SPECIAL BABY SET

 
           ฉันไม่รู้ว่าสถานะการแบบนี้ควรจะทำยังไงดีสายตาของป็อบกำลังสายแววเศร้าเสียใจเหมือน
จะร้องไห้ ได้โปรดเถอะอย่าร้องไห้ให้ฉันเห็นนะ มีคนบอกว่าผู้ชายมักจะไม่ให้ใครเห็นน้ำตาเพราะผู้ชาย
มักคิดว่าน้ำตาคือความอ่อนแอ ป็อบก็คงจะไม่อยากให้ฉันเห็นเหมือนกันนั้นแหละ และตัวฉันเองก็ไม่
ปรารถนาเห็นด้วย
" ฉันขอโทษฉันจำคุณไม่ได้ขอโทษจริงๆ " ในใจเขาคงเจ็บปวดแต่ฉันรับรองว่าในใจฉันก็เจ็บ
ปวดไม่แพ้เขาหรอก
" ตัวเล็กช่วยพยายามจำผมได้ไหม " หยดน้ำตาใสๆมันไหลออกมาจากดวงตาของฉันอย่างไม่รู้
ตัวคำพูดของเขามันช่างแฝงด้วยความรู้สึดอัดอั้นมาก
" งั้นป้อบช่วยเล่าทุกอย่างให้ตัวเล็กฟังหน่อยได้ไหม " ในความฝันฉันมันเป็นความจริงทกอย่างสินะ
ถ้าป็อบบอกฉันคงจะรับความจริงได้ไม่มากก็น้อยแหละ
" ถ้าต้องการป็อบจะเล่าทุกอย่าง " เขาลุกออกจากตัวฉันก่อนจะดึงฉันนั่งข้างๆเขา
" มันเกิดขึ้นเมื่อ3ปีก่อนนี่เองนะ " เมื่อฉันท้องป่องพอดี
" ป็อบกับชองเจเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อยู่เกาหลีแต่พวกกเราอยากหาอาไรไหม่ๆทำเลยขอ
ย้ายมาเรียนที่ไทย " ป็อบพูดออกมาแล้วยิ้มมุมปากนิดๆ
" แล้วเราก็เจอกับฟางไงพวกเราสามคนสนิทกันเร็วมากไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด " พอจะจำได้ลางๆ
แล้วละ
" วันหนึ่งชองเจมาบอกป็อบว่าเขาชอบฟางทั้งที่รู้ว่าป็อบก็ชอบ " เขาจับมือตัวเองไว้แน่น
" ป็อบไม่ยอมชองเจเลยตั้งเกมขึ้นว่าถ้าใครจีบฟางได้สำเร็จก็จะได้ฟางไปส่วนคนที่แพ้จะต้อง
ทำตามที่คนชนะบอกโดยไม่มีข้อแม้ " ตอนเช้าชองเจมักเอาดอกไม้มาใ้ห้ตอนเย็นป็อบมักจะ
มาร้องเพลงให้ฟัง
" ป็อบพยายามทำให้ฟางสนใจแต่รู้ไหมฟางสนใจแต่ชองเจคอยเอาใจใส่แต่ชองเจรู้มั้บป็อบรู้
สึกยังไง " ฉันมองมาที่ฉันตาเรี่มแดงอีกแล้ว
" สุดท้ายป็อบก็ต้องแพ้เพราะฟางตกลงเป็นแฟนกับชองเจ " ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเรี่ม
ชัดเจนทุกทีๆ
" ฟางกับชองเจไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆจนไม่สนใจป็อบไม่เคยคิดว่าป็อบอยู่ครงนี้
ทั้งที่นั่งอยู่ข้างๆกันฟางยังถามหาแต่ชองเจคอยมองหาแต่หมอนั้น!! " ฉันพยายามห้ามใจ
จากคุณต่างหากป็อบคุณไม่รู้หรอกฉันประท้วงเขาในใจเบาๆ
" ป็อบรักฟางห่วงฟางรักมากขนาดนี้แล้วฟางยังไม่เคยมองป็อบ! " เขาโผ่เข้ามากอดฉันไว้แนบแน่น
