My heart เปิดหัวใจยัยจอมช่าส์

 
พอเราสองคนขับรถ มาถึงห้าง แห่งหนึ่งเรียบร้อยแล้ว
ฉันก็เห็นยัยฟางทำหน้าดี๊ด๊าก่อนจะลากแขนของฉันเข้าไปข้างใน โดยไม่บอกไม่กล่าวสักคำ
จะรีบอะไรป่านนั้น -_-
 
" นั่นไง ร้านเสื้อผ้าไปกันเถอะ "
ยัยฟางเดินไปสะดุดตากับร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง และไม่รอช้ารีบวิ่งแจ้นเข้าไปทันที
 
" อะ... อ้าว!! รอด้วยดิ ยัยนี้จริงๆเลย "
ฉันสะบัดหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะวิ่งตามยัยฟางไป
แต่ยัยเพื่อนบ้าเนี่ยสิ วิ่งเร็วซะเหรือเกิน จนฉันแทบจะวิ่งตามไม่ทัน
บ้าบอที่สุด สงสัยต้องไปฝึกวิ่งใหม่ซะแล้ว - -
 
ตุบ !!
 
จูๆก็มีคนเดินเข้ามาชนฉันเต็มแรง ในขะณะที่ฉันกำลังวิ่งตามยัยเพื่อนตัวแสบอย่างเอาเป็น
เอาตายอยู่  ฉันเลยเสียหลักหล่นลงไปก้องอยู่ที่พื้น
 
อะไรกันเฟ้ย!! เจ็บซะมัดเลย คนผู้นี้เองก็เหมือนกันทำไมไม่หลบนะ รู้ทั้งรู้ว่าฉันกำลังวิ่งอยู่
ดันเดินมาตัดหน้าฉันเฉยเลย ประสาทสุดๆๆ
 
" โอ๊ย เจ็บ!!"
ฉันร้องออกมาเสียงหลง เมื่อรู้สึกเจ็บแปลกๆ ที่ข้อมือข้างซ้าย
พอเงยหน้าขึ้นไปมอง ฉันก็เจอคนที่ฉันเกลียดเข้าไส้ บ้านยัยนั่นก็อยู่ติดกับบ้านกับบ้านของ
ฉันนี่แหละ ยัยพิม! คู่อริของฉันตั้งแต่ตอนเด็กๆนั้นเอง
 
" อุ๊ยต๊าย ตายขอโทษนะ ฉันมองไม่เห็น เพราะว่าเธอมันขี้เหร่เกินไป "
ยัยพิมพูด พร้อมกับเชิดหน้าน้อยๆ และที่สำคัญอ่ะนะ ยัยนั่นยังคองหนุ่มหล่อมาด้วย
ชิ สังสัยจะเป็นแฟนของยัยพิมเน่า แง่ๆเลย โชคร้ายซะมัด
 
" เธอมองแฟนฉันทำไมยะ ยัยตาถั่ว "
อยู่ดีๆ ยัยนั่นก็ทักท้วงขึ้น ยังกะคนบ้า เอ่อสิ ฉันมันตาถั่วที่หลงไปมองแฟนเธอยังไงล่ะ
 เชอะๆ  -*-
 
" อะไรๆ ฉันไม่ได้มองซะหน่อย ยัยหน้า กุ้งแห้ง "
 
" พูดงี้ อยากมีเรื่องใช่มั้ยห๊ะ!! "
ยัยพิมว่าพลางส่งสายตากวนประสาทมาให้ฉัน หน๊อย...หาเรื่องฉันหรอ
นึกว่าฉันจะยอมรึไงกัน ไม่มีทางหรอกย่ะ!!
 
" ใช่!!แล้วไง ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ เธอนะแรงคนหรือแรงควายกันย่ะ
เดินชนฉันแบบนี้รู้มั้ยว่ามันเจ็บ!"
 
" นี่ๆปากดีนักนะ แล้วจะนั่งขอทานอีกนานไมลุกขึ้นมาเซ่!!"
 
ปิ๊ดเลย >_< พูดแบบนี้อารมณ์ขึ้นเลย ฉันก้มดูตัวเองก็พบว่าฉันยังนั่งอยู่ที่พื้นเหมือนเดิมอยู่จริงๆ
ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันเจ็บจนลุกไม่ขึ้นนิ ยัยพิมเน่าจงใจจะแกล้งฉันชัดๆ
 
" แก้วใจ!! "
มีใครบางคนร้องเรียกชื่อฉันอย่างตกใจแบบสุดๆ เสียงนั่นเท่าที่จำได้ คือ โทโมะ พี่ชายของยัย
ฟาง นี่น่า และที่สำคัญนะ เขาคนนี้ หล่อ โฮก ><
 
" เป็นอะไรรึเปล่า !!"
เสียงของเขายังคงดังขึ้นมาแต่ไกล ก่อนที่เขาจะวิ่งถลาเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น
ดีใจจังที่โทโมะมาช่วยฉันไว้ได้ทันเวลาพอดี ความจริงฉันก็ไม่ค่อยสนิทกับโทโมะเท่าไร
หรอกนะ
แต่เพราะฉันชอบไปเล่นที่บ้านของยัยฟางบ่อยๆ ก็เลยพลางรู้จักไปด้วย
 
