SPECIAL BABY SET

 
" ขอโทษค่ะ ฟางมีลูกแล้ว "
    ฉันพูดคำนี้ออกไปและทำให้พี่ป็อบอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะปับหน้าให้เหมือนเดิม
ก่อนจะจ้องมาที่ฉันแล้วยิ้มให้อย่างเคยอ่าแันเรี่มจะงงแล้วละที่ยิ้มนี่ยิ้มเยาะเย้ยหรือว่า
สงสารที่ฉันมีลูกแล้ว<<<<<<ตรงไหนฟ่ะ--*
" แล้วยังไง? " ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจขนาดบอกว่ามีลูกแล้วยังพูดแบบนี้อีกเหรอ
" พี่ป็อบหมายความว่าไง "
" พี่ชอบฟางยังไงก่อยังงั้นเหมือนเดิม " เขาทิ้งคำนี้ไว้แล้วเดินไปหาพี่โมะ เหมือนเดิม งั้นเหรอ
เราเคยรู้จักกันยังงั้นเหรอฉันเหนื่อยกับสิ่งที่ไม่รู้จริงๆ
     อ่าฉันไม่สาม์ถจำอาไรได้เลยตอนนี้แันความจำเสื่อมอย่างที่รู้ๆกันเมื่อ3ปีก่อนฉัน
เกิดอุบัติเหตุรถชนพอตื่นมาก้อจำอาไรไม่ได้ทุกคนเป็นห่วงมากตอนนั้นฉันสับสนจริงๆแถม
หมอยังมาบอกให้ฉันดูแลตัวเองดีๆด้วยตอนนี้ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วฉันท้องได้2สัปดาห์
ทำเอาอึ้งกันทั้งครอบคัว0_0กำไหมละความจำเสื่อมยังไม่พอยังมีสิ่งมีชีวิดที่น่าสงสารอยู่
ในท้องอีกใครเป็นพ่อของเด็กก่อไม่รู็
       ฉันจำพ่อแม่พี่น้องเพื่อนได้ทั้งหมดแต่กับจำผู้ชายที่ทำให้ฉันท้องไม่ได้เหมือนว่า
ความชงจำฉันจะหายไปหมอบอกว่าเพราะฉันเศร้าไม่อยากจดจำพอโดนรถชนสมองเลยสั่งการ
ให้ลืมเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดนั้นไปชะประมานนั้นแหละ
" แม่ฮะแฟ้มหิวแล้ว " ลูกชายของฉันเดินมาหาพร้อมกับอ้อนทันที
" จ้าเดี๋ยวแม่หาอาไรให้ทานนะ " ฉันบอกแล้วคิดจะเดินไปหาอาหารแต่เสียงข้อความดังขึ้นฉันเลย
หยุดแล้วมองเบอร์ที่ส่งมาก==เบอร์แปลกอีกละ
{พี่รอที่ร้านกาแฟของโทโมะมาหาพี่ก่อนได้ไหม จาก...ป็อบปี้} ฉันอึ้งเลยพี่ป็อบนี่ยังไงนะทำตัว
ลึกลับพิกลฉันเอามือถือใส่กระเป๋าไว้ก่อนจะหันหน้ามายิ้มให้เจ้าตัวเล็ก
" แฟ้มครับเดี๋ยวแม่ฟางมานะ "
" แม่จะไปไหนให้แฟ้มไปด้วยนะฮะ " ยิ้มจนแก้วป่องเลยนะน่ารักจริ๊ง
" ไม่ได้ครับเดี๋ยวแม่มานะ " เจ้าลูกชายฉันทำหน้ามุ้ยใส่เลย
" เฟย์หาอาหารให้หลานชายตัวดีทานหน่อยเร็ว "
" ไม่เอาๆๆ!!!แม่ฟางต้องหาให้แฟ้ม " ง่ะ ดื้อจริ๊งคนนี้
" แฟ้มแม่มีทุระ "
" ไม่สน!!!!!! " อุ้ยตาแดงเชียวT^Tลูกชายเอาใจยากจัง
" พี่แฟ้มน้องเวียงพิงค์มาแล้ว " ยัยตัวเล็กนี่แหละที่ทำให้แฟ้มหยุดได้
" เห็นไหมเวียงพิงมาแล้วนั้นไม่ไปเล่นกะน้องเหรอ " ฉันบอกพร้อมหันไปหาเขื่อน
" ฟางสวยมากๆเลยวันนี้ " คำทักทายแรกเขิลนะ
" จ้าๆ "
" เวียงพิงค์มาแล้วเหรอฮะเดี๋ยวพี่แฟ้มพาไปเล่นนะฮะ " แหม่ะพอสาวมาลืมแม่เลยทีเมื่อกี้
ยังงอแง
" ไม่ต้องมายุ่งพี่แฟ้มคนหลายใจ " อุ้ยอาไรกันหลายใจเหรอ
" พี่แฟ้มไม่ได้หลายใจนะฮะ "
" งั้นบอกมาผู้หญิงในรอบนี้เป็นใคร " น้องเวียงพิงค์หลานของเขื่อนเอารูปมาให้ดู อุ๊บ:Xลุกชายฉัน

