับผิดจนเกินไป จะให้น้องทำอะไรตามใจตัวเองก็ไม่ได้

[ ใครโทรมา~ ใครโทรมา~ ช่วยรับหน่อย~ ช่วยรับ.. ]

เสียงโทรศัพท์ที่ร้องด้วยเสียงเด็กทารกน่ารักๆดังมาจากกระเป๋าเงินสีขาวสดที่อยู่ในกระเป๋านักเรียนของฉัน

จึงทำต้องให้ควักมันออกมาแล้วดูที่หน้าจอปรากฎว่า เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก 089-7548 -xxx เบอร์ใครกันแน่นะ

" แก้วขอตัวไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ ^ ^ " ฉันบอกฟางแล้ววิ่งแจ้นออกไปทันทีโดนมีเสียงฟางตามหลังมาว่า

" เดี๋ยว! แก้ว! อะไรของเค้า.. "

เมื่อมาถึงที่ลับตาคนแล้วฉันจึงสัมผัสปุ่มสีเขียวบนหน้าจอ ไอ้โฟนจี่ สีขาวสุดรักสุดหวงของฉัน

" ฮัลโหล นั่นใครคะ " ฉันรับอย่างสุภาพเมื่อพบว่าเป็นเบอร์แปลกๆ

[ หึหึ..ฉันเพื่อนไอ้ป๊อป ] เพื่อนไอ้ป๊อป..ป๊อปไหนวะ มีหลายป๊อป

" ป๊อปไหนเหรอคะ? ดิฉันไม่รู้จัก " ฉันตอบ

[ โธ่เว้ย! โทโมะว้อย โท.. ]

ฉันกดปุ่มสีแดงตัดสายไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเขาที่พูดว่า ' โทโมะ '

แล้วมันรู้เบอร์ฉันได้ยังไงกันเนี่ย T^T ฉันต้องตายแน่ๆเลย

" บ้าเอ้ย จะวางสายทำไมวะ "

ทันใดนั้นมีเสียงของใครบางคนสบถขึ้นมาเบาๆด้วยเสียงอันคุ้นเคย

ฉันรีบย่องๆไปดูหลังพุ่มไม้ทันที

แต่ก็พบว่า..ไอ้บ้านั่นมันคือคนเดียวกับที่โทรมาหาฉันเมื่อตะกี้นี้ โทโมะ! O.o

เขากำลังกดเบอร์โทรมาอีกครั้ง..ตายล่ะ! โทรศัพท์ของฉัน

[ ใครโทรมา~ ใครโทรมา~ ช่วยรับหน่อย~ ช่วยรับ.. ]

ชู่ว์~ ชู่ว์~ เงียบสิฟะ ไอ้โทรศัพท์เฮงซวย ToT

ฉันพยายามกดปิดแต่ดูเหมือนว่าเขารู้ตัวเดินมาทางฉันซะก่อน

ฉันพยายามก้มหลบตรงใต้ต้นไม้แต่โทรศัพท์เจ้ากรรมดันร่วงหล่นลงคลองเน่าๆไปซะได้ O.o

ซื้อมาตั้งแพงนะนั่น

" จ๋อม! " เสียงโทรศัพท์ร่วงลงน้ำดังจ๋อมเลยทีเดียว

เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน! -^- ฉันคลานจากใต้ต้นไม้มาหยุดตรงตรอกซอยห้องน้ำเล็กๆ

ที่ขนาดแมวยังลอดผ่านไม่ได้ออกไปฉันจึงหยุดอยู่แค่นั้นแล้วก้มลงไปนั่งฟุบอยู่เฉยๆโดยใช้กระเป๋านักเรียนกำบัง

แล้วเอามือกอดเข่าเอาไว้ตัวสั่นเพราะกลัวเขาจะเห็นเข้า

10 นาทีผ่านไป..

ทำไมเขายังไม่มาอีกนะ สงสัยจะไปแล้วล่ะมั้ง >< ลัลลา~

มิน่าล่ะตอนเด็กๆใครๆก็เรียกฉันว่า ' แก้วแก่นจอมซ่อนหา ' ซึ่งไม่มีใครหาเจออยู่แล้ว ><

"นั่งตรงนี้มันสบายขนาดนั้นเลยเหรอ? " เสียงนุ่มทุ้มซึ่งตรงมาจากข้างหลังทำให้ฉันหันไปมองอย่างหวากระแวง

" โทโมะ! O.o "

________________________________

กว่าจะอัพได้ -_-^ ดองมาเป็น 2 - 3 อาทิตย์เลย T^T

ต่อไปนี้ไรเตอร์จะอัพเร็วๆน้า ><