ก่อนที่ตัวฉันเองจะรู้สึกถึงน้ำเปียกที่ไหร่นี่เขากำลังร้องไห้อยู่งั้นเหรอ<<<<<<<ไรเตอร์
" ป็อบโกรธป็อบทนไม่ได้เลย...ขืนใจฟางตอนงานวันเกิดครบ17ปีของฟางป้อบไม่เคยคิดว่า
ป็อบคือคนแรกของฟาง " ตอนนั้นฉันมีความสุขนะแต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงร้องไห้มันเป็นความรู้สึก
ผิดมากกว่าเพราะฉันเป็นแฟนกับชองเจแต่กลับมีอาไรกับคนอื่น
       ฉันกับชองเจทะเลาะกันรุนแรงมากในตอนนั้นสมองฉันสั่งการว่าจะอยู่ไปทำไมฉัน
ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเลยสกปรกมันทำให้ฉันคิดฆ่าตัวตาย
" หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นฟางแทบจะไม่มองหน้าผมเลยผมต้องใช้ความพยายามอย่างมาก
เพื่อให้ฟางกับมาเชื่อใจอีกครั้งเราสองคนเปิดใจพูดกันแล้วตกลงเป็นแฟนกันส่วนชองเจก็
กลับเกาหลีไป " เราอยู่ด้สนกันกอดกันจับมือกันตอนนั้นฉันคิดว่าป็อบคือโลกทั้งใบของฉัน
เขาเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างฉันไม่รู้ว่าถ้าเขาจากไปฉันจะอยู่ได้ไหม
" เราครบกันได้2ปีแล้วก็มีผุ้หญิงคนหนึ่งมาบอกว่าป้อบไม่เมาะสมกับฟางป็อบเป็นแค่เก็กคนหนึ่ง
ไม่มีอาไรเลยส่วนฟางเป็นถึงลูกสาวเจ้าของบริษัทที่ใหญ่โตตอนแรกป็อบไม่สนแต่เมื่อผู้หญิงคนนั้น
บอกเหตุผลหลายๆอย่างป็อบถึงได้มองตัวเองฟางเหมือนดาวที่ป็อบไม่สามาร์ถเอื้อมถึงได้ " น้ำตา
ที่มันเหือดแห้งหายไปแล้วกลับมาไหลอีกรอบพอจะรู้แล้วว่ามันเกิดอาไรขึ้น
" ป็อบทิ้งฟาง...ป็อบบอกเลิกฟาง " ฉันสะอื้นเบาๆแต่มือฉันยังกอดป็อบไว้เหมือนเดิม
" ป็อบขอโทษป็อบไม่ได้ตั้งใจกลับมารักป็อบอีกครั้งได้ไหมฟางผมมีทุกอย่าง
แล้วผมให้ความสุขกับฟางได้ "
" ฟางจะเชื่อใจป็อบได้ใช่มั้ย? " ฉันโกรธเขานะแต่ว่าฉันรักเขาเกินกว่าจะโกรธเขาอีก
" ก๊อก ก๊อก " ฉันกับป็อบผลักออกจากกันแทบไม่ทันเมื่อมีเสียงเคาะประตูพร้อมกับเปิดออก
ในเวลาเดียวกัน...อ๋อชองเจนะ
" ในที่สุดฉันก็รู้ทุกเรื่องป็อบแกเ้ข้าใจผิดวะความจริงฟางเขารักแกตั้งแต่แรกละที่มาคบกับ
ฉันก้เพราะว่าฉันโกหกฟางว่าแกเกียดเธอไม่อยากเจอหน้า ฟางเลยมาคบกับฉันเพื่อหวัง
จะลืมแก " ชองเจเอามือกอดอกตัวเองไว้พร้อมกับพิงขอบประตูเล่าเรื่อง ฉันตกใจวูบเลยละ
เม่อได้ยินป็อบก็กำมัดแน่นแล้วจองหน้าชองเจ
" shit !! " ป็อบคำรามออกมาก่อนที่ตัวเขาจะตรงไปที่ชองเจแล้วชัดมัดใส่ไม่ยั้ง