" ลูกชายแม่ไปกิ๊กกะสาวคนไหนเนี้ย " ฉันกะชิบหูลูกชาย
" แม่ฮะนี่รูปผมกะฟ้าเะอชอบผมอยู่ฮะ " โอ้เสน่ห์แรงตั้งแต่เด็กเลย
" แล้วลุกชองน้องฟ้าป่าว "
" โหแม่แฟ้มชอบเวียงพิงค์คับ-*- " กระชิบกลับความรักของเด็กๆช่างน่ารักอาไรเยี่ยงนี้
" ว่าไงพี่แฟ้ม " ดูน้องเวียงพิงค์จะอารมณ์มิค่อยดีนะ
" แค่คนรู้จักฮะ " แล้วลูกชายฉันก่อตามง้อน้องเวียงพิงค์เพราะไปฉันเลยเดินไปหาพี่ป็อบ
       ฉันเดินเข้ามาหลังร้านก่อนจะเห็นผู้ชายคนหนื่งยืนรออยู่
" พี่ป็อบ " เมื่อฉันเรียกเขาก่อหันหน้ามา
" มาแล้วเหรอ "
" พี่มีอาไรรึเปล่าค่ะถึงเรียกฟางมา " อยากรู้นะ<<<<<ฉันก่ออยากรู้ย่ะ
" ฟางเธอเป็นอาไรไปบอกพี่ทีสิ " สิ่งที่ฉันเห็นคือพี่ป็อบยิ้มแต่ว่าแววตาพี่เขามันช่างเศร้าอาไรเช่นนี้
" พี่พูดถึงเรื่องอาไร " ฉันบิดตัวออกจากมือเขาเพราะพี่เขากำลังบีบแขนฉันมันเจ็บนะ
" ฟางมองพี่สิบอกพี่ทีฟางจำพี่ไม่ได้เหรอ " พี่เขาพูดอาไรบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ
" จำได้สิจำได้พี่ก็คือพี่ป็อบเพื่อนพี่โทโมะแฟนเพื่อนฟาง "
" ฟางเป็นอาไรลืมไปหมดแล้วเหรอคิดสิจำพี่ไว้ "
" พี่ป็อบพี่พูดเรื่องอาไรเราเพิ่งเคยรู้จักกันนะ " แววตาพี่ป็อบสั่นไหวแปลกๆมันมีผลต่อหัวใจฉันมากเลยละ
ให้ตายสิไม่ชอบเลยแบบนี้
" เหอะ! " พี่ป้อบทำเสียงขัดใจในลำคอก่อนที่จะมองหนเาฉันอีกที
" งั้นพี่ขอถามสักคำเด็กเมื่อกี้... "
" ลูกฟางเอง/ลูกพี่ใช่มั้ย? " พวกเราพูดพร้อมกัน แต่สิ่งที่พี่ป็อบพูดทำฉันตาโตขึ้นทันที
ที่เขาพูดหมายถึงเอ่อ...เราเคยรู้จักกัน?
" พี่ป็อบหมายความว่าไงฟางไม่เคยรู้จักพี่ีป็อบ " ฉันรู้สึกอารมณ์เสียมากๆกับการกะทำที่หยาบคาย
ของพี่ป็อบเพราะเขาเขย่าตัวฉันอยู่นะสิ
" ทำไมจะไม่เคยฟางลืมพี่ลืมเรื่องเมื่อ3ปีก่อนไปแล้วใช่มั้ย "
" พี่ป็อบ...ฮึก...ปล่อยฟาง ฟางเจ็บ " ฉันเพิ่งรู้ว่าโดนตะคอกแล้วน้ำตาไหล ผู้หญิงช่างบอบบางจริงๆนะแหละ
" อ่า~พี่ขอโทษ " พี่ป็อบเรี่มเย็นลงแล้วพาฉันไปคุยที่เก้าอี้แทน
" พี่ป็อบ ที่พี่พูดเมื่อสามปีก่อนนะมันหมายถึงอาไร "
" ก่อหมายความที่พุดทำไมฟางจำมันไม่ได้จริงเหรอ "
" ขอโทษค่ะตอนนั้นฟางเกิดอุบัติเหตุพอตื่นมาก่อจำอาไรไม่ได้เลย " ฉันพุดตามความจริงแต่พี่ป็อบจะ
เชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่เถอะ เขามองฉัยอย่างไม่เชื่อสายตาเท่าไร
" หมายความว่า... "
" ฟางความจำเสื่อม "
[Poppy talk]
 
      ผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าที่ีฟางบอกเป็นความจริงแสดงว่าที่เธอมองผมเป็นแค่ใครคนหนื่งนั้น
เพราะเธอจำเรื่องราวที่ผ่านมาของเราไมไ่ด้ผมทำร้ายถึงมากขนาดนี้เลยเหรอ ฟางเป็นสาวใสชื่อไม่รู้เรื่อง
อาไรเลยแต่ต้องมาเป็นหมากในเกมเท่านั้นผมเสียใจตอนที่บอกคำนั้นกับเธอ
" พี่ป็อบถ้าพี่รู้พี่ช่วยบอกฉันทีว่าก่อนหน้านี้ฉันเป็นยังไง " ฟางเรี่มถามผมอีกตาเธอแดงนิดๆ
มันเป็นสันญานบอกว่าเะอจะร้องโฮ่ไม่กี่วินาทีข้างหน้า
" ฟางเป็นสาวสวยของ รร นะ " ผมบอกแล้วนึกยิ้มๆตอนที่เจอคั้งแรกทำเอาผมอับอายมากๆ
" จริงเหรอ " หน้าตาตอนอยากรู้นี่มันทำให้หัวใจที่เย็นเสียบของผมอบอุ่นได้อย่างดีเลย
" อึม ฟางเป็นคนสวยหนุ่มๆพากันชอบเยอะเลยละมีแต่คนรู้จักทั้ง รร " ก็ชุ่มช่ามชอบล้มบ่ิอยๆ
ทำตังเอ๋อพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเลยเป็นจุดเด่นอานะแต่ถึงยังงั้นเธอก็เป็นสาวฮอตเลยนะ
" จริงเหรอ "
" จริงคับพี่ก็ชอบด้วย " หนน้าฟางแดงนิดๆเมื่อผมบอกผมเจอเธอคั้งแรกก็ชอบเลยละ
ผมมีเพื่อนคนหนื่งเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลีมันมาเรียกที่เดียวกับผมและบังเอิญว่ามันก็ชอบฟาง
ทั้งที่มันรู้ว่าผมก็ชอบแต่ยังยืนยันที่จะแข่งกับผม
" แล้วเป้นไงต่อเหรอ "
" พี่ก็พยายามจีบฟางไง " ผมแข่งกับชองเจมันคือเพื่อนผมที่บอกชองเจชอบฟางมาก
ผมมองก็รู้แต่มันชอบใช้ความป่าเถือนทำให้ฟางไม่มองมันแต่กลับมาหาผมแทน
" แล้วเรา... "
" เราคบกัน " มันคือจุดเรี่มต้นของเทพนิยายผมไม่สามาร์ถลบความผิดได้เลย
ตอนแรกผมคิดคิดว่าชอบฟางและเธอคือคนที่ใช่พอใครคนนั้นมาบอกให้เลิกยุ่งกะฟาง
ผมคิดว่าเราสองคนมันต่างกันราวฟ้ากับดิน
    ผมเคยถามชองเจว่าถ้าผมจะเลิกกะฟางจะเป็นไรไหม แต่สิ่งที่ได้มาคือมัดแทนคำตอบ
ปากผมแตกเลย
" เราเคยจูบกันมั้ย " ยัยตัวเล็กของผมจะถามอาไรเนี้ย
" เคย " ผมตอบตามความจริง
" เคยกอดกันมั้ย "
" เคย "
" เรา...เราเคยมีอาไรกันมั้ย " เธอต้องการอาไรกันแน่ผมมองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตอบเธอ
" เคย "
[ end Poppy's talk ]
 
