รักใสๆของยัยพี่เลี้ยงกับเด็กฝึกหัดดดดดดด

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
เฮือกกก! O___O ที่นี้ที่ไหนวะ??
“ใครค่ะนี้”
ฉันชี้ไปที่คนที่อรุณสวัสดิ์ที่กำลังยิ้มกว้างสองร้อยสิบองศาอยู่หน้าฉัน 
“องค์หญิงเพคะ ทำเป็นจำไม่ได้ หม่อมฉันไงเพคะหม่อฉัน แหมแค่สลบไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงใช่มุกเดิมนะเพคะหุๆ ตบตาหม่อมฉันไม่ได้หรอกเพคะ
ตบตาไม่ได้ ตบหน้าก็ได้นะเว้ยยย ยัยแก่บ้านิ
“เอ่อ อ้อ จำได้แล้วค่ะ^^”
ฉันตอบออกไปทั้งๆที่สมองยังหมึนอยู่เลย อะไรวะเนี๊ยยยยยย
“มาค่ะไปอาบน้ำและก็ไปทานอาหาร”
หึย! ราชาศัพท์สมัยใหม่-_-
“ค่ะๆ ออกไปได้ไหมค่ะ?”
“ค่ะๆ ไปก่อนนะค่ะเพคะ หุๆ”
มันจะพูดค่ะ หรือเพคะกันแน่ฟะ อีนี่นิ
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็เดินลงมาด้านล่าง
“เชิญเพคะ”
ยัยป้าแก่เลื่อนเก้าอี้ให้ฉันอย่างเบามือ ไม่มีใครอยู่เลยอ่า
“เค้าไปไหนกันหมดค่ะ”
“คุณโทโมะนาสิกะคิบุยะมาสิเทโกะรามิ ไปข้างนอกค่ะ”
นี้คือชื่อ ชื่อไรฟะ โทโมะ นาสิกะ คีบปลายักษ์มาใส่เทโกะราแมง (เปลี่ยชื่อเค้าเฉยเลย=_=^^^^)
“คุณโทโมะนาสิกะคิบุยะมาสิเทโกะรามิค่ะ!”
มันรู้ด้วยว่าตูกำลังคิดอะไร
“แล้วท่านพ่อท่านแม่ละ”
“อ้อ ไม่ทราบเพคะ ไปตั้งแต่เช้าแล้ว....อ้าวมานั้นพอดีเลยเพคะ”
“อ้าว จริญญาโทมิกะยะสินะมิมาโตชิ ทำไมตื่นแต่เช้าจังหม่อมลูก”
หา?! ชื่อฉัน ทำไมมันยาวจังเลยละ
พรึ่บ! O___O
ฉันหันหน้าไปมองทางต้นเสียง ฟะ ฟาง!
“ทำไม มองหน้าเสด็จแม่อย่างนั้นละค่ะหม่อมลูก ไม่สวยเลยนะหม่อมลูก”
ฟางจับหน้าฉันบิดไปบิดมา
“เสด็จพี่ภานุโทมิกะยะสินะมิมาโตชิ มาดูหม่อมลูกสิเพคะ”
ป็อปปี้! เป็นพ่อฉัน!!!!!!!!!!!!! มายก็อดดดดดด แค่มีฟางเป็นแม่ฉันยังจะบ้าตายแล้วนะเนี๊ยยยย
“ไหนเอามาให้เสด็จพ่อดูสิ”
ป็อปจับหน้าฉันหันไปมาแบบฟาง
“เสด็จน้องธนันต์ธรญ์โทมิกะยะสินะมิมาโตชิ พี่ว่าเราเชิญช่างมาร์คหน้าจากประเทศกล้วยสองหวีมาแต่งหน้าให้ดีกว่าไม”
ราชาศัพท์สมัยเด็จพ่อเด็จแม่ฉันเค้าได้รับอิทธิพลมาจากลมมรสุมตะวันออกเฉียงไปทางใต้แล้วจู่ๆก็ย้ายมาทางขวาเพราะน้ำท่วมสูงถึงคอ ต้องการถุงยังชีพให้อยู่รอดได้ เลยใช่ราชาศัพท์เป็นมาร์คหน้าที่แสนจะไม่เวิร์กเนี๊ยยนะมาปัดหน้าใสๆของฉันให้ทีสีสันด้วย มาสคาราและอายไลเนอร์ไม่สิ สมัยนี้ไม่มีแน่นอน อาจเป็นขี้เถาผสมแอปเปิ้ลอาบยาพิษมาทาหน้าฉันแน่ๆเลย ถ้าทาไปแล้วฉันไม่สลบตายคาแอปเปิ้ลผสมขี้เถาเลยหรือไงเนี๊ย!