" ไม่เป็นไร "
ฉันตอบโทโมะไป แล้วหันไปจิกตาใส่ยัยพิมเน่าต่อ
ฉันแอบสังเกตเห็นสีหน้าของยัยพิมช็อกไปเลย เมื่อเห็นโทโมะที่เข้ามาโอบไหร่ของฉันอย่าง
ห่วงๆ หึๆ ก็คนมันหล่อจนคนของเธอเทียบไม่ติดเลยนี่ ฮ่าๆๆ พูดแล้วขำ >0<
 
" มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอแก้ว "
โทโมะถามขึ้นทรามกรางความเงียบไปชั่วขณะ
 
" ก็ยัยพิมมี่นะสิค่ะ เดินเข้าชนฉัน แล้วยังไม่พอด่าฉันอีกด้วย "
ฉันทำท่าขี้ฟ้องอย่างอ้อดอ้อน พร้อมกับยกมือขึ้นมาเกาะแขนโทโมะ เพื่อโชว์ความเป็นเจ้าของ
หึๆ สะใจซะมัด ^0^
 
" ช่างเค้าเถอะ แก้วไม่เจ็บตรงไหนแน่นะ "
 
" ไม่... ก็แค่ข้อมือน่ะ "
แล้วโทโมะก็ก้มลงมองข้อมือของฉันที่มันยังแดงๆอยู่
ส่วนยัยพิมเน่าที่หน้าหงายอยู่นั้น ก็กลับมา
เชิดหน้าชูตาเหมือนเดิม
 
" เชอะๆ ไปกันเถอะค่ะ ที่รัก~~"
ยัยพิมลากเสียงยาว ตรงคำว่า 'ที่รัก' เพื่อจะเย้ยฉันเล่นๆ หล่อนหันไปอ้อนแฟนของตัวเอง
ต่อหน้า ต่อตาฉันซะหวานเยื้อม ยิ่งมองยิ่งโมโห ยัยบ้า!! ฉันจะเอาคืนแน่ค่อยดูสิ
 
จากนั้นยัยพิมเน่าก็สะบัดขา เดินค่วงแฟนหล่อนออกไป ซื้อของแถวๆนั้นเฉยเลย
 
0_0  ฉันถึงกับทำตาโต เมื่อเห็นยัยนั่นหันมาแลบลิ้นให้ฉันด้วย มันน่ากระโดดถีบหน้ามั้ยล่ะ
 
ฉันสบสายตากับยัยพิมที่ยืนเบ้ปากมองฉันอย่างเยาะๆ อยู่หน้าร้านๆหนึ่ง
สักพัก...หัวสมองของฉันก็คิดอะไรออก ฉันรีบคว้าเอาแขนของโทโมะขึ้นมาค่วงเล่นกระทันหัน
 
" อะไรของเธอเนี่ย "
โทโมะขมวดคิ้วถาม อย่างสงสัย เมื่อมือฉันดันไปเกาะแกะที่แขนของเขา
 
" ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไม โทโมะ "
ฉันว่าก่อนจะกดหัวตัวเองชบลงที่หัวไหร่ของโทโมะ ที่กำลังยืนค้างกับการกระทำบ้าๆของฉัน
 
" นี่ๆ...ช่วยแสดงแบบนี้นะ "
ฉันเขย่งเท้าขึ้นมา กระชิบที่ข้างหูของโทโมะเสียงแผ่วเบา
 
" เอ่อ... ถ้าฉันช่วย เธอต้องให้อะไรฉันหนึ่งอย่างนะแก้วใจ ^^"
โทโมะหันมายิ้มทะเล้นๆให้ฉันซะงั้น โอ๊ย!! แล้วตาบ้าหน้าหล่อนี่อยากได้อะไรกันเล่า
คิดอะไรของเขาเนี่ย
 
" จะให้ฉันทำไร "
 
" ยังไม่บอกตอนนี้ ตกลงจะเริ่มเลยมั้ย "
 
อ้าว... พูดตัดบทซะงั้น แต่ช่างมันก่อนเถอะ เรื่องอื่นค่อยคิดที่หลังล่ะกัน
 
" เอานะ... ที่รักขา~ แก้วเจ็บข้อมือจังเลยค่ะ "
ฉันพูดเสียงหวาน พอให้ได้ยินถึงหู ยัยพิมที่กำลังยืนหูกางอ้อนแฟนอยู่
 
ฉันยิ้มเยาะๆ เดินผ่านเพื่อจะเข้าใกล้เป้าหมาย ก่อนจะชนไหร่ยัยพิมอย่างชึ่งๆหน้า
 
" อุ๊ย! โทโมะขา เมื่อกี้แก้วเดินชนตัวอะไรค่ะ"
ฉันหันไปถามโทโมะ พูดเสียงแบบดัดจริตนิดๆ
 
" สงสัยจะเดินชนตัวขี้เหร่มั้งจ๊ะ อย่าไปสนใจเลยที่รัก ไปกันเถอะ "
แล้วโทโมะก็ยิ้มที่มุมปากเช่นเดียวกับที่ฉันยิ้ทเยาะเย้ยยัยพิมเน่า
 
อ่ะๆๆๆ สะใจซะมัดเลยเวลาที่เห็นยัยนั่น ยืนกระแทบเท้า ควันออกหู
อิๆ หน้าของหล่อนแทบจะเหมือนชะนีเข้าไปทุกๆแล้วเนี่ย ฮ่าๆๆ ^0^