       ทุกชิ้นส่วนของร่างกายฉันเหมือนตกอยู่ในช่วงไร้น้ำหนักเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเที่ยง
เมื่อพี่ป็อบบอกแบบนี้ฉันก็รีบปิดปากวิ่งออกมาจากงานทันทียัยแก้วต้องโกรธมากแน่ๆแต่โทไปขอ
โทดมันก็ได้แหละ  ถ้าสิ่งที่พี่ป็อบพูดเป็นความจริงฉันคิดว่าแฟ้มน่าจะเป็นลูกเขาฉันคิดว่าฉันรู้จักตัวเอง
ดีพอที่จะไม่มั่วกับผู้ชายหลายคน มันไม่ใช่นิสัยฉัน ฉันอยากจำทุกอย่างได้จังอยากรู้ว่าก่อนหน้านี้
ฉันรักพี่ป็อบมากรึเปล่ามากแค่ไหนกันถึงทำให้ฉันยอมมีอาไรกับเขาได้
" แม่ฮะแฟ้มง่วง " แฟ้มขยี้ตาเดินมานอนที่ตักฉัน นี่มันสองทุ่มละนิไท่แปลกที่แฟ้มจะง่วง
" จ้าเดะแม่พานอนนะ " ฉันยกลูกชายมานอนข้างๆแล้วห่มผ้าให้
" แฟ้มคับ " ถ้าจะบอกลุกดีไหมนะ
" ฮะ " บอกก็จะดีกว่านะ
" แฟ้มอยากให้พ่อกลับมาหาเรารึเปล่าคับ... "
 
 

คนนี้น้องแฟมน่ารักมาก

คนนี้น้องเวียงพิงค์ใสๆ กิกิ
 
รูปเล็กไปนิดแต่คงเห็นหน้kใสๆของน้องเขานะค่ะ
คิคิชอบเด็กสองคนนี้มากๆเลยอะเข้ามาอ่านกันเร็ว
เม้นๆๆๆๆๆๆๆด้วยจ้า
ใครที่อยากได้รูปเจาก็ได้เลยนะ
Kim minchan= น้องแฟ้ม
น้องเวียงพิงค์=น้องเวียงพิงค์
 
รักน้องแฟ้มอย่าลืมเม้นนะฮะ
รักน้องเวียงพิงค์อย่างลืมโหวดนะค่ะ