แต่ชองเจก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบโต้เลย ฉันพยายามห้ามนะแต่ป็อบไม่ฟังอาไรเลยจนกว่าป้อบ
พอใจนั้นแหละเขาถึงหยุดแล้วปีกตัวออกไปนอกห้อง
" เป็นไรมากมั้ยชองเจ " ฉันเดินไปพยุงชองเจที่นอนอยู่กับพื้นทันที
" เจ็บสิฟันหลุดเลยแต่ไม่เป็นไรมากหรอก " ยังยิ้มได้อีกนะขนาดฟันหลุดปากก็แตกอีก
" ออกไปนอกเหอะ " ฉันบอกแล้วพาชองเจมานั่งที่โชฟาด้านนอกป็อบหายไปไหนนะ
        ฉันไม่รู้จะพูดอาไรกับชองเจนะก้เขาดันมาบอกชะความจริงแบบนี้มัน
ยากนะที่จะทำใจอะป็อบก็ไม่รู้หายไปไหนแย่จัง
" ตรี๊ดๆ " เอ๋ใครโทรมาหว่า ฉันยิบขึ้นมาดูก่อนจะร้องอ๋อในใจยัยเฟย์นะที่โทรมา
" มีอาไร "
( พี่ฟางเฟย์ขอโทษนะ ) เอ๊ะเป็นอาไรมากมั้ยยัยเด็กนี่
" มีอาไรป่าวเฟย์ " จริงๆนะยัยเฟยืขอโทษฉันเนี้ยเป็นเรื่องที่แปลกมาก
(คือขอโทษพี่ป็อบด้วยเลย ) เอ๋เฟย์รู้จักป็อบเหรอแล้ววันนั้นทำไมไม่บอกละว่ารู้จัก
" มีอาไรยัยเฟย์บอกมา " ฉันเนั้นเสียงเขั้ม
( คือเฟย์...ฮึก )อ่าวเฮ้ย
" อ่าวเฮ้ยร้องไห้ทำไมอะ " 0.0
( คือเฟย์เป็นคนบอกให้พี่ป็อบเลิกยุ่งกับพี่ฟางเอง ) อึกฉันอึ้งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเม้มปากไว้แน่นทำไม
ชีวิดฉันถึงมีคนอื่นมากแชกแชงมากจังเลย
" อ่าาา " ฉันลากเสียงยาวเลยละ
( เฟย์ขอโทษเฟย์ไม่ได้ตั้งใจเฟย์ผิดเหรอพี่ป็อบไม่เหมาะกับพี่ฟางจริงๆนิพี่ป็อบก็แค่ผู้ชาย
คนหนึ่งจะมีอานาครึป่าวก็ไม่รู้ถนะคอบคัวคู่ควรกับพวกเรามั้ย ) ยัยเฟย์มองคนที่ถนะเหรอเห้อ
" ช่างเถอะพี่ว่าเธอมาขอโทษป็อบเองดีกว่า " ฉันพูดอย่างเหนื่อยๆวันหนึ่งมีคนพาเรื่อง
ยุ่งๆมาให้ฉันได้ตลอดเลยวุ้ย
( ก็ได้อีกอาทิดนึงพวกเราจะกลับพี่ฟางทำอาหารเองได้ใช่ไหมตืนเช้าๆนะเดี๋ยวไป
ทำงานสายอย่าดื้องานนะพี่ฟางเดี๋ยวพวกเขาจะด่าเอา ) ฉันยิ้มเมื่อยัยน้องสาวพูดยังงี้
" จ้าๆบ่าย "
" เอ่าป็อบมาพอดีเลยไปไหนมา " วางสายได้ไม่นานก็เห็นป็อบมาเลย
" ชื้ออันทำแผลมานะ...เอาไปชองเจทำแผลชะ " ตบหัวแล้วลูบหลังโด่
" เออขอบใจ " ชองเจไม่สนใจแล้วรับเอาของจากป็อบ เออแหะ- -*มิตภาพของผู้ชายนี่มัน
ช่างยืนนานและหมั้นชะจริงทะเลาะกับแปบเดียวก็หาย
      เวลาผ่านไปนานเลยทีเดียวอะฉันช่วยเก็บของใช้ของชองเจปนกับป้อบของเยอะ
ใช่เล่นเลยอะกว่าจะเก็บเสร็จเล่นเอาชะเหงือตกเลย