“เป็นไรไปค่ะหม่อมลูก หม่อมแม่เรียกร้อยกว่ารอบแล้วนะค่ะ เอ่อ มิกามาชิไปเรียกโทโมะมาสิ”
ฟางถามฉันก่อนหันไปสั่งเด็กผู้หญิงน่ารักๆคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆยัยป้าแก่ที่เรียกฉันเมื่อเช้า
“ไม่ทราบค่ะว่าไปไหน ไปแต่เช้าแล้วค่ะ”
“แต่เช้าแล้ว?”
ฟางมองหน้ายัยเด็กนั้น
“ค่ะ ไปแต่เช้าแล้วค่ะ ไม่รู้ไปไหนไม่บอกไม่กล่าวอะไรเลยค่ะ”
เค้าจะมาบอกป้าทำไม ป้าเป็นแม่เค้าเหรอไง หึ!
“เหรอ งั้นไม่เป็นไร”ฟางบอกแล้วหันมาพูดกับฉัน “จริญญาลูกหม่อมแม่ จุ๊บ~”
ยัยฟางหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ๆ ถ้าอีตาป็อปมาหอมแก้วฉัน ฉันจะทำไงวะเนี๊ย??
“ถวายบังคมพระยาค่ะเสด็จธนันต์ธรญ์โทมิกะยะสินะมิมาโตชิ องค์โทโมะนาสิกะคิบุยะมาสิเทโกะรามิกลับมาแล้วพระยาค่ะ”
องครักษ์ของฟางมาถวายบังคม
“อืม เชิญเข้ามา”
ฟางตอบ
“ขออนุญาตพระยาค่ะ คือหม่อมฉันไปข้างนอกมา ขอประทานอภัยที่ไม่ได้บอกกล่าวเสด็จแม่เป็นการล่วงหน้า”
อีตาโทโมะก้มหัวลงเป็นการขอโทษอย่ากษัตริย์ ขอเน้นว่า ษัตริย์!!!!
“ไม่เป็นไร ไหนๆก็จะมาอภิเษกสมรสกับองค์หญิงจริญญาแล้ว”
ใครวะ จริญญา อ้อ ฉันนี้หว่า เฮ้ย!!!!
“สะ สะ เสด็จแม่เพค่ะ คือว่า ไอ้....เอย! องค์ชายยย (กระดางปาก!) จะมาแต่ง...เอย! อภิเษกกันหม่อมลูกเหรอเพคะ???”
“ใช่จ๊ะ^^”
รู้สึกจะมีความสุขคนเดียว
“ทำไมเหรอ ไม่ชอบหม่อมฉันเหรอเพคะ”
อีตาโทโมะพูดติดงอนๆ
“เอ่อ ไม่เชิงว่าไม่ใช่หรอกนะแต่ว่ามัน เอ่อ มัน....มันหกสิบสี่สิบ”
“หกสิบคืออะไรเหรอ”
“หกสิบคือไม่ใช่ผู้ชายในฝัน”
“แล้วสี่สิบละ”
“คือส่วนของผู้ชายในฝัน”
“นี้หม่อมฉันห่วยแตกขนาดนั้นเลยเหรอเพคะ เสด็จแม่”
อีตาโทโมะพูดพร้อมชี้มาที่ตัวเอง จะร้องไห้หรือป่าววะ???
“T^T หม่อมฉันเสียใจเพคะ ที่องค์หญิงไม่ชอบหม่อมฉัน T^T เสด็จแม่หม่อมฉันคงไม่เหมาะสมกับองค์หญิงหรอกขอรับ ดูสิองค์หญิงออกจะสวย ขาว ขนาดนั้นT^T”
อีตานี้พูดพร้อม(บีบ)น้ำตา
“โอะๆๆ หม่อมลูก ดูสิมาพูดให้องค์ชายเสียใจ”
“เอ่อ หม่อมฉันขอโทษเพคะ องค์ชาย”
ฉันขอโทษออกไปอย่างไม่อยากพูด
“ไม่เป็นไรหรอกองค์หญิง”
โทโมะพูดพร้อมกับยิ้มสบายๆ           เมื่อกี้มันยังร้องไห้อยู่นี้หว่า??????????
 

ฝันๆ2 อาจนานหน่อยนะ