And I love her ขอได้ไหมหัวใจของเธอ

And i love her ขอได้ไหมหัวใจของเธอ (PF)
หลังจากดองนิยายไว้นาน 2 นาน T^T ไรเตอร์เองก็นำตอนที่ 9 มาถวายให้แก่นักอ่านทุกๆคนจนได้ ซึ่งหวังว่าเรื่องนี้จะมีคนอ่านและช่วยเม้นท์ & วิจาร์ณให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ T^T ขอบคุณมากๆค่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาไปอ่านกันเลยเถอะ! เพราะไรเตอร์พูดมากเอง -_-^
____________________________________________
เฮ้อ~ หลังจากวันนั้นฉันเองยังแทบไม่ได้พักเลย T^T งานก็เยอะ เวลาว่างก็แทบไม่มี
" ฟาง! " เสียงแก้วมาไวกว่าตัวทำให้ฉันต้องหันไปมอง
"อะไรเหรอแก้ว? " ฉันถาม
" เย็นนี้ไปกินไอติมด้วยกันป้ะ ไอ้เฟย์ มันมีบัตรทองกินไอติมฟรีที่ร้านคูริด้วยน้า >< " แก้วระริกระรี้
" จริงอ่ะ! O.o " ฉัน
 " จริงดิ แล้วทำไมต้องทำหน้างงขนาดนั้นด้วย หะ! " แก้วถาม
ก็ส่วนใหญ่คนที่มีบัตรทองกินไอติมฟรีที่ร้านคูริ ถึงแม้จะเป็นร้านที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงมากแต่หมู่วัยรุ่นก็มากินแทบทุกวัน
และเป้นที่นิยมแต่ไม่ถึงขนาดออกรายการทีวีหรือโฆษณาหรอก

แต่ส่วนใหญ่พวกที่มีบัตรทองนี้นั้นจะต้องเป็นพวกที่สั่ง 500+ ครบ 20 ครั้ง ถึงจะมีบัตรทองได้
แต่บัตรเงินที่เป็นส่วนลด 10% ไม่ค่อยมีประโยช์นเพราะคนส่วนใหญ่มักชอบกินฟรีมากกว่า
จึงน่าแปลกที่เฟย์จะมีเพราะมักจะบังคับให้แก้วกับฉันเลี้ยงเสมอ
" ไอ้เฟย์มันไปเอามาจากไหน แก้วก็รู้ดีนี่ ว่าคนที่มีบัตรทองจะต้องเป็นไง " ฉัน
" โอ๊ยยยย~ จะมาใส่ใจอะไรกับเรื่องไร้สาระพวกนี้กันหะ! มันมีก็ดีถมแล้ว " แก้วว่าแล้วเดินมานั่งลงข้างๆฉัน
" แกก็อย่าไปจับผิดน้องมันมากเกินเลยน่า " แก้วว่า____________________________________________
Keaw : say เฮ้อ~ สงสารไอ้เฟย์มันจริงๆเลยที่ต้องมามีพี่สาวขี้จับผิดแบบนี้ -_-^
ฟางก็จับผิดจนเกินไป จะให้น้องทำอะไรตามใจตัวเองก็ไม่ได้
[ ใครโทรมา~ ใครโทรมา~ ช่วยรับหน่อย~ ช่วยรับ.. ]
เสียงโทรศัพท์ที่ร้องด้วยเสียงเด็กทารกน่ารักๆดังมาจากกระเป๋าเงินสีขาวสดที่อยู่ในกระเป๋านักเรียนของฉัน
จึงทำต้องให้ควักมันออกมาแล้วดูที่หน้าจอปรากฎว่า เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก 089-7548 -xxx เบอร์ใครกันแน่นะ
" แก้วขอตัวไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ ^ ^ " ฉันบอกฟางแล้ววิ่งแจ้นออกไปทันทีโดนมีเสียงฟางตามหลังมาว่า
" เดี๋ยว! แก้ว! อะไรของเค้า.. "
เมื่อมาถึงที่ลับตาคนแล้วฉันจึงสัมผัสปุ่มสีเขียวบนหน้าจอ ไอ้โฟนจี่ สีขาวสุดรักสุดหวงของฉัน
" ฮัลโหล นั่นใครคะ " ฉันรับอย่างสุภาพเมื่อพบว่าเป็นเบอร์แปลกๆ
[ หึหึ..ฉันเพื่อนไอ้ป๊อป ] เพื่อนไอ้ป๊อป..ป๊อปไหนวะ มีหลายป๊อป
" ป๊อปไหนเหรอคะ? ดิฉันไม่รู้จัก " ฉันตอบ
[ โธ่เว้ย! โทโมะว้อย โท.. ]
ฉันกดปุ่มสีแดงตัดสายไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเขาที่พูดว่า ' โทโมะ '
แล้วมันรู้เบอร์ฉันได้ยังไงกันเนี่ย T^T ฉันต้องตายแน่ๆเลย
" บ้าเอ้ย จะวางสายทำไมวะ "
ทันใดนั้นมีเสียงของใครบางคนสบถขึ้นมาเบาๆด้วยเสียงอันคุ้นเคย
ฉันรีบย่องๆไปดูหลังพุ่มไม้ทันที
แต่ก็พบว่า..ไอ้บ้านั่นมันคือคนเดียวกับที่โทรมาหาฉันเมื่อตะกี้นี้ โทโมะ! O.o
เขากำลังกดเบอร์โทรมาอีกครั้ง..ตายล่ะ! โทรศัพท์ของฉัน
[ ใครโทรมา~ ใครโทรมา~ ช่วยรับหน่อย~ ช่วยรับ.. ]
ชู่ว์~ ชู่ว์~ เงียบสิฟะ ไอ้โทรศัพท์เฮงซวย ToT
ฉันพยายามกดปิดแต่ดูเหมือนว่าเขารู้ตัวเดินมาทางฉันซะก่อน
ฉันพยายามก้มหลบตรงใต้ต้นไม้แต่โทรศัพท์เจ้ากรรมดันร่วงหล่นลงคลองเน่าๆไปซะได้ O.o
ซื้อมาตั้งแพงนะนั่น
" จ๋อม! " เสียงโทรศัพท์ร่วงลงน้ำดังจ๋อมเลยทีเดียว
เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน! -^- ฉันคลานจากใต้ต้นไม้มาหยุดตรงตรอกซอยห้องน้ำเล็กๆ
ที่ขนาดแมวยังลอดผ่านไม่ได้ออกไปฉันจึงหยุดอยู่แค่นั้นแล้วก้มลงไปนั่งฟุบอยู่เฉยๆโดยใช้กระเป๋านักเรียนกำบัง
แล้วเอามือกอดเข่าเอาไว้ตัวสั่นเพราะกลัวเขาจะเห็นเข้า
10 นาทีผ่านไป..
ทำไมเขายังไม่มาอีกนะ สงสัยจะไปแล้วล่ะมั้ง >< ลัลลา~
มิน่าล่ะตอนเด็กๆใครๆก็เรียกฉันว่า ' แก้วแก่นจอมซ่อนหา ' ซึ่งไม่มีใครหาเจออยู่แล้ว ><
"นั่งตรงนี้มันสบายขนาดนั้นเลยเหรอ? " เสียงนุ่มทุ้มซึ่งตรงมาจากข้างหลังทำให้ฉันหันไปมองอย่างหวากระแวง
" โทโมะ! O.o "
________________________________
กว่าจะอัพได้ -_-^ ดองมาเป็น 2 - 3 อาทิตย์เลย T^T
ต่อไปนี้ไรเตอร์จะอัพเร็วๆน้า ><