" ป็อบเดี๋ยวฟางไปแล้วนะเย็นแล้ว " ฉันบอกแล้วจะเดินออกไปข้างนอก
" ครับเดี๋ยวตามไป " เอ๋ชักยังไงๆละตามไปงั้นเหรอ
" จะไปด้วยทำไมตาหมีพู "
" โหยยัยลูกเป็ดเดะได้เจอดีรีบไปเลยเดียวตามไป " ง่ะว่าเค้าเป็ดอีกให้ทำรู้สึก
เหมือนตอนรักแรกพบยังไงไม่รู้สิ
          ฉันยิ้มเขิลๆก่อนจะออกไปเรียกแท็กชี่เพื่อกลับบ้านลืมไปเลยว่ามากับป็อบตานี่นิ-*-
ปล่อยให้สาวน้อยน่ารักกลับบ้านคนเดียว เมื่อมาถึงบ้านฉันก็อาบน้ำเปี่ยนเสื้อผ้าเลยเป็นอย่างแรก
ปรกติ1ทุ่มฉันนอนแล้วนะแต่ทำไมวันนี้ฉันถึงไม่นอนในใจตั้งใจคอยใครบางคนอยู่ เห้ยบ้าน่า
เธอจะรอป็อบทำไมเขาพูดเล่นหรอกฟาง>///<
   ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงรถไม่รอช้าฉันรีบออกไปทันที*[]*ป้อบอะ
" แม๋รีบมาเปิดทันทีเลยนะ " ฮั้ยอย่าทำเสียงล้อนะ
" ก็แค่นึกว่าพ่อมา " 
" คอบคัวไปฝรั่งไม่ใช่เหรอ " รู้ได้ไงย่ะ
" เข้ามามั้ยเนี้ย " ฉันไม่สนใจละ
       ป้อบเขายิ้มๆแล้วออกจากรถมาเปิดประตูเองฮ่าๆสมฉันเดินเข้าไปในบ้านแล้วลอบ
ยิ้มนิดหน่อยถ้าฉันจะรักคุณผิดป่ะเนี้ย
" ฟางผมจะรักคุณให้มากก่าเดิมขอเถอะรักผมเหมือนเดิมนะ " แล้วฉันจะพูดอาไรได้ละ
" ขอบคุณป็อบที่ยังรักฟาง " ฉันรักเขาฉันยอมทุกอย่างเมื่อได้เจอเขา
        ฉันไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกแบบเดิมฉันเห็นป็อบอีกครั้งหัวใจฉันก็เต้นแรงๆใครจะรู้
ว่าโลกมันกลมมากแค่ไหนพรมลิขิตฮ่าๆได้มั้งเมื่อความรักเขามาก็ไม่ควรกลัวจงสู้แล้ว
เดินไปพร้อมกับมัน
          ผ่านไปหลายวันอ่าแน่นอนฉันอยู่กับป็อบเราพากันไปเที่ยวทะเลหลายๆที
สิ่งที่ฉันยังจำไม่ได้เขาก็คอยจะเตือนไว้เสมอฉันรู้จักเขามากขึ้นๆความรู้สึกก็เพิ่มขึ้นเหมือนกัน
ไม่เคยคิดสักนิดว่ามันจะลดน้อยถอยลงเลย
" ป็อบจะทำไรเนี้ย " ฉันปามเขาเมื่อฉันออกจากห้องน้ำมาแล้วป็อบเข้ามากอดอนไว้
" ฟางรักผมมั้ย " สยองง่ะ*0*
" รักสิมีไรป่าว " ฉันยิ้มพร้อมกับจับมือป็อบไว้
" เอาลูกคนที่สองให้แฟ้มป่ะ "
" ว๊าย!!คนบ้า " ฉันเขิลนะ เขาจูบที่รีมฝีปากฉันก่อนที่เราจะล้มตัวลงที่นอน
" ทำตัวดีๆน่ารักๆผมจะดีเบาๆกับฟางนะ " กรี๊สสสสสพูดออกมาได้ไงเนี้ยฉันได้แต่น่าแดง
แล้วยิ้มให้เขาเท่านั้น
 
" ตรี๊ดๆ " อาใครโทรมาเนี้ยฉันหลับตาสนิทก่อนจะคว้ามือถือมารับ
" สวัสดิฺค่ะ " ฉนกอกเสียงลงไป
( ฟางเหรอลูกวันนี้แม่จะกลับแล้วนะลูกอีก20นาทีเจอกัน ) อ่อแม่นี่เอง
" ค่ะแม่20นาทีเจอกัน " ฉันพุดแล้วนอนต่อ...แม่
" เฮ้ย!!! " ฉันรีบเด้งออกจากที่นอนทันที
" ป็อบตื่นๆๆๆๆ " เมื่อคืนฉันทำอาไรลงไปเนี้ยตอนนี้ร่างกายไม่มีเสื้อสักนิดเดียว
" ครับๆมีอาไรเหรอ " เขางัวเงียพูด
" แม่...แม่ฟางจะมาแล้วป็อบตื่น "
" ฮ่ะ!!! " ดูเขาจะตกใจไม่แพ้กันYY
" รีบไปเปี่ยนเสื้อผ้าเลยป็อบไป๊ๆ " ฉันบอกทันทีโอ้ยแม่จะมาอาไรวันนี้เนี้ยฮื่อๆ
        ป็อบก็รีบๆเอาผ้ามาคุมตัวแต่ตาบ้าเอ้ยถ้านายเอาผ้าไปฉันก็โป้นะสิ
" ไม่ป้อบเข้าไปห้องน้ำก่อนเร็ว "
" แต่ผ้าอะฟาง!! " โอ้ยยุ่งมากอะตอนนี้
" ฟาง!!!พวกเรามา... " กึกทุกอย่างอยู่ในความอึ้งมากๆ
0_0<<<<พ่อ
*_*<<<<<แม่
-0-<<<<<<เฟย์
0.0<<<<<<ลูกแฟ้ม
-[]-<<<<<ป็อบกับฉัน
 
" นี่มันอาไรกันเนี้ยไปอาบน้ำแล้วตามแม่ลงมาเดี๋ยวนี้!!! " แม่ฉันพูดอย่างเด็ดขาด
แล้วออกไป
" พี่ฟางโอ้แย่แล้ว " พี่ก็ว่างั้น
         เมื่อทุกคนออกไปฉันก็บอกป็อบไปอาบน้ำก่อนที่ฉันจะอาบตามแล้วพากัน
ลงไปข้างล่าง
" อธิบายมาสิว่ามันเป็นอาไรทำไมถึง...อะบอกมา " แง่ๆๆๆๆเอาไงดี
" คือแม่ค่ะเขาคือป็อบพ่อของแฟ้มค่ะ "
" ฮ่ะอาไรนะแล้วทำไมเธอถึงเพิ่งมารู้ไหมลูกสาวฉันต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแค่ไหน " ว่าแล้ว
แม่ฉันต้องโกรธแน่ๆ
" ผมขอโทษครับคือว่า  ต่อจากนี้ผมพร้อมแล้วที่จะดูแลร์ฟางแล้วก้ลูก
ป็อบทำหน้าจริงจัง
" ฟางลุกออกไปหาเฟย์กับแฟ้มก่อนเถอะแม่มีเรื่องจะคุยกับพ่อนุ่มคนนี้ "
" ค่ะแม่ " แล้วฉันก็ออกไปหาแฟ้มที่สระหวังว่าจะดีนะ
     ฉันเดินมาหาเฟย์กับแฟ้มก่อนจะนั่งลงที่โตะอย่างเชงๆ
" พี่ฟางเครียดอ่อ "
" ก็แน่ละสิแม่จะคุยกับป็อบเรื่องอาไรก็ไม่รู้ " คิดละเชงๆอะ
" อย่าเครียดดิเฟย์ว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยอะ " ถ้าเป็นยังงั้นก็ดีนะสิฉันกลัวว่าแม่จะเอา
ปืนมาขู่ป็อบมากกว่าแม่ฉันอะเป็นนักเลงเก่าเลยนะT^T
" แกคิดงั้นเรอะ "
 " เฟย์คิดงั้นแหละแต่แฮะๆไม่แน่ใจจะว่าแม่จะเอาแวนนี่ออกมาป่าว " -*-แวนนี่ชื่อปืนแม่ฉันอะ
" อย่าพูดๆเลยแฟ้มอะ " ฉันถามหาลูกชายตัวเองบ้าง
" อ่อนั้นไงเล่นของเล่นอยุ่นั้นไง " ยัยเฟย์ชี้นิ้วไปหาแฟ้ม
" แฟ้มมาหาแม่แป็บดิ " ฉันเรียกแล้วเจ้าตัวเล็กก็รีบแว่งมาหาฉันทันที
" มีไรฮะ " ตาแบ๊วจริ๊ง><
" พ่อของแฟ้มกับมาแล้วนร้า " ฉันบอกลูกแล้วเห็นรอยยิ้มของแฟ้มเลย
" จริงเหรอฮะแฟ้มอยากเจอพ่อแม่พาผมไปหาแม่ได้ไหมฮะ " เสียงตอบรับดีอะ
" พ่ออยู่ในบ้านอะ " เข้าไปเลยลุกแม่จะได้รู้เรื่องว่าพวกเขาทำอาไรกัน><
" แฟ้มจะไปหาพ่อ " ดีเลยไปเลยฉันฉีกยิ้มชะก้างพอมองไปยังยัยเฟย์ก็เห็นมันทำหน้า
เอือมให้ฉัน
" พี่ฟางเล่นแบบนี้เลยเรอะ " ย่ะแล้วแฟ้มก็วิ่งไปทันทีฉันก็ตามไปเลยแถมดึงแขนยัยเฟย์มาดว้ย
 
" พ่ออยู่ไหนฮะพ่อแฟ้มอะ " เสียงมาแต่ไกลเลยอะฮ่าๆ
" แม๋ฟางเอาอีกแล้วนะพ่อกับแม่คุยกะพ่อหนุ่มคนนี้เรียบร้อยแล้วละ " เฮ้ยจริงดิ
" ดีจังเลยแวนนี่ไม่ออกมา " ฉันพูดแล้วพ่อฉันก็ยิ้ม
" ก็เกือบแล้วละถ้าพ่อไม่ห้ามแม่ลูกคงเอาเจ้าแวนนี่ออกมาอะ " >0<พ่อน่ารักจัง
" ขอบคุณค่ะพ่อ "
" แม่ฮะพ่ออะ "  ฉันมองดูลูกชาย
" นั้นไงพ่อป็อบ " ฉันชี้นิ้วไปที่ป็อบแฟ้มก็ยิ้มแล้ววิ่งไปกอดป็อบทันที
" แฟ้มคิดถึงพ่อฮะพ่อหายไปไหนผมคิดถึง " น้ำตาพานจะไหลป็อบกอดแฟ้มไว้แน่น
ก่อนจะผลักออกเบาๆแล้วมองดูแฟ้มเต็มๆตา
" หน้าหล่อเหมือนพ่อเลยพ่อไปทำงานครับแต่จากนี้พ่อจะอยู่กับแฟ้ม " ฮ่าๆน่าเหมือนป็อบจริงๆด้วย
จะโกหกว่าเป็นลุกคนอื่นคงไม่ได้แล้วอะ
" แล้วตกลงแม่ฟางบอกว่าไรอะ " ฉันกรัชืบถามป้อบ
" ก็ให้แม่มาขอจัดงานแต่งงานไง " ฉันยังอึ้งอยู่อะอาไรนะฝันไปใช่ไหมเนี้ย
" จริงเหรอ "
" จริงไง " ฉันเดินมากอดป็อบไว้ก่อนที่จะเอาแฟ้มไปให้เฟย์
" เฟย์ขอโทษนะพี่ป็อบวันนั้นอะ "
" ไม่เป็นไรครับ " ป็อบยิ้มเขาดูเหมือนพระอาทิดย์เลยอะดูสวยงาม
เจิดจ้าเขาเหมือนกับทุกอย่างเขาให้แสว่งกับฉันตอนนี้ฉันออกมาจากมุมที่มือดมิดได้แล้ว
หลังจากที่เจอคุณอีกครั้งคุณทำให้หัวใจฉันเต้นแรงจริงๆป็อบ
   ฉันกับป็อบออกมานั่งที่สวนดอกไม้หลังบ้านกอดกันเล่นๆฉันหมั้นใจว่าตัวเอง
โหยหาเขามานานแค่ไหนกลิ่นกายนี้ฉันเคนสำผัสและมันต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น
" ฟางผมอยากรักคุณให้มากกว่านี้ " ฉันยิ้ม
" ฉันต้องการคุณป็อบต้องการมากๆเลย " มันเป็นความจริงจากใจเลยละ
" ฟางฉันรักเธอ "
" ป็อบฉันก็รักนาย "
 
                                         The End 
 
 
จบไปแล้วอีกเรื่องYYป๊าดเหงือเหนื่อยมากอะกว่าจะคิดได้
หวังว่าคงชอบนร้าาเม้นโหวดให้เยอะๆหน่อยคร่าาขอละ
เรื่องต่อไปจะเป็นของเฟย์นะค่ะจบแล้วจ้าสำลับ
เรื่องนี้ขอบคุณสำลับคนที่ติดตามเรื่องนี้นะค่ะ จุ๊ฟฟรักทุกคน